Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ


Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakisv@gmail.com

Μοναστική ζωή και παράδοση

“Μοναστική ζωή και παράδοση”, ο γενικός τίτλος του Διορθόδοξου Μοναστικού Συνεδρίου που διοργάνωσε η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Χρυσοπηγής, σε συνεργασία με το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο και την Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου, υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, από τις 27-30 Μαΐου τ.ε., στο μετόχι της, στην Αγία Κυριακή, που βρίσκεται ως γνωστό στην περιοχή του Βαρύπετρου. Παρούσα σ’ αυτό “με την ετέρα μορφή της” καθ’ όλη τη διάρκεια των πάσης φύσεως εργασιών του, “βοώσα δια της σιωπής της” όπως ειπώθηκε απ’ τον εκπρόσωπο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, μητροπολίτη Ηλιουπόλεως Θεόδωρο, η αναστηλώτρια εκ βάθρων της Μονής της Χρυσοπηγής και κύρια δημιουργός του σημερινού χρυσοπηγιακού θαύματος, όπως το ξέρουμε, η Γερόντισσα Θεοσέμνη, η πρώτη ηγουμένη της Μονής. Στην μνήμη της, άλλωστε, επί τη συμπληρώσει 10 ετών, από την κοίμησή της ήταν αφιερωμένο το περί ου ο λόγος Συνέδριο. Ένα Συμπόσιο Πίστεως που συγκέντρωσε “ομοθυμαδόν επί τω αυτώ” κληρικούς και λαϊκούς, αλλά κυρίως πάμπολλους μοναχούς και πάμπολλες μοναχές από διάφορα μέρη της Ελλάδας, αλλά και από τα πέρατα της οικουμένης. Από την Φινλανδία, απ’ την Κορέα και από την Ουγκάντα για παράδειγμα...

Είχε την ευλογία του Θεού

Ήταν ένα συνέδριο που είχε την ευλογία του Θεού, σ’ έναν τόπο μοναδικό για τέτοιου είδους συνάξεις, υπογράμμισε, παίρνοντας τον λόγο, αμέσως μετά την λήξη της Δ’ και τελευταίας Συνεδρίας, ο και συντονιστής του καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ανέστης Κεσελόπουλος. Δεν ήταν ένα από τα συνηθισμένα συνέδρια, γιατί όλοι βοήθησαν προσφέροντας το κατά δύναμη, επεσήμανε η ηγουμένη της Χρυσοπηγής Γερόντισσα Θεοξένη, όταν πήρε τον λόγο αμέσως μετά, με άκρα ταπείνωση, για να ευχαριστήσει και να... βάλει μετάνοια για τα όποια λάθη. Κατεφάνησαν πολλά πράγματα σ’ αυτό το συνέδριο, και πάνω απ’ όλα η προσφορά, τόνισε ο οικείος μητροπολίτης, ο Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνός. Ήταν ένα δυναμικό συνέδριο συνεργασίας με πολλά μηνύματα, που άνοιξε πολλούς ορίζοντες, ένα συνέδριο χαρούμενο, με ανθρώπινη ποιότητα, ένα συνέδριο που μπορεί να γίνει αφορμή να υπάρξει μία άλλη θεώρηση, είπε τέλος κλείνοντας τις εργασίες, και αφού προηγουμένως ευχαρίστησε με την παροιμιώδη ευγένειά του όλους εκείνους που λόγω, έργω και διανοία στάθηκαν αρωγοί της όλης προσπάθειας, ο από Κυδωνίας και Αποκορώνου, αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος. Ήταν τω όντι όλα αυτά. Ένα συνέδριο στο οποίο όλα, τόσο σε επίπεδο προγραμματισμού, όσο και σε επίπεδο εφαρμογής και βεβαίως στον τομέα της φιλοξενίας, λειτούργησαν και λειτουργήθηκαν στην εντέλεια. Ένα συνέδριο που μόνο η Αφελφότητα της Χρυσοπηγής μπορούσε να το οραματίσει στις επί μέρους εκφάνσεις του, έτσι όπως το οραματίστηκε και να το πραγματώσει, στις όποιες λεπτομέρειές του, έτσι όπως το πραγμάτωσε. Σαν ένα ακόμα θαύμα που συντελείται από την εν λόγω Αδελφότητα, κοντά στα τόσα άλλα και για τα οποία οι εορακότες ομιλούν...

Και σαν οικολογικό φροντιστήριο

Και σαν “οικολογικό φρονιστήριο”, εκτός από “θεολογικό σπουδαστήριο” (οι όροι ανήκουν στην ηγουμένη της Χρυσοπηγής Γερόντισσα Θεοξένη) λειτούργησε και λειτουργήθηκε το εν λόγω Συνέδριο. “Μοναχισμός και περιβάλλον”, “Κλιματικές αλλαγές και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας”, “Η οικολογική γεωργία στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής” και “Αρχές βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής”, με ομιλητές τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ανέστη Κεσελόπουλο, τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Γεώργιο Καρατζά, τον Δρ. Φυτοπαθολογίας - οικοτοξικολόγο ερευνητή Ευάγγελο Μπούρμπο και τον επίσης καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Νικόλαο Παπαμανώλη, αντίστοιχα, ήταν οι τίτλοι των εισηγήσεων της Δ’ Συνεδρίας που διεξήχθη το Σάββατο, μετά το μνημόσυνο της Γερόντισσας Θεοσέμνης στη Μονή της Χρυσοπηγής. Γνωστή τοις πάσι η ευαισθησία της Αδελφότητας στην πράξη σε θέματα οικολογίας και προστασίας του περιβάλλοντος, που εμπνέεται από το σεβασμό της Ορθόδοης Εκκλησίας προς το Δημιουργό του κόσμου και τον άνθρωπο. Όπως και η ενασχόλησή της εκτός από την αγιογραφία, το εκκλησιαστικό κέντημα, τη βιβλιοδεσία και την έκδοση βιβλίων, με την καλλιέργεια των κτημάτων της Μονής με μεθόδους βιολογικής γεωργίας.

Χανιώτικα Νέα(31.05.10)

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 29 Μαΐου 1453, ώρα 8 το πρωί, η Πόλις εάλω! Ο τελευταίος των βυζαντινών αυτοκρατόρων, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, είχε σκοτωθεί, πολεμώντας όρθιος στην Πύλη του Ρωμανού. Μάταιος ο αγώνας των τελευταίων υπερασπιστών, που ήταν Κρητικοί, σε κάποιο προμαχώνα. Τα τουρκικά στρατεύματα περιέτρεχαν ήδη ανά τας οδούς και τα ρύμας της Βασιλεύουσας σφάζοντας και λεηλατώντας. Ο σουλτάνος των Τούρκων, ο νεαρός Μωάμεθ, καβάλα στ' άλογό του όδευε για την Αγία Σοφία. Ωστόσο ο καβγάς των ενωτικών και των ανθενωτικών σε επίπεδο λαού καλά κρατούσε. Και οι συζητήσεις περί του φύλου των αγγέλων επίσης…

ΠΡΙΝ απ' την όποια εξωτερική άλωση έχει προηγηθεί η εσωτερική άλωση, μου είπε χθες ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Ύστερα από μια μεγάλη κουβέντα για το "δόγμα" που είχε επικρατήσει στην ψυχορραγούσα πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία. Για το περίφημο "καλύτερα τούρκικο φέσι παρά παπική τιάρα".

ΑΠΟ ΔΩ ο γκρεμνός, απο κεί το ρέμα! Από δω το τούρκικο φέσι από κει η παπική τιάρα. Ποιος ο γκρεμνός και ποιο το ρέμα; Και ποιος ο τρίτος δρόμος; Ερωτήματα και για το σήμερα. Και για το αύριο…

ΜΕ ΤΙΣ σκέψεις αυτές επιστροφή στα καθ' ημάς. Στην σημερινή τρέχουσα καυτή, τι καυτή, ζεματιστή καθημερινότητα. Στις μίζες της Ζίμενς. Στον βάλτο του Βατοπαι(ε)δίου. Στις επιταγές της Τρόικας. Στο γενικό πολιτικό μπάχαλο. Στον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού. Στα αναγκαία, με ερωτηματικό, πλην όμως άδικα, με πολλά θαυμαστικά αγανάκτησης, επιβληθέντα μέτρα. Στις συνέπειές τους. Στον Μαντέλη και στη Μαντέλη…

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ στον Ανδρέα Λοβέρδο που προσπάθησε απεγνωσμένα να βάλει το γκολ της τιμής στο γήπεδο του… Ασφαλιστικού. Άλλο να χάνεις με μηδέν - δέκα (0-10) κι άλλο με ένα-δέκα (1-10). Πολύ σπουδαίο να πετυχαίνεις γκολ σε βάρος της Τρόικας!

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ στις διάφορες εξεταστικές. Ίσα ισα για να γράψω τη σχετική μαντινάδα που μου έστειλε, μέσω κινητού, όπως πάντα ο μαντιναδολόγος της στήλης, ο Ηλίας ο Σταματάκης. Αυτές οι εξεταστικές, ε ρε δουλειά που κάνουν/ σκαλίζουν και τον ύπνο τους όλο και κάποιοι χάνουν!

ΟΥΔΕΝ έτερον επ' αυτών, για να το πούμε στην καθαρεύουσα. Ουδέν έτερον και για μύρια άλλα που έχουν έστω και σαν απλές αναφορές δικαίωμα μιας "πεταχτής" εμφάνισης. Ούτως ή άλλως ο όποιος χώρος έμεινε ίσα ίσα θα χωρέσει το ιστορικό ανέκδοτο και τους καθιερωμένους "πεταχτούς" στίχους που απαιτεί η ημέρα!

ΕΝΑΣ καλόγερος είχε ψαρέψει σ' ένα ποτάμι ψάρια και τα τηγάνιζε. Τη στιγμή εκείνη ακούστηκε από ένα πουλί το μήνυμα ότι η Πόλη έπεσε στους Τούρκους. Ο καλόγερος ταράχθηκε και τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι κι έπεσαν στο ποτάμι. Εκεί ζουν αιώνες τώρα και περιμένουν πότε θα φύγουν οι Τούρκοι για να ξαναβγούν και να συνεχίσει ο καλόγερος το τηγάνισμά τους.

“Θεέ μου και τώρα τι/ Που 'χε με χίλιους να παλέψει/ χώρια με τη μοναξιά του/ ποιός αυτός που 'ξερε/ μ' ενα λόγο του να δώσει/ ολάκερη τη γης να ξεδιψάσει τι/ Που όλα του τα 'χαν πάρει/ Και τα πέδιλά του τα σταυροδετά/ και το τρικράνι του το μυτερό/ και το τοιχίο που κουβαλούσε κάθε απομεσήμερο/ να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό/ σαν ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι”…
Από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη “Θάνατος και Ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου”

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(29.05.10)

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ήλιε νοητέ/ και μυρσίνη εσύ δοξαστική/ μη παρακαλώ σας μη/ μη λησμονάτε τη χώρα μου!… Ιδιαίτερα σήμερα, όσο ποτέ, είναι επίκαιρη η δραματική έκκληση του ποιητή στον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης και στην δοξαστική μυρσίνη. Ευτυχώς που εξακολουθούν να υπάρχουν ποιητές σ' αυτήν την χώρα για να προσεύχονται.

ΤΡΕΙΣ μέρες ακόμα και πέρασε ο Μάης που ήταν επίσης δύσκολος μήνας όσο και ο Απρίλης. Τον Ιούνη μην τον φοβάστε. Θα τσουλήσει δίχως να το καταλάβουμε, ροκανίζοντας τα δανεικά που ξώμειναν. Όσο για τον Ιούλη, μην τον σκέφτεστε καθόλου. Ζήστε το σήμερα. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει αύριο!

ΝΑ ΣΥΜΜΑΧΗΣΟΥΝ τα σήμερα για να διώξουν τα αύριο; Για σκεφτείτε το λιγάκι, πριν το υπογράψετε. Μ' αυτήν τη στάση πορευτήκαμε την οδό της Μεταπολίτευσης και φάγαμε το ψωμί των εγγονιών μας.

ΒΑΦΤΙΖΑΝ, λέγοντας ειδική ευχή, ψάρι το κοτόπουλο οι καλόγεροι του Μεσαίωνα, το έτρωγαν, και αμαρτίαν νόμιζαν ότι δεν είχαν. Γιατί να μη βαφτίσει, με τις ξεχωριστές δηλώσεις του, χορηγία τη μίζα της Ζήμενς ο Μαντέλης; Απορία ψάλτου βηξ. Γκουχ, γκουχ, γκουχ…

Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ πρώτος τον λίθο βαλέτω! Ε όσο να 'ναι υπάρχουν και αναμάρτητοι σ' αυτήν την χώρα. Όχι πάντως τόσοι όσοι δηλώνουν αναμάρτητοι.
ΚΑΙ Ο Πρόεδρος της Βουλής τον… φιλιππικό του εναντίον του Καλλικράτη. Μαγκιά στην πολιτική είναι ν' ακούς και να διορθώνεις τα λάθη σου, λέει…

ΚΑΖΑΝΙ που βράζει η Νέα Δημοκρατία στα Χανιά, λέει. Τι βράζει; Χοχλακά!
ΦΑΤΕ μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο! Το θέμα δεν είναι μόνο να υπάρχουν τουρίστες. Πρέπει να καταναλώνουν και το κατιτί τους. Αν ισχύει η… προταχθείσα παροιμία, κλάφτα Χαράλαμπε!

ΓΙΩΡΓΟ Π. Καραγεωργίου, Χανιά: Προϊόν της έντονης αγάπης σας στον συνάνθρωπο που επιμένετε να τον θέλετε ελεύθερο, αξιοπρεπή, χαρούμενο κι ευτυχισμένο το τελευταίο κεφάλαιο της ανέκδοτης ακόμη τριλογίας σας, με τίτλο "Μέλισσα: το θαύμα της αγάπης στην Προβηγκία", που μου στείλατε. Σας ευχαριστώ και για την αποστολή του και για τα καλά σας λόγια. Καλόν αγώνα στο μετερίζι της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος!

“Θελω να με ταΐζετε τζάμπα στο Πρυτανείο/ από εδώ και στο εξής για όλο μου τον βίο./ Κι αυτό γιατί εγέρασα, μα και για κάτι άλλο/ πως δεν σας έκανα κακό, αλλά καλό μεγάλο”. Αυτά, μεταξύ των άλλων είπε, κατά τον Παβλή Πολυχρονάκη, ο σοφός Σωκράτης στους δικαστές του, όταν του είπαν, ύστερα απ' την καταδίκη του, αν προτιμά σαν τιμωρία τον θάνατο ή την εξορία.

“Στου βράχου την πλάτη/ Ο ωκεανός ξεκουράζεται/ Τόσο βαρύ φορτίο/ Πώς το αντέχει/ Και δε βουλιάζει/ Στη μνήμη του/ Οι βράχοι έχουν κρυφά/ Συρτάρια. Μέσα τους/ Κρύβουν φτερά/ Τα φορούν και πετούν/ Όταν ο ωκεανός κάθε/ Βράδυ/ Ρίχνει το βάρος/ Στην πλάτη τους”
Το ποίημα “Τα κρυφά των βράχων” του Δημήτρη Κακαβελάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει
ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΣΤΩΝ αμαρτωλών την χώρα τον Μάη μήνα βρέχει! Τουλάχιστον τέσσερις φορές έχω γράψει μέχρι τώρα τούτο το μήνα αυτήν την παροιμία. Εγώ φταίω που μας το θυμίζει διαρκώς ο καιρός;

ΑΠΟ… καιρού άρξασθαι! Δοκιμασμένη η συνταγή, όταν το μολύβι δεν έχει όρεξη ν' αρχίσει με τη μία να σαλαγάει τα γίδια… του κακού μας του καιρού. Όσο να 'ναι ένα μικρό ζέσταμα είναι απαραίτητο.

ΟPΑ! Οpa! Οpa!/ Οpa και αλλάζουμε,/ οpa και βουλιάζουμε!/ Οpa! Οpa! Οpa!/ Οpa και βουλιάζουμε,/ οpa και αλλάζουμε!/ Οpa! Οpa! Οpa!/ Οpa και την βάψαμε!/ Opa και την κάτσαμε. Οpa! Οpa! Οpa!/ Opa και την κάτσαμε/ οpa και την βάψαμε! Οpa! Οpa! Οpa!

ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΣ ημών εμπιμπραμένης, ημείς άδομεν! Για τις ανάγκες της Γιουρβίζιον βεβαίως, βεβαίως. Όπως τα σαλιγκάρια του Αισώπου.

ΚΑΙ ΜΗ χειρότερα! Η καλύτερη ευχή τη σήμερον ημέρα, που όλα, όπως έχω ξαναγράψει, χρησιμοποιώντας τον τίτλο ενός βιβλίου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, βαίνουν καλώς εναντίον μας.

ΕΚΕΙ που πάει να φτιάξει η κατάσταση, εκεί χαλά! Αχ αυτός ο ήλιος και γιατί να μην μπορεί να διαλύσει ή τουλάχιστον να απομακρύνει τα συσσωρευμένα σύννεφα!

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Μνημόνιο και το Ασφαλιστικό της Ανασφάλειας, Ασφαλιστικό της Ανασφάλειας. Καθαρές κουβέντες. Για να συνεννοούμαστε και να μην παραξηγούμαστε. Από τους επιτηρητές, παύλα, δανειστές μας!

ΜΙΑ ΣΤΟ καρφί, μια στο πέταλο! Μια στο καρφί, δύο στο πέταλο! Μια στο καρφί, τρεις στο πέταλο… Από δω και πέρα δεν είναι δύσκολο να συνεχίσετε μόνοι σας το μοτίβο…

ΠΟΛΛΟΙ οι βάτοι του Βατοπαι(ε)δίου και τα παιδιά δεν χρησιμοποιούν τον κατάλληλο βατοκόπο για να καθαρίσουν το πεδίο. Αχ ρε γερω-δάσκαλε με τα ωραία σου!

ΔΗΜΟΣ Χανίων με πρωτεύουσα τα Χανιά, δήμος Ρεθύμνου με πρωτεύουσα το Ρέθυμνο… και πάει λέοντας η δουλειά για όλη την Κρήτη και για όλη την Ελλάδα. Το ξαναγράφω για ν' αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε που πρέπει να πάμε μετά τον Καλλικράτη.

ΔΥΟ δεκάδες ποιήματά του εμπνευσμένα από πολύ ή λιγότερο γνωστά ιστορικά ανέκδοτα μου 'χει στείλει εδώ και καιρό για τις ανάγκες της στήλης, ανταποκρινόμενος στη δημόσια έκκλησή μου, ο γνωστός και μη εξαιρετέος, εξαίρετος και ως σατιρικός ποιητής Παύλος (Παβλής) Πολυχρονάκης. Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι; Όχι βέβαια! Εξαιρετικώς εξαίρετα για την περίπτωση είναι. Ιδού στο επόμενο "πεταχτό"… η Ρόδος της δημοσίευσης ενός, ιδού και… η εκ μέρους σας διαπίστωση!

“ΕΙΣΑΙ ο ισχυρότερος ο άνθρωπος του κόσμου/ κι αμέσως σου το εξηγώ, καμάρι μου και φως μου!/ Οι Αθηναίοι κυβερνούν τον κόσμο τον επάνω/ Τους Αθηναίους κυβερνώ και σ' όλα επιτυγχάνω./ Η μάνα σου με κυβερνά χρόνια πετυχημένα/ και Συ τη μάνα κυβερνάς που κυβερνά εμένα/ Γι' αυτό και υποχρέωση γνώριζε ότι έχεις/ από τους συνομήλικους, εσύ να υπερέχεις.” Αυτά τα λόγια έλεγε κατά τον Παβλή, “Ο Αθηναίος Περικλής, ο του Χρυσού Αιώνα,/ στης δόξας σαν βρισκότανε τότε τον κολοφώνα”, στον… τεμπελοχανά γιο του.

“Οχι πως δεν έχω τίποτα μαζί τους./ Όμως δεν εμπιστεύομαι τους καιρούς,/ έτσι που γρήγορα αλλάζουν πρόσωπο./ Ασυλλόγιστα παίρνουν αποφάσεις/ και λειτουργούν αντίθετα με μας./ Κι έρχεται η κάθε καινούργια μέρα/ με νέα προβλήματα και δυσκολίες/ χωρίς χαμόγελο και δίχως μουσικές/ από τα πεύκα της ακτής που λυπάται.”
Το ποίημα “Οι καιροί” του Κώστα Χελμού.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(27.05.10)

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ….

Λίγο απ’ όλα...
Νεκτάριος Κακατσάκης

Πολύ θα το 'θελα να επαναλάβω τα ίδια, όσα έλεγα την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά επειδή η επανάληψη θα με καθιστούσε έναν από τους πιο βαρετούς και βαρεμένους στηλο-βάτες δεν θα το κάνω κι έτσι θα προσπαθήσω να κρατηθώ σε κάποιο επίπεδο!
...Ενας φίλος που είχε διαβάσει το κείμενο τής περασμένης Τετάρτης, πάντως, μου πρότεινε να αρχίσω να βγάζω πιο συχνά τα... σώψυχά μου στη φόρα γιατί αυτό... είναι πολύ ενδιαφέρον!
Δεν έχει κι άδικο, ειδικά στην σημερινή εποχή που ουδείς μπορεί να κρυφτεί από ουδένα, η έννοια του προσωπικού μοιάζει να εκλείπει και τελικά εμείς μόνοι μας αυτοπροβαλλόμαστε, αυτοχαρακτηριζόμαστε, αυτοφακελωνόμαστε και πολλά "αυτό..."! Οπότε τα πάντα αφορούν τους πάντες και τελικά ελάχιστα είναι εκείνα που δεν έχουν θέση στο... χαγιάτι της δημοσιότητας!
Με αυτή τη λογική, ποιος ο λόγος να μην αρχίσω να μιλάω για τα πολύ προσωπικά μου, για τις ενδόμυχες σκέψεις μου, μα κυρίως για όλα όσα θεωρούνται ταμπού και ενδεχομένως να μη μπορούν να ειπωθούν ή να είναι δύσκολο να διαβαστούν!
...Στην εποχή μας, όλα μπορούν να συμβούν και όλα σε κάποια στιγμή να γίνουν τόσο κοινότυπα και αποδεκτά! Απειρα τα παραδείγματα· πεθαίνει κάποιος δίπλα μας και δεν του δίνουμε σημασία, ξεψυχά ο άλλος μπροστά μας κι εμείς αδιαφορούμε, παρακολουθούμε από τη κλειδαρότρυπα -ή από τη τηλεόραση- τα όσα συμβαίνουν δίχως να κατανοούμε το "πώς" και το "γιατί"! Μάθαμε να λειτουργούμε με την έννοια του Big Brother και να την υποστηρίζουμε κιόλας!!! Κάπως έτσι, έχουμε πλέον διδαχθεί(!) να ζούμε!
Είναι η πραγματικότητα ενός σύγχρονου τρόπου ζωής! Ισως ένα από τα χειρότερα είναι ότι έχουμε πλέον αρχίσει να πιστεύουμε στο αξίωμα ότι "δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτόν", ιδίως από τη στιγμή που το έχουμε δει και στη πράξη να συμβαίνει! Κι εν τέλει δεν μας νοιάζει να ψάχνουμε για τα βαθύτερα αίτια, ειδικά όταν εύκολα πειθόμαστε από όποιον μπορεί να υποστηρίξει τη θέση του με επιχειρήματα έστω κι αν αυτά βασίζονται σε σαθρά δεδομένα! Εκείνος μπορεί να γίνει αποδεκτός από πάρα πολλούς και να ορίσει νέους κανόνες, μια νέα λογική που στους περισσότερους μοιάζει παράλογη, αρχικά τουλάχιστον και έως ότου την αποδεχθούν κι εκείνοι!

Χανιώτικα Νέα(26.05.10)

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Στα πεταχτά

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

e-mail:kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΕΚΑΜΕ το τσαλιμάκι του, αυτό δα έλειπε να μην τo κάμει, ο Μάης το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Τσαλιμάκι και όχι τσαλίμι πάντως. Για να μη μας χαλάσει το τριήμερο. Με δεδομένο ότι του χρόνου θα 'ναι από μόνο του χαλασμένο.
ΑΦΘΟΝΟΥΣΑΝ στην αρχαία Αθήνα οι ειδικές σχολές για ρήτορες. Σχολές για… ψιθυριστές πάντως δεν είχαν. Δική μας, σύγχρονη, ειδικότης αυτή. Διά της… αλληλοδιδακτικής μεθόδου διδασκoμένη. Άνευ διδασκάλου.

ΨΙΘΥΡΙΖΕ, ψιθύριζε/ και τις ειδήσεις ψείριζε. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν τα πάντα αρκεί να τους τα ψιθυρίσεις. Να τους τα ψιθυρίζεις, βέβαια, σωστά. Ξέρετε εσείς πώς…

ΨΙΘΥΡΙΖΩ, ψιθυρίζεις, ψιθυρίζει, ψιθυρίζουμε, ψιθυρίζετε, ψιθυρίζουν… Σε ενεστώτα χρόνο. Επάγγελμα ψιθυριστής.
Ο,ΤΙ 'ΝΑΙ να 'ρθει θε να 'ρθει/ αλλιώς θα προσπεράσει! Ηλίου φαεινότερο τι θέλει να πει ο ποιητής. Αντιψιθυριστής ο τύπος…

ΚΑΙ ΜΙΑ και δύο και τρεις και πέντε και δέκα ιστορικές πρωτεύουσες σε κάθε δήμο. Σιγά μην παραξηγηθεί ο… Καλλικράτης! Τι τον κόφτει αυτόν; Ούτε τσόχα ούτε ραφτικά χρειάζονται γι' αυτήν τη δουλειά.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ, λέει, μέτρα τον Ιούλιο… Μόνο μέτρα; Χιλιόμετρα ολόκληρα μας ετοιμάζουν οι ραφτάδες της τρόικας. Ψιθυριστή, ε ψιθυριστή…

ΤΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ του Captain Jimmy/ που μ' αυτό θα φύγετε και σεις/ είναι φορτωμένο με χασίς… μας έχει αποκαλύψει ο Νίκος Καββαδίας. Τι να είναι άραγε φορτωμένο το πειρατικό του κινέζου καπετάνιου, του Κάπτεν Γουέι Τζιαφού, που μπήκε προ ημερών στα ελληνικά χωρικά ύδατα;

“ΑΙ ΥΨΗΛΑΙ της κοινωνίας θέσεις ομοιάζουσι τα βουνά, τα μακρόθεν τοσούτον αρμονικά το σχήμα και το σχήμα φαιδρά, ότε μεν παρθενικήν εκ νεφελών εσθήτα ενδεδυμένα, ότε δε ενθυμίζοντα δια της χροιάς των τον χρυσόν εις τους εμπόρους ή την πορφύραν εις τους βασιλείς αλλ' άμα τις αναβή εις την κορυφήν, υπό τριβόλων, ακανθών και θηρίων, εν Αττική δε και υπό ληστών περικυκλούται” Εμμανουήλ Ροΐδης (“Πάπισσα Ιωάννα”)

Η ΚΡΙΣΗ κρίση αλλά και το Μουντιάλ στη Νότιο Αφρική Μουντιάλ με τα όλα του. Εθνική Ελλάδος, γεια σου! Το θέαμα και τι θέαμα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το εξασφαλίσαμε. Αν είχαμε εξασφαλισμένο και τον άρτον για το λαό, θα μπορούσαμε να ζούμε με τη φαντασία μας εκεί γύρω στο 2ο μ.Χ. αιώνα, επί ρωμαϊκής εποχής.

ΚΑΙ ΣΑΝ επίλογος στις φετινές εορταστικές εκδηλώσεις για την 69η επέτειο της Μάχης της Κρήτης μπορεί να θεωρηθεί η μαντινάδα που μου έστειλε ο Ηλίας Σταματάκης. Διαβάστε την: Εξήντα χρόνια και εννιά η Κρήτη μας γιορτάζει/ τη μάχη που την έκαμε με ήρωα να μοιάζει.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ο Λουδοβίκος ο ΙΔ' που του άρεσαν τα έξυπνα αστεία είπε στον διάσημο φυσιοδίφη Μπυφφόν που ήταν το χαϊδεμένο παιδί της αυλής του: “Μπυφφόν μπορείς να κάνεις μια πράξη που η δικαιολογία της να είναι χειρότερη της πράξης;” Ο Μπυφφόν περιορίστηκε να του απαντήσει: “Θα το δούμε, Μεγαλειότατε!” Μια μέρα, λοιπόν, καθώς ο Λουδοβίκος ήταν σκυμμένος στον εξώστη των Βερσαλλιών και παρακολουθούσε μια στρατιωτική παρέλαση, πλησίασε ο Μπυφφόν από πίσω και τον χάιδεψε. Ο Βασιλιάς γίνηκε έξω φρενών με την ανευλάβεια του σοφού. Κι εκείνος με μεγάλη απάθεια: “Συγγνώμη, Μεγαλειότατε, σας πέρασα για τη Βασίλισσα!”

“Ερμητικά κλειστοί οι αρμοί/ των λίθων της συνείδησης./ Το πολιούχο χρέος μου σεβάστηκα./ Τους νεκρούς Ποιητές./ Τα νεώρια./ Τις φωτοσκιάσεις μιας ίνας,/ ενός μεταξοσκώληκα./ Τον ιερό φλοίσβο του πλανήτη./ Κι ο θόλος της ψυχής μου πάμφωτος./ Αστέρια από συντρίμμια.”
Το ποίημα “Οι αρμοί” της Γιώγιας Σιώκου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Το χρώμα της χαράς

Στο χορό των λουλουδιών
είμαι καλεσμένη.
Κι έχω πρόβλημα μεγάλο
τί χρώμα να βάλω!

Γύρεψα το κόκκινο.
Το φοράει η ροδιά.
Τ’ άσπρο που μου πάει,
η αμυγδαλιά!
Τα λιλά, τα θαλασσιά,
οι μικροί πανσέδες.
Και τα βυσσινιά
γιούλια, μενεξέδες!

Ντύθηκαν στο πράσινο
κάκτος και τριφύλλι,
κίτρινο και χρυσαφί,
χαμομήλια κι ήλιοι
και στα γκρίζα, στα σταχτιά
μια γερόντισσα ελιά!
Κι έχω πρόβλημα μεγάλο
στο χορό των λουλουδιών
τι χρώμα να βάλλω!

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "Και στη μέση η χαρά" (βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικης Συντροφιάς) της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσάκη

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Στα πεταχτά

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν θα βρέxει σήμερα, Σάββατο 22 Μαΐου, χθες πάντως, Παρασκευή, 21 Μαΐου έβρεξε. Πάει να πει ότι ούτως ή άλλως η γνωστή παροιμία που κάνει λόγο ότι τον Μάη μήνα στων αμαρτωλών τη χώρα βρέχει, επαληθεύτηκε. Δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι είμαστε χώρα αμαρτωλών. Εντάξει, ο εαυτός μας, ο εαυτός του καθενός μας, αυτοεξαιρείται απ' τις όποιες λίστες. Αυτό δα έλειπε!

ΔΕΝ ΖΗΤΑΕΙ, λέει, την περικοπή του 14ου και του 13ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Καλοσύνη του. Δεν την επεκτείνει και στον δημόσιο τομέα λέω εγώ…

Η ΣΩΤΗΡΙΑ του… ευρώ είναι εντέλει το πολύ μεγάλο πράμα. Τι να την κάνουμε μόνη τη σωτηρία της ψυχής χωρίς τη σωτηρία του ευρώ, εξάλλου, καγκελάριε Ανκελα Μέρκελ…
ΙΔΟΥ η… παγκάλεια λύση για το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Να στέλνουμε σαν τουρίστες στην Κίνα το 10% του πληθυσμού της χώρας μας και να μας στέλνουν οι Κινέζοι σαν τουρίστες το 10% του πληθυσμού της χώρας τους.

ΚΑΛΗ, τι καλή, πάγκαλη, ακούγεται η παραπάνω πρόταση. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι τα 12 εκατομμύρια Κινέζοι τουρίστες (τόσοι βγαίνουν αν υποθέσουμε ότι ο πληθυσμός της Κίνας είναι 1,2 δισ.) θα συμπεριφέρονται σαν Έλληνες τουρίστες.

ΠΑΜΕ βόλτα στα Χανιά/ με τα σκουπίδια συντροφιά/ για ν' απολαύσουμε την ομορφιά/ και να μυρίσουμε την… ευωδιά… Μην βιαστείτε! Οι αναγκαίες προσλήψεις προσωπικού θα γίνουν στο τέλος της τουριστικής περιόδου.

ΔΕΝ ΕΙΔΑ τόσες μέρες να 'χεις βγάλει τη σημαία με τον δικέφαλο αετό, τη σημαία της ΑΕΚΑΡΑΣ μας, στην ταράτσα σου, γείτονα, κι ανησύχησα για τη θέρμη των ενωσίτικων αισθημάτων σου. Έτσι στο ντούκου πέρασες τη νίκη μας επί του Ολυμπιακού και την κατάκτηση της πρώτης θέσης στα πλέι οφ; Δεν το πιστεύω!

“Η ΖΗΛΕΙΑ, όταν δεν είναι νόσος ιδιοπαθής ή συνταγματική ως η θεσιθηρία εν Ελλάδι, είναι μεν πάντοτε κακή και οχληρά ασθένεια, αλλ' έχει και το καλόν ότι ευθύς παύει, άμα εκλείψωσι, τα υποθάλποντα αυτήν αίτια, ως η ναυτία των θαλασσοπλόων, άμα σταματήσει το πλοίον”. Εμμανουήλ Ροΐδης (“Πάπισσα Ιωάννα”).
ΚΑΛΟ τριήμερο και καλή φώτιση σε όλους μας! Ανοιχτή να 'ναι η ώρα άυριο, την ώρα που θα κατέβει το Άγιο Πνεύμα εν είδει πυρίνων γλωσσών!

Η ΠΡΩΤΗ δουλειά του ονομαστού για τα στοιχήματα που έβαζε Τζων Μπακ όταν κέρδισε ένα σημαντικό στοίχημα ήταν ν' αγοράσει ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Καθώς όμως δεν ήθελε να το απολαύσει μόνος του, πήρε μαζί του, στην πρώτη διαδρομή έναν φίλο του που ωστόσο σκοτώθηκε. Καταλυπημένος πήγε ν' αναγγείλει την θλιβερή είδηση στην γυναίκα του φίλου που δεν την γνώριζε. “Είστε η χήρα του κυρίου Τζόνσον;” την ρώτησε. “Είμαι η κυρία Τζόνσον, αλλά δεν είμαι χήρα”, του αποκρίθηκε. Κι ο αδιόρθωτος Τζων: “Πάμε στοίχημα;”.

…“Ισως κάποιος μικρός κόκκος σου/ με τον άνεμο να προσγειωθεί/ εμπλουτίζοντας εγκάρδια/ τη δάφνη, την πικροδάφνη/ τον ανθό/ την κυψέλη/ τον έρωτα της Αντιγόνης -/ του ‘ανίκατε μάχαν’,/ το μειδίαμα το χαρίεν/ το φιλοδώρημα/ το ευοί-ευάν”…
Από το ποίημα του Γιάννη Κουτσοχέρα “Καρποφορία”.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(22.05.10)

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ πριν από 69 χρόνια. Καίγονταν πολιτείες και χωριά. Κι η θάλασσα καιγόταν. Ράγιζε η μέρα και θρυμματιζόταν πάνω στο γόνατο της θλίψης, της μοναξιάς και της αδουλοσύνης. Η Κρήτη έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα. Τη δική της τη μοναδική μάχη της Κρήτης! Με θεατή ολόκληρη την Ευρώπη.

ΑΣ ΜΗΝ ξεχνιόμαστε. Άλλες εποχές, άλλες απαιτήσεις άλλου είδους μάχες τότε. Σήμερα οι εισβολείς υφέρπουν στις φλέβες του έθνους.

ΓΙ' ΑΛΛΗ μια φορά διαδήλωσαν απ' άκρου σ' άκρο στην χώρα οι Έλληνες εργαζόμενοι, χθες. Γι' άλλη μια φορά βροντοφώναξαν το δίκιο τους στους δρόμους και στις πλατείες. Μαζικά και ειρηνικά. Κανείς μα κανείς δεν τους δίνει άδικο. Κι όμως. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω το δίκιο τους.

ΠΑΛΙ στους δρόμους οι Ρωμιοί τα δίκια τους γυρεύουν/ δεν τρώνε τόσο εύκολα ό,τι τους μαγειρεύουν. Η μαντινάδα επί του θέματος. Φυσικά από τον μαντιναδολόγο της στήλης τον Ηλία τον Σταματάκη.

ΤΟ ΚΑΘΕ κόμμα και το πόρισμά του για την υπόθεση Βατοπε(αι)δίου. Τι έκανες, Γιάννη; Τι έκανα πάντα! Πάλι καλά. Θα μπορούσε να βγάλει και κάθε βουλευτής το πόρισμά του.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ο ερχόμενος εν ονόματι… Πεκίνου. Για τον πρόεδρο της Cosco, Κάπτεν Γουέιν Τζιάφου, ο λόγος. Μετά βαΐων και κλάδων τον υποδεχτήκαμε. Μόνο το κόκκινο χαλί δεν του στρώσαμε.

ΚΑΜΙΑ εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν έχει όχι απλούς συμμάχους αλλά διαπρύσιους κήρυκές της τους εκπαιδευτικούς. Αμετακίνητα κάθετος και κάθετα αμετακίνητος επί του προκειμένου ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Υπόψη της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας.

“Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ αγαπάει τη ζωή, φοβάται το θάνατο, αγαπάει την πατρίδα και συνάμα είναι παθολογικά ατομικιστής, κολακεύει σαν βυζαντινός τον ανώτερο, τυραννεί σαν αγάς τον κατώτερο και ταυτόχρονα μπορεί να σκοτωθεί για το φιλότιμο". Νίκος Καζαντζάκης "Ταξιδεύοντας", Αθήνα 1961.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ, Κωστή, Κώστα, Κωσταντή, Κωστάκη, Κωσταρέ, Ντίνο, χρόνια σας πολλά. Ελένη, Έλενα, Λένα, Λενιώ, Λίλη, Κωνσταντίνα, Ντίνα, επίσης χρόνια σας πολλά. Στους εφτά και στις εφτά, εφτά επί εφτά τραγούδια θε να πω!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Μαυρομάτη (Νότη Ρόμα), Αθήνα: "Ο «Μικρός συγγραφέας» (το βιβλίο σου δηλαδή) έγινε πιο φωτεινός και αισιόδοξος, ιδιαίτερα μαθαίνοντας την ανταπόκριση που έχει απ' όσους γνωρίζουν πολύ καλά τα παιδιά και το βιβλίο", μου γράφεις αναφερόμενος στα που έγραψα τις προάλλες στη στήλη. Είναι αφ' εαυτού φωτεινό και αισιόδοξο το μονοπάτι που ανοίγει το βιβλίο σου στα παιδιά, Παναγιώτη! Καλή συνέχεια!

ΟΤΑΝ ο Ναπολέων απέδρασε το 1815 από τον τόπο της εξορίας του (το νησί Έλβα) και σαν σίφουνας διέσχιζε με τους φανατικούς οπαδούς του τη Γαλλία οι τίτλοι των εφημερίδων στο Παρίσι δημοσίευαν την είδηση με τους παρακάτω στη σειρά τίτλους: "Το κορσικανικό τέρας απεβιβάσθη στον κόλπο του Ζουάν". "Ο καννίβαλος βαδίζει κατά της Γκρας". "Ο σφετεριστής εισήλθε στη Γρενόβλη". "Ο Βοναπάρτης εισήλθε στη Λυών". "Ο Ναπολέων βαδίζει προς το Φοντεναμπλώ". "Η αυτού αυτοκρατορική μεγαλειότης αναμένεται αύριο εις το ανάκτορο των Παρισίων".

“Καίγονται πολιτείες και χωριά/ κι η θάλασσα./ Ραγίζει η μέρα και θρυμματίζεται/ πάνω στο γόνατο/ της θλίψης, της μοναξιάς και της αδουλοσύνης/ σύμμαχος/ σκόνη πυκνή τινάζεται στο ύψος/ να κρύψει τ' αποτρόπαιο έγκλημα/ το χάρο/ που τραβά γενιές, σειρές, σειρές/ την παλικαροσύνη”...
Από την ποιητική συλλογή του Γρηγόρη Γεωργουδάκη “Μέταλλο και Νερό” (Χανιά, 1978)

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Στα πεταχτά

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΕΝΤΑΞΕΙ, δεν ψόφησε προχθές η πέρδικα στ' αυγό,/ που ’χε ο Μάης δεκοχτώ, προς επαλήθευση της γνωστής παροιμίας που την είχα αναγελάσει τις προάλλες. Το... βροχουλάκι του, ωστόσο, το 'ριξε για να μας θυμίσει ότι στων αμαρτωλών την χώρα τον Μάη μήνα βρέχει.

ΜΠΡΟΣ γκρεμνός και πίσω ρέμα για την Ελλάδα, μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, μπρος γκρεμνός και πίσω ρέμα για όλη την Ευρώπη. Στο ρέμα, απαξάπαντες! Κι όσοι σωθούνε, σωθήκανε!

ΟΤΙ κάποιοι θα τη βγάλουνε αβρόχοις ποσί είναι σίγουρο. Αυτό δα έλειπε! Να πληρώσουν όλοι εξίσου το μάρμαρο. Το 'χω ξαναγράψει. Πάντα στο αδύναμο κρέας κολλούνε οι μύγες.

ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ απεργιακά συλλαλητήρια λέμε ναι, αυτό δα έλειπε! Εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο, η αυστηρή περιφρούρησή τους. Να παραλύσει το σύμπαν ναι, ανάγκη πάσα να εκφράσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα με έντονο τρόπο τη διαμαρτυρία τους. Όχι σε όποιες ακρότητες βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή συνανθρώπων μας, ωστόσο. Οι τραγικοί θάνατοι στη Marfin να 'ναι οι τελευταίοι!

ΚΑΙ ΜΕ τον… αστυφύλαξ των σκληρών οικονομικών μέτρων και με τον… χωροφύλαξ της ύφεσης η Ελλάδα. Αλά μπρατσέτα. Ταγκό με τον… αστυφύλαξ, βαλς με τον… χωροφύλαξ.
ΤΟΥ… Βραχασίου γίνεται στο νομό Ηρακλείου σχετικά με τις οριοθετήσεις του Καλλικράτη. Στο Νομό μας το θέμα εστιάζεται περισσότερο στο… ξεροκόμματο που ακούει στ' όνομα ιστορική πρωτεύουσα και λιγότερο στην οριοθέτηση.

ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ φόρο 5 λεπτά του ευρώ, κάθε φορά που χρησιμοποιεί λέξη με ελληνική ρίζα, ο όποιος γερμανός πολίτης. Η πρόταση που έγινε, δεν θυμάμαι από ποιον, προ ημερών, σε γερμανική εφημερίδα. Σαν προάγγελος των όσων είπε ο πολλά ωραίος Ζαν Λικ Γκοντάρ τελευταία.

ΑΝ ΔΕΝ έχουμε να φάμε σήμερα δεν πειράζει, θα φάμε αύριο, έλεγε μια κοντοχωριανή μου στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Είχε προχωρήσει ακόμα και πέραν από τον επιούσο άρτο του "Πάτερ ημών", η συγχωρεμένη.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ Μπουρνάζο, Αθήνα: Τα ιστορικά ανέκδοτα, από τον Πλούταρχο που μου έστειλες, και σε ξαναευχαριστώ πολύ γι' αυτό, τα… ξετίναξα. Από σήμερα αρχίζω να… ξεκοκαλίζω και τα άλλα, τέσσερα που μου έστειλες, αρχίζοντας απ' αυτό με τον Τσώρτσιλ. Ωστόσο ανακάλυψα μια καλή… φωλιδέ, ενώ έχω στην καβάντζα και κάποια ωραία, και σαν ιστορικά ανέκδοτα, ποιήματα του Παβλή Πολυχρονάκη. Απου ζει, μεταζώνεται…

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ο Ουίνστον Τσώρτσιλ κάλεσε ένα ταξί και ζήτησε από τον σωφέρ να τον μεταφέρει στο Β.Β.C., όπου επρόκειτο να δώσει μια ραδιοφωνική ομιλία. "Λυπούμαι κύριε", του λέει ο σωφέρ, "δεν μπορώ να πάω τόσο μακριά". Ο Τσώρτσιλ του ζήτησε τον λόγο. "Θέλω να πάω νωρίς στο σπίτι για να προλάβω ν' ακούσω το λόγο του Τσώρτσιλ απ' το ραδιόφωνο", του είπε. Ο Τσώρτσιλ ευχαριστήθηκε απ' την απάντηση κι έβγαλε απ' την τσέπη του μια λίρα και του την έδωσε. "Μπες μέσα, άνθρωπέ μου", του λέει, "μπες μέσα κι ας πάει στο διάολο ο μίστερ Τσώρτσιλ".

“Γύρευα ν' αποδράσω από τον κόσμο της θλίψης,/ αλλά μ' έδερναν αδιάκοπα οι οδύνες του ποιητή/ και εκείνο το αργοσάλεμα των καρπερών ονείρων/ με ακολούθούσε ως ακοίμητος στοχασμός/ στο ακροχείλι της φλογισμένης ψυχής μου./ Εδώ, είπα, θα ακουμπήσω τις σκέψεις μου/ από 'δω θα αγναντέυω αντικρινά ως πέρα,/ από 'δω θα διαβαίνουν οι λαβωμένοι υπερασπιστές,/ τα παιδιά που θα κλαίνε απ' τον κρότο των όπλων,/ κι ο ποιητής, παρακεί, θα ζωγραφίζει τον πόνο τους!”
Από το ποίημα “Οδοιπορία” του Λευτέρη Γερόσταθου
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com

Χανιώτικα Νέα( 20.05.2010)

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Eυθύβολα και μη...

Άκρως προσωπικόν


Γράφει
ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr

Βράδιασε η Τρίτη κι ακόμα να καταθέσω το κείμενο! Αυτή η προηγούμενη πρόταση είναι η πρώτη που καταγράφω για τις... "ανάγκες" της στήλης! Στην πραγματικότητα -και... μεταξύ μας- δεν ξέρω ποιος έχει περισσότερη ανάγκη τελικά· η στήλη εμένα ή εγώ τη στήλη;
Ή τελικά κανένας μας τίποτα! Ή κι οι δύο μας εξίσου χρειαζόμαστε τον άλλο! Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται κάπου στο μέσον, όπως εξάλλου και οι περισσότερες αλήθειες απ' όπου κι αν αυτές προέρχονται!
Σκέφτομαι ότι -εγώ κι η στήλη- πορευόμαστε μαζί κοντά στα 7 χρόνια κι ουδέποτε δημιουργήθηκε κάποια ένταση σ' αυτήν την αμφίδρομη σχέση... Τείνω να τη χαρακτηρίσω ιδανική, έστω κι αν κάποιες φορές αμφιβάλλω, όχι γι' αυτήν αλλά για εμένα! Δεν ξέρω βρε παιδί μου αν δίνω το 100% του "είναι μου"! Δεν ξέρω αν μπορεί να συμβεί κάποτε αυτό ή αν το χρειάζεται! Δεν ξέρω αν το θέλει κιόλας ή αν μένει ικανοποιημένη με την πραγματικότητα και την όποια αυθεντικότητα υπάρχει σε αυτήν τη σχέση!
Και για να εξηγιόμαστε και να μη παρεξηγιόμαστε δεν μου 'χει ζητήσει ουδέποτε κάτι παραπάνω από αυτό που παίρνει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ενδεχομένως δεν θα το ήθελε!
Ναι, το ξέρω ότι σήμερα ακούγομαι "κάπως", περί άλλα τυρβάζω και όχι για το ψητό!
Η αλήθεια είναι ότι με τόσα "ψητά" που υπάρχουν γύρω-τριγύρω, έχω... μπουκώσει και στην προσπάθειά μου να διαλέξω και να καταπιαστώ με ένα απ' όλα, ασυνείδητα ή συνειδητά, "οδηγήθηκα" στο παρόν εγωκεντρικό, "κεντρομόλο" κείμενο που -δόξα τω θεώ- με αποφόρτισε ήδη από το άγχος των προβλημάτων που ταλανίζουν τον τόπο και τους ανθρώπους του!
Ακουσα τις προάλλες μια έξοχη, "ευφυέστατη" ρήση που λίγο πολύ ισχύει ως φαίνεται για πολλούς, για μένα σίγουρα: "δε με φτάνουν τα προβλήματα των άλλων, έχω και τα δικά μου"!
Το παραπάνω ευφυολόγημα έχει πάρα πολλές αναγνώσεις, για σκεφτείτε το!
Εγώ πάντως έχοντας αυτό κατά νου, αφού ολόκληρη την υπόλοιπη ημέρα ασχολούμουν με αλλωνών προβλήματα, είπα να ασχοληθώ και λίγο με τα δικά μου θέματα, με τη στήλη μου· εξ ου και η αναφορά στην περίεργη σχέση μας και στην δημοσιοποίηση της δικής μου αλήθειας

Χανιώτικα Νέα(19.05.2010)

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΤΙ 'ΤΑΝΕ να το γράψω και μάλιστα στο πρώτο πεταχτό το περασμένο Σάββατο ότι μπήκαμε στο καλοκαίρι; Δεν έσπαγε καλύτερα η μύτη του μολυβιού μου και να 'χα ξωμείνει από ξύστρα; Τα πήρε ο καιρός αλλά κάπα, ξεσήκωσε τη νοτιά και μας έπνιξε στην αφρικάνικη σκόνη. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, ωστόσο. Ούτε η φανιά της φανιάς της ισλανδικής τέφρας εν Ελλάδι.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ή τούρκικο το γιασεμί μυρίζει/ κι εγώ θαρρώ πως τους λαούς τίποτα δεν χωρίζει. Η άποψη του μαντιναδολόγου της στήλης Ηλία Σταματάκη, για τη συνάντηση Παπανδρέου - Ερντογάν και των συν αυτοίς.


ΠΡΩΤΑ βλέπει κανείς τον γείτονά του, προπάντων όταν στην ίδια αυλή απλώνουν τα ρούχα τους, κι ύστερα τον ήλιο. Σωστό αυτό. Στην πράξη, ωστόσο, με τους γείτονές μας έχουμε τους περισσότερους καβγάδες. Τι έχει να χωρίσει η Ελλάδα με τη Χιλή, αίφνης. Άλλο ήλιο οι Έλληνες, άλλο οι Χιλιανοί!

ΚΙ ΑΝ δεν έχουμε κράτος θα κάνουμε! Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο θρυλικός μπουρλοτιέρης του 21, το ΄χε πει για πρώτη φορά, καταμεσής στη Μεσόγειο, μεσούσης της Επανάστασης σ' εναν αυστριακό ναύαρχο, αυτό. Από τότε πολλοί κατά καιρούς το επανάλαβαν, αλλά δεν έκαναν τίποτα στη πράξη. Για να δούμε τον Γιώργο Παπανδρέου...

ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ, τι θυμωμένοι, πυρ και μανία είναι οι Έλληνες με τα πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες τους. Κατά το λαό και οι κυβερνήτες του, συνέλληνες!

ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει και εν περιπτώσει πάση το αργότερο σήμερα θα εισρεύσουν τα 14,5 δισ. ευρώ στα ταμεία της Χώρας, που αποτελούν ως γνωστό την πρώτη δόση του γνωστού ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Άντε και μέχρι τον Αύγουστο την κουτσοβγάλαμε σαν χώρα. Σαν Έλληνες;

ΔΕΝ ΤΟ βάζουν κάτω οι Έλληνες εργαζόμενοι. Την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, επιμένουν. Στεντορεία τη φωνή θα το φωνάξουν γι' άλλη μια φορά μεθαύριο.

ΜΕΧΡΙ και ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο... σοσιαλιστής πρόεδρος του ΔΝΤ, θ' απεργούσε αν ήταν Έλληνας. Κατά δήλωσή του. Βρε μπας και μας δουλεύει ψιλό γαζί και δεν το καταλαβαίνουμε;

ΙΣΑ ΙΣΑ που τον ήξερα. Όταν όμως μου ζήτησε... διαδικτυακά, μέσω του facebook να γίνουμε φίλοι, δεν τον αγνόησα. Τις προάλλες, όταν τον συνάντησα στον δρόμο, ωστόσο, με προσπέρασε σφυρίζοντας αδιάφορα. Για τον ορισμό της εικονικής φιλίας, μιλάμε...

ΕΧΟΝΤΑΣ παρακολουθήσει μια συνεδρίαση της Εκκλησίας του Δήμου στην Αθήνα, ο σκύθης φιλόσοφος Ανάχαρσις είπε το εξής: “Απορώ γιατί ενώ στην Ελλάδα μιλούν οι ειδήμονες τελικά παίρνουν τις αποφάσεις οι αδαείς.”

“... Μόνον οι λέξεις λεπίδες ίσκιων/ λογχίζουν την αδιαφορία της ύλης/ προσθέτουν εφιάλτες ή αινίγματα/ στο μεγάλο σκοτεινό βιβλίο./ Οι σελίδες του όλες λευκές/ δεν επισημαίνουν τη σιωπή/ αλλά μονάχα το πέραν/ Εκεί που το ποίημα/ ζητάει να κατοικήσει”.
Από το ποίημα “Ο ουράνιος κήπος” του Ηλία Σιμόπουλου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(18.05.10)

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφειο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης




Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος βραβείου

Ήμουν κι εγώ με τη φαντασία μου εκεί, το Σάββατο 24 Απριλίου, στην 7η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, την ώρα της απονομής από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, του βραβείου παιδικής λογοτεχνίας για την κατηγορία μέσης σχολικής ηλικίας (8-14 ετών), στην και καλή μου φίλη, γνωστή στα Χανιά απ’ τις επισκέψεις της μέσω Ε.ΚΕ.ΒΙ. (Εθνικού Κέντρου Βιβλίου) σε σχολεία, συγγραφέα-εικονογράφο Λιάνα Δενεζάκη, για το βιβλίο της “Μαρδούκ”. Κι ήταν σαν να έζησα από κοντά τη χαρά της. Με λεπτομέρειες τα ’μαθα όλα, τόσο από την ίδια όσο κι από κοινούς μας φίλους, βλέπετε. Για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος βραβείου πρόκειται, σκέφτομαι εκ των υστέρων. Με την έννοια ότι το “Μαρδούκ” με το που κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά απ’ τον εκδοτικό οίκο “Α.Α. Λιβάνη” και το διάβασα, ήμουν βέβαιος για την βράβευση. Σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος. Πολλοί, και μάλιστα ειδικοί, ήταν εκείνοι που το ξεχώρισαν. Και βέβαια τα παιδιά που εντέλει είναι οι υπέρτατοι κριτές. Τα παιδιά της σημερινής εποχής που προτιμούν περισσότερο να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια από το να διαβάζουν...

Ένα βιβλίο αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα

Από την πρώτη κιόλας σελίδα του περί ου ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία βιβλίου, η συγγραφέας του κάνει απόλυτα σαφές ότι ο Μάριος Δούκας (απ’ τα αρχικά του οποίου βγήκε ο “Μαρδούκ”, που είναι και θεός των Βαβυλωνίων) ο ήρωας του βιβλίου αδιαφορεί για τους βαθμούς του και βαριέται αφάνταστα το διάβασμα. Κι αυτό ώσπου μια μέρα στο σχολείο του ανακοινώνεται ένας διαγωνισμός με θέμα “Κοιτάζω τ’ αστέρια κι αναρωτιέμαι...” κι ένα βραβείο που το θέλει τρελά. Τότε ανακαλύπτει μια άλλη χρήση του υπολογιστή κι αρχίζει ν’ αναρωτιέται και να ερευνά προκειμένου να ετοιμάσει την εργασία του. “Γιατί οι μέρες της εβδομάδας είναι εφτά και όχι δέκα;”, “Πώς γίνεται οι άνθρωποι να στέκονται όρθιοι σε όλα τα σημεία της Γης, αφού αυτή είναι στρογγυλή;”, “Πώς θα ήταν να ταξιδέψει στο παρελθόν και να συνομιλήσει με ένα αγόρι της ηλικίας του που όμως ζούσε αιώνες πριν απ’ αυτόν;”, κάποια απ’ τα ερωτήματα που θέτει στον εαυτό του, πριν αρχίσει ένα παράξενο ταξίδι στον χρόνο, με τη βοήθεια ενός αστρονόμου, για να συναντήσει τον Μαρδούκ που “ζει” 4.500 χρόνια πριν από την εποχή μας. Κι αν νομίζετε, πως μια τέτοια μεταστροφή ήταν εύκολη κάνετε λάθος. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια του τρώνε πολλές ώρες. Η μικρή του αδερφή κάνει ό,τι μπορεί για να του σπάσει τα νεύρα. Η μεγάλη του αδελφή, έχει χάσει τα μυαλά της με ένα αγόρι που γνώρισε στο Διαδίκτυο και ζητά τη συνεργασία του Μάριου για να βγεί ραντεβού μαζί του ενώ η Αθηνά, η σπαστικιά συμμαθήτριά του με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος του μπαίνει στο ρουθούνι και τον προκαλεί ότι δεν θα τα καταφέρει. Αυτά και άλλα πολλά υφαίνουν την πλοκή της ιστορίας και κορυφώνουν την αγωνία του αναγνώστη, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία του.

Το βιογραφικό της Λιάνας Δενεζάκη

Η Λιάνα Δενεζάκη είναι η δεύτερη φορά που βραβεύεται από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το “Ένας Γενναίος Σκύλος” είχε αποσπάσει τον Έπαινο Πηνελόπης Μαξίμου για την κατηγορία Πρώτης Σχολικής Ηλικίας Παιδικής Λογοτεχνίας (βιβλίου δηλαδή που απευθύνεται σε παιδιά 5-8 ετών). Είναι συγγραφέας και εικονογράφος πολλών βιβλίων. Ανάμεσα στα βιβλία της ξεχωρίζουμε το “Καλά Ξεμπερδέματα”, “Κωδικός: Μελάνι”, “Παράξενο Καλοκαίρι”, “Από Δευτέρα και βλέπουμε”, “Το Δάσος που άλλαξε όνομα”, που κυκλοφορούν όλα από τις εκδόσεις “Λιβάνη”. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς ενώ επισκέπτεται πολύ συχνά σχολεία και δημοτικές βιβλιοθήκες σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και στόχο την προώθηση της φιλαναγνωσίας, πραγματοποιώντας παράλληλα εργαστήρια συγγραφής κι εικονογράφησης μέσα στις τάξεις. Από το 2009 εκδίδει την ηλεκτρονική εφημερίδα “Αχτύπητη Παρέα” εξερευνώντας τις δυνατότητες που παρέχει το διαδίκτυο και οι νέες τεχνολογίες προς αυτή την κατεύθυνση. Με αυτό το σκεπτικό, ανέλαβε την αρχισυνταξία του www.lovebaby.gr για ένα πρωτοποριακό κι αξιόλογο για να ελληνικά δεδομένα portal, που σκοπό έχει να παρέχει ολοκληρωμένη πληροφόρηση για θέματα που αφορούν στους τρεις τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης, παιδιά έως πέντε ετών αλλά και στην οικογένεια στο σύνολό της.

Χανιώτικα Νεα(17.05.10)

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

ΘΡΑΚΗ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ: ΤΑΞΙΔΙ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ




Γράφει ο Χαράλαμπος Θ. Ζήσης

Ένα ταξίδι έχει πολλές ταυτότητες. Πέραν της αλλαγής, της αναψυχής, των διακοπών και της ανάπαυλας, που για τον καθένα αποκτούν διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο, το ταξίδι διαμορφώνει μνήμη, αλλά και ανασύρει μνήμη – ατομική ή συλλογική. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς για αναψηλάφηση μιας οικογενειακής μνήμης που αποτελούσε καημό κι ευθύνη
. Ο παππούς Κρητικός από το Νίππος Αποκορώνου (Γεώργιος Αντ. Κακατσάκης) που βρέθηκε αστυνομικός στην Κεσσάνη της Ανατολικής Θράκης κατά το σύντομο διάστημα της Ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή (1920-22), όπου γνώρισε την μετέπειτα γυναίκα του Δέσποινα από το χωριό Μεγαρίσι. Μετά την εκδίωξη των Ελλήνων από τις εστίες τους και την ανταλλαγή των πληθυσμών, το ζευγάρι έφυγε για την Κρήτη και ακολούθως για τη Δυτική Θράκη, όπου έζησε για μια περίπου δεκαετία (1926-35) στα χωριά Δέρειο και Κυπρίνος του Έβρου κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα και όχι πολύ μακριά από τα αντίστοιχα Ελληνοτουρκικά.
Από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα δεν επέστρεψε κανείς από την οικογένεια στα μέρη αυτά. Ο παππούς και η γιαγιά πέθαναν με διηγήσεις από την περιοχή και τα παιδιά τους ηλικιωμένοι πια κι αυτοί έμειναν με μνήμες παιδικής ηλικίας από τα χωριά της Δυτικής Θράκης. Όλοι μαζί, παιδιά κι εγγόνια ξεκινήσαμε για πρώτη φορά μετά από εβδομήντα τόσα χρόνια να δούμε την περιοχή της μνήμης
ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΕΡΕΙΟ.
Πρώτος σταθμός το Μικρό Δέρειο, χωριό αμιγώς χριστιανικό με 150 περίπου ψυχές, που απαρτίζει δήμο κοινό με το γειτονικό Μεγάλο Δέρειο, χωριό αμιγώς μουσουλμανικό με πληθυσμό σημαντικά μεγαλύτερο. Η αρμονική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων και το μοίρασμα σε συνήθειες και ήθη είναι το πρώτο που τόνισε ο συμπαθής ξενοδόχος Πασχάλης. Αντιλαμβανόμαστε πως οι απ’έξω έχουν άγχος για πράγματα που ουδόλως απασχολούν τους εκεί.…
Στο Δέρειο, εδώ κι ένα χρόνο, λειτουργεί ο φιλόξενος ξενώνας «Αρχονταρίκι», όπου με φροντίδα μάς υποδέχτηκαν οι ιδιοκτήτες έχοντάς μας ετοιμάσει εξαιρετικές λιχουδιές. Δυστυχώς από την προπολεμική εποχή τίποτα δεν διασωζόταν που να μας γυρίσει πίσω, ενώ κι ο γεροντότερος του χωριού είναι γεννημένος μετά το 1940. Ωστόσο, η αίσθηση του χώρου είναι πολύτιμη, η συνάντηση με τους ανθρώπους, η πληροφόρησή σου για πράγματα που γίνανε, έστω κι αν εσύ δεν βρισκόσουν εκεί, είναι κομμάτια απαραίτητα στην ανασύσταση του ψηφιδωτού της μνήμης. Άνθρωποι πολλοί φερμένοι από την Ανατολική Θράκη κατά τις μετακινήσεις των πληθυσμών βρήκαν φιλόξενο καταφύγιο στην περιοχή και στήσανε το σπιτικό τους κοντά στην παλιά πατρίδα, τόσο κοντά και τόσο μακριά συνάμα… Κι ήρθε μετά η εσωτερική μα κι η εξωτερική μετανάστευση να δώσει άλλο ένα χτύπημα στην περιοχή με τους ανθρώπους να μετακινούνται για Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Αλεξανδρούπολη από το 70 μέχρι το 90, τόσο ώστε να μην υπάρχουν νέοι στο χωριό, κυρίως όμως νέες, όπως συχνά συμβαίνει στην Ελληνική ενδοχώρα.
Ο χειμώνας φέτος εκεί πάνω ήτανε βαρύς με χιόνι πολύ και κρύο τσουχτερό που «έκαψε» τα δέντρα κι έκανε τη ζωή πολύ πιο δύσκολη κάνοντας ζημιά στις καλλιέργειες. Εμείς από την άλλη στο δικό μας «θερμοκήπιο» της Αθήνας ζήσαμε τον πιο ζεστό χειμώνα όλων των εποχών ανίδεοι κι ανυποψίαστοι για το τι συμβαίνει λίγο πιο πέρα απ’το μικρόκοσμό μας.
ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΝΟ
Την επόμενη μέρα, πρωί Μεγάλης Τρίτης, ξεκινήσαμε σ’ένα ευχάριστο πρωινό λουσμένο με φως για τον Κυπρίνο, κεφαλοχώρι του βορειοδυτικού Έβρου, πολύ κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ακολουθώντας μια διαδρομή παράλληλη προς τη συνοριακή γραμμή. Ο Κυπρίνος βρίσκεται πολύ κοντά στον ποταμό Άρδα, παραπόταμο του Έβρου, που έρχεται από τη Βουλγαρία και μεταφέρει σημαντικό όγκο νερού. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 30 το ποτάμι πλημμύρισε, κάλυψε όλο το χωριό προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές και οδηγώντας τους ανθρώπους σε απόγνωση. Ο αστυνόμος του χωριού, Κρητικός παππούς, πρωτοστάτησε στο σχεδιασμό ρυμοτομικού σχεδίου για το νέο χωριό που δημιουργήθηκε σε θέση γειτονική με το παλιό, πιο ασφαλή κι απρόσβλητη από τις πλημμύρες του ποταμού. Σε συναντήσή μας με τον τωρινό αστυνόμο του χωριού, ευγενικό τριαντάχρονο παλληκάρι από τη Θεσσαλονίκη, μάθαμε ότι είναι μόνος στον αστυνομικό σταθμό, χωρίς καν αστυνομικό όχημα, πως ο σταθμός διατηρείται για ιστορικούς λόγους, πως το αστυνομικό δελτίο είναι εξαιρετικά πτωχό κι οι κάτοικοι της περιοχής φιλήσυχοι και πως τέλος σύντομα – φευ – καταργείται ο σταθμός και εντάσσεται στην αστυνομία Ορεστιάδος.
Εκεί λοιπόν δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει το παλιό χωριό που καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στις πλημμύρες του ποταμού το 30, ενώ το σύγχρονο χωριό είναι πλήρως τετραγωνισμένο, με υποδειγματική ρυμοτομία και όμορφους φαρδείς δρόμους. Ο δήμαρχος είχε την καλοσύνη να μας προσφέρει καφέ στο γραφείο του και να μας μιλήσει για τους 250 μόνιμους κατοίκους του χωριού, τις ασχολίες τους και τις προοπτικές του χώρου, που μάλλον δεν διαγράφονται και τόσο ευοίωνες.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Μετά την περιήγησή μας στην περιοχή και μετά από μια σύντομη επίσκεψή μας στο Σουφλί με την άλλοτε κραταιά και ακμάζουσα συροτροφία και μεταξουργία του, που καταβάλλεται προσπάθεια να αναβιώσει, περάσαμε τα Ελληνοτουρκικά σύνορα και κατευθυνθήκαμε προς Κωνσταντινούπολη. Πολύ κοντά στα σύνορα βρίσκεται η Κεσσάνη, πρωτεύουσα νομού, κέντρο Ελληνισμού κατά το παρελθόν, πόλη 50000 κατοίκων, με στρατιωτική παρουσία λόγω γειτνίασης με τα σύνορα και εμφανή αγροτοκτηνοτροφικό χαρακτήρα, που θυμίζει ελληνικές επαρχιακές πόλεις δεκαετίας 50 ή 60, όταν η Ελλάδα είχε τον ίδιο προσανατολισμό στην οικονομία της και βρισκόταν στο στάδιο της οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Έντονη η μυρωδιά κάρβουνου στο χώρο, που η καύση του χρησιμοποιείται για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών.
ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ
Το χωριό της γιαγιάς απέχει μόλις 25 χιλιόμετρα από την Κεσσάνη και ακολουθούμε τον εθνικό δρόμο προς Καλλίπολη στρίβοντας δεξιά 5 χιλιόμετρα μετά ακολουθώντας έναν μικρό επαρχιακό δρόμο που περνά μέσα από τα χωριά της περιοχής νότια της Κεσσάνης. Κατευθυνόμαστε προς Μεγαρίσι (σημερινή ονομασία Gökçetepe). Για να φτάσουμε στο Μεγαρίσι περνάμε μέσα από μια δασική διαδρομή με πεύκα θαυμάζοντας το πόσο περιποιημένο και καθαρό είναι το δάσος. Δεν υπάρχουν πουθενά σκουπίδια, αλλά ούτε και πευκοβελόνες, που έχουν ήδη καθαριστεί για την πρόληψη πυρκαγιάς. Διασχίζουμε τη ράχη του βουνού και αντικρίζουμε την πίσω πλευρά προς τη θάλασσα, όπου και το Μεγαρίσι, λουσμένο στο απογευματινό φως με υπέροχη θέα στη θάλασσα. Το χωριό βρίσκεται ψηλά σε πλαγιά με αμπέλια, πεύκα, οπωροφόρα δέντρα και βλέπει στον κόλπο του Σάρου. Εκεί η θάλασσα είναι σχεδόν πάντα ήρεμη, οι γραμμές του τοπίου αρμονικές και το φως γλυκό. Είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε τοπίο ελληνικό.
Παρότι τόσο κοντά σε αστικά κέντρα, το χωριό είναι απομονωμένο και οι άνθρωποι έχουν αποκλειστική ασχολία τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Υπάρχει ζωντάνια και κίνηση στο κέντρο του με το τζαμί να δεσπόζει και τα δυο κεντρικά καφενεία να συγκεντρώνουν άντρες που πίνουν το απογευματινό τους τσάι και παίζουν χαρτιά. Μας κοιτάζουν γεμάτοι περιέργεια. Είναι φανερό πως ξένοι δεν φτάνουν συχνά στο χωριό τους αυτή την εποχή. Κανείς δεν ξέρει άλλη γλώσσα εκτός από τα τουρκικά. Ωστόσο, με εγκαρδιότητα μεγάλη μας προσκαλούν να μας τρατάρουν τσάι και να μας φιλέψουν από τα λίγα προϊόντα του καφενέ.Προσφέρουν στα παιδιά μας πατατάκια και μπάλες παιχνιδιού. Ρωτώ ένα νεαρό που βρίσκεται κοντά μας εάν υπάρχει κάποιος να μιλάει αγγλικά. Καλεί με το κινητό του τηλέφωνο, η απάντηση είναι αρνητική. Προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με αυτοσχέδια νοηματική και κάποιες σκόρπιες τούρκικες λέξεις του ελληνικού λεξιλογίου. Προσπαθούμε να τους δώσουμε να καταλάβουνε τι γυρεύουμε στον τόπο τους. Δυστυχώς κανείς δεν διασώζει μνήμες από την εποχή αυτή, αφού κι οι πιο παλιοί γεννήθηκαν αργότερα. Οι τωρινοί κάτοικοι του χωριού ήρθαν από την Ελλάδα με τις ανταλλαγές, οι Έλληνες έφυγαν από κει μέσα σε 20 μέρες εγκαταλείποντας το βιος τους. Κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα και βλέπουμε στο δρόμο παραθεριστικές κατοικίες, κάποιες με πισίνες, μικρά ξενοδοχεία κι ενοικιαζόμενα δωμάτια. Έρχεται κόσμος εδώ το καλοκαίρι στην παραλία του χωριού. Είναι όμως τέλος Μαρτίου τώρα κι όλα φαντάζουν εγκαταλειμμένα κι έρημα. Φτάνουμε εκεί που σκάει το κύμα, εκεί που η γιαγιά κατέβαινε με τις κοπέλες του χωριού στις αρχές του 20ου αιώνα και μετέφερε τις μνήμες στα παιδιά της και τα εγγόνια της για την ανέμελη ζωή και την ομορφιά του τοπίου. Επιστρέφουμε παίρνοντας κάποιες τελευταίες φωτογραφίες. Αναλογίζομαι πόσο διαφορετικά για τον ίδιο τόπο διαμορφώνεται η μνήμη η δική μας από τη μνήμη των ανθρώπων που ζουν εκεί και τι μπορεί να σημαίνει ο τόπος για τον καθένα μας που τον είδε, τον γνώρισε ή δεν τον γνώρισε. Πάνω στο δρόμο της επιστροφής περνώντας από το χωριό Pirnar βλέπω πάνω στο δρόμο ένα αδιάφορο κατά τ’άλλα σπίτι με ενσωματωμένη στην πρόσοψη ελληνική κτητορική πλάκα. Οι άνθρωποι πέρασαν, έφυγαν, άφησαν το αποτύπωμά τους εκατό χρόνια μετά…
ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Μεγάλη Τετάρτη φτάσαμε στην Πόλη, πόλη εμβληματική για όλους τους Έλληνες που συνοψίζει το χαμένο μεγαλείο ενός μακραίωνου κομματιού της ιστορίας μας και αποτελεί σημείο αναφοράς της ορθόδοξης ταυτότητάς μας με όλα τα θετικά και αρνητικά παρεπόμενα. Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψή μου στην Κωνσταντινούπολη διαπίστωσα εκρηκτική διαφοροποίηση στο μέγεθος και την ανάπτυξή της. Είναι πια μια χαοτική μητρόπολη 17 εκατομμυρίων που εκτείνεται σε μήκος 200 και πλέον χιλιομέτρων και οι κατασκευαστικοί ρυθμοί της είναι αδιάκοποι και ανεξάντλητοι. Σου δίνει την αίσθηση του ανεξέλεγκτου και πολύμορφου, αφού μέσα στην ίδια αγκαλιά συνυπάρχουν μεγαλοαστοί Τούρκοι με ευρωπαϊκή παιδεία, νεόπλουτοι, νεόκοποι επιχειρηματίες, φτωχός λαός από την Ανατολία, Κούρδοι, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τουρίστες, αλλά και Άραβες, Πέρσες, Έλληνες επισκέπτες που βρίσκονται όλοι μαζί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αναψυχή, προσκύνημα, ψώνια, εμπόριο, έξαλλη ζωή. Φαίνεται πως ο καθείς βρίσκει αυτό που ζητάει από τη μητρόπολη.
ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ
Δεν θα σταθώ στο τουριστικό ή το περιηγητικό κομμάτι. Η Πόλη μπορεί να λειτουργήσει ως άσκηση αυτογνωσίας για τους νεοέλληνες. Ένα σημαντικό κομμάτι της ταυτότητάς μας βρίσκεται εκεί. Ανάμεσα στην Αγιά Σοφιά και τα Θεοδοσιανά τείχη με την κερκόπορτα, την Μπαλουκλιώτισσα και την Παναγία των Βλαχερνών, τα οθωμανικά τεμένη και παλάτια των σουλτάνων, μαθαίνουμε και για τη δική μας ιδιοπροσωπία.
Θα προσπαθήσω να καταθέσω κάποια σπαράγματα εντυπώσεων που συντιθέμενα, ίσως μας δώσουν ένα ψηφιδωτό αντιφατικό αλλά ενδιαφέρον, που μπορεί να μιλήσει και για μας:
• Μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα με το Τανζιμάτ (Αναδιοργάνωση) δόθηκε μισθός στους δημόσιους υπαλλήλους για να μη δέχονται δωροδοκίες. Την ίδια εποχή (1856) ο Σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ Α΄ έχτισε το μεγαλοπρεπές παλάτι του Ντολμαμπαχτσέ, με επιδεικτική χλιδή κατ’απομίμηση του παλατιού των Βερσαλλιών. Η κατασκευή αυτού του μεγαλεπήβολου έργου έγινε με χρήματα δανεικά από ξένες τράπεζες σε μια καταρρέουσα αυτοκρατορία, που βρισκόταν σε παρακμή και αποσύνθεση.
• Στην προσευχή της Παρασκευής συρρέουν πλήθη στα τζαμιά, ενώ στο δρόμο βλέπουμε όλο και περισσότερες Τουρκάλες, ακόμα και πολλά κορίτσια γυμνασιακής ηλικίας, να κυκλοφορούν με μαντήλα. Απ’την άλλη, μοντέρνα ευρωπαϊκά μπαρ αθέατα στους ανυποψίαστους τουρίστες (μια που το αλκοόλ επίσημα δεν σερβίρεται), που στεγάζονται στους πάνω ορόφους παλαιών πολυκατοικιών, χωρίς ενδεικτική πινακίδα στην πρόσοψη, με εξαιρετική αισθητική και πανοραμική θέα στο Βόσπορο, όπου συχνάζουν νεαρές με ντύσιμο κομψό και δυτικό αέρα που δεν ξεχωρίζουν από τις αντίστοιχες στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες.
• Από τη μια επαύλεις πολυτελείς, ειδικά στην Ασιατική ακτή του Βοσπόρου κι από την άλλη εκτάσεις ολόκληρες με παράγκες μέσα σε ρέματα (σωστές παραγκουπόλεις στην καρδιά της Πόλης) κι από δίπλα ουρανοξύστες με φιλόδοξα στελέχη στην είσοδό τους να καπνίζουν αγχωμένοι βγαίνοντας στις 6 το απόγευμα της Παρασκευής από μια εβδομάδα εξαντλητικής δουλειάς «αμερικανικού» τύπου. Εκατοντάδες ψαράδες, νέοι, γέροι και παιδιά, πάνω στη γέφυρα του Κεράτιου με τα καλάμια τους. Βιοπορίζονται περιμένοντας ολημερίς να τσιμπήσει κάποιο ψάρι από την φημολογούμενη ως πλούσια ιχθυοπανίδα του απελπιστικά μολυσμένου Κεράτιου.
• Στον επιβλητικό και μεγαλοπρεπή ελληνορθόδοξο ναό της Αγίας Τριάδας, που δεσπόζει στην Πλατεία Ταξίμ, στο κεντρικότερο σημείο της Πόλης, το εκκλησίασμα έχει συρρεύσει μαζικά πριν το ξεκίνημα της αναστάσιμης ακολουθίας. Πρόκειται για ποίμνιο ταξιδιωτών, που ήρθαν να γευθούν Ανάσταση στην Πόλη. Θόρυβος πολύς και φασαρία, φλας που αστράφτουν ασταμάτητα, κινητά που ηχούν και τηλεφωνικές συνομιλίες στη διάρκεια της ακολουθίας, κάμερες που απαθανατίζουν τις μοναδικές στιγμές Πάσχα στην Πόλη. Ποτέ δεν έχω συναντήσει τέτοια συμπεριφορά προσκυνητών σε ναό της Ελλαδικής επικράτειας. Αναπαράγω το δημοσιογραφικό κείμενο που μου είχε αποστείλει λίγες μέρες πριν Έλληνας φίλος που ζει στην Πόλη τα 4 τελευταία χρόνια: «Για άλλη μία φορά, με έχει τρομάξει και φέτος η προαναγγελθείσα εισβολή των Ελλήνων στην Πόλη για το Πάσχα. Των λεωφορείων του μαζικού τουρισμού που κουβαλούν κόσμο σαν πρόβατα από το Πατριαρχείο στην Αγία Σοφία και την Πρίγκηπο, εξαντλώντας τυπικά και μηχανικά ένα δρομολόγιο στάσεων. Των κοπαδιών που θα κατακλύσουν αλαλάζοντα τη Μεγάλη Οδό του Πέραν, φωνάζοντας οι μεν στους δε τιμές και νοστιμιές που εντοπίζουν στις βιτρίνες. Όλων όσων θα έρθουν και θα φύγουν χωρίς να έχουν δει, νιώσει η αφομοιώσει τίποτε από την Πόλη. Κουβαλώντας πίσω, στη βαλίτσα της ημιμάθειας και των προκαταλήψεών τους, κάποιες ελάχιστες προσθήκες στις εικόνες των καρτ-ποστάλ που ήδη γνώριζαν, μαζί με κάποιες γευστικές εμπειρίες και μερικές – όχι πια τόσο φθηνές! – αγορές.»
• Αγάπη στο Πατριαρχείο σημαίνει πούλμαν που κατεβάζουν κόσμο στην αυλή και στον πατριαρχικό ναό, το κεντρικό κλίτος του οποίου προορίζεται για κάποιους γνωστούς (μάλλον οφφικιάλιους του Θρόνου), οπότε οι επισκέπτες ακροβολίζονται στα πλάγια κλίτη ή σε κάποιον από τους δύο γυναικωνίτες για να απαθανατίσουν τη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια της πομπής των αρχιερέων προεξάρχοντος του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας. Κι εδώ τα φλας αστράφτουν, μόλις η πομπή εμφανίζεται με καθυστέρηση είκοσι λεπτών έναντι της αρχικώς προγραμματισθείσης ώρας ενάρξεως (10πμ). Ακολούθως οι προσκυνητές ξεχύνονται προς αγορά ενθυμημάτων από τους πέριξ του Πατριαρχικού Οίκου πλανόδιους ή μη μικροπωλητές και συνεχίζουν το πρόγραμμα περιηγήσεώς τους στην Πόλη της μελαγχολίας, της Ιστορίας, των αντιφάσεων και των πολλαπλών επιστρώσεων σε ναούς, συνειδήσεις, πρόσωπα και μνήμες. Είναι θαυμάσιο να βρίσκεις μέσα στην ίδια πόλη τη «θλίψη του πολιτισμού που πέθανε, της αυτοκρατορίας που βούλιαξε», όπως θα έγραφε ο Ορχάν Παμούκ και ταυτόχρονα την «προσπάθεια εξευρωπαϊσμού» και την «επιθυμία για εκμοντερνισμό», που μπορεί να είναι και «αγωνία απαλλαγής από τις θλιβερές αναμνήσεις». Μήπως μέσα σε όλα αυτά κάπου μπορούμε να βρούμε τη δική μας αγωνία απαλλαγής ή τη δική μας θλίψη πολιτισμού, όταν καθαρίσουμε την επίστρωση των φλας και των αγορών;

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΡΙΣΕ ο Μάης, πάει να πει ότι μπήκαμε εκόντες άκοντες στο καλοκαίρι. Οι παλιές καλές(;) εποχές, όταν ακόμα και στις 18 του Μαγιού μπορεί και να ψοφούσε η πέρδικα στ' αυγό πέρασαν ανεπιστρεπτί.

ΚΑΙΡΟ είχα ν' αρχίσω τη στήλη χαλαρά. Ας πάει και το παλιάμπελο, σήμερα. Έτσι όπως πάμε τελειωμό δεν έχει το λούκι που περνούμε, που μας βάλανε να περάσουμε. Όξω καρδιά κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

ΚΟΝΤΑ σ' όλες τις άλλες απορίες που μου γέννησε η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα είναι και τούτη. Θα επισκεφτεί τον κουμπάρο του, τον Κώστα Καραμανλή ντε, στην Ραφήνα ή δεν θα τον επισκεφτεί; Κι αν τον επισκεφτεί θα του κρατά δώρο ή δεν θα του κρατά;

ΦΟΒΟΥ τους Δαναούς και δώρα φέροντας. Όχι, δεν το λέω στον Κώστα Καραμανλή αυτό. Στον Γιώργο Παπανδρέου, το λέω. Στον νυν πρωθυπουργό κι όχι στον τέως.

ΔΕΚΑ επιχειρηματίες ανά υπουργό. Δέκα υπουργοί και εκατό επιχειρηματίες συνοδεύουν τον Ταγίπ Ερντογάν στην επίσκεψή του στην Αθήνα. Χώρια οι 210 ακόμα παρατρεχάμενοι!

ΓΙΑ ΤΗ φουκαριάρα τη μάνα μου! Πάρε το αυγό και κούρευτο! Γουστάρω μια φραπεδιά! Άσε τον τρελό στην τρέλα του! Ψάχνοντας ψύλλους στ' άχυρα! Κουνώντας το μαντίλι στον Ντομινίκ! Προτάσεις για τίτλους σελίδων στο facebook. Καμιά απ’ αυτές δεν αναφέρεται ρητά στους γιατρούς του Κολωνακίου πάντως.

ΕΝΑ λίτρο λάδι, για ένα λίτρο βενζίνα. Αν ο βενζινάς δέχεται, βέβαια, την ανταλλαγή. Που δεν την δέχεται. Κορόιδο είναι;

“Ο ΕΝΕΤΙΚΟΣ στόλος φτάνει στην Κωνσταντινούπολη... Οι φόροι ήταν τόσο μεγάλοι (για να πληρωθεί η συμφωνηθείσα αμοιβή από τον αυτοκράτορα που εγκατέστησαν οι σταυροφόροι) ώστε οι Έλληνες δεν μπορούσαν πια να πληρώσουν... Αυτά εν έτει 1203 μ.Χ., όπως τα περιγράφει γαλλική ιστοσελίδα (βλ. εφ. "Χριστιανική", 29.4.2010). Κανένας συσχετισμός με τα συμβαίνοντα εν Ελλάδι τη σήμερον ημέρα.

Η ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΕΙΑΔΑ (νονός του όρου σε χθεσινό του δημοσίευμα ο Γιώργος Γεωργακάκης), κατά το Ιλιάδα, μόλις άρχισε. Μήνιν άειδε θεά, το χάσιμο της καρέκλας των...
ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ Κρήτης είναι εδώ! Είναι ακόμα εδώ! Κανείς, ωστόσο, δεν γνωρίζει αν θα μείνει για πάντα εδώ. Άγνωσται αι επικρατούσαι συνθήκαι του μέλλοντος. Του εγγύς και του μακράν.

ΣΤΑ ΦΛΩΡΙΑ Σελίνου θ' ανοίξει αύριο η αυλαία των εκδηλώσεων για την φετινή 69η επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Και του χρόνου με υγεία! Με τους νέους... καλλικράτειους άρχοντες!

ΓΙΑ ΤΟΝ άνδρα που χτύπαγε τη γυναίκα του ή το παιδί του ο Κάτων θεωρούσε ότι άπλωνε βίαια χέρια σε ό,τι ιερότερο υπάρχει. “Μεγαλύτερο έπαινο αξίζει αυτός που είναι καλός σύζυγος, από αυτόν που είναι καλός συγκλητικός”, έλεγε. Όταν μάλιστα γεννήθηκε το παιδί του καμιά απασχόληση δεν θεωρούσε τόσο επιτακτική, εκτός και αν επρόκειτο για δημόσιο καθήκον, ώστε να μην είναι δίπλα στη γυναίκα του την ώρα που έπλενε και φάσκιωνε το μωρό.

“Στα Φλώρια πέφτουν μπαλωτές, στην Αγριμοκεφάλα,/ κι είναι πιασμένοι Γερμανοί μαζί με τσοι δικούς μας./ Τρέμει και σειέται το βουνό και σταματά κι ο ήλιος/ μα πιάνουν τσοι τσοι Γερμανούς...”
Από το βιβλίο του Σταμ. Α. Αποστολάκη “Η μάχη της Κρήτης στο Δημοτικό Τραγούδι του Νησιού”. (Χανιά, 1991).

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(15. 05.10)

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΜΙΑ ενορία, λέει, στο περίπου, ο Ζωρζ Μπερνανός στο περίφημο βιβλίο του “Ημερολόγιο ενός επαρχιακού ιερέως”, είναι ένα μέρος όπου αναπόφευκτα συγκεντρώνεται πολλή βρομιά. Μια ενορία είναι και η χώρα μας, σκέφτομαι, έχοντας το μολύβι ανά χείρας κι ενώπιόν μου τις δύο λευκές κόλλες που θα πρέπει οπωσδήποτε να γεμίσω.

ΕΝΑΣ ηλικιωμένος παπάς, μας λέει ο Μπερνανός, στο περί ου ο λόγος βιβλίο, προσπαθεί να πείσει ένα νεότερο, ότι και ένας άγιος ακόμα δεν θα κατάφερνε να μετατρέψει μια ενορία σε μια τέλεια ομάδα ανδρών και γυναικών. Και για να χρωματίσει το σημείο αυτό, βάζει την ιστορία της Βελγίδας, που είναι νεωκόρος σε μια εκκλησία και απαιτεί να τη βλέπει ν' αστράφτει από καθαριότητα...

ΚΑΛΑ το καταλάβατε! Η νεωκόρος δεν τα καταφέρνει. Κι ας έπλενε και ας σφουγγάριζε ακούραστα. Στο τέλος οι ξύλινες κολόνες άρχισαν να πιάνουν βρύα και την Κυριακή η εκκλησία ήταν πιο βρόμικη από κάθε άλλη μέρα. Αυτό μέχρι που η καλή γυναίκα, κάποια γιορτινή μέρα πέθανε...

ΚΑΝΕΙΣ, όσες ικανότητες κι αν έχει, όσο και να το θέλει, δεν μπορεί να πετύχει μόνος του το θαύμα. Βουνό το δίκιο του ηλικιωμένου παπά. Και ο νοών νοείτω.

ΧΟΡΤΑΣΕ η ψείρα και βγήκε στο γελέκο. Καλή η παροιμία, σαν παροιμία, αλλά για άλλες περιπτώσεις, κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης. Όχι και ψείρες που χόρτασαν οι επιχειρηματίες. Ε, όχι και ψείρες!

ΚΑΛΠΑΖΕΙ, λέει, η ανεργία! Τι καλπάζει; Με αφηνιασμένο άλογο μοιάζει μήνα Μάϊο.
ΜΠΟΡΕΙ και να είναι άδικο να λέμε ότι οι ποντικοί έφαγαν το τυρί, ενώ ξέρουμε ότι το έφαγε ένας συγκεκριμένος ποντικός. Πάντως σ' όλους τους ποντικούς αρέσει το τυρί.

ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ εκμάθησης κοπανελιού απ' τον δραστήριο (τι δραστήριο, υπερδραστήριο) Σύλλογο Παραδοσιακής και Λαϊκής Τέχνης “Χρυσοπηγή”, λέμε ναι! Έτσι μου 'ρχεται να πάω να μάθω κοπανέλι για να μη μου κορδώνεται ένας φίλος μου απ' το Γαβαλοχώρι. Εξάλλου μάθε τέχνη (κι ας θεωρείται γυναικεία) κι άστηνε, κι ανέ πεινάσεις πιάστηνε!

ΜΙΑ πρώτη παρουσίαση του μνημειώδους έργου του και εκλεκτού συνεργάτη τη εφημερίδας μας, δασκάλου - λαογράφου Σταμάτη Α. Αποστολάκη “Ριζίτικα, τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης” απόψε (8.30 μ.μ.) στο βιβλιοπωλείο “Επιλογές”. Η επίσημη παρουσίαση, ...εν χορδαίς και οργάνοις, από τους τοπικούς φορείς (Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, Δήμος Χανίων, ΙΛΑΕΚ κ.τ.λ.) ακριβώς σ' έναν μήνα, 14 Ιουνίου, στον “Χρυσόστομο”. Μ' άλλα λόγια. Πριν απ' τον... γάμο ο πρόγαμος! Και στον αντίγαμο ή μάλλον στους αντίγαμους με το καλό!


ΟΤΑΝ ένας πολίτης της Σερίφου είπε στον Θεμιστοκλή πως η δόξα που είχε αποκτήσει δεν οφειλόταν στον ίδιο αλλά στην Αθήνα, αυτός του απάντησε: “Αλήθεια λες. Μόνο που ούτε εγώ θα γινόμουν ένδοξος, αν ήμουν Σερίφιος, ούτε όμως εσύ αν ήσουν Αθηναίος.”

... “Το ξύλινο ψυγείο του πάγου είχε και αυτό κυριευθεί/ από τα έντομα και τα ερπετά/ και στο παλιό του τ' αυτοκινητάκι/ δυο γάτοι απτο σπίτι των γειτόνων,/ απόγονοι ίσως των δικών του τετράποδων, το επισκέπτονται αριά και που./ Έφυγε γρήγορα σαν να τον κυνηγούσαν· δεν τον γνωρίσανε/ τον πήρανε για κλέφτη ή για τρελό· ποιός να τον ξέρει και τι θ' άλλαζε;/ Βγήκε στον δρόμο και δεν έλεγχε, δεν έβλεπε, δεν κάτεχε./ Βγήκε και χάθηκε στα κύματα παραμιλώντας”.
Από το ποίημα “Η επιστροφή” του Δημήτρη Ι. Καραμβάλη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

Χανιώτικα Νέα(14.05.10)

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ, οργισμένος, με την αδικία που έγινε στους μη έχοντες ήλιο, κακακόκκινος απ' το αίμα των αθώων, καλά κρατεί τούτος ο Μάιος. Αργά, πολύ αργά, και βασανιστικά, πολύ βασανιστικά, περνούν οι μέρες του. Κι όμως μπορούμε, ακόμα κι έτσι που είμαστε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

ΤΙ ΑΠΑΙΣΙΟ έργο μα την αλήθεια η... κόλαση του ΔάΝΤη που μόλις άρχισε. ΔυΝαμίΤης για την κοινωνία που το παρακολουθεί άναυδη. Παίζοντας με τα αρχικά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

ΑΡΧΙΣΕ να πέφτει το πρώτο χρήμα. Τον γκρεμό, έστω στο παρά ένα, τον αποφύγαμε. Δεν μας μένει τίποτε άλλο λοιπόν παρά να κολυμπήσουμε στο ρέμα που εκόντες άκοντες μπήκαμε.

ΔΕΝ ΘΑ παγώσουμε τους μισθούς. Δεν θα αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης. Δεν θα θίξουμε τον 14ο και τον 13ο μισθό. Δεν θα... ετούτο. Δεν θα... το άλλο. Δεν θα... το παράλλο. Κακομελέτα κι έρχονται. Ένα ένα με τη σειρά.

ΚΟΡΑΚΑΣ κοράκου μάτι δεν βγάζει. Με δεδομένο ότι όλοι οι κοράκοι έχουν μαύρο χρώμα. Ζητούνται άσπροι κόρακες.

ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ του Μεσαίωνα βάφτιζαν με μια συνοπτική προσευχή το κοτόπουλο σε ψάρι, το έτρωγαν και αμαρτία ουκ είχαν. Ωραίο παράδειγμα για τη μετατροπή του 15ου και του 16ου μισθού των υπαλλήλων της Βουλής σε επίδομα.

ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ του χωριού γεμίζουνε βαπόρι/ ό,τι είναι οι άρχοντες είναι κι οι ψηφοφόροι. Ελαφρά παραλλαγμένη, για τις ανάγκες της δημοσίευσης αλλά και της επικαιρότητας η γνωστή μαντινάδα. Διαφωνεί κανείς με το περιεχόμενό της;

ΔΗΛΩΝΩ παρών, δηλώνεις παρών, δηλώνει παρών, δηλώνουμε παρόντες, δηλώνετε παρόντες, δηλώνουν παρόντες. Δημοτικές εκλογές, και μάλιστα... καλλικράτειες, έρχονται, αγαπητοί μου συμπολίτες. Δηλώστε παρόντες ως υποψήφιοι υποψήφιοι. Κουβέντα να γίνεται για τ' όνομά σας.

ΛΟΥΚΕΤΟ στο λουκέτο. Το ένα λουκέτο ύστερα από τ' άλλο ή να μπει λουκέτο, ένα τέλος, δηλαδή, στα λουκέτα που μπαίνουν; Ούτε λόγος να γίνεται. Ζητούνται αναπτυξιακά μέτρα, πριν είναι πολύ αργά.

ΝΟΤΗ ΡΟΜΑ (Παναγιώτη Μαυρομάτη), Αθήνα: Το βιβλίο σου “Ο μικρός συγγραφέας” (Εκδ. “Χριστόπουλος”, Αθήνα 2010) τω όντι δεν διαβάζεται μόνο μια φορά. Εγώ ήδη, με το που το πήρα προχθές το 'χω διαβάσει κιόλας δύο φορές. Τόσο πολύ μ' αρέσει! Τω όντι είναι ένα βιβλίο οδηγός για πολλά πνευματικά ταξίδια. Για μικρά και μεγάλα παιδιά. Για μικρούς και μεγάλους συγγραφείς.

ΕΠΕΙΔΗ αυτοί που διψούσαν εξουσία διέφθειραν τον λαό με τα δώρα και ασκούσαν τη δωροδοκία ο Κάτων θέλησε να κόψει το κακό από τη ρίζα και έπεισε τη Σύγκλητο να εγκρίνει ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο, όσοι εκλέγονταν άρχοντες, ακόμα και στη περίπτωση που κανείς δεν τους κατηγορούσε, να είναι υποχρεωμένοι να υποβάλλουν από μόνοι τους σε δικαστήριο ενόρκων οικονομικό απολογισμό της εκλογής τους. Το ψήφισμα αυτό εξόργισε εκείνους που επιζητούσαν τα αξιώματα, αλλά ακόμα περισσότερο εξόργισε τον όχλο που εξαγοραζόταν.

“Σας παρακαλώ να ξεχάσετε τον καιρό/ που αλλάζει συνέχεια πρόσωπο/ και δεν λειτουργεί πλέον για μένα./ Και μην αφήσετε να δοκιμάσει κάποιος/ τη δεινή ευγλωττία του/ με τον δικό μου θάνατο,/ γιατί το θάνατο, όπως και τη ζωή/ αλλιώς τον είχα σχεδιάσει./ Άσε που η πολυτέλεια της ταφής/ μου ανοίγει και νέες πληγές”.
Το ποίημα “Σας παρακαλώ” του Κώστα Χελμού

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…..

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr

Ποια Ελλάδα μωρέεε...

Των Ελλήνων την πατρίδα/ βάρβαροι την ατιμάζουν!/
Οπου ανθοπετούσαν οι Ερωτες/ παραδέρνει η νυχτερίδα./
Κωστής Παλαμάς

Μια σκέτη υποκρισία λοιπόν είναι τα πάντα; Και ’μεις άλλοτε ως μαριονέτες άλλοτε ως καλοκουρδισμένα κουκλάκια... επαναλαμβάνουμε στο ίδιο βαρετό ή μη μοτίβο τη ζωή μας για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία και τις ορέξεις ορισμένων που μας ελέγχουν;
...Να αρχίσω να ξεσκίζω τις σάρκες μου θα ’ναι κι αυτό μια κάποια λύτρωση μα μόνο για μένα, γιατί πλέον δεν υπάρχουνε λόγια να ειπωθούν και δεν υπάρχουν και πράξεις αντίστασης να γίνουν...
...Να ευχηθώ να χάσω τα λογικά μου θα ’ταν κι αυτό μια κάποια λύση μα μόνο για μένα, όχι για κάποιον άλλον...
Γιατί η ιστορία αυτό μου ’χει αποδείξει, πως σε τούτον τον τόπο δεν έχουμε μάθει να παραδειγματιζόμαστε ούτε από τα καλά ούτε από τα άσχημα κι ο καθένας για την πάρτη του προχωρεί και πατεί επί πτωμάτων για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του! Ανάμεσα σε αυτούς και τα λογής - λογής λαμόγια παντού διάσπαρτα να διαφεντεύουν τις τύχες των... αδύναμων!
...Ξεγελώ τον εαυτό μου και βυθίζομαι στα όνειρά μου!
Μακάρι -ονειρεύομαι τα βράδια- να μπορούσα να εκφραστώ και να απευθυνθώ σε κείνους που πρέπει να αφουγκράζονται του “κόσμου” τη φωνή!
Κάποιες φορές ονειρεύομαι πως πραγματοποιήθηκε η ευχή μου και ξύπνησα σε έναν τόπο όπου το λάθος που ’χει τόσες και τόσες φορές επαναληθφεί, δεν ξανάγινε!
Πως άνοιξα τα μάτια μου κι εκείνα δεν αντίκρισαν αίματα αθώων, πως ξύπνησα και δεν πληγώθηκε η ψυχή μου, η περηφάνιά μου, πως δεν βούρκωσαν τα στήθια μου και πάλι για τον ίδιο τον λόγο... ποτέ ξανά...
Και μετά, ξυπνώ κι αυτή η αέναη μάχη με το κακό, πάντα ηττημένο με βγάζει και πάντοτε μου αφήνει την πικρή γεύση της απογοήτευσης, της αποσύνθεσης, την αίσθηση πως η αδικία και οι αδικούντες είναι κυρίαρχοι τούτου του τόπου...
Μα κείνο που πιότερο με εξοργίζει είναι η πάντα “ίδια” ψεύτικη κι υποκριτική έκφραση συμπόνειας, τα “ίδια” λόγια συμπαράστασης που εκστομίζονται από τους “γνωστούς ίδιους και τους ίδιους” προς όλους που χάσαν, χάνουν άδικα το σπλάχνο τους, το ταίρι τους, την ίδια τους τη ζωή!
...Ναι, μια κάποια λύση θα ’ταν να φύγω, να μη θωρώ, να μη καταλαβαίνω κι ήσυχα να κουρνιάσω και ν’ αθεφώ να φύγει κι εμέ η ψυχή μου...

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΜΑΖΙ με τις μανάδες που γιόρταζαν προχθές, 2η Κυριακή του Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, γιόρταζε και η Ελλάδα. Μάνα μας είναι. Κι ας μας συμπεριφέρεται πότε πότε σαν μητρηγιά. Κι ας της καταξεσχίζουμε καθημερινά τις σάρκες της. Χρόνια σου πολλά, μαμά Ελλάδα! Α ρε μάνα, Ελλάδα!

Α ΡΕ μΑνα Ελλάς,/ τι τραβάς από μας/ και δεν το μαρτυράς!... Α ρε μάνα Ελλάς/ τι τραβάς από μας/ και δεν το μαρτυράς!... Α ρε μάνα Ελλάς/ τι τραβάς από μας/ και δεν το μαρτυράς!...

“Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ να είσαι Έλληνας”, για να θυμηθώ τον τίτλο του γνωστού βιβλίου που έγραψε ο Νίκος Δήμου. Από κει και πέρα έχουμε και λέμε: Η ευτυχία να είσαι Έλληνας. Η δυστυχία της ευτυχίας να είσαι Έλληνας. Η ευτυχία της δυστυχίας να είσαι Έλληνας. Αυτά...

ΥΣΤΕΡΑ από την χθεσινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών των χωρών της ενωμένης Ευρώπης για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης με την συμμετοχή του ΔΝΤ, ενός μηχανισμού αλά ελληνικά δηλαδή, το ευρώ το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα μπορεί και να διασωθεί, απ' τις “αγέλες” των λύκων. Αλοί και τρισαλοί, ωστόσο στους εργαζόμενους της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Μια χαψιά ετοιμάζονται να τους κάνουν οι ύαινες!
Ο ΣΩΖΩΝ εαυτόν σωθήτω! Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλλων. Μένω στους τίτλους.

ΜΑΣ έ-σω-σαν! Μας έ-σω-σαν! Μας έ-σω-σαν! Με το αζημίωτο. Για την σωτηρία της ψυχής των. Ανάψτε κεριά για τους σωτήρες μας. Για τον Όλι Ρεν. Για τον Ζαν Κλωντ Τρισέ. Για τον Ντομινίκ Στρος Καν. Και βεβαίως για την Άνκελα Μέρκελ. Και μην ξεχάστε να της τηλεφωνήσετε για να της εκφράσετε τα συλλυπητήριά σας. Την πάτησε στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, δεν το μάθατε.

ΜΑΘΙΑ μου, μάθια μου, των ομαθιών μου μάθια/ η Ελλαδίτσα προχωρεί ξυπόλητη στ' αγκάθια. Μαντινάδα ποιηθείσα υπό του γράφοντος, με βάση μια παλιότερη, για τις ανάγκες της στήλης, προς περιγραφήν της όλης κατάστασης.

ΣΙΓΑ τη δουλειά που έκανε ο γράφων στην παραπάνω μαντινάδα. Έτοιμη την βρήκε. Απλώς την “Ελλαδίτσα”, που καλά το καταλάβατε χρειάζεται επειγόντως παπούτσια, έβαλε να περπατά.

ΚΑΙ ΟΙ ...τρεις πάντως (δεν αναφέρομαι στους επίσημους αλλά σε απλούς πολίτες) ήταν παρόντες προχθές στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας για να τιμήσουν την 65η επέτειο από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν ξέρω αν ήταν, ωστόσο ο... κούκος.

ΜΕΡΕΣ έχω να τον δω τον γνωστό τοις πάσι εκλεκτό συμπολίτη μας, πάνω απ' όλα ενεργό πολίτη, Βασίλη Καλαϊτζή-Μουντάκη τελευταία. Αυτός είναι ο... κούκος! Το 'χω ξαναγράψει...

ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ο Μέγας Αλέξανδρος τις αιχμάλωτες γυναίκες των Περσών που ξεχώριζαν για το παράστημα και την ομορφιά τους είπε: “Οι Περσίδες έχουν τη δύναμη να σου πληγώνουν τα μάτια”. Πάντως ο ίδιος αντιπαραθέτοντας στην ομορφιά τους το κάλλος της δικής του εγκράτειας και αυτοκυριαρχίας τις προσπέρασε σαν να ήταν άψυχες μορφές αγαλμάτων.

“Οι ρίζες μας είχαν τη ζωή της γης, την ευφορία του φωτός·/ τις έτρεφαν οι ορασιές του Ομήρου, οι μελωδίες του Ρωμανού/ κι οι Αλεξάνδρειες όλες./ Έγκλειστος τώρα στο κελί μου κλαίω/ με τα κουρέλια γύρω μου των λαβάρων”.
Το ποίημα “Μνήμες σαν να λέμε μνημόσυνα” του Γιώργου Κάρτερ

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

Χανιώτικα Νέα( 11.05.2010)

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης

Στις δασκάλες της καρδιάς μας

Τιμή στη μονοθεσίτισσα και τη διθεσίτισσα δασκάλα του Νομού μας απόψε, στο Πνευματικό Κέντρο της Πόλης, από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, που γιορτάζεται ως γνωστό και στη χώρα μας κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Στη δασκάλα που σήκωσε στους ώμους της, πολλές φορές ολομόναχη, όλο το βάρος της λαϊκής μας παιδείας. Στη δασκάλα που ανέλαβε εκ των πραγμάτων σε εποχές δύσκολες και τον ρόλο της δεύτερης, σε πολλές περιπτώσεις μάνας. Στη δασκάλα που υπηρέτησε στις εσχατιές του Νομού μας μοιράζοντας αντίδωρο στους μαθητές της την αγάπη της. Στη μονοθεσίτισσα δασκάλα που ακόμα και όταν φύγει από τη ζωή μένει ζωντανή στο πιο φωτεινό δωμάτιο της παιδικής μνήμης. Στη μονοθεσίτισσα δασκάλα του μακρινού μα και κοντινού χθες. Στην συγκεκριμένη δασκάλα. Στη δασκάλα μου στην Γ' Δημοτικού, την κυρία Ελένη Γιαννούλη, για παράδειγμα, που βγήκε παλικάρι έχοντας απέναντι της για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από 70 παιδιά όλων των τάξεων, στο δημοτικό σχολείο του Νίππους τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Στην δασκάλα της καρδιάς μας. Τιμή μας να ’μαστε μαζί τους απόψε!

Σε αναζήτηση ενός ήχου (1)

..."Να πολεμάς με το γνωστό και το άγνωστο/ με την κακή και την καλή τη μοίρα./ Και με τους άπονους θεούς/ και τους απάνθρωπους ανθρώπους/ Πάντα να πολεμάς και ν' αντιστέκεσαι/ Κι όλο για το καλό του Ανθρώπου" (Από το ποίημα "Μήνυμα" του Ι.Π. Κουτσοχέρα). Ήμουν βέβαιος! Ο ήχος αυτός ήταν από τις μορφές του ήχου που αναζητούσα. Μια απ' τις μορφές που με παρέπεμπε σ' ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που δεν ήταν άλλο από την κυρία Δέσποινα Βενιεράκη. "Τη δασκάλα που ήξερε να πολεμά όλες τις αναποδιές δίχως να γογγύζει", μου είπε μια συνάδελφος. Τη δασκάλα που επιβαλλόταν μόνο με το ύφος της, γιατί εξέπεμπε αξιοπρέπεια", όπως είπε μια άλλη. Για να συμπληρώσει η ίδια: "Ήθελε όσο κανένας, το καλό του παιδιού. Στα χέρια της τα παιδιά γίνονταν ανθρώποι".
"Ήταν τέλεια η δασκάλα μου!" Ίσως να ήταν αυτή η φράση που ευαισθητοποίησε τ' αυτιά μου ν' ακούσουν ένα άλλο θρόισμα, ήσυχο, ήρεμο, γαλήνιο, πολύ ταπεινό, που ερχόταν από τη θεία ελιά που αρέσκεται κάθε διάλειμμα ν' ακούει τα μυστικά των κοριτσιών. "Δεν έχω δόξα. Είναι ήσυχα τα έργα που έχω πράξει./ Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει./ Έδωσα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι./ Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ". (Από το ποίημα "Η προσευχή του ταπεινού" του Ζαχαρία Παπαντωνίου). Ήταν φανερό. Ο ήχος αυτός μιλούσε για τη δασκάλα μου στην Τρίτη Δημοτικού την κυρία Ελένη Γιαννουλάκη. Η εικόνα να χαϊδεύει ένα σκυλάκι μου έχει μείνει από τότε στο μυαλό μου. Και βέβαια η ζεστή της "καλησπέρα" στους ζευγάδες του Νίππους εκείνης της εποχής. "Ήταν τόσο ευσυνείδητη κι εργατική που δεν έλειψε ποτέ από την τάξη της. Ακόμα κι όταν ήταν άρρωστα τα τρία της παιδιά", θυμήθηκε γι' αυτήν ένας συνάδελφος...

Σε αναζήτηση ενός ήχου (2)

...Ωστόσο είχα βρεθεί ακριβώς δίπλα στην πανέμορφη κυρία της εισόδου του παλιού κτηρίου, την... κυρία μπουκαμβίλια, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Ο ήχος όμως που έφθανε στ' αυτιά μου δεν ερχόταν απ' το μέρος της, αλλά απ' τα φύλλα της ευχάριτος νεραντζιάς που ακούει καθημερινά τα "διψώ" των παιδιών, μια που βρίσκεται δίπλα στις βρύσες. Ήταν ένας ήχος χαμηλών τόνων, ένας ήχος απλός και γελαστός, ένας ανθισμένος ήχος: "Λίγο ακόμα/ θα δούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν/ τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο/ τη θάλασσα να κυματίζει/ λίγο ακόμα/ να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα" (Από το ποίημα "Μυθιστόρημα" του Γιώργου Σεφέρη). Και βέβαια ο ήχος αυτός μου έφερε στο μυαλό την κυρία Χάρη Λαμπαρδάκη. "Την υπέροχη αυτή δασκάλα που οι μαθητές της την λάτρευαν", όπως μου είχε πει μια απ' τις συναδέλφους. "Αυτό που θυμάμαι, όμως, πιο πολύ", είχε συνεχίσει, "από την κυρία Χάρη είναι μια φράση της που την έλεγε συχνά: «Ας αφιερώσουμε ένα λεπτό για να πούμε καλημέρα ο ένας στον άλλο». Έτσι απλά με είχε βεβαιώσει το έλεγε: «Να πούμε καλημέρα ο ένας στον άλλο.»".
Ακριβώς όπως κάθε πρωί το λέει η εύχαρις νερατζιά στην πιο κοντινή της πευκοπούλα. Την πευκοπούλα που απ' την ανθεκτική της φυλλωσιά ξεκινούσε ο ήχος που έφτανε τώρα πια στ' αυτιά μου. Ήταν ένας ήχος αεικίνητος, απύθμενα υπομονετικός και απέραντα αξιοπρεπής: "Μην πεις ποτέ σου δεν είναι όμορφη η ζωή/ όταν θα δεις το φως να χαμηλώνει/ όταν τα φύλλα τα ξερά θα πέφτουνε στα πόδια σου/ κι όλα τα σήμαντρα θα χαιρετούν τους ίσκιους". (Από το ποίημα "Μην πεις ποτέ σου" του Τ. Βαρβιτσιώτη.) Ο ήχος αυτός αναφερόταν στην κυρία Ειρήνη Οικονομάκου. "Τη δασκάλα με τα πολλά ταλέντα και το ανεξάντλητο χιούμορ", όπως μου είχε τονίσει ένας συνάδελφος. "Η δασκάλα αυτή είχε πάντα ίσια πλάτη", επικέντρωσε την κουβέντα της για την κυρία Ειρήνη η συνάδελφος των πολλών πληροφοριών. Κι ήταν ακριβώς αυτή η φράση, μάλλον αυτή η εικόνα, "της δασκάλας με την ίσια πλάτη", που συνειρμικά μου έφερε στο νου την εικόνα ενός μαγεμένου δάσους. Ενός δάσους κάποιου χωριού εκεί στην ορεινή Θεσσαλία, που μια νεαρή δασκάλα συχνά το επισκεπτόταν πριν από τέσσερις δεκάδες χρόνια μαζί με τους 110 μαθητές της. Η δασκάλα αυτή, που δεν ήταν βέβαια άλλη από την κ. Ειρήνη, μου είχε πει τις προάλλες σ' ένα τηλεφώνημά μας ότι της άρεσε ν' ακούει σ' αυτό το δάσος της μυστικές φωνές που υπάρχουν στα φύλλα των δέντρων...

Αποσπάσματα από ομότιτλη ομιλία του γράφοντος που αφορούν τέσσερις απ' τις τιμώμενες σήμερα δασκάλες. Η ομιλία αυτή έγινε στο 9ο Δημοτικό Σχ. Χανίων στις 30.1.1996. (Γιορτή Τριών Ιεραρχών) για τους δασκάλους του σχολείου που είχαν συνταξιοδοτηθεί.

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Δεν φαντάζεσαι πώς μοσχοβολούν!…

Γράφει η ΕΥΔΟΚΙΑ ΣΚΟΡΔΑΛΑ - ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

Έχεις δουλειές. Όπως πάντα. Μπαινοβγαίνεις στο σπίτι, σκουπίζεις, σφουγγαρίζεις, ξεσκονίζεις. Η καθαριότητα είναι για σένα αρχοντιά…
Σ’ ακολουθώ από ώρα κατά πόδας, με το πρόσφατο απόκτημά μου στα χέρια. Μια ρώσικη COSMIK 35, που αγόρασα στην πενθήμερη του σχολείου.
Θέλω να σε φωτογραφίσω. Όταν τελειώσω, λες. Και οι δουλειές σου δεν έχουν τελειωμό.
-Έλα, ρε μαμά! Σε παρακαλώ!...
-Δεν είμαι εγώ για τέτοια….
Μα επιμένω.
-Ε, καλά, άσε να σουλουπωθώ λίγο!
Σκουπίζεις τις σαπουνάδες από τα χέρια σου, πλένεις το πρόσωπό σου στη βρύση της αυλής, βρέχεις τα μαλλιά σου. Φοράς τo καλό σου φουστάνι, μπλε της θάλασσας, σπαρμένο άσπρα λουλουδάκια… Χτενίζεσαι. Βάζεις δυο σταγόνες «Μυρτώ» στα αυτιά σου, ένα μοσχοκάρφι ανάμεσα στα δόντια σου.
Στήνω το σκηνικό της φωτογράφησης. Μια ξύλινη καρέκλα, πράσινο φορμάικα τραπεζάκι, πλεχτό άσπρο σεμεδάκι, μια γλάστρα με βασιλικό...
Κάθεσαι. Χαϊδεύεις το βασιλικό τρυφερά, σαν κεφαλάκι παιδικό. Μοσχοβολά η αυλή. Και συ μοσχοβολάς!
Ανασαίνεις ευχαριστημένη. Με κοιτάς και χαμογελάς. Και γεμίζουν ήλιους οι μικρές ρυτίδες των ματιών σου! Τι όμορφη που είσαι! Σε καμαρώνω και πατώ το κουμπί της μηχανής…
…Πάνε σαράντα χρόνια από τότε… Φύγαν τα χρόνια. Έφυγες και συ… Όλα άλλαξαν!...
Όμως μέσα σε κείνη την παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, όλα ίδια! Οι ήλιοι των ματιών σου, το χαμόγελό σου, η φωνή σου, το ανθισμένο φουστάνι σου! Κι ο βασιλικός, η κολόνια και το μοσχοκάρφι ανάμεσα στα δόντια σου, δεν φαντάζεσαι πως… μοσχοβολούν ώρες-ώρες!...

Χανιώτικα Νέα(08.05.2010)

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ.ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ σβήνει τρεις κι ο Σαμαράς την Ντόρα/ τα δυο μεγάλα κόμματα πήραν την κατηφόρα. Έτσι περιγράφει ο μαντιναδολόγος της στήλης, ο Ηλίας ο Σταματάκης, με τη σημερινή του μαντινάδα, την διαμορφούμενη πολιτική κατάσταση. Δεν είμαι ο μόνος που βλέπει ότι το πολιτικό πουλόβερ έχει ήδη αρχίσει να ξηλώνεται. Πολυπάλιωσε για πολλούς.

ΕΛΛΑΔΑ ώρα μηδέν. Δεν λέει να ξεκολλήσει ο δείχτης. Πάλι καλά. Τι 'ναι το χείλος της αβύσσου μπροστά στην ίδια την άβυσσο!

KAI ΚΑΛΑ! Άντε και μας έδωσαν οι ευρωπαίοι εταίροι και το Δ.Ν.Τ. τα τοκογλυφικά δάνειά τους. Άντε και προλάβαμε να ξεπλερώσουμε το ομόλογο που χρωστούμε. Άντε και την πηδήσαμε προσώρας. Τι γίνεται παρακάτω; Τι γίνεται στην επόμενη στροφή; Τι γίνεται την επόμενη μέρα;

ΜΕ ΑΠΕΡΓΟΥΣ η χώρα ζωσμένη/ απ' τη χειμέρια νάρκη ξυπνά/ και στους δρόμους το δίκιο ζητά/ να πληρώσουν την κρίση οι βολεμένοι... Από το άλλο μου αυτί/ γιατί 'ναι η μάνα μου κουφή! Η απάντησή της... Πινακωτής. Και μη με ρωτήσετε ούτε ποια είναι η Πινακωτή ούτε βέβαια ποια είναι η μάνα της.

ΘΑ ΓΙΝΕΙ στην Ελλάδα... της Αργεντινής; Η πρόεδρος της χώρας αυτής Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ μίλησε και αμαρτίαν ουκ έχει. "Τα άγρια μέτρα λιτότητας (σ.σ. στην Ελλάδα) θα συναντήσουν αντίσταση και θα τελειώσουν άσχημα", υποστήριξε.
ΔΕΝ έγραψες για τούτο, δεν έγραψες για τ' άλλο, δεν έγραψες για το παράλλο... Μονότερμα με πήρε ο φίλος απ' το τηλέφωνο. Τι να πρωτογράψω, ρε φίλε! Τι 'ναι ο κάβουρας τι 'ναι το ζουμί του;

ΠΑΝΤΩΣ μέχρι και χθες το Εφετείο Χανίων ήταν ακόμα εδώ. Έστω κι αν ο γερανός είχε ήδη σηκώσει το μισό του κομμάτι κι ετοιμαζόταν να το μεταφέρει ανατολικά. Πού ξέρετε! Μπορεί να μείνει εσαεί εκεί αιωρούμενο. Εδώ ο κόσμος καίγεται, με το Εφετείο θ' ασχολούμαστε.

ΕΝΑ πολύρριζο και πολύκλωνο δέντρο στο δάσος της λαϊκής μας παράδοσης, η μάνα μου! Μια αιωνόβια ελιά, στον ίσκιο της οποίας αρέσκομαι συνεχώς και αδιαλείπτως να καταφεύγω. Προπάντων σε ώρες δύσπνοιας. Χρόνια σου πολλά, και μέσω της εφημερίδας, μαμουλίνα!

ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ αγαπούσε υπερβολικά τον μονάκριβο γιο της. Κάποτε αυτός, όταν μεγάλωσε αιχμαλωτίστηκε τόσο πολύ από τα θέλγητρα μιας πονηρής γυναίκας που έκανε ό,τι του ζητούσε. Κάποτε λοιπόν του είπε να διακόψει κάθε σχέση με τη μητέρα του και μάλιστα να την σφάξει και να φέρει σ' αυτήν την καρδιά της. Ο νέος αν και κατελήφθη από φρίκη υπέκυψε και διέπραξε το φρικτό έγκλημα. Πηγαίνοντας, ωστόσο, την καρδιά της μάνας του στην πονηρή γυναίκα σκόνταψε κι έπεσε κάτω. Τότε η καρδιά της μάνας του μίλησε με τρυφερότητα και του είπε: "Χτύπησες, παιδί μου;"

“Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί,/ μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ' τον ήλιο/ να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως κρυώνεις./ Την πράσινή σου φορεσιά να την φορέσεις την Λαμπρή!/ Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά. Θα βγούν τα περιστέρια,/ κι η μάνα σου μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη!”
Από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα".

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα (08.05.10)

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης |
Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ πάντα θα υπάρχουν. Δεν πρέπει, όμως, να υπάρχουν πάντα κάποιοι... εγκέφαλοι για να μην αφήνουν τους ανεγκέφαλους να δρουν ανενόχλητοι; Στον απόηχο των προχθεσινών γεγονότων, της προχθεσινής δολοφονίας τριών νέων ανθρώπων και ενός αγέννητου παιδιού. Χωρίς άλλα σχόλια.

ΚΑΠΟΤΕ, έστω σε βάθος χρόνου, θα μάθουμε να κουβεντιάζουμε, ήρεμα, ήσυχα κι απλά, όπως λέει κι ο ποιητής. Δεν γίνεται να μην μάθουμε. Το θέμα είναι να μην είναι τότε πολύ αργά. Να μην είναι αυτή η μάθηση δώρον άδωρον.

ΩΣΤΟΣΟ το Δ.Ν.Τ. είναι εδώ! Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι εδώ. Και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα είναι εδώ. Η... Αγία Τριάς διαφυλάσσει πάντας ημάς. Σε ενεστώτα Οριστικής το ρήμα;

ΚΑΙ ΤΑ οικονομικά μέτρα, τα άθλια μέτρα εξαθλίωσης, είναι εδώ. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα τους και τις συνέπειές τους. Προπάντων ύστερα απ’ τη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή. Και δια της ψήφου Ντόρας Μπακογιάννη. Και δια της μη ψήφου του Γιάννη Δημαρά, της Σοφίας Σακοράφα και του Βασίλη Οικονόμου.

ΝΑ ΠΑΝΕ στον "Κορυδαλλό" όλοι μικροί μεγάλοι/ αυτοί που μας εφέρανε σε τούτονέ το χάλι. Πριν απ' τα προχθεσινά μου είχε στείλει τη μαντινάδα του ο Ηλίας. Εκ των ων ουκ άνευ ότι δεν έχει χάσει την επικαιρότητά της. Αυτό δα έλειπε.

ΟΧΙ οι τιμές των καυσίμων δεν είναι εδώ. Έχουν πετάξει και βρίσκονται στον ουρανό. Πάνω απ' τα σύννεφα που κρύβουν τον ήλιο.

ΕΔΩ ο Καλλικράτης, εκεί ο Καλλικράτης, πού είναι ο Καλλικράτης... Εκεί ο Καλλικράτης, εδώ ο Καλλικράτης, πού είναι ο Καλλικράτης... Εδώ ο Καλλικράτης, εκεί ο Καλλικράτης, πού είναι ο Καλλικράτης... Τον παπά; Όχι βέβαια! Τον Καλλικράτη!

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, Ωκεανός, Ζαν Κλωντ, Νικολά, Δάφνις! Πέντε ονόματα, ναι καλά διαβάσατε, 5 (!) για να το γράψω και αριθμητικώς, έχει δώσει μια γνωστή μου που ζει στο Παρίσι, στον γιο της. Ας το έχουν υπόψη τους οι... νονοί του Καλλικράτη στην ονομασία των δήμων.

“ΕΛΠΙΖΩ ότι όσοι, εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσία της". Ιωάννης Καποδίστριας. Ομιλία προς την Δ' Εθνοσυνέλευση (1829).

ΚΑΠΟΤΕ που ο Περικλής αρρώστησε από τον λοιμό έδειξε σ' έναν φίλο του που τον επισκέφτηκε το φυλακτό που του είχαν κρεμάσει γύρω από τον λαιμό του οι γυναίκες του σπιτιού. Έτσι με αυτόν τον τρόπο ήθελε να του πει: "Από τη στιγμή που ανέχομαι αυτή την ανοησία είμαι πάρα πολύ άσχημα."

“Το ποίημα δεν είναι πουκάμισο/ που το έπλυνες, το σιδέρωσες και το φόρεσες,/ να πας Κυριακή πρωί στην εκκλησία./ Είναι καρδιά και διάφανο φως/ που ανοίγει διαδρόμους στη νύχτα/ να προχωρούν οι τυφλοί χωρίς το μπαστούνι./ Καμπάνα εσπερινού στα ξωκλήσια μας./ Αυλάκια που κυλάει το αίμα του ποιητή./ Του αξίζουν λοιπόν λίγα λουλούδια/ κι ένας στίχος πάνω στον τάφο του./ Να σταματάνε όσοι περαστικοί, για ένα λιτό και σύντομο προσκύνημα."”
Το ποίημα "Το ποίημα και ο ποιητής" του Κώστα Χελμού.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα( 07.05.2010)

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

ΔΕΝ είναι δυνατόν! Σίγουρα πρόκειται για εφιάλτη. Σε λίγο θα ξυπνήσω κι όλες αυτές οι εικόνες της βίας και των δακρυγόνων που συσηλίζουν στα μάτια μου θα είναι παρελθόν. Νεκροί δεν υπάρχουν. Δημιούργημα νοσηρής φαντασίας είναι και τίποτα άλλο.

ΜΑΚΑΡΙ να ήταν εφιάλτης, αλλά δεν είναι. Για τραγωδία πρόκειται. Για μια τραγωδία με τρεις νεκρούς, για μια δολοφονία που έκαναν κάποιοι ανεγκέφαλοι. Καμιά θλίψη, καμιά συντριβή, καμιά καταδίκη της βίας, καμιά οδύνη, δεν θα ξαναφέρει στη ζωή αυτούς που χάθηκαν. Καληνύχτα Ελλάδα;

Η ΣΚΕΨΗ μου στα ανθρώπινα θύματα. Όλων των Ελλήνων η σκέψη στα ανθρώπινα θύματα. Η ζωή είναι αξία αναπαλλοτρίωτη.
ΔΕΝ θα έβγαινε η εφημερίδα σήμερα, λόγω της χθεσινής απεργίας στην οποία συμμετείχαν και οι Ενώσεις Συντακτών. Κι όμως βγήκε. Όπως βγήκαν κι όλες οι άλλες εφημερίδες. Αλήθεια, πρέπει όταν όλοι απεργούν, όπως χθες, ν' απεργούν την ίδια ημέρα και οι δημοσιογράφοι; Κι αν απεργούν ποιοι θα καλύπτουν την απεργία;

ΤΕΤΟΙΑ ώρα, τέτοια λόγια, θα μου πείτε. Πράγματι, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Απόγευμα, Τετάρτης, 5 Μαΐου, χθες δηλαδή, ώρα 8 μ.μ. Οι σκηνές με τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας παίζουν και ξαναπαίζουν στην οθόνη της τηλεόρασης. Οι κάθε λογής αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Τα χειρότερα έρχονται. Η κατάσταση παραείναι έκρυθμη. Παρά την φαινομενική ηρεμία. Ο Θεός, μόνο ο Θεός, μπορεί να βάλει το χέρι του.

ΩΡΕΣ ευθύνης για τους πολιτικούς αρχηγούς. Ώρες ευθύνης για τους πολίτες. Ώρες ευθύνης για την Ελλάδα. Δημοκρατικής ευθύνης. Θα την αναλάβουν; Θα την αναλάβουμε;

ΚΙ ΟΜΩΣ ήταν παλλαϊκό το όχι των εργαζομένων στα επώδυνα και άδικα μέτρα που μας επέβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση. Θυμωμένο ναι, οργισμένο ναι, ειρηνικό όμως. Σε όλες τις πόλεις, όπου έγιναν συγκεντρώσεις, της ελληνικής επικράτειας. Κρίμα που κάποιοι λίγοι το αμαύρωσαν, έτσι όπως το αμαύρωσαν. Προβοκάτσια;

ΕΧΕΙ ο λαός το δικαίωμα να κατεβαίνει στους δρόμους και να διαμαρτύρεται μαζικά και οργανωμένα; Αυτό δα έλειπε να μην έχει! Κάποιοι πάντως θέλουν να το θέσουν υπό αμφισβήτηση.

ΜΙΛΙΑ κι αχνιά τα μέσα του διεθνούς ηλεκτρονικού Τύπου για τις μεγάλες ειρηνικές συγκεντρώσεις των Ελλήνων απεργών χθες. Όλο δρόμους τυλιγμένους στις φλόγες έδειχναν.
ΟΤΑΝ κάποτε ρώτησαν τον Σόλωνα, αν οι νόμοι που θέσπισε για τους Αθηναίους ήταν οι καλύτεροι δυνατοί, απάντησε: "Οι καλύτεροι που θα μπορούσαν να αποδεχτούν".

“...Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά/ σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης/ καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει/ ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά./ Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·/ παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες/ το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.”
Από το ποίημα "Με τον τρόπο του Γ.Σ." του Γιώργου Σεφέρη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(06.05.10)

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ….

Η μπάλα μας...
05.05.2

010Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr

Να, κάτι τέτοιες ώρες με πιάνουν τα νοσταλγικά μου και παρόλο που θέλω να τα πω, νιώθω ανίκανος έστω και να περιγράψω ας πούμε μια όμορφη ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων από τις εποχές που όλα τα παιδιά παίζαμε μες στους δρόμους με τη μία και μοναδική μπάλα που 'χαμε αγοράσει... ρεφενέ! Την μπάλα που είχαμε μάθει απ' έξω κι ανακατωτά(!) όλοι μας -ιδίως τα αγόρια της γειτονιάς- την κάθε ραφή της πάνω στα δερμάτινα εξάγωνα μπαλώματα, την μυρουδιά της και το κάθε σκίσιμο από το πολύ... κλωτσίδι!
Ηταν κόκκινη και μαύρη και στα μάτια μου αυτά ήταν δυο από τα χρώματα της ευτυχίας...
Θυμάμαι ακόμη και ποιος ήταν εκείνος που έκανε το τελευταίο σουτ και τελικά η μπάλα -από την πολυχρησία και το πολύ παιχνίδι- έσκασε, πετάχτηκε έξω η σαμπρέλα της και... δεν "σήκωνε" κι άλλο μπάλωμα! Επρεπε λοιπόν να την αποσύρουμε από το παιχνίδι μας, με πόνο καρδιάς γιατί μας είχε δώσει τόση πολλή χαρά και στις νίκες και στις ήττες μας, σε όλα τα γήπεδα, στις αυλές των σχολείων, στην άσφαλτο, στο τσιμέντο ή στο χώμα, όπου κι αν την είχαμε πάρει μαζί μας! Επρεπε να την παροπλίσουμε, παρόλο που είχαμε τόσο πολύ δεθεί μαζί της, κάτι που μας έκανε να γνωρίζουμε ακόμη και τον ήχο της όταν κάποιος από εμάς τη μπιστούσε στους δρόμους της γειτονιάς μας!
Θυμάμαι ότι παρόλο που στην αρχή είχαμε στεναχωρηθεί για το κλατάρισμά της και μάλιστα είχαμε βάλει τις φωνές σε κείνον που έκανε το τελευταίο σουτ, γιατί δεν έλεγξε τη δύναμη με την οποία την σούταρε, μετά από λίγο καθίσαμε όλοι κάτω από τη μεγάλη μουριά στο κέντρο της πλατείας και αποφασίσαμε πως πρέπει να πάρουμε μια νέα μπάλα, από καουτσούκ που ήταν και της μόδας! Θα μαζεύαμε τα χρήματα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε και πάλι το παιχνίδι μας! Μέχρι βέβαια να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την αγορά, θα αρκούμασταν -όπως κι έγινε- με την ξεφούσκωτη μπάλα που τώρα την προσέχαμε ακόμη πιο πολύ για να μην την χάσουμε κι αυτή...
Κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτές δεν ξέρω γιατί με πιάνει το νοσταλγικό μου και γιατί ξεπηδούν τέτοιου είδους ωραίες εικόνες των παιδικών μου χρόνων...

Χανιώτικα Νέα(05.05.10)

010

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει
ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!

H ΑΙΣΘΗΣΗ ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας διάχυτη. Το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις που έγιναν περί τούτου. “Αέρας τα κουνάει τα πλατανόφυλλα/ Θεός να τα φυλάει τα ελληνόπουλα!”

ΣΕ ΜΙΑ παρατεταμένη εβδομάδα των Παθών μπήκαν από χθες οι Ελληνες. Πόσα χρόνια αλήθεια θα κρατήσει η ΔουΝουΤοκρατία που μας επιβλήθηκε; Οποιος το ξέρει να σηκώσει το χέρι του.

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ Απεργών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων. Το γραψα και τις προάλλες, το ξαναγράφω και σήμερα. Με αφορμή και τη γενική απεργία που κήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για αύριο, μα και όλες τις άλλες απεργίες που έχουν ήδη ξεσπάσει ή θα ξεσπάσουν.

ΔΕΝ ΜΑΣ φοβίζουν τα νέα μέτρα... Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα... Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα... Τραγουδώντας το παλιό γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Για να παίρνουμε τουλάχιστον, κουράγιο.

ΧΑΡΕΣ ΠΟΥ κάνει ο λαός μ’ αυτά τα νέα μέτρα/ καινούργια κάνει δίαιτα και την καρδιά του πέτρα. Η πρώτη μαντινάδα που μου έστειλε, μέσω κινητού, όπως πάντα ο μαντιναδολόγος της στήλης, πριν καλά καλά πει αυτά που είπε ο Υπουργός Οικονομικών, προχθές. Η δεύτερη: Μέτρα εδώ, μέτρα εκεί και μέτρα παραπέρα/ φοβάμαι μη μας κόψουνε σε λίγο τον αέρα.

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ να γίνω μέλος της ομάδας “φέρτε τα λεφτά πίσω ρεεε!” στο facebook (άλλη μόδα κι αυτή!) κι ήρθε ατάκα κι επιτόπου το σχόλιο φίλου: Δώσε το νούμερο του λογαριασμού σου στην Τράπεζα για να σου τα εμβάσουν.

ΠΗΓΕ, ΛΕΕΙ , στην Αγία Σοφία, μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων κι έφυγε καβάλα στ’ άλογο του για την Πύλη του Ρωμανού. Εκεί που βρίσκονταν ο Ιωάννης Ιουστινιάννης με τους Γενουάτες. Για να δώσει την μητέρα των μαχών.Με το γνωστό αποτέλεσμα. Για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου ο λόγος. Από τον φίλο μου τον γέρω-δάσκαλο.

ΑΠΟΥ’ ΝΑΙ απ’ όξω απ’ τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει! Διά(ο)λε το ψώμα! που θα ‘λεγε κι η μάνα μου. Και καλά αυτοί που δεν έχουν χορέψει ποτέ τους. Οι άλλοι όμως;

ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ λέει, η γενική συνέλευση της Τοπικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων, λόγω έλλειψης απαρτίας. Δεν έχουν, κατά που φαίνεται, τον... Καλλικράτη τους οι αυτοδιοικητικοί.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ παίζει. Κατεβαίνω, δεν κατεβαίνω, κατεβαίνω, δεν κατεβαίνω, κατεβαίνω, δεν κατεβαίνω... Ετσι όπως πας, δεν θ’ αφήσεις μαργαρίτα για μαργαρίτα αμάδητη φίλε!

ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ (όπως και το χθεσινό) ιστορικό ανέκδοτο μου το έστειλε ο Χαράλαμπος Μπουρνάζος. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Ολα απ’ τον Πλούταρχο σε μετάφραση Τάσου Νικολαΐδη. Κατάπολλα και δια του Τύπου σ’ ευχαριστώ, Μπάμπη!

ΑΦ’ ΟΤΟΥ ο γιατρός Μενεκράτης επωνομάστηκε Δίας, εξαιτίας της επιτυχίας του στη θεραπεία κάποιων απελπιστικών περιπτώσεων, χρησιμοποιούσε με έπαρση αυτή την προσωνυμία. Ετσι γράφοντας στον Αγησίλαο τόλμησε να του απευθυνθεί ως εξής: “Μενεκράτης ο Δίας, χαιρετά τον βασιλέα Αγησίλαο”. Ο Αγησίλαος ωστόσο του απάντησε: “Βασιλεύς Αγησίλαος εύχεται στον Μενεκράτη περαστικά”.

Αν στης ψυχής τ’ απόθεμα/ έχεις αγάπη,/ να μη διστάσεις λίγη να δώσεις/ αν χρειαστεί. / Αυτός που θα δεχτεί την αύρα σου/ να ξέρεις,/ αγάπη θα σου δώσει στη σειρά του/ κάποια στιγμή./ Μ’ αν δεν σου δώσει και προσπεράσει/ μην πικραθείς./ Απ’ τ’ αποθέματά του δίνει καθένας/ αυτό που έχει”
Το ποίημα “Η αγάπη” του Γιάννη Πολυράκη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(04.05.10)

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Το ταξίδι της Δάφνης



Μια εικαστική κραυγή διαμαρτυρίας για την αδιαφορία, την υπερεκμετάλλευση, τον βιασμό και την καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος, αποτελεί σε μια πρώτη ανάγνωση, σε μια πρώτη ματιά, σ’ ένα πρώτο άκουσμα, αν προτιμάτε, η έκθεση ελαιογραφίας της Εύης Φωτοπούλου, τα εγκαίνια της οποίας έγιναν προχθές, Πρωτομαγιά, στο παλιό Ελαιουργείο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζυμβραγού στο Δρομόνερο, που “ο ωραίος ως Έλληνας”, όπως έγραψα κι άλλη φορά στη στήλη (16.11.09) Ιωάννης Αρχοντάκης και οι συν αυτώ φίλοι του, εραστές της τέχνης, έχουν μετατρέψει εδώ κι έναν χρόνο περίπου, σ’ ένα λιόκαλο πολιτισμικό λιοτρίβι. Την άκουσα κι εγώ, με το που βρέθηκα ενώπιον των έργων της Εύης, τούτη τη κραυγή. Έτσι όπως αναδυόταν και αναδιδόταν απ’ την παλέτα των χρωμάτων των ανθρωποποιημένων δέντρων ή των δεντροποιημένων ανθρώπων της. Ταυτόχρονα ωστόσο, δεδομένου ότι το μάτι, αρέσκεται, όταν περιδιαβάζει σε τέτοιας μορφής δημιουργήματα, και σ’ άλλες παράλληλες και επάλληλες αναγνώσεις, είδα καθαρά και το μονοπάτι της σωτηρίας, όλη τη δύσβατη πορεία απ' τα τοπία της καμένης στα τοπία της ανθισμένης γης. Την πορεία για τις “Πύλες της Ζωής”. Το ταξίδι της Δάφνης στην οροσειρά της ευθύνης...

Με μια λεπτή κλωστίτσα φωτός

Τα εγκαίνια της περί ης ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία έκθεσης, είχαν μόλις τελειώσει, όταν έφτασα, γύρω στη 1 μ.μ., στο λιόκαλο πολιτισμικό λιοτρίβι του Ιωάννη και των συν αυτώ. Έτσι δεν άκουσα τις όποιες ομιλίες έγιναν αποότους εκπροσώπους των διοργανωτών, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, έιναι η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων, ο δήμος Κολυμβαρίου, στον οποίον ανήκει το Δρομόνερο, οι όμοροι δήμοι Βουκολιών και Καντάνου, ο δήμος Ν. Κυδωνίας, κάτοικος της οποίας είναι η Εύη Φωτοπούλου, και φυσικά το “Ελαιουργείον”. Αλλά ούτε και στην παρουσίαση του εικονογραφημένου βιβλίου μυθοπλασίας “Το ταξίδι της Δάφνης” (έκανα γι’ αυτό αναφορά στην πρώτη εύφημη μνεία), έτυχα. Είχα την ευκαιρία, ωστόσο, να μιλήσω αρκετά, περιδιαβάζοντας τους χώρους, αφού κατ’ αρχήν άφησα για λίγο τη ματιά μου ν’ αρμενίσει, απ’ το εξαίσιο μπαλκόνι, στην ατελείωτη θάλασσα των γύρω ελαιώνων, τόσο με την ζωγράφο, όσο και με τον και καλλιτεχνικό επιμελητή της Έκθεσης και υπεύθυνον λειτουργίας του Ελαιουργείου Ιωάννη Αρχοντάκη. Και να φύγω, ακριβώς λόγω της κουβέντας (την Εύη δεν την ήξερα) με μια λεπτή κλωστίτσα φωτός να φωτίζει το όποιο σκοτάδι της ημέρας κουβαλούσα. Κόντρα στα όποια μέτρα, κόντρα στην όλη σκοτεινιά, κόντρα στην όποια απογοήτευση, στην όποια γκρίνια, στην όποια αφασία, υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν να ονειρεύονται, έναν κόσμο αγάπης και αισιοδοξίας, όπως η Εύη, και να χτίζουν τους προμαχώνες του, στην ενδοχώρα, των αισθημάτων τους, όπως ο Ιωάννης!

Οι υπεύθυνοι των Δημοτικών Σχολείων που επιθυμούν να συμμετέχουν μαθητές των στο εκπαιδευτικό περιβαλλοντικό πρόγραμμα “Το ταξίδι της Δάφνης” που παρουσιάζει η Εύη Φωτοπούλου θα πρέπει να επικοινωνήσουν με το τηλ.: 6974333561.

Να ’μαστε καλά, θα ξαναγράψω...

Για τον ...πρόδρομο Ιωάννη (πρόδρομος με την έννοια ότι προετοιμάζει τον δρόμο της μεγάλης επιστροφής όλων μας στην ενδοχώρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά) είχα γράψει, όπως προανάφερα, στη στήλη, με αφορμή την έκθεση “Ελαίας Γη” που λειτούργησε πέρυσι απ’ τον Ιούλη μέχρι τον Δεκέμβρη, φιλοξενώντας έργα 72 εικαστικών καλλιτεχνών. Σίγουρα, θεού θέλοντος να ’μαστε καλά, Ιωάννη, θα ξαναγράψω. Και μάλιστα οσονούπω, αφού ύστερα απ' την έκθεση ελαιογραφίας της Εύης, που θα μείνει ανοιχτή για δύο εβδομάδες (μέχρι 16 Μαΐου, από τη 1 το μεσημέρι ως τις 8 το βράδυ) προετοιμάζεται όπως μου είπες ήδη μια ακόμα μεγάλη “συμπαραγωγή” με τον γενικό τίτλο “Ο άνθρωπος, η τεχνολογία, οι μηχανές” για την οποία, έχουν ήδη εκφράσει ενδιαφέρον 80 καλλιτέχνες Έλληνες και ξένοι. Μια συμπαραγωγή ευαισθησίας και ουσίας, δηλαδή...


Χανιώτικα Νέα(03.05.10)