ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Είκοσι έξι χρόνια “Χανιωτάκια

Οταν αντίκρυσα το πρώτο τεύχος του περιοδικού "Τα Χανιωτάκια" (νονός ο γνωστός τοις πάσι δάσκαλος- λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης), έτσι όπως έβγαινε από το πιεστήριο του τυπογραφείου (ήταν Φλεβάρης του 1983), σκέφτηκα ότι βρισκόμουν στην ώρα μιας γέννησης. Το μωρό - περιοδικό παραήταν συνεσταλμένο και λεπτεπίλεπτο (τέσσερις μικρές σελίδες όλες κι όλες) εμείς όμως, της Συντακτικής Επιτροπής, δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι θα επιβίωνε. Το ομολογούσε στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας το άρθρο μας, γραμμένο από εμένα που ήμουν ο υπεύθυνος του περιοδικού από μεριάς του Συλλόγου των Δασκάλων. Ενα άρθρο που εξέφραζε τη σιγουριά ότι τα "Χανιωτάκια" με την αγάπη των δασκάλων και τις ιδέες των παιδιών θα γινόταν η σαΐτα που θα σημάδευε το αύριο. Προπάντων όμως το μαρτυρούσαν, μάλλον το φώναζαν οι συνεργασίες των πρώτων Χανιωτακιών που κατέθεταν τη χαρά και την ελπίδα τους για το "καταδικό τους περιοδικό". "Χαρήκαμε πολύ" , έγραφε για παράδειγμα ο μαθητής τότε Γιάννης Τσιγωνάκης (2ο Δημ. Σχ. Χανίων) "επειδή το περιοδικό αυτό θα γράφεται από παιδιά και θα ενδιαφέρει περισσότερο τα παιδιά".
Από τότε πέρασαν 26 ολόκληρα χρόνια και το μυστήριο της γέννησης επαναλήφθηκε πολλές, πάμπολλες φορές. Τόσες όσες και τα τεύχη του περιοδικού που συνεχώς αύξαινε τις σελίδες τους, κάλαινε και ομόρφαινε για να πάρει τελικά εκεί γύρω στα 15 του χρόνια τη μορφή και την εμφάνιση που έχει και σήμερα. Ενα περιοδικό, ώριμος νέος με πολλά... μεταπτυχιακά πτυχία στο βιογραφικό του. Ενα περιοδικό ζωντανό, δυναμικό και διαρκώς ανανεούμενο, που εξακολουθεί να παίζει το ρόλο του δασκάλου, γιατί συνεχίζει να σέβεται την ιστορία του, τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, έχοντας όμως ανοιχτά τα πορτοπαράθυρά του στον κόσμο που ολοένα αλλάζει. Ισως γιατί οι δάσκαλοι του σήμερα, τα μέλη της τωρινής Συντακτικής του Επιτροπής, εν προκειμένω, που διοργάνωσαν χθες μια εντυπωσιακή εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας, για τη συμπλήρωση των 25 χρόνων έκδοσής του, βάζουν την αγάπη τους και οι μαθητές, τα σημερινά Χανιωτάκια, τις δικές τους ιδέες.

Ελαμπε στα μάτια του η ορθοδοξία

Σαν μεσημέρι έλαμπε στα μάτια του η ορθοδοξία, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Ηλία Μηνιάτη που την έχω συναντήσει και στο ποίημα του Γιάννη Δάλλα "Εν τη μονή Ρωγών".
Στα μάτια του παπα - Δημήτρη Ξεκουκουλωτάκη, εν προκειμένω, την περασμένη Τετάρτη 20 Μαΐου. Καθ' όλη τη διάρκεια της αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας που τελέστηκε στον πανηγυρίζοντα για πρώτη φορά αυτήν την ημέρα ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Βρυσών Κυδωνίας, ημέρα ανακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου. Κυρίως όμως κατά την τελετή απονομής σ' αυτόν του οφφικίου, του πρωθιερέως από τον σεβασμιότατο μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό Παπαγιαννάκη. Η ορθοδοξία έλαμπε, ωστόσο, εκείνη την ημέρα και στα μάτια των ενοριτών του παπα - Δημήτρη, των Βρυσιανών και των Πατελαριανών που προσήλθαν αθρόως, συν γυναιξί και τέκνοις για να φωνάξουν το "Αξιος" για τον επί 10 χρόνια εφημέριό τους. Αν δεν καεί το λιβάνι δεν μυρίζει, άκουσα να λέει τις προάλλες σε μια ομιλία του ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος. Ε λοιπόν, ο παπα - Δημήτρης που κάθε Κυριακή και σκόλη, ανεβάζει την ωραία φωνή του, μέχρι την κορυφή του κυπάρισσου της φωνής του, είναι τω όντι μια οιωνεί άφλεκτος βάτος.

Εις μνήμην...
... Σήμερα, θέλω να σου μιλήσω! Θυμούμαι που πριν από χρόνια, 21 του Μάη, ήρθαμε, οι μαθητές μου κι εγώ, στον τάφο σου. Ενα παιδί μίλησε για τη Μάχη της Κρήτης. Ο μεγάλος σου γιος μας έδειξε τη φωτογραφία σου. Υστερα μας μίλησε για τη ζωή σου. Στο τέλος τα εγγόνια σου άφησαν πάνω στον τάφο σου, ένα στεφάνι με λουλούδια. Και μια υπόσχεση: Να σου μοιάσουνε! Υστερα σωπάσαμε για ένα λεπτό. Η μορφή σου ένας βράχος που είχε ξεκολλήσει από απέναντι, τα λόγια σου, και πάνω απ' όλα οι πράξεις σου, όλα μπαινόβγαιναν στο μυαλό μου. Τότε ήταν, για πρώτη φορά, που σκέφτηκα πως το ένα λεπτό σιωπή αξίζει όσο και η αιωνιότητα. Προπάντων όταν το λεπτό αυτό της σιωπής είναι αφιερωμένο σ' έναν άγνωστο ήρωα. Σ' έναν ήρωα που το όνομά του δεν το γράφουν τα βιβλία της ιστορίας, που η εικόνα του δεν στολίζει κανένα δημόσιο τοίχο. Σ' έναν ήρωα, σαν κι εσένα, που σ' είδαν οι χωριανοί σου εκείνο το μαγιάτικο πρωινό να ξεκινάς μαζί με δύο τρεις άλλους, για τα Πλακάλωνα, Δημήτρη Βαβουλέ από τις Στροβλές...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο του γράφοντος με τίτλο "Κουβέντα μ' έναν ήρωα". Με αφορμή το 68ο συναπάντημα του Ηρωα, η δημοσίευση. Εις μνήμην...

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Χανιώτικα Νέα(25.05.09)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο