Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Αρχιμενιά κι αρχιχρονιά κι αρχή του Γεναρίου/ κι αρχή που βγήκεν ο Χριστός στη γη να προπατήξει./ Κ’ εβγήκε κ’ εδιαλάλησεν ούλους τσοι ζευγολάτες./ Κι ο πρώτος που τ’ απάντηξεν ήτον Αγιος Βασίλης. “Άγιε Βασίλη, δέσποτα καλό ζευγάρι έχεις”./ “Καλό το λέω αφέντη μου, καλό κ’ ευλογημένο/ γιατί το βλόησ’ ο Χριστός με το δεξιόν του χέρι/ με το δεξιό, με το ζερβό με το στεφανοχέρι”./ [...] Επά που καλαντίσαμε πέτρα να μη ραΐσει/ κι ο νοικοκύρης κ’ η κυρά χρόνια πολλά να ζήσει./ Να ζήσου χρόνια εκατό και να τ’ αντιπεράσου/ κι απάνω εις τα εκατό ν’ ασπρίσου να γεράσου».
Δείτα περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ σήμερα, να τα πούμε; Σε άδεια ο Νεκτάριος, ευκαιρία είναι… Πάμε! «Αρχιμενιά κι αρχιχρονιά κι αρχή του Γεναρίου/ κι αρχή που βγήκεν ο Χριστός στη γη να προπατήξει./ Κ’ εβγήκε κ’ εδιαλάλησεν ούλους τσοι ζευγολάτες./ Κι ο πρώτος που τ’ απάντηξεν ήτον Αγιος Βασίλης…».
ΖΕΥΓΑΣ, ΖΕΥΓΟΛΑΤΗΣ ο Αγιος Βασίλης στην Κρητική Λαϊκή Παράδοση, καμία σχέση μ’ αυτόν που έχουμε αποδεχθεί πλήρως σήμερα. Ενας ζευγολάτης που ήταν όλη μέρα στα χωράφια του, για να προλάβει να τα σπείρει, στάρι, κριθάρι, ρόβι… «Το οικείο πρότυπο του καλλιεργητή διατηρήθηκε όσο ήταν κυρίαρχος ο ρόλος των ανθρώπων που είχαν βιώσει την αγωνία της αγροτικής παραγωγής», γράφει στο βιβλίο του “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη” ο Νίκος Ψιλάκης… 
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΤΑ παιδιά να λένε τα κάλαντ(ρ)α και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπως και την παραμονή των Χριστουγέννων και των Φώτων. Να μην τ’ αφήσουμε παραπονεμένα, όταν θα χτυπήσουν την πόρτα μας, ούτε σήμερα, ούτε σε λίγες μέρες, παραμονή των Φώτων. Να μην τους πούμε «μας τα ’παν άλλοι». Να μην ξεχάσουμε, μέρα που ’ναι, τα μικράτα μας!
ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΣΕ μεγάλο βαθμό το δημόσιο αίσθημα ο πρώτος κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας Ηλίας Σταματάκης και με τη σημερινή του μαντινάδα. «Χρόνε παλιέ στο διάολο κι ακόμα παραπέρα/ μπορεί στον νέο που ’ρχεται να δούμε άσπρη μέρα», μας λέει. Καινούργιο κοσκινάκι μας και πού να σε κρεμάσουμε!
ΔΕΚΑ ΝΕΚΡΟΙ και δεκάδες αγνοούμενοι ο τραγικός απολογισμός της πυρκαγιάς του “Νorman Atlantic” στο Ιόνιο πέλαγος. Απεφεύχθησαν τα χειρότερα, δεν λέω, όμως και ο ένας νεκρός είναι 100% νεκρός και ο ένας αγνοούμενος 100% αγνοούμενος. Χώρια η τρομάρα των τελικά διασωθέντων.
“ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ τη Βιρτζίνια Γουλφ;”. Ωραία ταινία κι αυτή, δεν λέω, μια άλλη όμως, βεβαίως ελληνική, με τίτλο “Ποιος φοβάται τις εκλογές;” θα έσπαγε, πράγματι, τα ταμεία. Ζητείται σκηνοθέτης, ένας Ελληνας Μάικ Νίκολς, εν προκειμένω…
ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ο ένας, ένα κομμάτι ο άλλος, ένα κομμάτι ο παράλλος, πρώτος, ωστόσο και καλύτερος ο γιος του ιδρυτή είναι που θέλει τη μερίδα του λέοντος απ’ το πάλαι ποτέ ενιαίο και δυνατό ΠΑΣΟΚ. Σήκω, Ανδρέα, να τους (τον) δεις…
ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ μέρη της Κρήτης δίνουν μαζί με τα κάλαντ(ρ)α και μια ασκελετούρα, τραγουδώντας το παρακάτω δίστιχο: «Χρόνια πολλά αφεντικό, και να ’ναι και σιγούρα/ και να ’ναι και αθάνατα σαν την ασκελετούρα». Ο αφεντικός παίρνοντάς την απαντά: «Και του χρόνου παλικάρι να μου φέρεις πιο μεγάλη». Η συνήθεια ν’ αφήνουν σκιλλοκρεμμύδες (ασκελετούρες) οι καλαντιστάδες στα σπίτια όπου έλεγαν τα κάλαντ(ρ)α θα πρέπει μάλλον να θεωρείται ως μορφή ανταλλαγής. Μαζί με τις ευχές αφήνουν στο σπίτι που επισκέπτονται ένα σύμβολο που θα συμβάλλει στην ομαλή εξέλιξη της καινούργιας χρονιάς και ως αντάλλαγμα παίρνουν χρήματα ή διάφορα είδη, κυρίως τρόφιμα, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Στην ίδια λογική, εντάσσεται και η συνήθεια να αφήνουν στο κάθε σπίτι κι από μια πέτρα, ευχόμενοι «το βάρος της σε χρυσάφι» (πηγή: Νίκου Ψιλάκη, “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη”, εκδ. “Καρμάνωρ”).
«Αρχιμενιά κι αρχιχρονιά κι αρχή του Γεναρίου/ κι αρχή που βγήκεν ο Χριστός στη γη να προπατήξει./ Κ’ εβγήκε κ’ εδιαλάλησεν ούλους τσοι ζευγολάτες./ Κι ο πρώτος που τ’ απάντηξεν ήτον Αγιος Βασίλης. “Άγιε Βασίλη, δέσποτα καλό ζευγάρι έχεις”./ “Καλό το λέω αφέντη μου, καλό κ’ ευλογημένο/ γιατί το βλόησ’ ο Χριστός με το δεξιόν του χέρι/ με το δεξιό, με το ζερβό με το στεφανοχέρι”./ [...] Επά που καλαντίσαμε πέτρα να μη ραΐσει/ κι ο νοικοκύρης κ’ η κυρά χρόνια πολλά να ζήσει./ Να ζήσου χρόνια εκατό και να τ’ αντιπεράσου/ κι απάνω εις τα εκατό ν’ ασπρίσου να γεράσου».
Από τα παλιά κρητικά κάλαντρα της Πρωτοχρονιάς (βλ. Κανάκη Γερωνυμάκη: Σφακιανή Λαογραφία”).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! (petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (31.12. 2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/223851/#ixzz3NU3WEllg
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΠΑΜΕ στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Μπορεί. Μπορεί, όμως να πηγαίνουμε στο άγνωστο και με βάρκα το ακρογιάλι, για να θυμηθώ το λεγόμενο από μια παλιά φίλη. Ιδωμεν…
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΓΙΝΕ ΑΕΤΟΣ τρανά φτερά ν’ απλώσεις/ κι απ’ τις ψηλές κορφές σου στείλε σήμα»… Ωραίος ως Ελληνας, για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου, ο ξεχωριστός Χανιώτης εκπαιδευτικός και συγγραφέας, σπουδαίος ποιητής, Νίκος Ι. Μαραγκουδάκης, που έφυγε ανήμερα των Χριστουγέννων για τον επουράνιο Παρνασσό. Οι στίχοι του, στίχοι μιας ψυχής πάλλουσας, στίχοι οδοδείκτες, ωστόσο, μένουν. Θα σε μνημονεύουμε συχνά πυκνά μαζί με τον Γιώργη Μανουσάκη, αγαπημένε μας κύριε Νίκο!
ΚΙ ΟΜΩΣ το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού δεν ήταν στα της ψηφοφορίας στη Βουλή για τη (μη) εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, αλλά στα συμβαίνοντα στην κόλαση του “Νorman Atlantic”. Εκεί στραμμένα τα μάτια όλων το τελευταίο 48ωρο. Στην καταμέτρηση διασωθέντων και δυστυχώς νεκρών…
«ΒΡΟΧΗ, χαλάζι, κύματα, φωτιά, καπνός, σκοτάδι/ κι οι δυνατοί λιποψυχούν στις πόρτες μπρος του Αδη». Η πρώτη απ’ τις δύο μαντινάδες που μου έστειλε, μέσω κινητού κι αυτός, όπως πάντα, ο φίλος ιερωμένος, προχθές το βράδυ. «Ελα, κυρά μου Παναγιά και δώσε την ευχή σου/ να σπεύσουνε οι Αγιοι με τον Μονογενή σου», η δεύτερη. Ευθεία η αναφορά στη μαραθώνια προσπάθεια διάσωσης των επιβατών στο φλεγόμενο πλοίο.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ σωτηρία η πατρίδα έτσι και δεν εκλεγεί πρώτα Πρόεδρος Δημοκρατίας, οι μεν… Δεν έχει σωτηρία η πατρίδα έτσι και δεν γίνουν πρώτα εκλογές, οι δε… Περί σωτηρίας της πατρίδας ο λόγος και από τους μεν και από τους δε… Κακόμοιρη πατρίδα!
 ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ! Ολοι το είχαν (είχαμε) διαβάσει το… βουλωμένο γράμμα. Ολοι το είχαν τούμπανο και η κυβέρνηση κρυφό καμάρι, για να το πω αλλιώς. O Σταύρος Δήμας δεν συγκέντρωσε τις 180 ψήφους που χρειαζόταν και δεν εκλέχτηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Πάμε για εκλογές κι ό,τι έρθει όπως έρθει…
ΠΑΜΕ στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Μπορεί. Μπορεί, όμως να πηγαίνουμε στο άγνωστο και με βάρκα το ακρογιάλι, για να θυμηθώ το λεγόμενο από μια παλιά φίλη. Ιδωμεν…
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Ωραία ταινία αυτή δε λέω… χαρτοσιά, όμως δεν πιάνει μπροστά σ’ αυτήν που παίχτηκε τελευταία εν Ελλάδι με τίτλο “το χρονικό μιας προαναγγελθείσης αποτυχίας”. Νομίζω!
ΟΠΩΣ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ, τον καιρό που ο Ιωσήφ και η Παναγία μαζί με το μικρό Ιησού, κυνηγημένοι απ’ τον Ηρώδη, έφυγαν για την Αίγυπτο, δεν είχαν τρόπο να μαγειρεύουν φαγητό ούτε και χρήματα να πληρώνουν να τρώνε. Περνούσαν φτωχικά τρώγοντας καθώς περπατούσαν τις ελιές, το ψωμί και τ’ αβγά που κρατούσαν μαζί τους. Από τα αβγά που έτρωγε ο Χριστός έπεφταν κομματάκια στο χώμα γιατί όπως ήταν μικρός δεν μπορούσε να τα μασήσει. Καθώς όμως έπεφταν τα κομματάκια του αβγού στο χώμα φύτρωναν μανουσάκια που τα λουλούδια τους είναι άσπρα και κίτρινα όπως το ασπράδι και ο κρόκος των αβγών… (Από το βιβλίο “Από τη Γέννα του Χριστού ως την Ανάσταση” του Βασίλη Γ. Χαρωνίτη). 
«Μια ζούγκλα σε κυκλώνει κάθε μέρα/ όπου αιμοβόρα κι άγρια θηρία/ με βρυχηθμούς γιομίζουν τον αγέρα/ ψάχνοντας να σπαράξουν κάποια λεία/ Κι ό,τι στης ζούγκλας περπατάει το χώμα/ όσο κι αν προσπαθήσει να ξεφύγει/ σίγουρα θα βρεθεί σ’ έν’ άγριο στόμα/ που τη στερνή του αναπνοή θα πνίγει./ Μ’ αν θες το σπαραγμό σου να γλυτώσεις/ και των θηρίων να μη σε πούνε θύμα/ γίνε αετός, τρανά φτερά ν’ απλώσεις/ κι απ’ τις ψηλές κορφές σου στείλε σήμα/ πως των αετών η ελεύθερη ψυχή/ δεν κλείνεται σε στόματα θηρίων/ μα το πλατάγισμά της αντηχεί/ σαν ήχος θριαμβικών εμβατηρίων». Απ’ τους αποφθεγματικούς στίχους του Νίκου Μαραγκουδάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (30.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-223/#ixzz3NOdpA6hB
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ερχόταν απ’ τον θάνατο και συναντούσε τον θάνατο, γιατί να φοβηθεί; Να σωθεί αυτή, για να σώσει τα δύο μωρά που της εμπιστεύτηκαν οι γονείς τους, η μόνη της έγνοια. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον Θεό να ζήσει η 19χρονη Σύρια Ντοάα Αλ Ζαμέλ, όταν έβλεπε το όνειρό της για μια καλύτερη ζωή να βυθίζεται στη Μεσόγειο, νοτιοδυτικά της Κρήτης. 
Δείτε περισσότερα...  ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
 

Ωδή στην ανθρωπιά η πράξη της Ντοάα (1)
Οταν βρέθηκε μπροστά στον φόβο, τον κοίταξε κατάματα κι αυτός, για να θυμηθώ μια φράση του Νίκου Καζαντζάκη, φοβήθηκε κι έφυγε. Ερχόταν απ’ τον θάνατο και συναντούσε τον θάνατο, γιατί να φοβηθεί; Να σωθεί αυτή, για να σώσει τα δύο μωρά που της εμπιστεύτηκαν οι γονείς τους, η μόνη της έγνοια. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον Θεό να ζήσει η 19χρονη Σύρια Ντοάα Αλ Ζαμέλ, όταν έβλεπε το όνειρό της για μια καλύτερη ζωή να βυθίζεται στη Μεσόγειο, νοτιοδυτικά της Κρήτης. Οταν οι διακινητές των 500 περίπου μεταναστών, “συνοδοιπόρων” της για την Ευρώπη, εμβόλισαν το σαπιοκάραβο που τους μετέφερε απ’ την Αίγυπτο κι αυτή βρέθηκε να παλεύει για τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες, πάνω σ’ ένα παιδικό σωσίβιο, που είχε βρει ο αρραβωνιαστικός της, πριν χαθεί κι αυτός, όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι, με τα κύματα… Μιλήσαμε πολύ και για την “οδύσσεια” της Ντοάα με τον, και φίλο πρόεδρο της Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας της Αντιπεριφέρειας Χανίων Δημήτρη Νικολακάκη. Τον άνθρωπο, που εκτός όλων των άλλων, τη συνόδευσε μαζί με τον πρόεδρο του Συλλόγου Αιγυπτίων Χανίων Ασραφ Καμπάρα (ο οποίος ζει στα Χανιά και τη φιλοξενεί στο σπίτι του) στην Αθήνα, τις προάλλες, για να παραλάβει το βραβείο “ανθρωπιάς και φιλαλληλίας” που της απένειμε η Ακαδημία Αθηνών. Σταθήκαμε, όμως, πολύ και στα της βράβευσης.
 Δεν μπορώ να σου περιγράψω με λόγια τι έγινε, όταν ο πρόεδρος της Ακαδημίας, ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Επαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος, που υπήρξε και δάσκαλός μου, ανακοίνωσε τελευταία, “τιμής ένεκεν”, την απονομή του βραβείου στη Ντοάα, που δεν αγωνίστηκε να σώσει τη ζωή της, αλλά για να σώσει τη ζωή των παιδιών που της εμπιστεύτηκαν, μου είπε ο Δημήτρης. Σείστηκε, λέει, η αίθουσα απ’ τα χειροκροτήματα… Υπάρχουν φορές που οι τιμώμενοι τιμούν τα βραβεία περισσότερο απ’ ό,τι τα βραβεία τιμούν τους τιμώμενους!
Ωδή στην ανθρωπιά η πράξη της Ντοάα (2)
Σίγουρα το βραβείο της Ντοάα Αλ Ζαμέλ συγκίνησε περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα που απονεμήθηκαν στη φετινή καθιερωμένη ετήσια πανηγυρική εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών. Ποίημα, βλέπετε, ωδή στην ανθρωπιά, μα και στον άνθρωπο, που αποδεικνύεται ότι είναι σπάνιο είδος στη φύση και στην ιστορία, η πράξη της, μια πράξη υπέρτατου αλτρουισμού και αυταπάρνησης που συγκλόνισε πριν από 3,5 περίπου μήνες το πανελλήνιο κι όχι μόνο. Μια νίκη της ζωής ενάντια στον θάνατο καθώς η νεαρή γυναίκα που έχασε σ’ εκείνο το ναυάγιο τον αγαπημένο της, κατάφερε να κρατήσει ζωντανά, τεντώνοντας τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, παλεύοντας απεγνωσμένα με τα κύματα, ανάμεσα στα πτώματα που διαρκώς πλήθαιναν γύρω της, τα δύο μωρά που της εμπιστεύτηκαν, άσχετα αν το ένα απ’ αυτά πέθανε, πέντε ώρες μετά την περισυλλογή του από διερχόμενο πλοίο. «Η Ντοάα αισθάνεται πολύ χαρούμενη για τη βράβευσή της κι αισθάνεται επίσης χαρούμενη γιατί σε μια ξένη χώρα την τιμούν και την αγαπούν», είπε για λογαριασμό της, τηλεφωνικά, λίγο πριν απ’ την περί ης ο λόγος, στις σημερινές Εύφημες Μνείες, εκδήλωση ο Ασράφ Καμπάρα που τη συνόδευσε με τον Δημήτρη Νικολακάκη, όπως έγραψα, στην Αθήνα. Να θυμίσουμε εδώ ότι και τα Χανιά, ο τόπος που η τύχη την έφερε να μείνει για κάποιους μήνες (της έχει δοθεί άδεια παραμονής συνολικά για ένα εξάμηνο), έχουν ήδη τιμήσει την Ντοάα, για την πράξη της: και ο Δήμος Χανίων ανακηρύσσοντάς την επίτιμο δημότη και η Αντιπεριφέρεια με την απονομή τιμητικού επαίνου «για την αυταπάρνηση και τον αλτρουισμό που επέδειξε κατά το ναυάγιο». Με την έννοια, λοιπόν, αυτή μπορούμε να πούμε στην Ντοάα ότι αισθανόμαστε κι εμείς χαρούμενοι που την έχουμε κοντά μας και ότι είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα της για απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, που θα της δώσει τη δυνατότητα να πάει, όπως το επιθυμούσε κι εξακολουθεί να το επιθυμεί, στη Σουηδία!..
Χανιώτικα νέα (29.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/odi-stin-anthropia-praxi-tis-ntoaa-1/#ixzz3NHgOcMFM
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΝΑ ’ΜΟΥΝ του στάβλου εν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι… Απ’ έξω από στήθους, απήγγειλα, όσο καλύτερα μπορούσα, το ποίημα του Κωστή Παλαμά για τη “Γέννηση του Χριστού”, στη χριστουγεννιάτικη γιορτή που κάναμε στο σχολειό μας. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού θυμούμαι. Και τη χαρά που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο της μάνας μου, έτσι όπως μ’ άκουγε να το λέω ξανά και ξανά, στεντορεία τη φωνή, για να το μάθω, μπροστά απ’ την παρασιά με την ελένια φωτιά, θυμούμαι.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΜΕ ΤΡΕΙΣ μαντινάδες, και τις τρεις χριστουγεννιάτικες, αρχίζω τη στήλη σήμερα, αφού πρώτα σας ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά! “Νύχτα χειμώνα, παγωνιά, παντού πυκνό σκοτάδι/ μ’ από ψηλά το σκόρπισε το θεϊκό σημάδι”, μας λέει ο φίλος ιερωμένος. “Ανήμερα Χριστούγεννα ήθελα να μπορούσα/ ελπίδα και χαμόγελα στον κόσμο να σκορπούσα”, μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. “Φάτνες να γίνουν οι καρδιές του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη/ σ’ αυτές να γεννηθεί (ο) Χριστός και της χαράς το δάκρυ”, εύχεται ο Ηλίας ο Σταματάκης.
ΝΑ ’ΜΟΥΝ του στάβλου εν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι… Απ’ έξω από στήθους, απήγγειλα, όσο καλύτερα μπορούσα, το ποίημα του Κωστή Παλαμά για τη “Γέννηση του Χριστού”, στη χριστουγεννιάτικη γιορτή που κάναμε στο σχολειό μας. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού θυμούμαι. Και τη χαρά που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο της μάνας μου, έτσι όπως μ’ άκουγε να το λέω ξανά και ξανά, στεντορεία τη φωνή, για να το μάθω, μπροστά απ’ την παρασιά με την ελένια φωτιά, θυμούμαι.
ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ οι χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Ενα ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσα να γράψω μ’ αυτές. Ξεχωριστό το κεφάλαιο για τα κάλαντρα που τα λέγαμε πατούλιες – πατούλιες κρατώντας το μπετονάκι για το λάδι… Να ξαναγύριζαν, λέει, τα χρόνια εκείνα κι ο κόσμος όλος.
ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ των Χριστουγέννων μ’ ένα κάρβουνο σβηστό κάνανε σταυρό στο λαδοπίθαρο και στο κρασοβάρελο. Πιο παλιά κάνανε τον σταυρό και στα πιθάρια ή στα κασόνια που είχαν καρπό και από τη μέσα μεριά της πόρτας του σπιτιού. Ετσι προστατεύανε τα “έχη” τους από τα καμώματα των καλικαντζάρων, μου είπε ο φίλος μου ο Αντώνης ο Καπαδουκάκης από την Ξώπολη Αποκορώνου. Αυτός κάνει, λέει, τον σταυρό, ακόμα στα λαδοπίθαρα και στα κρασοβάρελά του μαζί με τη μάνα του…
ΠΡΙΝ ΑΠΟ τέσσερα χρόνια τα τελευταία Χριστούγεννα με τη μάνα μου, στο Νίππος. Τέσσερις μέρες πριν την είχαμε βγάλει, άρον – άρον, απ’ το Νοσοκομείο. Να φύγει για το άλλο ημισφαίριο της ζωής στο σπίτι της, ήθελε… εγένετο τέσσερις μέρες μετά τον ερχομό της νέας χρονιάς…
ΗΤΟΝΕ, Θε μου, μια φορά,/ τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά/ αγάπες, όνειρα τραγούδια/ μέσα στο φως μες στα λουλούδια./ Ήτανε, Θε μου, τρία παιδιά… τρεις νέοι και τώρα είναι βαθιά… Δυο μέρες πριν από τη Γέννηση του Χριστού έχασαν τη ζωή τους σε τροχαίο δυστύχημα στον Κλαδισό ποταμό. Παραήταν, άδικος και άπονος ο Χάρος μαζί τους. Γιατί; Χριστέ μου γιατί;
«ΕΚΑΝΕ πολύ κρύο τη βραδιά που γεννήθηκε ο Χριστός. Ο σπήλιος ήτανε παγωμένος και τα ζωντανά βαραναπνέανε για να ζεστάνουν με την αναπνιά τους το μωρό. Η Παναγιά δεν εκάτεχε είντα να κάμει. Ητανε κουκουλωμένη δίπλα στη ματζαδούρα και σκεφτόταν πώς θα καταφέρει να ξημερωθεί και να μην ξεπαγιάσει το μωρό. Απάνω στην ώρα ο Ιωσήφ σκέφτηκε ν’ ανάψει φωτιά και να σπάσει λίγο την παγωνιά. Μα πού ξύλα; Βγαίνει όξω από το σπήλιο κάνει μια βόλιτα, τίποτα. Ούτ’ ένα ψιχάλι ξύλο δεν ηύρηκε. Μπαίνει πάλι μέσα μα την ώρα που δεν εκάτεχε είντα και κάμει, θωρεί ένα σωρό άχερα, μεγάλους κοντύλους και άλλα που ήτανε πολυκαιρισμένα μέσα στη ματζαδούρα. Τσοι κοντύλους δεν τσοι τρώνε τα οζά κι είχανε παραπομείνει στη φάτνη. Μοναχά τους είχανε πάει τ’ άχερα ίσαμ’ εκειά για να τους βάλουνε φωτιά και, να ζεστάνουν το Χριστό.
Ως τα ’δε η Παναγία εδάκρυσε. Κι είπε: “Να ’χουνε την ευκή μου κι ας είναι πάντα χρυσά, γιατί χρυσή ’ναι κι η ψυχή ντως”. Από τότε τα άχερα έχουνε χρυσό χρώμα. Κι είναι χρυσή η ψυχή ντως γιατί αυτά ’πομένουνε όντε λιχνίσομε το στάρι». Από μια χριστουγεννιάτικη λαϊκή διήγηση της Κρήτης (βλ. Νίκου Ψιλάκη: Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη).
«Να ’μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,/ την ώρα π’ άνοιξε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!/ Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του/ το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του./ Να λάμψω απ’  τη λάμψη του κι εγώ σα διαμαντάκι, κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι,/ να μοσκοβοληθώ κι εγώ απ’ την ευωδία που άναψε στα πόδια σου των Μάγων η λατρεία!».
Το ποίημα “Η γέννηση του Χριστού” του Κωστή Παλαμά.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (25.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-222/#ixzz3MtxvhyUg
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ


Για το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων μάς μιλούν στις υπέροχες εργασίες τους, που φιλοξενούνται στον σημερινό Παιδότοπο, τα παιδιά της Γ” τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Στα σύντομα, αλλά τόσο δυνατά κείμενά τους που γράφτηκαν στην τάξη, αφού πρώτα είδαν την ταινία κινουμένων σχεδίων “Ενα δέντρο μια φορά”, που βασίζεται στο ομώνυμο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά και στις πολύ ομιλητικές ζωγραφιές τους (όσες χώρεσαν) που είναι εμπνευσμένες απ’ το παραμύθι του Αντερσεν “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα”, όπως λένε οι πληροφορίες μου. 
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Γ' Τάξη 5ου Δημ. Σχ. Χανίων
ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Καλοί μου φίλοι, καλά Χριστούγεννα! Για το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων μάς μιλούν στις υπέροχες εργασίες τους, που φιλοξενούνται στον σημερινό Παιδότοπο, τα παιδιά της Γ” τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Στα σύντομα, αλλά τόσο δυνατά κείμενά τους που γράφτηκαν στην τάξη, αφού πρώτα είδαν την ταινία κινουμένων σχεδίων “Ενα δέντρο μια φορά”, που βασίζεται στο ομώνυμο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά και στις πολύ ομιλητικές ζωγραφιές τους (όσες χώρεσαν) που είναι εμπνευσμένες απ’ το παραμύθι του Αντερσεν “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα”, όπως λένε οι πληροφορίες μου. Πίσω απ’ αυτά, βέβαια σε ρόλο ενορχηστρωτή αλλά και εμψυχωτή η δασκάλα τους, η γνωστή και από άλλες “φιλοξενίες” εργασιών μαθητών της φίλη και συνεργάτιδά μου απ’ τα παλιά, Ρούλα Μουστάκα. Και στη δασκάλα, για να μην πω πρωτίστως στη δασκάλα, τα συγχαρητήριά μου λοιπόν! Να χαίρεστε την κυρία σας και να σας χαίρεται, τριτάκια του 5ου! 
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! 
Β.Θ.Κ.
Αυτά τα Χριστούγεννα εμείς τα παιδιά της Γ” τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, θα είμαστε πιο ευαίσθητα σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Θ’ ανοίξουμε την καρδιά μας σε όσους έχουν ανάγκη, σ’ αυτούς που είναι λιγότερο τυχεροί από μας. Ευχόμαστε σε όλους “Καλά Χριστούγεννα”, με αγάπη, ελπίδα και συμπόνοια.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου να είναι μια μικρή και χαριτωμένη νεραϊδούλα που θα κρατάει ένα μαγικό ραβδάκι. Με αυτό θα σκόρπιζα χαρά, ιδίως στα πρόσωπα των παιδιών, ειρήνη, ευτυχία και αγάπη. Ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν με μαγικό τρόπο σ’ έναν κόσμο απαλλαγμένο από μίση, πολέμους, φτώχεια και εξαθλίωση. Αυτή η ευχή μου θέλω να πραγματοποιηθεί και ό,τι φαίνεται μαγικό να γίνει αληθινό. Εριέττα Καλιοντζάκη
Οι μέρες των Χριστουγέννων είναι γιορτινές και χαρούμενες. Εύχομαι τις μέρες αυτές, και όχι μόνο, όλοι οι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, αγαπημένοι και υγιείς. Θα ’θελα ακόμα να υπάρχει ειρήνη και δικαιοσύνη σ’ όλο τον κόσμο κι όχι διχόνοια. Κανείς να μη νοιώθει μοναξιά, λύπη ή φόβο. Είναι μια ευκαιρία όλοι να δείξουμε τη συμπόνοια μας σε όλους. Ακης Πελτέκης
Οι μέρες των Χριστουγένων είναι πολύ όμορφες και ξεχωριστές. Εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι ευτυχισμένος, γεμάτος υγεία, καλοσύνη και αγάπη. Θα ’θελα να μην υπάρχουν παιδάκια στον κόσμο που υποφέρουν, να μην είναι μόνοι τους οι ηλικιωμένοι άνθρωποι και να μη γίνονται πόλεμοι. Θάνος Κρεμασμενάκης


Θα ’θελα τα Χριστούγεννα όλοι οι άνθρωποι να έχουν φαγητό, σπίτι και οικογένεια. Να περνούν όμορφες στιγμές και τα πρόσωπά τους να είναι χαμογελαστά. Να μην υπάρχουν πόλεμοι σε κανένα μέρος του κόσμου και τα παιδιά να μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο και να μαθαίνουν όμορφα και χρήσιμα πράγματα. Βίκυ Νικολάου
Τα Χριστούγεννα είναι μια όμορφη γιορτή που όλη η οικογένεια μαζεύεται στο τραπέζι. Αλλά όχι όλοι, παράδειγμα οι μόνοι και οι φτωχοί νιώθουν αδικία, μόνοι χωρίς σπίτι αυτοί οι άνθρωποι. Θα ήθελα να ήταν όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Μάνος Λενταράκης
Οι μέρες των Χριστουγέννων έρχονται σιγά σιγά. Είμαι χαρούμενη γιατί η πόλη και τα σπίτια στολίζονται. Οι μαμάδες και τα παιδιά φτιάχνουν κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Θα ’θελα όμως όλα τα παιδιά να έχουν φαγητό κι ένα ζεστό σπίτι να μείνουν. Αγγελική Δαλετζάκη
Μακάρι όλα τα παιδιά να νιώθουν χαρά και ζεστασιά κι όχι να είναι εγκαταλειμμένα. Ολα αυτά τα παιδιά να μπορούσαν να έχουν μια ευκαιρία να περάσουν ωραία στις γιορτές των Χριστουγέννων. Θα ευχόμουν με όλη μου την καρδιά, όλα τα παιδάκια να περάσουν ωραία αυτές τις μέρες. Μαρία Τσαγκαράκη



Εύχομαι να έχουν όλα τα παιδάκια φαγητό. Επίσης, κανένα παιδάκι να μην είναι στους δρόμους. Να έχουν φιλία, αγάπη, συμπόνοια και προστασία όλα τα παιδάκια της γης και οι μεγάλοι. Αργυρώ Χορευτάκη
Εύχομαι ν’ αλλάξει ο κόσμος μου. Να μην υπάρχει φτώχεια, να έχουν ειρήνη οι χώρες που γίνεται πόλεμος. Για τον κόσμο που υποφέρει νιώθω λύπη, στενοχώρια, πόνο και θλίψη. Δεν θέλω κανένας άνθρωπος να υποφέρει! Μάριος Φραγκεδάκης
Εύχομαι να έχουμε Ειρήνη, Αγάπη και όλα τα παιδιά να είναι χαρούμενα με τις οικογένειές τους. Θα ευχόμουν να μην υπάρχει τόσο μίσος και κακία στον κόσμο. Τα πρόσωπα όλων να είναι χαμογελαστά και χαρούμενα. Βαλντρίν Πετσάι
Χανιώτικα νέα (24.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/alithino-noima-ton-christougennon/#ixzz3Moqre000
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Ενα “γιατί”, κόμπος στο λαιμό, τούτες τις ώρες που όλα σιγούν, τούτες τις ώρες που όλα φωνάζουν δυνατά καταχτυπώντας τα μιλίγγια· πως θάνατος βαρύς τα έκλεισε τα μάτια των παιδιών.Τίποτα να μην γραφεί· μια εσώτερη προσταγή!Μόνο “κενό” για τούτη τη τραγωδία που και πάλι γράφτηκε στην άσφαλτο του τόπου μας……Κι ούτε να καταγραφούν “λέξεις” για τα νιάτα, για την Ιωάννα, τον Αλέξανδρο, την Μαριλένα…Μόνο… βουβή σιωπή λοιπόν· αβίαστα μονάχα αυτή προστάζει τώρα τα λόγια και τις σκέψεις.
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Ενα “γιατί”, κόμπος στο λαιμό, τούτες τις ώρες που όλα σιγούν, τούτες τις ώρες που όλα φωνάζουν δυνατά καταχτυπώντας τα μιλίγγια· πως θάνατος βαρύς τα έκλεισε τα μάτια των παιδιών.
Τίποτα να μην γραφεί· μια εσώτερη προσταγή!
Μόνο “κενό” για τούτη τη τραγωδία που και πάλι γράφτηκε στην άσφαλτο του τόπου μας…
…Κι ούτε να καταγραφούν “λέξεις” για τα νιάτα, για την Ιωάννα, τον Αλέξανδρο, την Μαριλένα…
Μόνο… βουβή σιωπή λοιπόν· αβίαστα μονάχα αυτή προστάζει τώρα τα λόγια και τις σκέψεις.
Κι αυτά από τυφλή υπακοή παραμένουν κλειδωμένα στα βάθη της ψυχής, εκεί όπου η θέση τους με το πένθος είναι…
…Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Ο τάφος” γραμμένο το 1898 για τον χαμό του παιδιού του.
Άφκιαστο κι αστόλιστο
Του χάρου δεν σε δίνω
Στάσου με τ’ ανθόνερο
Την όψιν σου να πλύνω
Το στερνό το χτένισμα
Με τα χρυσά τα χτένια
Πάρτε απ’ τη μανούλα σας,
Μαλλάκια μεταξένια
Μήπως και του Χάροντα
Καθώς θα σε κοιτάξει
Του φανείς αχάιδευτο
Και σε παραπετάξει.
—–
Στο ταξίδι που σε πάει
Ο μαύρος καβαλάρης
Κοίταξε απ’ το χέρι του
Τίποτε να μην πάρεις
Κι αν διψάσεις μην το πιείς
Απ’ τον κάτου κόσμο
Το νερό της αρνησιάς
Φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιεις κι ολότελα
Κι αιώνια μας ξεχάσεις
Βάλε το σημάδι σου
Το δρόμο να μη χάσεις
Κι όπως είσαι ανάλαφρο
Μικρό σα χελιδόνι
Κι άρματα παλληκαριού
Δεν σου βροντούν στην ζώνη
Κοίταξε και γέλασε
Της νύχτας το σουλτάνο
Γλίστρησε σιγά, κρυφά
και πέταξ’ εδώ πάνω,
Και στο σπίτι τ’ άραχνο
Γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
Γίνε αεροφύσημα
Και γλυκοφίλησέ μας!…
Χανιώτικα νέα (24.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/vouvi-siopi/#ixzz3MonsomTF
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΤΟΠΟΣ εν τω καταλύματι… Τόπος εν τω καταλύματι… Τόπος εν τω καταλύματι… Για μια σημερινή Παναγία. Για την όποια Παναγία της όποιας προσφυγιάς και της όποιας ανέχειας. Μακριά πολύ μακριά απ’ τον χριστιανικό κόσμο της Δύσης, για να μείνω μόνο σ’ αυτόν, η “ψιλή βροχή του θαύματος”…
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Σ’ ΕΝΑ ΣΠΗΛΑΙΟ της Βηθλεέμ γεννήθηκε πριν από 2014 χρόνια ο Χριστός, αφού ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν βρήκαν άλλο μέρος για να μείνουν, όταν πήγαν για ν’ απογραφούν. Και «ανεκλήθη εν τη φάτνη διότι ου ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι», όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
ΤΟΠΟΣ εν τω καταλύματι… Τόπος εν τω καταλύματι… Τόπος εν τω καταλύματι… Για μια σημερινή Παναγία. Για την όποια Παναγία της όποιας προσφυγιάς και της όποιας ανέχειας. Μακριά πολύ μακριά απ’ τον χριστιανικό κόσμο της Δύσης, για να μείνω μόνο σ’ αυτόν, η “ψιλή βροχή του θαύματος”…
 EΙΚΟΝΕΣ εξαθλίωσης (και) στις λαϊκές αγορές των Χανίων. «Συμπολίτες μας σκύβουν και παίρνουν από τον δρόμο χαλασμένα πορτοκάλια», διαβάζω στην πρώτη σελίδα του χθεσινού φύλλου της εφημερίδας μας. Συνάνθρωποι της διπλανής πόρτας. Παραμονές Χριστουγέννων…
ΔΕΝ ΛΕΩ ότι δεν λειτουργεί και δεν λειτουργείται η αλληλεγγύη από φορείς και από πρόσωπα στον τόπο μας. Δεν λέω ότι έχει εκλείψει η ανθρωπιά. Αντιθέτως! Ταυτόχρονα, όμως, λέω ότι η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας καλά κρατεί και για να νικηθεί δεν αρκεί…
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ψηφοφορία για Πρόεδρο Δημοκρατίας στη Βουλή σήμερα το μεσημέρι. Σίγουρα, χίλια στα εκατό που λένε, μαύρος θα ’ναι ο καπνός, διακόσιες (200) οι ψήφοι που χρειάζονται, μην ξεχνιόμαστε. Αν υπάρχει κάποιος λευκός βόστρυχος στην όλη μαυρίλα, για την τρίτη ψηφοφορία, το μόνο ζητούμενο.
Σ ΤΟ ΚΕΝΟ έπεσε το κάλεσμα του πρωθυπουργού για συναίνεση μετά την πρώτη ψηφοφορία για Πρόεδρο και στον απόηχο των καταγγελιών Χαϊκάλη… Σίγουρα θ’ ακολουθήσει κι άλλο… Μεταξύ… κουραμπιέ και μελομακάρονου πολλά μπορούν να συμβούν!
ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝΕ τα παιδιά χαμογελά η πλάση/ βοήθα να χαμογελούν ο κόσμος πριν χαλάσει. Με αφορμή την ίδρυση Κέντρου Στήριξης για τα παιδιά και την οικογένεια απ’ το “Χαμόγελο του Παιδιού” στην πόλη μας το γράψιμο της σημερινής μαντινάδας απ’ τον Ηλία Σταματάκη. Ωραίος, όπως πάντα ο πρώτος και τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας!
ΕΚΤΟΣ απ’ τον Α.Ο. Πλατανιά και τον Α.Ο. Χανιά πολλές χαρές χαρίζει εφέτος στους Χανιώτες φιλάθλους, ιδιαίτερα βέβαια στους Κισαμίτες και ο Κισσαμικός που “πετά” από νίκη σε νίκη στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής, στο οποίο συμμετέχει. Του χρόνου να μας εκπροσωπεί μόνος του στη Β’ Εθνική η ευχή μου. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Οτι ο Α.Ο. Χανιά θα ’ναι στη μεγάλη κατηγορία μαζί με τον Α.Ο. Πλατανιά, δηλαδή.
«ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ Χριστουγέννων κι εδώ στο Καστέλι Κισάμου. Κάποιο πρωινό ένα νέο ζευγάρι από τους ξένους, διαφόρων φυλών και τόπων, που εργάζονται στην περιοχή, χτύπησε την πόρτα της Μητρόπολής μας ζητώντας σπίτι να μείνουν. Δεν ήξεραν καλά ελληνικά για να εκφράσουν αυτό που ήθελα, αλλά ο νεαρός σύζυγος με διάφορες χειρονομίες έδειχνε την “εξογκωμένη” κοιλιά της συζύγου του και προσπαθούσε να πει αυτό που ζητούσε. Οτι δηλαδή η έγκυος γυναίκα του βρίσκεται στις παραμονές του τοκετού της και χρειάζεται ζεστό σπίτι για να γεννήσει». (Από το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του 1998 του μακαριστού μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη). 
«Είμ’ ένα μικρό μονοπάτι, ασήμαντο/ όπου τα λόγια και τα πράγματα μπερδεύονται./ Η χάρη του Θεού μονάχα θα μπορούσε, αν ήθελε/ να περπατήσει πάνω ή μέσα μου/ αν δεν είχε κλειστεί από σωρούς απορριμμάτων/ η δίοδος. Και δεν ξέρω αν πρέπει/ να με σκεπάσουν χιόνια ή να ’ρθουν ξανά/ κατακλυσμοί για ν’ αφανίσουν τα σκουπίδια./ Ωστόσο θέλω να ’μαι πάντα μονοπάτι/ ακαταπόνητο: να περπατώ και να προσμένω/ στο κάθε γύρισμα του δρόμου/ την αύρα ή την ψιλή βροχή του θαύματος».
 Το ποίημα “Το μονοπάτι” του Π.Β. Πάσχου. 
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! 
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (23.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-221/#ixzz3MitsDBpE
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Οση γαλήνη κι αν κάνει, όση καλοκαιρία και αν υπάρχει, πάντα στις δώδεκα τα μεσάνυκτα κάθε παραμονής Χριστουγέννων θα ιδήτε εδώ τη θάλασσα να φουσκώνει, να αφρίζει χωρίς βοή και αντάρα και να γεμίζει άσπρα κύματα, λέτε και είναι κοπάδια πρόβατα, που βόσκουν σε λιβάδι. Και πάλι σιγά – σιγά τα κύματα σβήνουν και χάνονται στα βάθη του πελάγου»… Ετσι μας έλεγεν ο μπαρμπα-Ηλίας ο Σερεμέτης, στρίβοντας με τα ροζιάρικα, χονδροπετσιασμένα χέρια του σιγάρο...
Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Παραμονές Χριστουγέννων! Δυο τρεις μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για διακοπές… Είμαι δέκα χρονών, πάω Τετάρτη Δημοτικού και η δασκάλα μας, η δεσποινίς Εριέτα, μια όμορφη κοπελιά, μάς διαβάζει με την καμπανιστή φωνή της, ενώ έχουμε κλειστά τα αναγνωστικά μας, το μάθημα. Κρεμόμαστε απ’ τα χείλη της…
«Οση γαλήνη κι αν κάνει, όση καλοκαιρία και αν υπάρχει, πάντα στις δώδεκα τα μεσάνυκτα κάθε παραμονής Χριστουγέννων θα ιδήτε εδώ τη θάλασσα να φουσκώνει, να αφρίζει χωρίς βοή και αντάρα και να γεμίζει άσπρα κύματα, λέτε και είναι κοπάδια πρόβατα, που βόσκουν σε λιβάδι. Και πάλι σιγά – σιγά τα κύματα σβήνουν και χάνονται στα βάθη του πελάγου»… Ετσι μας έλεγεν ο μπαρμπα-Ηλίας ο Σερεμέτης, στρίβοντας με τα ροζιάρικα, χονδροπετσιασμένα χέρια του σιγάρο. Και εξακολούθησε: «Και μη θαρρείτε πως είναι τα πεύκα τότε, που βουίζουν εδώ… Είναι ο βοσκός, που σαλαγάει τα πρόβατα επάνω κάτω στο περιγιάλι. Εμείς το ξεύρουμε πάππου προς πάππου και το είδαμε με τα μάτια μας»… Απίθωσε το σιγάρο στο πλαίσιο του παραγωνιού, όπου εσπιθοβολούσαν τα λιόκλαρα και εσταυροκοπήθηκε μ’ ευλάβεια. Το πρόσωπό του, που το είχαν ψήσει η άλμη, το λιοπύρι και τα ξηροβόρια, ανυψώθηκε σε μια ενατένισι κάποιας οπτασίας. Και τα μάτια του, που τα εσκίαζαν πυκνά, ακατάστατα φρύδια, επήραν μιαν ημερότητα και μιαν αγαλλίασι, ωσάν να έβλεπαν στα θεοφάνεια ολόνοικτο τον ουρανό! «Ετσι είναι», είπε, ξαναπαίρνοντας το σιγάρο και τραβώντας βαθειές ρουφηξιές… Μου τα έλεγεν η κυρούλα μου… Εκαθόμουνα δίπλα της και άρχιζε την ιστορία:
«Το βλέπεις εκείνο εκεί το χάλασμα στην πέρα ράχη, επάνω από της Μπίγλαινας το λιοστάσι; Εκεί ήταν τότε η στάνη του Χριστόγιωργα με τ’ όνομα, του πρώτου αρχιτσέλιγγα του τόπου… Γιατί τότε δεν ήταν τίποτε εδώ· μηδέ λιοστάσια μηδέ χωριό… Ερχονταν βλέπεις, οι φούστες με Αλγερίνους και εσκότωναν τα παλληκάρια και έπαιρναν από τα σπίτια ό,τι εύρισκαν… Γι’ αυτό και το χωριό ήτο υψηλά στην παλιοχώρα και είχε βίγλες, που εφύλαγαν και έδιναν είδησι. Και όταν εφαίνονταν οι φούστες στο γιαλό, οι εξωμερίτες όπου φύγη, φύγη… Ακουες θρήνο τα παιδιά και χάρχαλο τα πράγματα. Και έτρεχαν να κρυφθούν στο φρούριο. Ας είναι…
Που λες σ’ εκείνο το χάλασμα επάνω στην πέρα ράχη ήτο η στάνη του Χριστόγιωργα. Είχε χιλιάδες πρόβατα και μυριάδες γίδια, που λέει το τραγούδι… Μα ήταν άνθρωπος σκληρός και απόνετος και δεν έκαμνε καλό σ’ άνθρωπο. Μια βραδιά, που λες, μια παραμονή του Χριστού, κάποιος επήγε και κτύπησε τη θύρα του. Οι σκύλοι, που έσκιζαν άνθρωπο, ούτε έσκουζαν ούτε αγρίεψαν. Μόνο επήγαν και συμμαζεύθηκαν στα πόδια του Χριστόγιωργα. “Ποιος είναι αυτού;”, εξεφώνησεν εκείνος αγριεμένος. “Ποιος είσαι; Τι γυρεύεις τέτοια ώρα;”. “Αν είσαι Χριστιανός, άνοιξε”, αποκρίθηκε μια φωνή. “Μ’ έπιασε η νύκτα και το κρύο και δεν ηξεύρω πού να πάω. Εχιόνιζε κι όλας, εξέχασα να σου το ειπώ”. “Τράβα το δρόμο σου και εδώ δεν είναι χάνι”, εξεφώνησε ο Χριστόγιωργας και εχούγιαξε τα σκυλιά. Μα εκείνα δεν εκουνήθηκαν! “Για την αγάπη του Χριστού, που γεννιέται τώρα”, είπε παρακαλεστά η φωνή, “άνοιξε, δεν βαστώ πια”… Μα εκείνος πού ν’ ανοίξει!! “Σύρε στο δρόμο σου”, ξαναείπεν αγριεμένα. “Για την αγάπη του Χριστού, άνοιξε”, είπε πάλιν η φωνή. Μα πού εκείνος… Κι άξαφνα άκουσε το ποδοβολητό των αρνιών, ωσάν να έβγαιναν από το μανδρί. Κι η θύρα άνοιξε μόνη της κι εβγήκαν έξω τα σκυλιά. Στην κατηφοριά, ωσάν φεγγερή σκιά, κατέβαινε ο ξένος. Και οπίσω του ακολουθούσαν τα πρόβατα. Μπροστά ο ξένος και πίσω αυτά και παραπίσω ο Χριστόγιωργας φωνάζοντας.
Οταν ο ξένος έφθασε στη θάλασσα, άρχισε να περπατά στα κύματα. Οπίσω του έρχονταν ένα – ένα τα πρόβατα. Και εγέμισεν η θάλασσα από πρόβατα, που ολοένα εξεμάκραιναν, ακολουθώντας τη φωτερή σκιά, ώσπου εχάθηκαν στα βάθη του πελάγου. Κι εχάθηκε κι ο Χριστόγιωργας. Κι ερήμαξε η στάνη του. Και μόνον κάθε χρονιά την παραμονή του Χριστού, στα μεσάνυκτα, πηγαινοέρχεται στο γιαλό και σαλαγά τα πρόβατα, που ακολουθούν τον Χριστό. Γιατί ο Χριστός ήταν που είχε έλθει για να τον σώση ή να τον τιμωρήση. Και ο μπαρμπα-Ηλίας εσταυροκοπήθηκε πάλι»… Παραμονές Χριστουγέννων 2014… Τι θυμάται ο άνθρωπος Χριστουγεννιάτικα! Σαν να ήταν χθες…
(Πηγή: Γ. Μέγα, Κ. Ρωμαίου, Σ. Δουφεξή, Θ. Μακροπούλου, Αναγνωστικόν Δ’ Δημοτικού, Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, Αθήναι 1955, σελ. 83, 84, 85, “Φουρτουνιασμένη θάλασσα”, Περιοδικόν “Ναυτική Ελλάς”, Γεράσιμος Άννινος).
Χανιώτικα νέα (22.121.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/mia-nichta-christougennon/#ixzz3MdxeDVRG
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Τι σημαίνει η λέξη ρατσισμός για τα παιδιά; Πώς τον αντιλαμβάνονται και πώς τον ερμηνεύουν; Τι είναι γι’ αυτά η διαφορετικότητα σε σχέση με την ισότητα; Με αυτά και μ’ άλλα παρόμοια ερωτήματα ασχολήθηκαν με την ευκαιρία της Πανελλήνιας ημέρας Σχολικού Αθλητισμού που καθιερώθηκε εφέτος απ’ το ΥΠΑΙΘ με θεματικό άξονα “Ρατσισμός και διαφορετικότητα, όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι”,  τα παιδιά των δυο τμημάτων της Στ’ τάξης του 14ου Δημ. Σχ. Χανίων, έχοντας ως εμψυχωτές τους δασκάλους των...
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Στ’ τάξη του 14ου Δημ. Σχ. Χανίων
Oλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Τι σημαίνει η λέξη ρατσισμός για τα παιδιά; Πώς τον αντιλαμβάνονται και πώς τον ερμηνεύουν; Τι είναι γι’ αυτά η διαφορετικότητα σε σχέση με την ισότητα; Με αυτά και μ’ άλλα παρόμοια ερωτήματα ασχολήθηκαν με την ευκαιρία της Πανελλήνιας ημέρας Σχολικού Αθλητισμού που καθιερώθηκε εφέτος απ’ το ΥΠΑΙΘ με θεματικό άξονα “Ρατσισμός και διαφορετικότητα, όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι”, στις 6 Οκτωβρίου, τα παιδιά των δυο τμημάτων της Στ’ τάξης του 14ου Δημ. Σχ. Χανίων, έχοντας ως εμψυχωτές τους δασκάλους των, τον Χρήστο Αρχοντάκη και την Ζαχαρένια Λιονάκη.
Ενδεικτικές αυτής της “ασχολίας” κάποιες απ’ τις ιδιαίτερα επιμελημένες εργασίες τους, όσες χώρεσαν στον σημερινό Παιδότοπο.
Συγχαρητήρια και στα παιδιά και στους δασκάλους των. Και βέβαια, πολλά, κατάπολλα, ευχαριστώ στη φίλη διευθύντρια του Σχολείου Παυλίνα Δούμου, που είχε την πρωτοβουλία να δει το φως της δημοσιότητας η συγκεκριμένη δράση.
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Β.Θ.Κ.

 Ρατσισμός
Στις μέρες μας ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο πολύ συχνό. Οι κυριότερες μορφές του ρατσισμού που συναντάμε καθημερινά είναι ο φυλετικός, ο θρησκευτικός, ο κοινωνικός και ο εθνικός και συνήθως εκφράζονται με εχθρική και υποτιμητική στάση απέναντι στα θύματά του.
Τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς είναι οι προκαταλήψεις που ισχύουν ακόμη και σήμερα και το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα. Οι άνθρωποι αυτοί κατακρίνουν πολύ εύκολα ό,τι είναι διαφορετικό και πολλές φορές φέρονται ακραία και κάνουν στην “άκρη” άτομα που έχουν διαφορετικά εξωτερικά χαρακτηριστικά.
Για να σταματήσει να υπάρχει ρατσισμός σημαντικό είναι το να μην ξεχωρίζουμε τους άλλους, να τους γνωρίσουμε και να μην τους ασκούμε αρνητική κριτική από την πρώτη στιγμή.
Γιάννης Γεωργακάκης


Τι είναι ρατσισμός
Ο ρατσισμός κατά τη γνώμη μου είναι ένα κοροϊδευτικό σχόλιο, το οποίο το λένε τα παιδιά που δεν αποδέχονται κάποιον άλλο από άλλη χώρα. Αυτό μερικές φορές το κάνουμε κι εμείς γιατί μας παρασύρουν ή μας απειλούν. Ομως αυτό δεν είναι σωστό γιατί έτσι πληγώνουμε τα συναισθήματα των άλλων. Πρέπει να αγαπάμε τον διπλανό μας γιατί αν το κάνουμε εμείς, θα το κάνει κι αυτός.
Ο ρατσισμός πιστεύω ότι πρέπει να εξαφανιστεί.
Εβελίνα Σινάνι

Πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο
Ρατσισμός… μια λέξη τόσο άσχημη και τόσο προσβλητική.
Ρατσισμός είναι όταν κοροϊδεύουμε κάποιον για το πώς είναι. Δηλαδή τον κοροϊδεύουμε γιατί μπορεί να είναι άσχημος, κοντός ή ψηλός, χοντρός ή αδύνατος, μα και γιατί μπορεί να είναι πιο αργός -νοητικά- από τους υπόλοιπους, να έχει άλλη θρησκεία, άλλο χρώμα κ.τ.λ..
Όπως κι εμείς δε θέλουμε να μας φέρονται ρατσιστικά έτσι κι εμείς δεν πρέπει να φερόμαστε με αυτόν τον τρόπο στους άλλους!!
Νικολέτα Ζωιδάκη
Aυτό είναι ρατσισμός
Ολοι αναρωτιούνται τι είναι ο ρατσισμός, εγώ όμως ξέρω και γι’ αυτό σας γράφω αυτό το κείμενο. Για να το καταλάβετε θα σας διηγηθώ μια ιστορία.
Όταν πήγαινα Πέμπτη τάξη, στη μέση της χρονιάς, ήρθε ένα παιδί Ρομά στην Εκτη τάξη. Όλοι ξέρουμε ότι οι Ρομά έχουν πιο σκούρο δέρμα από εμάς. Ηταν και κοντό σαν πρωτάκι και κανείς δεν το ήθελε. Ολοι το κορόιδευαν και δεν το έκαναν παρέα. Αυτό όμως συμπεριφερόταν καλύτερα και από εμάς. Ποτέ δεν έλεγε κακές κουβέντες, ποτέ δεν ενοχλούσε ούτε έκανε παράπονα. Ομως τελικά δεν άντεξε, τα είπε στη μαμά του κι αυτή έκανε παράπονα στους δασκάλους. Η δασκάλα τούς μάλωσε και τους εξήγησε πως το να είναι κάποιος διαφορετικός από εμάς δεν είναι κακό. Την άλλη ημέρα τής συμπεριφέρθηκαν καλά και μάλιστα κάποια κορίτσια της ζήτησαν να γίνουν φίλες. Αυτή δέχτηκε και έτσι τα παιδιά επανόρθωσαν το λάθος τους.
Μαριτίνα Τζουτζουράκη
Χανιώτικα νέα (20.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/oli-diaforetiki-oli-isii/#ixzz3MRROnZTz
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΑΓΡΙΕΛΙΑ ΠΟΥ κέντρισαν οι πρόγονοι τσουνάτη/ τώρα δεν αγκαλιάζουνε μια δεκαριά νομάτοι. Σε άλλο μήκος κύματος ο Εννιαχωριανός στη σημερινή του μαντινάδα. Καλοδεχούμενη, Γιάννη! Καλά κεντρίσματα! Μέγας κεντριστής ο δικός μας!
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Αιωνόβια Ελιά Παλαιών Ρουμάτων
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΗΤΑΝ ΜΙΑ φορά κι έναν καιρό το χριστουγεννιάτικο δώρο για τους μισθωτούς και για τους συνταξιούχους στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα… Σαν μάννα εξ ουρανού το περίμεναν -το περιμέναμε, αυτές τις μέρες. Το περίμενε και η αγορά για να κινηθεί. Πάει το εξαφάνισε κι αυτό η… μαρμάγκα της κρίσης, αφού πρώτα το πετσόκοψε για τα καλά… Πώς να μην το θυμηθεί, όμως, κανείς, μαζί με όλα τ’ άλλα, παραμονές Χριστουγέννων! Ας είναι…
ΩΣΤΟΣΟ, ΟΛΑ δείχνουν ότι πάμε με μαθηματική ακρίβεια για εκλογές. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις, θα μου πείτε. Μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω… Μπορεί να γίνει κάτι και ν’ ανατραπούν όλα τα δεδομένα. Μπορεί… Μπορεί… Μπορεί; Δεν το βλέπω. Προσχεδιασμένα μου φαίνονται τα πράγματα για να πάρει άλλος την… καυτή πατάτα. Αλλαξοβασιλίκια!
ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΕΠΙ παραιτήσεων γενικών γραμματέων Υπουργείων… Τροπολογίες επί τροπολογιών επί ασχέτων νομοσχεδίων… Οντε σειούσαν την αχλάδα, όσοι τύχασι εφάγαν!
ΟΣΟ ΠΙΟ μεγάλη η οικονομική κρίση, τόσο πιο φτωχή η Δημοκρατία. Το πείραμα που άρχισε στην Ελλάδα πριν από 4,5 περίπου χρόνια συνεχίζεται, μου είπε ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος σε γενομένη σχετική κουβέντα που κάναμε…
ΑΓΡΙΕΛΙΑ ΠΟΥ κέντρισαν οι πρόγονοι τσουνάτη/ τώρα δεν αγκαλιάζουνε μια δεκαριά νομάτοι. Σε άλλο μήκος κύματος ο Εννιαχωριανός στη σημερινή του μαντινάδα. Καλοδεχούμενη, Γιάννη! Καλά κεντρίσματα! Μέγας κεντριστής ο δικός μας!
«ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ λοιπόν!/ Την υποτάξαμε τη φύση./ Την εφθείραμε./ Κι αυτό το αεικίνητο εκκρεμές:/ ζωή – θάνατος,/ μπορούμε να το σταματήσουμε. Οποτε θέλουμε./ Μα δε μου λέτε,/ πώς θα σκεφτόμαστε από δω και πέρα;/ Πώς θα υπάρχουμε από δω και πέρα;». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
ΠΡΟΠΕΡΣΙ ΝΙΚΗΣΕ ο ΟΦΗ… Πέρυσι νίκησε πάλι ο ΟΦΗ… Να μην τριαδώσει εφέτος το κακό, η ευχή μου! Αφήστε με μένα! Τον σημερινό αγώνα του Α.Ο. Πλατανιά εναντίον του ΟΦΗ στα Περιβόλια, σκέφτομαι…
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΓΝΑΤΙΟ Θεμ. Χατζηνικολάου, θεολόγο – τ. λυκειάρχη, Χανιά: Και διά της στήλης χρόνια πολλά για την ονομαστική σας εορτή, πάτερ. Του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου σήμερα, πώς να σας ξεχάσουμε! Του αγαπημένου σας Αγίου που πήρατε τ’ όνομά του. Του Αγίου που σας βοηθά να είστε μια ζωή “Τίμιος με τον Θεόν”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός απ’ τα 25 (!) βιβλία σας και “αλληλέγγυος” στον άνθρωπο.
Ο ΑΝΥΤΟΣ, γιος του Ανθεμίωνος, που επιθυμούσε τη συντροφιά του Αλκιβιάδη, τον κάλεσε σε δείπνο μαζί με μερικούς ξένους. Ο Αλκιβιάδης αρνήθηκε την πρόσκληση. Αργότερα, όμως, μέθυσε και πήγε με τους φίλους του στο σπίτι του Άνυτου, τραγουδώντας περιπαιχτικά τραγούδια. Στάθηκε, λοιπόν, στην πόρτα του δωματίου που γινόταν το δείπνο κι όταν είδε στα τραπέζια πολλά χρυσά και ασημένια ποτήρια, διέταξε τους υπηρέτες του να πάρουν τα μισά απ’ αυτά και να τα πάνε στο σπίτι του. Υστερα έφυγε, χωρίς να καταδεχθεί να μπει στο σπίτι του Άνυτου. Κι επειδή οι ξένοι είχαν οργιστεί και έλεγαν πως ο Αλκιβιάδης συμπεριφερόταν στον Άνυτο υβριστικά και αλαζονικά, ο Άνυτος τους είπε: «Απεναντίας, συμπεριφέρθηκε με επιείκεια και με φιλοφροσύνη, γιατί ενώ ήταν στο χέρι του να τα πάρει όλα, μας άφησε τα μισά». (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).
«Η νυχτερινή πίκρα του διάρκεσε ως το πρωί/ χωρίς να ισοσκελιστεί. Βγήκε να υποδεχτεί/ δροσερό τον ήλιο. Ενιωθε σαν αποφυλακισμένος/ που τον κλείδωσαν έξω και δεν είχε πού να πάει./ Η θάλασσα μπροστά του χωρίς δρόμους,/ χτυπά και χτυπιέται./ Ένα ζευγάρι, με πρόσχημα το σκύλο τους, περπατούσανε για την υγεία./ “Βλέπεις; Δεν είμαστε μόνοι,”/ είπε η γυναίκα και τον έδειξε./ Στο νου του οργίαζε το παρελθόν./ Απιστίες, διαψεύσεις, λάθη./ Το μέλλον του σα θάλασσα δίχως δρόμους./ Στις άδειες τσέπες μόνο τα χέρια του./ Να είχε τουλάχιστον κι αυτός ένα σκύλο».
Το ποίημα “Πρόσχημα” του Κώστα Καλαπανίδα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (20.12.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-220/#ixzz3MRFy2vk7
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook