Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΞΑΦΝΙΚΑ, εντελώς ξαφνικά, συμβαίνει να περνάμε απ’ το “είναι” στο “ήταν”. Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το σκέφτομαι (το σκεφτόμαστε) ιδιαίτερα στις κηδείες συγγενών και φίλων, που όσο περνούν τα χρόνια πληθαίνουν. Με απασχολεί, ωστόσο, και κάθε Παρασκευή πρωί καθώς (τι συνήθεια κι αυτή!) θα πάω οπωσδήποτε στις σελίδες της εφημερίδας με τα μνημόσυνα. Ονομάτων μνημόνευσις!
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΞΑΦΝΙΚΑ, εντελώς ξαφνικά, συμβαίνει να περνάμε απ’ το “είναι” στο “ήταν”. Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το σκέφτομαι (το σκεφτόμαστε) ιδιαίτερα στις κηδείες συγγενών και φίλων, που όσο περνούν τα χρόνια πληθαίνουν. Με απασχολεί, ωστόσο, και κάθε Παρασκευή πρωί καθώς (τι συνήθεια κι αυτή!) θα πάω οπωσδήποτε στις σελίδες της εφημερίδας με τα μνημόσυνα. Ονομάτων μνημόνευσις!
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ένα ποιητικό δίπτυχο (Α’ “Τα κονιάκ”, Β’ “Ονομάτων μνημόνευσις”) που μου έστειλε ο φίλος δάσκαλος – ποιητής Κώστας Καλαπανίδας, το πρώτο σημερινό “πεταχτό”. “Χτύπα ξύλο”. Σαν να το άκουσα που το είπατε κάποιοι, με το που αρχίσατε να διαβάζετε τη στήλη. Το ίδιο μας κάνει είτε χτυπάμε είτε δεν χτυπάμε… Ας αλλάξουμε όμως θέμα.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Ημέρα Αποταμίευσης σήμερα 31 Οκτωβρίου, μας θυμίζουν οι δύο απ’ τους τέσσερις μαντιναδολόγους μας και συγκεκριμένα ο φίλος ιερωμένος και η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Γεμίζει λέγαν οι παλιοί φασούλι το φασούλι/ για της ανάγκης τη στιγμή κάθε φτωχού σακούλι», μας λέει ο πρώτος. «Παλιότερα εβάζαμε λεφτά στους κουμπαράδες/ μα τώρα εγενήκαμε φτωχοί και φουκαράδες», μας λέει η δεύτερη.
ΟΥΔΕΝ σχόλιον στις παραπάνω μαντινάδες. Εκτός κι αν θεωρηθεί σχόλιο η είδηση που συνάντησα πριν αρχίσω να γράφω, ενώ σέρφαρα στο Διαδίκτυο, ότι την ημέρα θα τη “γιορτάσουν” κι φέτος με διαμαρτυρίες οι ομολογιούχοι – φυσικά πρόσωπα που υπέστησαν ζημιές απ’ το PSΙ+.
ΚΟΥΒΕΝΤΑ για την επόμενη μέρα της Ελλάδας του Ελληνα υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη με τον Γερμανό ομόλογό του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η Γερμανία θα βοηθήσει την Ελλάδα και στη νέα σχέση με τους πιστωτές της, λέει. Σιγά που θα την άφηνε αβοήθητη. Θα τους άφηνε, διορθώνω…
ΚΑΚΩΣ, κάκιστα, παρεξηγήσαμε τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που δεν διάβασε, κατά δήλωσή του, γιατί δεν είχε χρόνο, το πρώτο μνημόνιο. Σιγά τα λάχανα! Εδώ κοτζάμ υπουργός Παιδείας της Γαλλίας δεν ντράπηκε να δηλώσει τις προάλλες ότι δεν έχει χρόνο για διάβασμα και δεν έχει διαβάσει κανένα βιβλίο, όντας υπουργός!
ΚΩΣΤΑ Καλαπανίδα, επ. σύμβουλο Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ποιητή, Αθήνα: Κατάπολλα ευχαριστώ για το “ποιητικό δίπτυχο” που μου έστειλες. Να σου ευχηθώ επίσης καλό χειμώνα και να φέρει και σ’ εσένα καλή την άνοιξη, καλέ μου φίλε!
ΚΑΠΟΤΕ στη γιορτή των Λυκαίων, όπου πολλοί επιφανείς νέοι έτρεχαν αλειμμένοι με λίπος και έπαιζαν χτυπώντας ο ένας τον άλλο με τρίχινα λουριά, ο Αντώνιος, που συμμετείχε στο παιχνίδι, πλησίασε με τους φίλους του τον Καίσαρα, που παρακολουθούσε τη γιορτή και προσπάθησε να του φορέσει στο κεφάλι ένα δάφνινο στέφανο. Η πράξη αυτή σήμαινε ότι ο Αντώνιος τον πρότεινε για βασιλιά. Ο Καίσαρας, όμως, απέφευγε το στεφάνι και ο λαός τον χειροκροτούσε, που έδειχνε πίστη στη δημοκρατία. Αφού ο Αντώνιος απέτυχε να του φορέσει το στεφάνι, τελικά το έβαλε στο κεφάλι ενός από τους ανδριάντες του Καίσαρα. Από εκεί το κατέβασαν μερικοί δήμαρχοι, που τους συνόδευε ο λαός με ζητοκραυγές και χειροκροτήματα. Ο Καίσαρας, όμως λίγο αργότερα τους αφαίρεσε το δημαρχικό αξίωμα… (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”). 
[...] «Και βέβαια θα ’ρθω. Να φτιάξει λίγο ο καιρός…/ Ο καιρός έφτιαξε, αλλά ο Νώντας μπήκε στο Απουσιολόγιο./ “Ξαφνικά” είπαν. Λες και δε συμβαίνει ξαφνικά/ το πέρασμα από το “είναι” στο “ήταν”./ Τα ’μαθε όλα μετά τον καφέ, τ’ άγλυκα παξιμαδάκια/ και το κονιάκ του σαραντάμερου μνημόσυνού του./ Κουβαλώντας τρωκτικές μνήμες, ανέβηκε στον τόπο/ των συναντήσεών τους. Παράγγειλε δύο κονιάκ./ Κι εκεί, “ζάλην ένδοθεν έχων”, ξανά είδε το ποιητικό του σχεδίασμα “Ονομάτων μνημόνευσις” και,/ μετά τα ονόματα Γεώργιος, Σπυρίδων, Αναστάσιος,/ έγραψε και τ’ όνομα του τελευταίου του φίλου: Επαμεινώνδας».
 Το ποίημα “Τα κονιάκ” του Κώστα Καλαπανίδα. 
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! 
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (31.10.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-194/#ixzz3HisHGmrM
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«ΧΡΟΝΙΑ πολλά Θεσσαλονίκη, Χρόνια πολλά Μακεδονία, χρόνια πολλά Ελληνες απ’ άκρου εις άκρον της χώρας. Σηκώστε το κεφάλι ψηλά». Δεν απευθυνόταν μόνο σ’ εκείνους που παρακολουθούσαν τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους Σωτήρης Στράλης, από αέρος. Ολους μας κάλεσε να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι. Να έχουμε πάντα κι όχι μόνο την ημέρα της εθνικής μας επετείου, ψηλά το κεφάλι! Αθάνατοι λογιούμαστε Ελληνες!
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΧΡΟΝΙΑ πολλά Θεσσαλονίκη, Χρόνια πολλά Μακεδονία, χρόνια πολλά Ελληνες απ’ άκρου εις άκρον της χώρας. Σηκώστε το κεφάλι ψηλά». Δεν απευθυνόταν μόνο σ’ εκείνους που παρακολουθούσαν τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους Σωτήρης Στράλης, από αέρος. Ολους μας κάλεσε να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι. Να έχουμε πάντα κι όχι μόνο την ημέρα της εθνικής μας επετείου, ψηλά το κεφάλι! Αθάνατοι λογιούμαστε Ελληνες!
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ να μην καταργηθούν οι παρελάσεις! Ξεκάθαρος ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Φανερή, ολοφάνερη, ωστόσο, η θλίψη στα μάτια του. Γι’ άλλη μια φορά οι παρελάσεις έγιναν στην πατρίδα μας μέσα στα κάγκελα. Γι’ άλλη μια φορά λήφθηκαν δρακόντεια μέτρα για την προστασία των επισήμων. Να ’ναι η τελευταία η ευχή του… Ζητούμενο η ομοψυχία εκείνων των ημερών, μου είπε.
«ΜΕ ΜΙΑ αγέρωχη ματιά επρόταξαν το στήθος/ και δείξανε στους εισβολείς της λευτεριάς το ήθος». Η μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος ιερωμένος για την εθνική μας επέτειο. «Οχι φώναξαν οι Ρωμιοί στον Ντούτσε κάποια χρόνια/ Οχι φωνάζουνε κι εδά, Οχι εις τα μνημόνια». Η μαντινάδα που μου έστειλε ο Ηλίας ο Σταματάκης. Πάμε παρακάτω.
ΕΙΧΑΝ δίκιο τελικά οι μετεωρολόγοι που έκαναν λόγο πριν από μια εβδομάδα για καταιγίδες. Ερχεται (ήρθε;) νέο κύμα κακοκαιρίας η πρόβλεψή τους. Να ευχηθούμε να μην έχουμε τουλάχιστον πλημμύρες αυτή τη φορά, αν επαληθευθούν (επαληθεύθηκαν); Μας φτάνουν και μας περισσεύουν αυτές που είχαμε.
