ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Το όνομά του το φώναζαν και οι πέτρες

Γι’ άλλη μια χρονιά, σπερνό της Αγίας Σοφίας (16 Σεπτεμβρίου) στου Μπαμπαλή το Χάνι. Στους σημερινούς Αγίους Πάντες, της μέχρι χθες επαρχίας και σήμερα Δήμου του Αποκόρωνα. Εκεί όπου η σοφία του Σεβάσμιου Γέροντα, του «σεβασμιότερου των Ελλήνων», του Νεροχωριανού μητροπολίτη πρώην Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίου Γαλανάκη, δημιούργησε ένα Ιδρυμα πίστης, ελπίδας και αγάπης και αργότερα το μεράκι ενός άλλου Αποκορωνιώτη, του εκδότη των «Χανιώτικων νέων», του Τζιτζιφιανού Γιάννη Γαρεδάκη, υλοποιώντας, σχετική απόφαση του Συνδέσμου Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΥ-ΠΕ), έστησε, ανακαινίζοντας ριζικά τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις, το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου, στολίδι για τη δημοσιογραφία και καμάρι για τον τόπο μας. Κόσμος πολύς στην Αγία Σοφία κι εφέτος. Τόσο στον Εσπερινό και στο μνημόσυνο συγγενών και φίλων των κατά καιρούς ευεργετών του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αγία Σοφία», που τελέστηκαν χοροστατούντος του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού, όσο και στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανόλη Αρτ. Μαριακάκη «Κοτζαμπασάκηδες», αλλά και στην αναγόρευση του Χαράλαμπου Μπουρνάζου σε εταίρο του Ιδρύματος, για τις εξαιρετικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη του προσφορά στην ανάδειξη και προβολή της νεότερης ιστορίας του Αποκόρωνα και γενικότερα της Κρήτης. Ωσεί παρών και τα πάντα πληρών ο Παππούς. Λες κι ήταν εκεί, πολύ πριν χτυπήσει η καμπάνα του Εσπερινού. Για να υποδεχθεί έναν - έναν όλους τους προσκυνητές. Λες κι έμεινε εκεί. Για να αποχαιρετήσει και τους τελευταίους που άφησαν εκεί γύρω στα μεσάνυχτα την τράπεζα της φιλοξενίας (προσφορά του Γιάννη Γαρεδάκη), που είχε στρωθεί στην αυλή του Ιδρύματος. Και γιατί όσοι μίλησαν, αναφέρθηκαν, πρωτίστως, στον Σεβάσμιο Γέροντα: Ο μητροπολίτης Δαμασκηνός, ο ιστορικός ερευνητής Χαράλαμπος Μπουρνάζος και ο τ. γενικός γραμματέας του Υπουργείου Γεωργίας, Γεώργιος Σελλιανάκης, που μίλησαν για το βιβλίο, ο Μ. Μαριακάκης, στην αντιφώνησή του, ο γράφων στην ομιλία του για τον Χ. Μπουρνάζο, ο δήμαρχος Αποκορώνου, Γρηγόρης Μαρκάκης, ο και τ. νομάρχης, διευθύνων σύμβουλος της ΑΝΕΚ, Γιώργος Κατσανεβάκης, οι περιφερειακοί σύμβουλοι, Νίκος Γιαννούλης και Κώστας Γύπαρης και ο πρώην βουλευτής Σήφης Μιχελογιάννης, στους χαιρετισμούς των, πάλι ο Χ. Μπουρνάζος στην αντιφώνησή του και βέβαια ο και σε ρόλο συντονιστή της όλης εκδήλωσης γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» και αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Ιδρύματος, Νίκος Παπαδάκης, που στο τέλος αναφέρθηκε και στην πλούσια εδώ και 25 χρόνια δράση του Ιδρύματος στον Αποκόρωνα και όχι μόνο. Κυρίως, όμως, γιατί το όνομά του, το όνομα Ειρηναίος Γαλανάκης, που το φώναζαν ακόμα και οι πέτρες του τόπου, βρισκόταν στα χείλη όλων, ήταν ωσεί παρών, ευλογώντας και αγιάζοντας τους πάντας, ο Σεβάσμιος Γέροντας...

Το μπουρνάζειον ύφος

...«Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί»! Τούτη η φράση, που, όπως γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο», την είπε ο συμμαθητής του, ο Νικολιός, στον δάσκαλό τους, που τους είχε ζαλίσει τ’ αφτιά με τις οξείες και τις περισπωμένες του, μου ’ρθε στον νου, όταν άκουσα για πρώτη φορά ως ομιλητή τον Χαράλαμπο Μπουρνάζο. «Στα χρόνια της δυσκολίας και της ελπίδας», το θέμα του. Χαιρετισμός στο Συνέδριο των Αποκορωνιωτών, 21 Αυγούστου 1987. Η ίδια φράση ερχόταν πάντα στο μυαλό μου κάθε φορά, όπου και αν τον ξανάκουσα και τον ξανάκουσα πολλές φορές έκτοτε, σε εκδηλώσεις του Ιδρύματος «Αγία Σοφία», κυρίως. Στους Αρμένους να δίνει αναφορά στον Κριτοβουλίδη. Στον Βάμο να αναζητά «τας εαρινάς του ηλίου ακτίνας» των μαθητικών, δύσκολων, πλην όμως αγαπησιάρικων, χρόνων. Στους Κάμπους ν’ αναδεικνύει την άκρα σεμνότητα του Καλογερή. Στα Ντουλιανά να ψάλει άσμα δοξαστικό, ηρωικό και πένθιμο για τους Κοτζαμπασάκηδες, όπως απόψε. Στο Ιδρυμα «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος». Στον Μπρόσνερο, στο Καρύδι, στον Τσιβαρά, στο Πρόβαρμα. Ν’ ανασταίνει, πάντα, όπως τους παλιούς συναξαριστές και τους βυζαντινούς αγιογράφους, Κρητικούς καπετάνιους των αρμάτων και των γραμμάτων, ξεχασμένες μορφές, περαζούμενους καιρούς, μνήμες και μνήματα, τα γυρίσματα του κύκλου, το πνεύμα και τη γύρη της ιστορίας, την αναπνιά του τόπου από του Θε τον Κήπο μέχρι τη Δραπανοκεφάλα κι απ’ την αρχαία Απτέρα μέχρι την Αση-Γωνιά. Περιδιαβαίνοντας, για να χρησιμοποιήσω δικές τους λέξεις, «τους δρόμους και τις αυλές της ιστορίας», της τοπικής μας ιστορίας. Ηταν και είναι και το μέταλλο της φωνής του. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα όμως, είναι ο χειμαρρώδης μα και διανθισμένος λόγος του, το μπουρνάζειον ύφος που αντανακλά το μπουρνάζειον ήθος. «Οποιος κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο/ κάνει να κλαίσει, να γελούν τα μάθια των ανθρώπω», μας λέει στον «Ερωτόκριτό» του ο Βιτσέντζος Κορνάρος. Και να γράφει, συμπληρώνω. Οπως τον Χαράλαμπο Μπουρνάζο, βέβαια...
Σημείωση: Απόσπασμα από την προαναφερθείσα ομιλία του γράφοντος για τον Χαράλαμπο Μπουρνάζο.

Χανιώτικα νέα (19.09.2011)