ΑΠΟ φοροκαταιγίδα σε φοροκαταιγίδα! Την τακτική του κακού μας του καιρού ακολουθεί, κατά που φαίνεται η… καλή μας κυβέρνηση. Ν’ αρχίσουμε από σιγά – σιγά να πληρώνουμε και τα τέλη κυκλοφορίας από μεθαύριο, με το έμπα του Νοέμβρη, συνέλληνες, μας καλεί.
ΟΠΟΥ ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Δεν λέω ότι ισχύει αυτή η παροιμία… όπως και οπωσδήποτε για τη συνεχιζόμενη ανασκαφή στην Αμφίπολη. Εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο, ότι ισχύει η άλλη που λέει ότι αν ήταν η ζήλεια ψώρα θα εγέμιζε όλη η χώρα!
ΚΑΛΠΑΖΕΙ η ομάδα και ο φ(θ)ανατικός αεκτζής γείτονάς μου… πλέει συνεχώς σε πελάγη ευτυχίας. «Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά…» αρχίζει να τραγουδά με το που θα με δει. Εκτός απ’ την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, έχουμε λέει στο τσεπάκι και το κύπελλο Ελλάδας! Ποιος θα μας πιάνει του χρόνου στα ευρωπαϊκά σαλόνια!
ΜΑΝΟΥΣΟ ΧΙΩΤΑΚΗ, αντιδήμαρχο Σφακίων, Χώρα Σφακίων: Χαιρετίζω με χαρά την έκδοση του πρώτου βιβλίου του Δημοτικού Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου Σφακίων “Γεώργιος Ξενουδάκης”, “Τα Σφακιά: H προσφορά του Γεωργίου Ξενουδάκη (1818 – 1888) στην παιδεία – Η Διαθήκη (1888)” του Απ. Γ. Παπαϊωάννου που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε κι εσείς. Αξιος, πανάξιος ο μισθός σας. Καλή συνέχεια ως Δήμος και στον τομέα των εκδόσεων με οδηγό την “ξενουδάκειον” αντίληψη για προσφορά!
Ο ΕΥΔΑΜΙΔΑΣ, γιος του βασιλιά Αρχίδαμου, είδε κάποτε τον Ξενοκράτη, σε γεροντική ηλικία στην Ακαδημία να φιλοσοφεί με τους μαθητές του και ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο γέροντας. Και όταν κάποιος του είπε ότι ήταν σοφός άνδρας και μάλιστα ένας από εκείνους που αναζητούσαν την αρετή, ρώτησε απορημένος: «Και πότε θα τη χρησιμοποιήσει αν την αναζητά τώρα;». (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).
«Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας/ προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη/ και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας/ δεν εκρατήθη μαθητής και Του “πεν/ από μακρά: “Ραββί, δε νιώθεις τάχα/ τη φοβερήν οσμή και στέκεσ” έτσι;”./ Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι/ απ” το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη:/ “Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει/ καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα/ την ανασαίνει, όθ” ήρθαμε… Μα, τώρα/ αυτό που βγαίνει απ” τη φτορά θαυμάζω
με την ψυχή μου ολάκερη… Κοιτάχτε/ πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου/ στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο,/ πέρα απ” τη σήψη, υπόσκεση μεγάλη,/ αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα/ σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!”».
Από το ποίημα “Αγραφον” του Αγγελου Σικελιανού.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (30.10.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-176/#ixzz3Hd8S1KSz
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ

Δεν υπάρχει ιστορία δίχως τους ανθρώπους! Κι όταν αυτή γράφεται από/με το αίμα τους, τότε ανεξίτηλα μένουν τα σημάδια τόσο των ίδιων όσο και και των γεγονότων στα οποία εκείνοι δήλωσαν παρόντες, “βάζοντας” τη ζωή τους δίχως δισταγμό κάτω από μια σημαία, από μια ιδέα, τοποθετώντας την έτσι δίπλα σε λέξεις όπως Ελευθερία, Πατρίδα…Την ιστορία αυτών των ανθρώπων των ηρώων του έπους του ’40 θα επιχειρήσουμε να δούμε σήμερα κυρίως μέσα από τις σελίδες κάποιων εφημερίδων της εποχής.
Δείτε περισσότερα...ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης


Μέσα από τον Τύπο της Εποχής
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Δεν υπάρχει ιστορία δίχως τους ανθρώπους! Κι όταν αυτή γράφεται από/με το αίμα τους, τότε ανεξίτηλα μένουν τα σημάδια τόσο των ίδιων όσο και και των γεγονότων στα οποία εκείνοι δήλωσαν παρόντες, “βάζοντας” τη ζωή τους δίχως δισταγμό κάτω από μια σημαία, από μια ιδέα, τοποθετώντας την έτσι δίπλα σε λέξεις όπως Ελευθερία, Πατρίδα…
Την ιστορία αυτών των ανθρώπων των ηρώων του έπους του ’40 θα επιχειρήσουμε να δούμε σήμερα κυρίως μέσα από τις σελίδες κάποιων εφημερίδων της εποχής.
Της εποχής εκείνης που όλη η Ελλάδα: άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά συστρατεύθηκαν κι ο καθένας από το μετερίζι του προσέφερε τις υπηρεσίες του, την ίδια του τη ζωή για τον κοινό σκοπό: τη νίκη ενάντια στον εχθρό που θέλησε να “πάρει την πατρίδα μας”.
Θα επιχειρήσουμε να “δούμε” μέσα από τα φύλλα της εποχής πώς κατεγράφησαν πτυχές της ζωής τόσο των στρατιωτών όσο και εκείνων που έμειναν πίσω οι οποίοι όμως λειτούργησαν ως μια γροθιά μπρος στον κοινό εχθρό, συμπαραστεκόμενοι στους πολεμιστές της Αλβανίας με ό,τι τρόπο και μέσο μπορούσαν.
Χαρακτηριστικοί κάποιοι από τους τίτλους της εφημερίδας “Η Νίκη” που με μεγάλα τονισμένα γράμματα προσπαθούσαν να ανορθώνουν το ηθικό, τη φιλοπατρία και των πολεμιστών αλλά και όλων των Ελλήνων που δεν βρίσκονταν στα πεδία των συγκρούσεων αλλά στα… μετόπισθεν!
Δόξες – θρίαμβοι και ο… αρχιγορίλας της Ρώμης
«47 ημέρες πολέμου…
47 ημέρες ελληνικών θριάμβων. Την παραμονήν της ατίμου ιταλικής επιδρομής κατά της Ελλάδος, οι διοικηταί των φασιστικών φαλάγγων που ήσαν παρατεταγμένες κατά μήκος των ελληνικών συνόρων, μετέδιδαν στους στρατιώτας των το μήνυμα του πολιτικού αρχιγορίλα της Ρώμης: Στις 4 Νοεμβρίου θα έκαναν τη θριαμβευτική είσοδό τους στη Θεσσαλονίκη. Στις 7 θα κατελάμβαναν την Λάρισα. Και στις 14 -το βραδύτερο- οι Κένταυροι και οι βερσαλλιέροι (σ.σ. επρόκειτο για επίλεκτες μονάδες των Ιταλών) θα παρήλαυναν κάτω από την Ακρόπολι».
Τα παραπάνω αναγράφονται στο φύλλο της εφημερίδας “Η Νίκη” της 14ης Δεκεμβρίου του 1940.
Στο κείμενο με τίτλο “Δόξες και θρίαμβοι: Σαρανταεπτά ημέραι πολέμου – τα πολεμικά γεγονότα” γίνεται μια καταγραφή όλων των γεγονότων από τη στιγμή που «ο πρεσβευτής της Ιταλίας Γκράτσι επεσκέφθη τον Πρωθυπουργόν κ. Μεταξά[...] και του επέδωκε ένα θρασύτατο τελεσίγραφο με προθεσμίαν τριών μόνον ωρών, δια του οποίου εζητείτο από την Ελλάδα να παραχωρήση εις την Ιταλία, χωρίς συζήτησι, όσα εδάφη θα ενόμιζε η φασιστική κυβέρνησις ότι θα της εχρειάζοντο».
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες: «Μετά δύο ώρες ακριβώς, προτού λήξη η προθεσμία του τελεσιγράφου, η επίλεκτη μεραρχία των Ιταλών αλπινιστών “Τζούλια” και τμήματα της μεραρχίας “Βενέτσια” εισέβαλον αιφνιδιαστικώς εις το ελληνικόν έδαφος από τη θέσιν Μεσογέφυρα. Μια μεγάλη χαράδρα εκάλυψε την πρώτη άνανδρη επιδρομή τους», διαβάζουμε παρακάτω. Η καταγραφή όλων των πολεμικών γεγονότων του πρώτου 48ωρου συνεχίζεται οπότε έχουμε την πρώτη «μεγαλειώδη εξόρμησιν» του ελληνικού στρατού «του τομέως Φλωρίνης» από την Κρυσταλλοπηγή ο οποίος «κατέλαβε σημαντικά υψώματα εις βάθος 5 χιλιομέτρων μέσα στο αλβανικόν έδαφος». Επιπλέον γίνεται αναφορά και σε άλλες επιχειρήσεις που σημειώθηκαν την ίδια ημέρα, 1η του Νοέμβρη! Συγκεκριμένα διαβάζουμε ότι «ελληνικά αντιτορπιλικά εβομβάρδισαν το άκρον δεξιόν της εχθρικής παρατάξεως που εκινείτο κατά μήκος της παραλίας. Στην περιοχή αυτή οι Ιταλοί είχαν συγκεντρώσει τεράστιες δυνάμεις» αναφέρεται ενώ ακόμη διαβάζουμε ότι εδώ κάπου τελείωνε η πρώτη φάση του πολέμου. Καταγράφεται ακόμη η ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιστράτευσης των Ελλήνων.
Τα γεγονότα της δεύτερης φάσης του πολέμου παρουσιάζονται ξεκινώντας «με την κύκλωσιν της μεραρχίας των αλπίνι “Τζούλια” η οποία είχεν εισχωρήσει διά των χαράδρων της Πίνδου εις το ελληνικόν έδαφος και έφθασε μέχρι της Σαμαρίνας. Την 7ην Νοεμβρίου ήρχισεν η εκμηδενιστική δράσις κατά της μεραρχίας αυτής, η οποία μετά δύο ημέρες αντιμετώπιζε την φρικαλέα περιπέτεια της συντριβής της αιχμαλωσίας». Οπως αναφέρεται παρακάτω, στις 10 του Νοέμβρη ο ελληνικός στρατός ήταν ήδη θριαμβευτής επί του ιταλικού με τη συγκεκριμένη νίκη «διότι η 3η μεραρχία των Ιταλών αλπινιστών, εμισχυμένη και με ιππικό και με βερσαλλιέρους και σχηματισμούς της φασιστικής εθνοφρουράς επεχείρησε να φθάση ταχύτατα στο Μέτσοβο, στο μεγάλο δρόμο που συνδέει την Ήπειρο με την Θεσσαλία. Η επιτυχία της επιδιώξεως αυτής θα είχε σοβαρώτατας συνεπείας για τη στρατιωτική μας προσπάθεια». Στις 13 Νοεμβρίου ορίζεται η έναρξη της τρίτης φάσης του πολέμου: «Η περιοχή της Πίνδου καθαρίζεται βαθμηδόν, ενώ σημειώνεται ζωηρή δράσις του βορείου στρατιωτικού μας συγκροτήματος με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψι της Κορυτσάς».
Αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχει αναλυτική καταγραφή για τα όσα συνέβαιναν καθημερινά στο μέτωπο έως και τις 22 του Νοέμβρη οπότε «ο ελληνικός στρατός κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο στην Κορυτσά» ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά στη νύκτα της 20ής Νοέμβρη, όταν «ο Ελλην ιατρός Βεργής επιχειρεί με ολίγους γενναίους συντρόφους του μια επιδρομή στο ιταλοκρατούμενο νησάκι Αγαθονήσι. Η ομάς των φλογερών πατριωτών συμπλέκεται με την ιταλική φρουρά, φονεύει τον διοικητήν της και τέσσαρας άλλουςκαι επιστρέφει στο ορμητήριό της με αιχμαλώτους».
Επειτα σημειώνεται η θριαμβευτική πορεία του στρατού, η απώθηση του εχθρού από την Ηπειρο, η κατάληψη της Μοσχόπολης, της Κονίσπολης, του Πόγραδετς στις 30 Νοεμβρίου, η μάχη και η κατάληψη της Πρεμέτης των Αγίων Σαράντα. Ετσι στις 8 Δεκεμβρίου ο ελληνικός στρατός βρίσκεται στον «μεγαλειώδη σταθμό: η θριαμβευτική είσοδος των ελληνικών στρατευμάτων εις το Αργυρόκαστρον. Και η μεγαλειώδης πορεία συνεζίζεται. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή η ελληνική λόγχη γράφει νέες σελίδες δόξης και θριάμβων[...]», διαβάζουμε.
Ενθουσιασμός Αλβανών από την παρουσία των Ελλήνων στρατιωτών 
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα άρθρο της ίδιας εφημερίδας στο οποίο ο αρθογράφος Δ.Ζ. αναφέρεται στην επί πολλά χρόνια «δόλια ιταλική πολιτική» εις βάρος της Αλβανίας. Παραθέτει δε κι ένα ιστορικό ντοκουμέντο, την «περίληψιν επιστολής του Αλβανού πατριώτου Γεωργίου Vladagoni, σταλείσης εκ Παρισίων την 14ην Νοεμβρίου του βέτους 1647» η οποία ήταν γραμμένη «εν μέρει λατινιστί και εν μέρει ιταλιστί και εδημοσιεύθη υπό του Ρώσσου καθηγητού Βλαδίμηρου Lamansky, εις το πολύκροτον βιβλίον του Secrets d” Etat de Venise (εν Πετρουπόλει 1884)[...]».
Επιχειρείται έτσι να παρουσιασθεί η αντιπαλότητα που υπήρχε ανάμεσα στους Ιταλούς και τους Αλβανούς σε αντίθεση με τον ελληνισμό, ώστε κατ’αυτόν τον τρόπο να δικαιολογηθεί η χαρά του αλβανικού λαού που είδαν τους Ελληνες στρατιώτες να τους «ελευθερώνουν από την άγριαν τρομοκρατίαν των Ιταλών». Η μία -από τις δύο φωτογραφίες του άρθρου- που παραθέτουμε παρακάτω είναι χαρακτηριστική του ύφους του άρθρου ενώ και η λεζάντα “υποβοηθά”: «Οι στρατιώται μας γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμόν και περιποιήσεις από τους Αλβανούς, τους οποίους ελευθερώνουν από την αγρίαν τρομοκρατίαν των Ιταλών. Εις την εικόναν προύχων Αλβανός προσφέρων τσιγάρα στους φαντάρους μας».
“Mare nostrum” ή “παρ’ ημίν θάλασσα”;
Πάμπολλα είναι εξάλλου τα ενδιαφέροντα μικρά-μικρά εντός πλαισίου κειμενάκια που βρίσκουμε. Ενα από αυτά αναφέρεται στη Μεσόγειο Θάλασσα. Δύσκολο να κατανοήσει κάποιος το νόημά του σήμερα αλλά εν έτει 1940, εν μέσω πολέμου και της… απαιτούμενης προπαγάνδας, μπορεί να γίνει αντιληπτός ο σκοπός του!
Τίτλος του: Η Μεσόγειος “Θάλασσα των Ελλήνων”. Διαβάζουμε: «Οι σύγχρονοι Ιταλοί πήραν κομπαστικώς από τους Ρωμαίους το όνομα “Mare nostrum” δια την Μεσόγειον θάλασσαν. Οι Ρωμαίοι και προ παντός οι σημερινοί Ιταλοί δεν έχουν καμμία σχέσι με τη Μεσόγειο θάλασσα και το Μεσογειακόν πνεύμα. Το Μεσογειακόν Πνεύμα είναι κατ’ εξοχήν πνεύμα ελληνικόν. Η Μεσόγειος θάλασσα είναι “Η παρ’ ημίν θάλασσα” των αρχαίων Ελλήνων. Οι δε Άραβες που είναι γνωστόν πόσον ήσαν προηγμένοι πνευματικώς ωνόμαζον την Μεσόγειον “Θάλασσαν των Ελλήνων”. Και υπήρξε αείποτε “Θάλασσα των Ελλήνων” και ο Μεσογειακός Πολιτισμός δεν ήτο τίποτε άλλο παρά ο Εληνικός Πολιτισμός».
Ο Χάρος στον Αχέροντα… σύμμαχος της Ελλάδος
Σε ένα ακόμη πλαίσιο, διαβάζουμε ένα… εύστοχο σχόλιο με αναφορές στην αρχαιότητα. Τίτλος του: “Ακόμα και ο Χάρος είναι σύμμαχός μας”. Ο σχολιογράφος αναφέρεται στην επέλαση των Ιταλών κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου οπότε σύμφωνα με τον ίδιο «διετυμπάνισαν ότι έφτασαν ως τον ποταμόν ΑΧΕΡΟΝΤΑ». Εκεί όμως υπήρξε η πρώτη τους υποχώρηση. Αυτό -σκωπτικά γράφει ο σχολιογράφος- συνέβη επειδή οι Ιταλοί «είχαν ξεχάσει, φαίνεται, πως σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία στο ποτάμι αυτό στέκεται ο ΧΑΡΟΣ και με ένα βαρκάκι περνά τις ψυχές στον ΑΔΗ. Και έτσι ο ΧΑΡΟΣ έκανε χρυσές δουλειές και όσοι Ιταλοί έφθασαν στον ΑΧΕΡΟΝΤΑ δεν ξαναγύρισαν πειά. Ευτυχώς που στο βασίλειο του ΠΛΟΥΤΩΝΟΣ, στον ΑΔΗ, δέν υπάρχει ανάγκη τροφής, γιατί αλλοιώς η γυναίκα του η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ θα είχε αποκάμη να μαγειρεύη για τόσους πειναλέους Ιταλούς» σημειώνεται.
«Σκέφτομαι να σου γράψω. Μα πού;»
Δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε επί πολλή ώρα στη σελίδα της… αλληλογραφίας της εφημερίδας “Η Νίκη”. “Αλληλογραφία διά της Νίκης – Μετώπου και μετόπισθεν” ο τίτλος της, με την παράκληση: «Παρακαλούμεν να γράφετε όσον το δυνατόν συντομότερα και καθαρώτερα» να δεσπόζει στο αριστερό μέρος του λογότυπου της σελίδας ενώ στο δεξί υπάρχει η επισήμανση ότι «Τα γράμματα δημοσιεύονται με τη σειρά που μας έρχονται». Είναι συγκινητικό πώς μέσα σε δύο αράδες μπορούν να χωρέσουν όλα εκείνα που επιζητούν οι αποστολείς που στα μετόπισθεν περιμένουν να μάθουν νέα από τους δικούς τους που βρίσκονται στο μέτωπο.
«ΦΑΝ. ΕΠΙΤΡΟΠΑΚΗΝ, Μ. 544/15, 1ον Λοχ. Τ.Τ. 972. – Από δύο μηνών στερούμαι επιστολής σου. Σου έστειλα δύο δέματα, χρήματα και πολλάς επιστολάς. Γράψε τάχιστα. Μαρία Επιτροπάκη, Παναγιωταρά 18, Αθήναι».
«ΧΡΗΣΤΟΝ ΑΒΡΕΝΛΗΝ, 30ον Σύν. Πεζ. Λοχ. Βαθμοφόρων. Τ.Τ. 520 – Από της ενάρξεως του πολέμου στερούμαι επιστολής σου. Ανησυχούμεν. Γράψε τάχιστα. Εριφίλη Γ. Μελετοπούλου. Σταθμός Γέφυρας Θεσσαλονίκην».
«Κ. ΝΤΟΥΤΣΟΝ κλασ. 1932 – Πάντα σκέπτομαι να γράψω. Μα πού; Νέαν διεύθυνσιν που υπεσχέθηκες από την Λάρισαν ακόμη περιμένω και θα περιμένω… Η. Παπαθανασίου, Τυρταίου 2, Καβάλλαν».
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά δείγματα, είναι μερικά από τα 100δες που καθημερινά δημοσιεύονταν στη συγκεκριμένη σελίδα η οποία ολόγυρά της πλαισιωνόταν από φωτογραφίες παιδιών των στρατευμένων. Παραθέτουμε και κάποιες από τις λεζάντες των φωτογραφιών:
«Μίμης και Γεώργιος, δίδυμα τέκνα του στρα. Κωνστ. Δίπλα, υπηρετούντος εις Γ” Μοίραν, Τ.Τ. 825.»,
«Δημητράκης, Ιουλία, Σταύρος τέκνα του στρατ. Νικ. Πιτσάκη, υπηρετούντος εις Δ/σιν Μηχ. Β. Ηπείρου, Τ.Τ. 197»,
«Ευδοκία και Αικατερίνη, κόρες του εφ. υπολ. Κ. Μασούρα, υπηρ. εις 51ον Τάγμα, Τ.Τ. 395».
Οι πεσόντες στα πεδία των μαχών
“Η χρυσή στήλη των ηρώων μας” έκανε την παρουσία της γρήγορα  στην εφημερίδα “Η Νίκη”, προς τιμήν των «γενναίων νεκρών» που έπεσαν «αγωνιζόμενοι κατά του ύπουλου επιδρομέως». Η εφημερίδα με τη συνδρομή των συγγενών τους δημοσίευε σύντομα βιογραφικά των νεκρών και τη φωτογραφία τους.
Η καρικατούρα του Μπενίτο
Οι αναφορές στο πρόσωπο, στις πρακτικές και στη ζωή του Μπενίτο Μουσολίνι ήταν καθημερινές.
Από την πρώτη στιγμή η… καρικατούρα του ενέπνευσε τους σκιτσογράφους της εποχής με τις γελοιογραφίες να είναι αναπόσπαστο και βασικότατο κομμάτι των φύλλων των εφημερίδων. Αρκεί να σημειώσουμε ότι γελοιογραφίες υπήρχαν όχι μόνον σχεδόν σε κάθε σελίδα αλλά και σε ολόκληρες σέλιδες όπως αυτή που παρουσιάζουμε.
Επίλογος
Οσα κι αν αναφέρθηκαν εδώ σίγουρα αποτελούν το ελάχιστο δείγμα από όλα εκείνα που κάποιος συναντά μέσα στις σελίδες του Τύπου της εποχής. Ολα αναμφισβήτητα ήταν άξια αναφοράς αλλά και μελέτης. Λόγω χώρου δεν είχαμε το περιθώριο να παρουσιάσουμε περισσότερα· ίσως στο μέλλον μέσω της στήλης “Ανασκαλεύοντας το Αρχείο των Χ.Ν.” επανέλθουμε.
Χανιώτικα νέα (28.10.2014)
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


«ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ανάλαφρο μες στην ανεμοζάλη/ το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι./ Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα/ Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Είκοσι ένα». 
Κωστής Παλαμάς.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Επιμέλεια:  Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ανάλαφρο μες στην ανεμοζάλη/ το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι./ Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα/ Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Είκοσι ένα». Κωστής Παλαμάς.
«ΑΙ ΙΤΑΛΙΚΑΙ στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 π.μ. σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους». Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν της 28ης Οκτωβρίου 1940.
«ΤΗΝ ΕΙΔΑ να αποχαιρετά τον στρατιώτη της και δεν την αναγνώρισα. Τι έγινε η τρομαγμένη γυναικούλα που δεν είχε άλλη έγνοια από το χάδι και τη λατρεία του παιδιού της; Αποφασιστική, ατάραχη, περήφανη του έδωσε με γενναιότητα το χέρι, τον φίλησε στο μέτωπο κι ενώ οι γείτονες, συγκινημένοι εθώπευον τον φαντάρον, αυτή δεν βρήκε τίποτε άλλο να του πει παρά δύο ξερές λέξεις: “Καλή νίκη”. Τις είπε με φωνή τραχειά, σαν να ήταν θυμωμένη. Ευχή μαζί και προσταγή. Ετσι αδάκρυτη, στάθηκε στο κατώφλι της ώσπου ο φαντάρος χάθηκε στη γωνιά του δρόμου!» Π. Παλαιολόγος (εφ. “Ελεύθερον Βήμα”, 16.11.1940).
«ΣΤΗΣ ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε/ κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της,/ μπρούτζος, χιόνι και σύννεφο./ Κι αχολόγαγε η Πίνδος/ σαν να ’χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν/ τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χόρευαν/ οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: “Ιτε παίδες Ελλήνων…”/ Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,/ ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν./ Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν/ Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πάγαιναν/ και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες/ κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους/ κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε/ μ’ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά πέτρα την πέτρα,/ κι ανηφόριζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα/ χάνονται ορθομέτωπες/ η μια πίσω απ’ την άλλη». Νικηφόρος Βρεττάκος (“Μάνα και γιος”).
«ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ξανανθίσαν τα κλωνάρια/ απάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές/ τα νέα να στολίσουν παλικάρια,/ που απ’ όλες της Ελλάδας τις μεριές/ τραβούν μ’ ορμή με θάρρος και μ’ ελπίδα/ για να δοξάζουν τη γλυκιά πατρίδα». Σπύρος Παναγιωτόπουλος (“Ξανάνθισαν οι δάφνες”).
«ΠΕΣΕΤΕ κάτω! Πέσετε κάτω! Μην τρέχετε!, φώναξα για μια στιγμή και πέσαμε όλοι μπρούμυτα, με το μούτρο πάνω στο χώμα. Ο βομβαρδισμός εξακολουθούσε με μια μαθηματική κανονικότητα και πρώτα έβλεπες τη λάμψη απ’ τις απέναντι μπούκες των κανονιών κι ύστερα -δεν ξέρεις από πού- άκουγες πάνω, μα ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι σου, αυτό το υστερικό σφύριγμα της οβίδας που σκίζει σαν αστραπή τον αέρα ή εκείνο το ακόμη χειρότερο βραχνιασμένο χρου-χρου-χρου που κάνει σαν χάνει πια τη φόρα της και πρέπει να πέσει κάπου δίπλα σου». Γιάννης Μπεράτης (“Το πλατύ ποτάμι”). 
«ΚΕΙΝΟΙ που έπραξαν το κακό -τους πήρε μαύρο σύννεφο/ Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά/ Μ’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο/ Παππού δεν είχαν από δρυ οργισμένον άνεμο/ Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα/ Με πικραμένα μάτια/ τους πήρε μαύρο σύγνεφο -δεν είχαν πίσω τους αυτοί/ θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή/ Μάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της/ Η μάνα της μάνας που με το βυζί γυμνό/ χορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου». Οδυσσέας Ελύτης (“Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολογαχό της Αλβανίας”).
«ΣΩΠΑ, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες./ Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας./ Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους/ κρατάνε της καμπάνας το σκοινί -προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,/ προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το χώμα/ είναι δικό τους και δικό μας -δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει». Γιάννης Ρίτσος (“Ρωμιοσύνη”).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (28.10.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-193/#ixzz3HRJ6b0AY
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Επίσκεψη σήμερα, παραμονή της εθνικής μας επετείου της 28ης Οκτωβρίου στον χρόνο των 60 δευτερολέπτων της σιωπής. Στον χρόνο εκείνο που εμείς οι ζωντανοί αφιερώνουμε στη μνήμη των πεσόντων. Στον χρόνο εκείνο όπου οι μορφές των αφανών, που εμείς τους ονοματίσαμε όλους μαζί “Αγνώστους Στρατιώτες” επανέρχονται ως υπήρξαν νέοι, ωραίοι, γενναίοι και προπάντων επώνυμοι...
Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Των αφανών
Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά, σωπαίνουν οι καμπάνες σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός, μαζί με τους νεκρούς του” Γιάννης Ρίτσος.
Επίσκεψη σήμερα, παραμονή της εθνικής μας επετείου της 28ης Οκτωβρίου στον χρόνο των 60 δευτερολέπτων της σιωπής. Στον χρόνο εκείνο που εμείς οι ζωντανοί αφιερώνουμε στη μνήμη των πεσόντων. Στον χρόνο εκείνο όπου οι μορφές των αφανών, που εμείς τους ονοματίσαμε όλους μαζί “Αγνώστους Στρατιώτες” επανέρχονται ως υπήρξαν νέοι, ωραίοι, γενναίοι και προπάντων επώνυμοι. Είναι εκείνοι οι απλοί άνθρωποι του λαού, που, έχοντας συνειδητοποιήσει τα τεκμήρια της εθνικής μας ταυτότητας, έδωσαν τα ματωμένα πειστήρια του πάθους τους για λευτεριά κι ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι έγιναν οι δημιουργοί του έπους του ’40. Οι καθημερινοί άνθρωποι που, στο κάλεσμα της ιστορίας, άφησαν τις όποιες χαρές και τις όποιες λύπες τους και ξεπερνώντας το “εγώ” τους, έφτασαν στο εμείς του Μακρυγιάννη. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και στάθηκαν με το μπόι τεντωμένο και τα πόδια ανοιχτά στο διάσελο της ιστορίας.
Τα γενναία παιδιά που για να θυμηθούμε τον Οδυσσέα Ελύτη στο “Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας”, παραφράζοντάς τον ελάχιστα “λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν/ τα κορμιά τους, σιωπηλά ναυάγια της αυγής/ Και τα στόματά τους, μικρά πουλιά ακελάηδιστα/ Και τα χέρια τους, ανοιχτές πλατείες στης ερημίας”. “Οι πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι” κατά τον Διονύσιο Σολωμό, που πάνω στην “τσουρουφλισμένη χλαίνη” τους, πριν ξεραθεί το αίμα, έπαιξαν στα ζάρια οι ισχυροί της γης, τα ιδανικά, τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Οι εσαεί ωραίοι, που για χάρη τους ο χρόνος των 60 δευτερολέπτων τεντώνει τις φτερούγες του και σπρώχνοντας το μετά και το πριν μπροστά και πίσω, γίνεται ατελεύτητος για να χωρέσει το μέγεθος της ωραιότητας…
Και είναι τότε ακριβώς η στιγμή που κάνει την εμφάνισή της η πατρίδα. Με το μαύρο τσεμπέρι της, αιώνιο σημάδι και φυλαχτάρι της μνήμης, δεμένο σφιχτά. Και με το αδράχτι της, καμωμένο από δρυγιά, παντοτινό σημάδι επιβίωσης, στο χέρι. Η στιγμή που ακόμα και τα στοιχεία ησυχάζουν για ν’ ακουστεί από τα έγκατα της γης η φωνή των ωραίων, των νέων, των γενναίων και προπάντων των επώνυμων ν’ ανασταίνει εκείνες τις μέρες, όπως τις έχει καταγράψει, εκτός των άλλων και ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Αξιον Εστί”. “Τις ημέρες εκείνες έφτασαν επιτέλους ύστερα από τρεις σωστές εβδομάδες οι πρώτοι στα μέρη μας ημιονηγοί. Και έλεγαν πολλά για τις πολιτείες που διάβηκαν, Δέλφινο, Αγιοι Σαράντα, Κορυτσά. Και ξεφόρτωναν τη ρέγγα και το χαλβά κοιτάζοντας να ξετελέψουν μια ώρα αρχίτερα και να φύγουνε. Οτι δεν ήταν συνηθισμένοι και τους ετρόμαζε το βρόντισμα στα βουνά και το μαύρο γένι στη φαγωμένη την όψη μας. Και συνέβηκε τότες ένας απ’ αυτούς να ’χει μαζί του κάτι παλιές εφημερίδες.
Και διαβάζαμε όλοι απορημένοι, μ’ όλο το ’χαμε κιόλας ακουστά, πως επανηγύριζαν στην πρωτεύουσα και πως ο κόσμος εσήκωνε, λέει, ψηλά στα χέρια τους φαντάρους που γυρίζανε με άδειες από τα γραφεία της Πρέβεζας και της Αρτας. Και σημαίνανε όλη μέρα οι καμπάνες και το βράδυ στα θέατρα λέγανε τραγούδια και παριστάνανε στη σκηνή τη ζωή μας για να χειροκροτά ο κοσμάκης. Βαρειά σιωπή έπεσε ανάμεσά μας, επειδή κι η ψυχή μας είχε μήνες τώρα στις ερημιές αγριέψει και χωρίς να το λέμε, πολυλογαριάζαμε τα χρόνια μας. Μάλιστα μια στιγμή δάκρυσε ο λοχίας ο Ζώης κι έκανε πέρα τα χαρτιά με τις είδησες του κόσμου, ανοίγοντας τα πέντε δάχτυλα καταπάνω τους.
Και οι άλλοι εμείς δε λέγαμε τίποτε, μονάχα με τα μάτια του δείχναμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη. Τότε ο Λευτέρης που τύλιγε παρέκει τσιγάρο, καρτερικά, σα να ’χε πάρει απάνω του την ανημποριά ολάκερης της Οικουμένης, γύρισε και “Λοχία” είπε “τι βαρυγκομάς; Αυτοί που ’ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά, σ’ αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουνε τελειωμό και οι άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ’χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο”. Η φωνή αυτή βραχνή κι αγαπημένη έρχεται κατευθείαν απ’ τα μνήματα. Από εκεί όπου οι οπλές των κυπαρισσιών τρέφονται με μνήμες που παραμένουν στο επίπεδο του χρέους, μην επιτρέποντας το ξεθώριασμα των προσώπων. Είναι η φωνή των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας, η φωνή των πατεράδων και των μανάδων μας. Η φωνή των Ελλήνων του 1940, που επανέρχεται μια φορά τον χρόνο, τότε που τα 60 δευτερόλεπτα της σιωπής, τα οποία εμείς οι ζωντανοί αφιερώνουμε στη μνήμη εκείνων, πυκνώνουν πέρα απ’ το κρίσιμο σημείο και γίνονται ένα με την αιωνιότητα!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παλαιότερο κείμενο του γράφοντος με κάποιες μικρές αλλαγές. Είχε εκφωνηθεί ως πανηγυρικός της ημέρας στις 28 Οκτωβρίου 1994 στον Μητροπολιτικό Ναό Χανίων

Χανιώτικα νέα (27.10.2014)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ton-afanon/#ixzz3HLSj41US
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

«Είναι δύσκολο να μιλάς για τον πόλεμο σε μικρά παιδιά. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Τι να τους πείς; Για μάχες; Για θανάτους; Αυτά θα τα μάθουν έτσι κι αλλιώς… Για την καρδιά να τους μιλήσεις μου είπε μια 90χρονη γερόντισσα, για το πείσμα μας, για το ΟΧΙ μας… Οχι, δεν έχω κάτι ουσιαστικό να προσθέσω στα τόσο όμορφα και παραστατικά που υπέγραψε η δασκάλα των παιδιών της Ε2 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων, Ελένη Βορεινάκη, για να συνοδεύσει τις εργασίες τους για την εθνική μας επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Να της πω όμως και δια της στήλης χίλια ευχαριστώ, για την ανταπόκριση στην πρότασή μου και να της δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την ποιότητα των εργασιών των μαθητών που μόλις ανέλαβε.
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Επιμέλεια: Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Καλή μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
«Είναι δύσκολο να μιλάς για τον πόλεμο σε μικρά παιδιά. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Τι να τους πείς; Για μάχες; Για θανάτους; Αυτά θα τα μάθουν έτσι κι αλλιώς… Για την καρδιά να τους μιλήσεις μου είπε μια 90χρονη γερόντισσα, για το πείσμα μας, για το ΟΧΙ μας… Αυτά θα τους χρειαστούν, το πείσμα το κουράγιο η επιμονή, η αντοχή… Ετσι λοιπόν, σταματήσαμε και αφουγκραστήκαμε τους κουρασμένους πολεμιστές μας που μπαίνουν στα χωριά της Ηπείρου αλλά και τις γυναίκες τις Ηπειρώτισσες “τα ξαφνιάσματα της φύσης” όπως λέει το τραγούδι. Με ποιες αντοχές, με ποιο κουράγιο ξεπέρασαν τον εαυτό τους…
Τα κορίτσια με πολύ φαντασία μπήκαν στον ρόλο της γυναίκας της Ηπείρου και τα αγόρια στον ρόλο του φαντάρου. Αυτές είναι σελίδες από το ημερολόγιό τους».
Οχι, δεν έχω κάτι ουσιαστικό να προσθέσω στα τόσο όμορφα και παραστατικά που υπέγραψε η δασκάλα των παιδιών της Ε2 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων, η καλή μου φίλη απ’ τα παλιά και γνωστή από πολλές εργασίες μαθητών της, Ελένη Βορεινάκη, για να συνοδεύσει τις εργασίες τους για την εθνική μας επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Να της πω όμως και δια της στήλης χίλια ευχαριστώ, για την ανταπόκριση στην πρότασή μου και να της δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την ποιότητα των εργασιών των μαθητών που μόλις ανέλαβε. Ποιος είπε ότι δεν ισχύει πάντα η παροιμία που λέει “μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις!”.
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Β.Θ.Κ.

Ενα πρωί που κάναμε τις δουλειές του σπιτιού όλες εμείς οι χωριανές, ακούσαμε τους στρατιώτες να έρχονται στο χωριό για να περάσουν απέναντι και να πάνε στον άλλο λόφο. Εμείς πήραμε μερικά τρόφιμα που είχαμε, φάρμακα και πολεμοφόδια και τους τα πήγαμε. Οταν ανεβαίναμε στο βουνό χιόνιζε, έβρεχε, φυσούσε και μας έπαιρνε ο αέρας τα ρούχα μας. Αλλά εμείς δεν το βάζαμε κάτω γιατί αν δεν πάμε στους στρατιώτες αυτά που χρειάζονται θα το καταλάβουν οι Ιταλοί και θα τους σκοτώσουν.
Κάτια Γιουρμετάκη






Σήμερα στο χωριό μπήκανε οι Ελληνες στρατιώτες. Πολλοί ήταν τραυματισμένοι. Φροντίσαμε τα παλικάρια και τους δώσαμε φαγητό και στεγνά ρούχα. Δεν τους βάλαμε μέσα στο σπίτι, γιατί είχανε ψείρες μέχρι το λαιμό. Τους βάλαμε μέσα στον αχυρώνα που ήταν ζεστά και προφυλαγμένα. Εξω χιονίζει και κάνει κρύο πολύ…
Νίκη Βαβουράκη
Νοέμβρης 1940
Όταν μπήκαν οι στρατιώτες μας στο χωριό σκέφτηκα ότι πρέπει να βοηθήσουμε γιατί αυτός ο πόλεμος γίνεται για να  είμαστε λεύτεροι. Ανέβηκα στο βουνό μαζί με τις άλλες γυναίκες. Ο αέρας μας σκίζει τα ρούχα. Οταν φτάσαμε στην βουνοκορφή αρκετοί στρατιώτες ήταν νεκροί. Ολες τότε αρχίσαμε να σκάβουμε τρύπες για να τους θάψουμε. Το χώμα ήταν σκληρό από το κρύο και ήταν δύσκολο. Ομως δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε εκεί γιατί το βράδυ κατεβαίνουν οι λύκοι.
Ελενα Τσίγκου
Μετά από μέρες πολέμου στις βουνοκορφές είχαμε φτάσει στο χωριό Κορυτσά. Στείλαμε τους ανιχνευτές να δουν αν το χωριό έχει Ιταλούς. Μετά από μια ώρα έρχονται και μας λένε ότι στο χωριό υπάρχουν μόνο Έλληνες. Εμείς με τόση χαρά στην ψυχή μας, λέμε όλοι «επιτέλους ένα χωριό που μπορούμε να μπούμε χωρίς φόβο». Εκείνη τη στιγμή μπαίνουμε στο χωριό και οι γυναίκες μας υποδέχονται όσο πιο καλά μπορούν. Μας βάζουν μέσα στα σπίτια τους, μας γιατρεύουν τις πληγές μας καθαρίζουν, μας προσφέρουν ζεστασιά. Οι γυναίκες βλέπουν την ταλαιπωρία μας και παίρνουν μια γενναία απόφαση. Μας είπαν ότι θα κουβαλήσουν αυτές τα πολεμοφόδια μέσα στα χιόνια και στη λάσπη για να τα πάνε στο επόμενο οχυρό. Πραγματικά οι γυναίκες μάς βοήθησαν πολύ. Μετά από αυτό γυρίσαμε στον πόλεμο πιο δυνατοί με πιο πολύ κουράγιο… σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε όλοι μαζί…
Χρήστος Κασαπάκης
Μπήκαμε σε ένα χωριό της Ηπείρου και μας υποδέχτηκαν με χαρά. Σε εκείνο το χωριό υπήρχαν και άλλοι στρατιώτες. Ηταν οι ανιχνευτές μας που έψαξαν καλά για να βρουν κρυμμένους Ιταλούς. Το χωριό είναι καθαρό.
Είμαι πολύ κουρασμένος γιατί κάθε μέρα και κάθε νύχτα εγώ και οι συμπολεμιστές μου πολεμάμε συνέχεια πάνω στα βουνά, τις λάσπες και το κρύο. Δεν παραπονιόμαστε γιατί το κάνουμε για τη λευτεριά της πατρίδας.
Ξαφνικά βλέπουμε να έρχονται προς το μέρος μας Ιταλοί με σηκωμένα χέρια.
Ηρθαν για να παραδοθούν. Τότε εγώ κατάλαβα ότι οι Ιταλοί δεν ήθελαν να πολεμήσουν. Ενιωσα χαρά γι’ αυτό γιατί σε λίγο καιρό η Ελλάδα θα ελευθερωθεί.
Βασίλης Τρωιάνος
Οταν ξαφνικά είδαμε τον στρατό μας να έρχεται προς το μέρος μας όλες οι γυναίκες τρέξαμε με χαρά. Μόλις φτάσαμε τους είδαμε χτυπημένους και όσο μπορέσαμε τους βοηθήσαμε τους δώσαμε φαγητό και τους περιποιηθήκαμε. Οταν ξημέρωσε η μέρα για να ξεκινήσουν πάλι μπροστά βοηθήσαμε να σηκώσουν τα όπλα μέσα στην χιονοθύελλα. Μόλις φτάσαμε στα βουνά τούς ευχηθήκαμε καλή τύχη και τους αγκαλιάσαμε σφιχτά.
Ηρώ Βουτετάκη
Σήμερα μπήκανε στο χωριό οι Έλληνες στρατιώτες με σημαίες. Ήταν πεινασμένοι κουρασμένοι και βρώμικοι. Εγώ θέλω να τους βοηθήσω. Τους έφτιαξα πιτάκια. Δεν μπόρεσα όμως να τους βάλω μέσα στο σπίτι γιατί ήταν σε άθλια κατάσταση. Βρώμικοι και ψειριασμένοι. Ενιωσα άσχημα αλλά δεν μπόρεσα να τους βάλω στο σπίτι…
Γεωργία Αθανασάκη









Είναι η σειρά μου σήμερα να πάρω το βαρύ σακίδιο με τα πυρομαχικά για να το πάω στους στρατιώτες μας. Με το χιόνι μέχρι το γόνατο, μες την χιονοθύελλα και τη λάσπη, αλλά εγώ δεν το βάζω κάτω. Θα πάω τα πυρομαχικά, τα φάρμακα και τα λίγα τρόφιμα στους στρατιώτες. Δεν ξεχνώ ότι είμαι Ελληνίδα και θέλω να πεθάνω σαν Ελληνίδα.
Ειρήνη Σκαμνάκη
Ποίημα
Οι Ελληνες πολεμιστές
Πάνω στης Πίνδου τις κορφές
πολεμούν πολεμιστές
για να έχουν λευτεριά
της Ελλάδος τα παιδιά.
Με το χαμόγελο στα χείλη
με την Ελλάδα στην καρδιά
πάνε να υψώσουνε σημαία
στης πατρίδας τα βουνά.
Ειρήνη Σκαμνάκη
Ποίημα
Πάνω στης Πίνδου τις κορφές
Πάνω στης Πίνδου τις κορφές
πήγαν οι Ελληνες πολεμιστές
με τους εχθρους να πολεμήσουν
κι ελεύθεροι να ζήσουν.
Κατερίνα
Χανιώτικα νέα (25.10.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/emis-tis-meres-tou-1940/#ixzz3HF2JmiY2
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook










Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση/ μας άφησαν οι γονείς μας μια γερόντισσα εκκλησιά»… Στον Αφέντη Αϊ – Δημήτρη ήταν αφιερωμένη η γερόντισσα εκκλησιά, στο ποίημα του Γεωργίου Αθάνα, που το θυμάμαι από τότε που πήγαινα στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Του Αγίου Δημητρίου αύριο. Χρόνια πολλά και καλά, λοιπόν, στους Δημήτρηδες και στις Δήμητρες που γιορτάζουν, από σήμερα. Και βέβαια στους κατοίκους των χωριών του Νομού μας που τον έχουν πολιούχο. Της Ραμνής, του Πλατανιά, των Κουνουπιδιανών, του Φωτακάδω, των Κατσιφαριανών…
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης





Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση/ μας άφησαν οι γονείς μας μια γερόντισσα εκκλησιά»… Στον Αφέντη Αϊ – Δημήτρη ήταν αφιερωμένη η γερόντισσα εκκλησιά, στο ποίημα του Γεωργίου Αθάνα, που το θυμάμαι από τότε που πήγαινα στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Του Αγίου Δημητρίου αύριο. Χρόνια πολλά και καλά, λοιπόν, στους Δημήτρηδες και στις Δήμητρες που γιορτάζουν, από σήμερα. Και βέβαια στους κατοίκους των χωριών του Νομού μας που τον έχουν πολιούχο. Της Ραμνής, του Πλατανιά, των Κουνουπιδιανών, του Φωτακάδω, των Κατσιφαριανών…
«ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ γνωστό ως Μυροβλύτη/ τιμά η συμπρωτεύουσα και βέβαια η Κρήτη». Η μαντινάδα που μου έστειλε για την ημέρα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Ο Αϊ – Δημήτρης βλόγησε τα όπλα για τη νίκη/ και λευτεριά σου χάρισε, χαίρε Θεσσαλονίκη». Η μαντινάδα που μου έστειλε, επίσης για την ημέρα, ο φίλος ιερωμένος. Μας παραπέμπει στην ιστορία εκείνος. Σαν αύριο, πριν από 102 χρόνια, μπήκε με εντολή του Ελευθερίου Βενιζέλου (να το πούμε κι αυτό) ο ελληνικός στρατός στη συμπρωτεύουσα, προλαβαίνοντας τον βουλγαρικό…
ΤΟΝ ΚΑΣΣΑΝΔΡΟ, επίγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βλέπει ως “ένοικο” του τύμβου της Αμφίπολης η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, στη μελέτη της “Εικασίες, Βεργίνα – Αμφίπολη” που μόλις κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις “Ερμής”. Της διασήμου βυζαντινολόγου ομιλούσης, πάσα αρχαιολόγος παυσάτω;
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ το σκηνικό του καιρού με βροχές και πτώση της θερμοκρασίας, τώρα και τρεις μέρες. Τις καταιγίδες πάντως που έβλεπαν οι μετεωρολόγοι δεν τις πολυείδαμε στον τόπο μας. Ούτε την καλοκαιρία που έβλεπαν οι “μετεωρολογούντες”, πάντως. Να μιλήσω για ισοπαλία ή για νίκη στα σημεία των μετεωρολόγων;
ΤΟ ΣΙΡΙΑΛ του Ανοικτού – Κλειστού Κολυμβητηρίου Χανίων συνεχίστηκε χθες με τη συμβολική αποχή από τις προπονήσεις, που αποφάσισαν οι Σύλλογοι Γονέων. Δει δη χρημάτων, για την αγορά πετρελαίου και το Υφυπουργείο Αθλητισμού κάνει… το κουνέλι. Μήπως το καλό το παλληκάρι πρέπει να βρει άλλο μονοπάτι;
«ΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟ θέλει κρασί και το καρύδι μέλι/ και το κοπέλι κοπελιά κι η κοπελιά κοπέλι!». Κι εφέτος (αύριο Κυριακή στις 11 π.μ.) θα γίνει στο Ελος της Κισάμου η καθιερωμένη γιορτή του καστάνου. Σαράντα χρόνια πίσω ο νους μου… Τι θυμήθηκα!
«ΣΤΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ του (ο Αγιος Δημήτριος) είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος ομορφοσελωμένο, στολισμένα με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά αναμακαριασμένη, αλαφιασμένη από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του. Στα καπούλια του αλόγου πίσω από τον Αγιο είναι καβαλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Είναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Αλγέρι στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του». “Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού. Αγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης” (Φ. Κόντογλου).
«Ισως πρέπει να γράψω και να πω πως είδα ζωντανό/ πάνω στο κόκκινο άλογο τον Αγιο καβαλάρη/ Δόρυ κρατούσε και φορούσε ολόσωμο, σκουτάρι/ όταν βγήκε απ’ την εικόνα του κι έφυγε στο βουνό/ κι απ’ τον Χορτιάτη ροβολούσε σείοντας το κοντάρι/ τον Σλάβο να σκοτώσει, το ανήμερο θεριό/ που με τον Αβαρο ήρθε στην πόλη μας να πάρει/ Μ’ αυτά λογάριαζε ο σεμνός γερομητροπολίτης/ μπρος στον εχθρό το φρόνημα του ποιμνίου να υψώσει/ Είπε λοιπόν πως κεφαλή θα είναι ο Μυροβλύτης/ αντί του στρατηγού μας που είχε ήδη ενδώσει/ και κλαίγοντας γονατιστός εζήταγε τη χάρη/ ειρηνικά κι ασκητικά το βίο να τελειώσει… Αυτός που είχε κάποτε στον βασιλιά ομώσει/ ότι νεκρό θα του έφερνε τον ξένο μακελάρη».
Το ποίημα “Θαύματα Αγίου Δημητρίου”
της Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (25.10.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-192/#ixzz3HAfsfOs5
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«ΣΗΦΗ, φίλε κροκόδειλε, της Κρήτης μας καμάρι/ πρόσεχε φταν’ ο κυνηγός και αρχινά σαφάρι». Εμφανώς υπέρ του γνωστού μας κροκόδειλου των Ποταμών κι εναντίον του “κροκοδειλάκια”, που εκλήθη να τον ξεκάμει, ο Ηλίας ο Σταματάκης στη σημερινή του μαντινάδα. Στο ίδιο μήκος κύματος και η μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος ιερωμένος. «Τον Σήφη να ξεκάνουνε βάλανε πάλι στόχο/ μα είπε το κυνηγητό για παιχνιδάκι το ’χω». Ούτε συνεννοημένοι να ’τανε!
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΣΗΦΗ, φίλε κροκόδειλε, της Κρήτης μας καμάρι/ πρόσεχε φταν’ ο κυνηγός και αρχινά σαφάρι». Εμφανώς υπέρ του γνωστού μας κροκόδειλου των Ποταμών κι εναντίον του “κροκοδειλάκια”, που εκλήθη να τον ξεκάμει, ο Ηλίας ο Σταματάκης στη σημερινή του μαντινάδα. Στο ίδιο μήκος κύματος και η μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος ιερωμένος. «Τον Σήφη να ξεκάνουνε βάλανε πάλι στόχο/ μα είπε το κυνηγητό για παιχνιδάκι το ’χω». Ούτε συνεννοημένοι να ’τανε!
“ΚΟΣΜΟΣ πολλαπλών όψεων”, για να χρησιμοποιήσω μια φράση της φίλης ποιήτριας Νάνσυς Δανέλη, ο κόσμος μας. Ο μικρόκοσμος του καθενός μας, αλλά και ο κόσμος γενικά. Το θέμα είναι πού ρίχνουμε τη ματιά μας και τι “εισπράττουμε”…
ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ σοκ ο Καναδάς μετά το μπαράζ πυροβολισμών προχθές το βράδυ στο Κοινοβούλιο της Οτάβας. Σε κατάσταση σοκ όλος ο πλανήτης γενικότερα. Είναι και οι τζιχαντιστές, όχι όμως μόνο οι τζιχαντιστές. Ενας χαμός.
ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΙ η κυβέρνηση ότι όλα θα πάνε καλά στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Οτι θα τα βρει μαζί της και θα κλείσει με επιτυχία η αξιολόγηση. Οτι θα την ξεφορτωθούμε, σαν χώρα και θα τη στείλουμε στον αγύριστο. Και ότι θα κερδίσει τις εκλογές, βεβαίως – βεβαίως, που θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Ολα καλά, όλα ανθηρά τα βλέπει, ούσα μέσα στην καλή χαρά ή μας ρίχνει στάχτη στα μάτια;
ΔΥΣΚΟΛΟΣ, πολύ δύσκολος, ο αγώνας για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου Χανίων. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι είναι χαμένος από χέρι. Το θέμα είναι να λειτουργήσει παλλαϊκά και δυναμικά το χανιώτικο εμείς, μου είπε ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος χθες, σαν συνέχεια μιας προχθεσινής μας κουβέντας. Η ισχύς εν τη ενώσει!
«ΣΕ ΕΙΣΑΓΩ εις τον κόσμον και έχεις ανάγκην όπλων, διότι εις έκαστον βήμα σου θα παλαίσης. Αλλά πρόσεξε, μη φανερώσεις εις ουδένα του οπλισμού σου το σύστημα, διότι θα νικηθείς δι’ αυτού του ιδίου». Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΠΟΛΥΣ λόγος για τον συγκρητισμό τελευταία… Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν, θα μου πείτε. Σωστό αυτό, στην πράξη κρίνονται όλα. Και βεβαίως χωρίς καπελώματα εν ονόματί του. Εχει δίκιο βουνό ο Δημήτρης ο Κακαβελάκης που έγραψε χθες στην εφημερίδα μας ότι δεν φτάνει μόνο η κατά κοινή ομολογία καλή διάθεση του περιφερειάρχη Σταύρου Αρναουτάκη.
ΚΑΤΑ τα δύο τρίτα θα υποστηρίζω τον Α.Ο. Χανιά και κατά το ένα τρίτο την ΑΕΚ στον σημερινό μεταξύ τους αγώνα για το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Σε αντίθεση μ’ εμένα ο γνωστός και μη εξαιρετέος φ(θ)ανατικός αεκτζής γείτονάς μου, θα υποστηρίζει κατά τα δύο τρίτα την ΑΕΚ και κατά το ένα τρίτο τον Α.Ο. Χανιά. Χανιώτης αεκτζής εγώ, Κωνσταντινουπολίτης που ζεις στα Χανιά αυτός… Ευχαριστημένοι με ισοπαλία, Μήτσο;
Ο ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ με τον στόλο του έπλευσε στη Λήμνο για να την επαναφέρει στην κυριαρχία της Αθήνας. Επειδή, όμως, δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει βία, ζήτησε από τους κατοίκους του νησιού να παραδοθούν. Εκείνοι με αλαζονεία του απάντησαν ότι αυτό θα γινόταν μόνο όταν, φεύγοντας από την πατρίδα του με βόρειο άνεμο, θα έφτανε στη Λήμνο. Αφού ο Μιλτιάδης έπλευσε στη θρακική χερσόνησο, που ήταν η πατρίδα του και ισχυροποίησε την εκεί κατοχή των Αθηναίων, επέστρεψε στη Λήμνο με βόρεια (φυσικά) άνεμο και ζήτησε να παραδοθούν. Οι Κάρες που κατοικούσαν το νησί δεν τόλμησαν να αντισταθούν και μετανάστευσαν. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, (εκδ. Σαββάλας).
«Ξέρω ένα ποτάμι./ Προσκυνώ την ατελεύτητη ροή./ Ξέρω μια θάλασσα./ Προσκυνώ το απέραντο./ Ξέρω έναν ουρανό μια νύχτα./ Προσκυνώ τον έρωτα./ Ξέρω έναν κόσμο από χώμα/ που τον περπατούν και τον τρέχουν./ Με καλούς που κρύβουν κακίες./ Με κακούς που κρύβουν κήπους./ Προσκυνώ τούτον τον κόσμο των πολλαπλών όψεων./ Είναι ένας καθρέφτης που με καθρεφτίζει./ Άλλοτε σαν Χιονάτη/ κι άλλοτε σαν μητριά».
Το ποίημα “Προσκύνημα” της Νάνσυς Δανέλη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (24.10.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-191/#ixzz3H4E4ixVT
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook


Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΖΟΒΑΡ

ΚΑΖΟΒΑΡοπαινέματα, ΚΑΖΟΒΑΡοπαινάδια
ξομπλιάζουν και ξυφαίνουνε τση Ποίησης τα φάδια.
Αετοκορφή τση ποίησης ξετρέχει να ’χει ορτάκη
η μπένα του «Ιδού Εγώ» Βαγγέλη Κακατσάκη.
Κωστής Λαγουδιανάκης
Δείτε περισσότερα... ΚΑΖΟΒΑΡ
ΚΑΖΟΒΑΡ
του Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη
ΚΑΖΟΒΑΡοπαινέματα, ΚΑΖΟΒΑΡοπαινάδια
ξομπλιάζουν και ξυφαίνουνε τση Ποίησης τα φάδια.
Αετοκορφή τση ποίησης ξετρέχει να ’χει ορτάκη
η μπένα του «Ιδού Εγώ» Βαγγέλη Κακατσάκη.
Ζαρίφικος, ψιμυθευτός ο στίχος του Βαγγέλη
κηλαϊδούνε ποίηση αηδόνι και γαρδέλι.
Ο “Λόγος” του, ο “Αντίλογος”, λόγου ανθοστοιχία
λένε “γιατί το έκαμε”, μη ζούμε σε “ησυχία”.
“Βεβαίωση” του ποιητή τση ζήσης τα ρημάδια
“τση σιωπής και τση κραυγής ν” ανοίγουμε πηγάδια”.
“Αγία η Προσδοκία” μας στου στίχου του τ” αλώνια
“θα” ρθει καιρός” και τσ’ άνοιξης θα” ρθούνε χελιδόνια.
Ραέτι: “Λάβετε Φάγετε”, “Αλήθεια Ιστορία”
“ΚΑΖΟΒΑΡ” και “Απάντηση σε μια κατηγορία”.
Κωστής Λαγουδιανάκης


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/piimata-10/#ixzz3Gxh26aFt
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδωμεν. Τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε. Οπως τα σαλιγκάρια στον γνωστό μύθο του Αισώπου.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
Η ΑΡΧΗ είναι το ήμισυ του παντός… Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός… Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός… Εκεί εγώ! Δεν μπορεί παρά να πάρει φόρα κάποια στιγμή το μολύβι και ν’ αρχίσει το γράψιμο. Παλιό το κόλπο… Πάμε!
ΒΡΟΧΕΣ και καταιγίδες προβλέπουν οι μετεωρολόγοι, για συνέχιση της καλοκαιρίας όλον τον Οκτώβρη μιλούν οι… μετεωρολογούντες. Να το παίξουμε διπλή παραλλαγή, λοιπόν, για να ’μαστε καλυμμένοι. Μπορεί να βρέξει, μπορεί και να μη βρέξει… Σιγά που θα εκτεθούμε και γι’ αυτό, μας φτάνουν τ’ άλλα…

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ άλλο μνημόνιο! Το λέει σ’ όλους τους τόνους και σε κάθε ευκαιρία ο πρωθυπουργός μας. Οτι δεν χρειαζόμαστε μνημόνιο, όμως, το υπάρχον μνημόνιο στην προκειμένη περίπτωση, δεν το λέει. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Σε τα μας τώρα, σε τα μας;
ΦΩΝΑΖΕΙ ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης! Η Τουρκία έχει δικαίωμα να κάνει έρευνες ανοιχτά της Κύπρου και αυτό το δικαίωμα θα το χρησιμοποιεί πάντα, δήλωσε μεταξύ των άλλων ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου. Παλιό κόλπο που δυστυχώς πιάνει.
ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδωμεν. Τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε. Οπως τα σαλιγκάρια στον γνωστό μύθο του Αισώπου. Κλείνω την παρένθεση.
Ι WAS here! Ημουν εδώ! Οταν η αρχαιολογική σκαπάνη θα φτάσει, με το καλό, λέει, στον δέκατο θάλαμο του τάφου της Αμφίπολης, θα βρει, εκτός των άλλων κι ένα μικρό κουτάκι μ’ ένα σημείωμα του “περίφημου” Ελγίνου. Καλό το ανέκδοτο που κυκλοφορεί, όπως έγραψε στη στήλη του στην Κυριακάτικη Καθημερινή ο Στέφανος Κασιμάτης, στους διπλωματικούς κύκλους. Και βεβαίως διπλωματικό…. διπλωματικότατο!
ΕΧΟΥΝ αυξηθεί τα θανατηφόρα τροχαία στα Χανιά φέτος και μακάρι να μην αυξηθούν κι άλλο. Φταίνε μόνο οι κακοί μας δρόμοι; Οχι βέβαια. Η κακή μας οδήγηση φταίει πρωτίστως, να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας….
«ΤΟ ΝΑ αποκρύπτης ελάττωμά σου είναι το μέγιστον των ελαττωμάτων σου· τον ν’ αποκρύπτης δε προτέρημά σου είναι το ελάχιστον των προτερημάτων σου». Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ οι αντιδράσεις των φορέων του Νομού μας για την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου “Δασκαλογιάννης”. Εύχομαι να μην είναι για την τιμή των όπλων, μου είπε, κουνώντας το κεφάλι του ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
«ΚΑΘΕ που μένω μοναχός στη σκέψη μου σε φέρνω/ κι ανθούν ζουμπούλια στην καρδιά και τ’ άρωμά σου παίρνω». Μια ακόμα ερωτική μαντινάδα απ’ τον πρώτο κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγο μας τον Ηλία τον Σταματάκη. Ειδικότης του!
ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ από τις γιορτές των Παναθηναίων συμμετείχε στην πομπή ως κανηφόρος και η θυγατέρα του τυράννου των Αθηνών Πεισιστράτου, που ξεχώριζε για την ομορφιά της. Βλέποντάς την ένας νεαρός, χωρίς να λογαριάσει τίποτα, την πλησίασε και τη φίλησε. Οταν το πληροφορήθηκαν τα αδέρφια της, οργίστηκαν για την προσβολή, έπιασαν τον νεαρό και τον οδήγησαν στον πατέρα τους για να τον τιμωρήσει. Ο Πεισίστρατος όμως γέλασε όταν άκουσε το επεισόδιο και είπε στους γιους του: «Τι πρέπει άραγε να κάνουμε σ’ αυτούς που μας μισούν, αν τιμωρούμε αυτούς που μας αγαπούν;». (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της ιστορίας”, εκδόσεις “Σαββάλας”.).
«Προσκύνημα/ Δεν ξέρω πάλι απόψε, τι ν’ αφήσω/ Μα πριν βραδιάσει/ Εικονοστάσι/ στις ράχες του μυαλού μου θα σε χτίσω/ Ετσι και συ/ κι ειδωλο-εικόνες σου δικές μου/ και προσευχή μου/ θα ’ναι η ευχή μου/ αλάτ’ η αγάπη μες στις αλυκές μου/ Οξείδωση…/ Υπεριώδης η ακτινοβολία!/ Γιατρειά δεν έχω,/ θαρρώ αντέχω/ ελεύθερος μέσα σε ομηρία…!».
Το ποίημα “Εκών – Ακων” του Γιάννη Ελ. Μανουσάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (23.10.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-190/#ixzz3GxYUOO3z
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook