Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

ΣΥΝΕΝΤEΥΞΕΙΣ

Ο ποιητής και δημοσιογράφος Βαγγέλης Κακατσάκης μιλάει στο Διονύση Λεϊμονή

Με τον δάσκαλο, ποιητή και δημοσιογράφο Βαγγέλη Κακατσάκη, συνομίλησε στο "Μιλάμε για το βιβλίο" ο στο Διονύσης Λεϊμονής, διαβάζοντας την ποιητική του συλλογή"Κάζοβαρ", όπου περιγράφεται η ζωή σε μια γνωστή-άγνωστη πόλη όπου μπορεί να διακρίνει κανείς "χυδαίους", "αδύνατους", αλλά και "φαέθοντες". Ίσως να είναι η πόλη όλων μας ή και η ίδια η ψυχή μας, καθώς κουβαλάμε στοιχεία χυδαιότητας, αδυναμίας αλλά και πολύ φως.
Μπορεί άραγε η φωνή του ποιητή να μας αφυπνίσει, ενεργοποιώντας τα θετικά στοιχεία του ευατού μας σε μια πόλη-κοινωνία που παραπαίει;

http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=3ac7df39-b641-405f-9b7a-faff69a90b2c

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

ΠΟΙΗΣΗ


ΠΟΙΗΣΗ


Ένας Αλέξανδρος

Έχουν, από γεννησιμιού τους,
όλοι οι άνθρωποι, εντός τους,
ένα Μέγα Αλέξανδρο
που μπορεί να κόβει,
με το σπαθί του,
όλους τους γόρδιους δεσμούς,
που στην πορεία της ζωής τους
συναντούν.
Το ξέρουν αρκετοί
και συχνά πυκνά το επιχειρούν.
Άξια κάθε επαίνου η προσπάθειά τους,
ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.

Άλλο, βέβαια, να ’σαι ο Μέγας Αλέξανδρος
κι άλλο να ’σαι ένας Μέγας Αλέξανδρος,
έστω και συνειδητοποιημένος.
Ο καθείς και το σπαθί του, άλλωστε!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
('Οταν γίνεις ποίημα", εκδ. Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης", Χανιά 2013)


Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

«Κάνε τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά». Και ο στίχος αυτός του Λιβανέζου ποιητή Καλίλ Γκιμπράν στον νου μου, ενώ παρακολουθούσα πριν από κάποιους μήνες στο θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” της πόλης μας τη μουσικοθεατρική παράσταση “Κώστας Καρυωτάκης -Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης” απ’ τα παιδιά του Μουσικού και Λογοτεχνικού Εργαστηρίου του 3ου Γεν. Λυκείου Χανίων. Κοντά σ’ αυτόν κι άλλη μια φράση για την περίσταση: «Αξιοι μαθητές άξιου δασκάλου αλλά και άξιος δάσκαλος… άξιων μαθητών». Δημήτρης Δαμασκηνός το όνομα του τοξότη-δασκάλου ή του δασκάλου-τοξότη αν προτιμάτε, απ’ τον οποίο ζήτησα τις προάλλες να κάνουμε έναν “Παιδότοπο” και… αμ’ έπος αμ’ έργον!
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης


Μουσικό και Λογοτεχνικό Εργαστήρι  3ου Γεν. Λυκείου Χανίων.
“Κώστας Καρυωτάκης -Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτηση

Καλοί μου φίλοι,
καλό Σαββατοκύριακο!
«Κάνε τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά». Και ο στίχος αυτός του Λιβανέζου ποιητή Καλίλ Γκιμπράν στον νου μου, ενώ παρακολουθούσα πριν από κάποιους μήνες στο θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” της πόλης μας τη μουσικοθεατρική παράσταση “Κώστας Καρυωτάκης -Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης” απ’ τα παιδιά του Μουσικού και Λογοτεχνικού Εργαστηρίου του 3ου Γεν. Λυκείου Χανίων. Κοντά σ’ αυτόν κι άλλη μια φράση για την περίσταση: «Αξιοι μαθητές άξιου δασκάλου αλλά και άξιος δάσκαλος… άξιων μαθητών». Δημήτρης Δαμασκηνός το όνομα του τοξότη-δασκάλου ή του δασκάλου-τοξότη αν προτιμάτε, απ’ τον οποίο ζήτησα τις προάλλες να κάνουμε έναν “Παιδότοπο” και… αμ’ έπος αμ’ έργον! Να χαίρεστε τον δάσκαλό σας, παιδιά! Να χαίρεσαι τους μαθητές σου, Δημήτρη! Χαρά μεγάλη για μένα να φιλοξενήσω και τη νέα σας θεατρική δουλειά. Καλοδεχούμενος στον Παιδότοπο ο “Έφηβος άνεμος” των παιδιών του Λυκείου…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος





Ολα ξεκίνησαν από μια συζήτηση πέρσι σε μια τάξη, όταν συνειδητοποίησα πόσο παρεξηγημένος είναι ακόμη και σήμερα ο αγαπημένος ποιητής των εφηβικών μου χρόνων, ο αριστουργηματικά απαισιόδοξος Κώστας Καρυωτάκης.
Αυτή την αδικία ήθελα στα μάτια των μαθητών και των μαθητριών μου ν’ αποκαταστήσω, από εκεί ξεκίνησαν όλα…
Στον δρόμο η ομάδα που εθελοντικά μ’ αυτά τα θαυμάσια παιδιά δημιουργήσαμε, ανέπτυξε τη δική της δυναμική ξεπερνώντας όλα τα φράγματα, για να συναντήσει τον Κώστα Καρυωτάκη μα και την ομότεχνή του Μαρία Πολυδούρη, να γνωρίσει βαθύτερα την ποίηση, τον έρωτα και την αγωνία της ύπαρξής τους.
Νομίζω πως δουλεύοντας συλλογικά με αγάπη και μεράκι κάτι καταφέραμε και αυτό είναι το καλύτερο μάθημα για μένα που συχνά-πυκνά γκρινιάζω για τα ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων στις μέρες μας.
Δημήτρης Δαμασκηνός

Εξαρχής μόλις μας δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την παράσταση στις 29 Απριλίου 2015 στο Θέατρο Βλησίδη και να ασχοληθούμε με τον Κώστα Καρυωτάκη και την Μαρία Πολυδούρη, πέρα από τη χαρά και τον ενθουσιασμό, βιώσαμε κάτι μοναδικό, καθώς ανακαλύψαμε τις ζωές δύο σημαντικών ανθρώπων που μας ενέπνευσαν με τις προσωπικότητες τους, με τα ποιήματά τους αλλά και με τον έρωτά τους. Αρχικά χωριστήκαμε σε ομάδες παρακολουθήσαμε αρκετές παρουσιάσεις και βίντεο. Στη συνέχεια αναλάβαμε τους ρόλους μας∙ ήταν απερίγραπτα τα συναισθήματα που μας κατέβαλαν όλους, επικράτησε συγκίνηση και άγχος από μεριάς μου. Επισκεφτήκαμε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, μας βοήθησαν οι κυρίες εκεί προσφέροντάς μας αρκετό υλικό, χώρο για πρόβες και τα κατάλληλα μέσα όσον αφορά τα κομμάτια και τη μουσική μας, γι’ αυτό τις ευχαριστούμε θερμά! Τέλος στο Θέατρο Βλησίδη η συνεργασία μας υπήρξε πολύ καλή∙ καταφέραμε να αποδώσουμε με τον δικό μας τρόπο, τα ποιήματα τη μουσική και το θεατρικό, το οποίο εντυπωσίασε και εμάς τους ίδιους με τις ερμηνείες των δυο συμμαθητών μου, του Θοδωρή Κυριακάκη και της Ρομίνας Περμαργκιέντα αλλά και όλων των υπόλοιπων… Διασκεδάσαμε και χαρήκαμε πολύ με το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας. Στο σύνολο η απόδοση μας φάνηκε να εξέπληξε τον καθηγητή μας κ. Δημήτρη Δαμασκηνό, στον οποίον οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτήν την όμορφη εμπειρία που μας χάρισε!
Ελπίδα Ζεκάι
(εκφωνήτρια στην παράσταση)

Η συμμετοχή μου στην εκδήλωση του μουσικού και λογοτεχνικού εργαστηρίου του 3ου Γενικού Λυκείου Χανίων με υπεύθυνο καθηγητή τον κ. Δημήτρη Δαμασκηνό και με θέμα «ο Κώστας Καρυωτάκης και η Μαρία Πολυδούρη, η αρχή της αμφισβήτησης» υπήρξε μια αξέχαστη εμπειρία. Προσωπικά συμμετείχα στο μουσικό κομμάτι της παράστασης, στο πλαίσιο του οποίου ασχοληθήκαμε με την ανάγνωση, τη μελέτη και την κατανόηση ποιημάτων των δυο αυτών ποιητών σε πρώτο στάδιο, ενώ στην συνέχεια τα εμπλουτίσαμε μουσικά κάνοντας διασκευές σε ήδη μελοποιημένα κομμάτια από γνωστούς καλλιτέχνες αλλά και προσθέτοντας και προσωπικά στοιχεία. Υπήρξε μια ιδιαίτερα όμορφη εμπειρία, καθώς μας δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσουμε σε βάθος τους δυο εξαίρετους ποιητές, να ανακαλύψουμε τη ζωή τους, τις ανησυχίες τους, τις φιλοδοξίες τους και να τις συγκρίνουμε με τις δικές μας. Το μουσικό κομμάτι ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, καθώς μέσω της μουσικής μπορέσαμε να αποτυπώσουμε πλήρως τους γεμάτους συναίσθημα και αλληγορία στίχους και καταφέραμε να τους βιώσουμε κι εμείς οι ίδιοι. Η παράσταση αυτή υπήρξε η απόδειξη ότι το σχολείο διατηρεί ακόμα την ικανότητα του να διδάσκει, να ενημερώνει και να διευρύνει ορίζοντες και θα παραμείνει μια πολύ όμορφη ανάμνηση!
Χρήστος Κλαριδόπουλος (συμμετείχε στο μουσικό συγκρότημα)

Πριν από έναν χρόνο μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω στο λογοτεχνικό εργαστήρι του σχολείου μας. Με τη βοήθεια του καθηγητή μας ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι προς την αναζήτηση και παρουσίαση αγαπημένων λογοτεχνικών κειμένων, όπως αυτά του Κώστα Καρυωτάκη και της Μαρίας Πολυδούρη. Ομολογώ ότι η αρχή ήταν αρκετά δύσκολη και αντιμετωπίσαμε πολλά εμπόδια. Το γεγονός, όμως, ότι παραμείναμε ενωμένοι και δουλέψαμε σκληρά για να τα καταφέρουμε, μας έκανε να δεθούμε σαν ομάδα: βοηθώντας ο ένας τον άλλον ακόμη και στις παραμικρές λεπτομέρειες γίναμε αχώριστοι και έτοιμοι να περάσουμε τη δημιουργικότητα και τη χαρά μας στον κόσμο. Αναμφισβήτητα ήταν μια απίστευτη εμπειρία που με μεγάλη χαρά θα την επαναλαμβάναμε ξανά και ξανά. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κ. Δημήτρη Δαμασκηνό, γιατί δίχως αυτόν δε θα ζούσαμε αυτές τις στιγμές.
Πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και είμαστε απόλυτα έτοιμοι να δημιουργήσουμε κάτι εξίσου ξεχωριστό και όμορφο φέτος.
Καστρινάκη Μαίρη
(συντελεστής της παράστασης)

Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Καρυωτάκη ήταν στην Γ’ γυμνασίου, όπου στο βιβλίο της Λογοτεχνίας μας υπήρχε το ποίημα “Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα”, από την τρίτη ποιητική συλλογή του “Ελεγεία και Σάτιρες”. Ο ρομαντισμός, το συναίσθημα, το ύφος και ο τρόπος γραφής του μου έκαναν από την αρχή ιδιαίτερη εντύπωση. Μετά από τρία χρόνια, στη Γ’ λυκείου πια, ήταν ιδιαίτερη χαρά μου που υποδύθηκα τον μεγάλο αυτό ποιητή, στο πλαίσιο του λογοτεχνικού εργαστηρίου του σχολείου μου. Ήταν μία πολύ καλή αφορμή, για να μελετήσω τη ζωή του, τις συνήθειές του, τις σκέψεις του, και τις αντιλήψεις του. Τότε κατάλαβα πόσο πρωτοποριακός, ανατρεπτικός και μοναδικός ήταν για την εποχή του, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Ανδρέα Εμπειρίκου: «Ήτο μεγάλος ποιητής ο νέος αυτός και ευγενής. Το λέγω και θα το ξαναπώ πολλάκις – είναι μεγάλος ποιητής ο Κώστας Καρυωτάκης». Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες για το εγχείρημα αυτό ήταν υψηλές, ο χρόνος περιορισμένος, αλλά το μεράκι και η προσπάθεια ήταν η ανταμοιβή μας!



Θοδωρής Κυριακάκης
(Κώστας Καρυωτάκης)

Το λογοτεχνικό εργαστήρι ήταν κάτι πρωτότυπο, μια αξέχαστη εμπειρία. Ο ρόλος της Μαρίας Πολυδούρη με ενθουσίασε, ήταν μια πρόκληση. Αν και ήμασταν διαφορετικές στον χαρακτήρα, κάτι που μου προκαλούσε ιδιαίτερο άγχος αν θα κατάφερνα να αντεπεξέλθω στο ρόλο μου, ο θαυμασμός μου για αυτήν με ώθησε να ταυτιστώ μαζί της. Μια γυναίκα γεμάτη ζωή, δυναμική, ανεξάρτητη, ερωτική, ρομαντική που τη γνώρισα και την ένιωσα βαθύτερα και ουσιαστικότερα μέσα από την παράσταση, ώστε να αποτελεί πλέον ένα πρότυπο για μένα.



Ρομίνα Περμαργκιέντα
(Μαρία Πολυδούρη)

Είναι δύσκολο να περιγραφούν οι δυνατές εμπειρίες. Η αίσθηση πάνω στη σκηνή δεν μπορεί να αποτυπωθεί εύκολα με λέξεις. Είναι βίωμα, πληρότητα, μοναδική χαρά, απελευθέρωση. Η περσινή παράσταση δεν ήταν απλώς μια επιτυχημένη ομαδική δουλειά, ήταν μια άλλη διάσταση της ποίησης και των δημιουργών της. Γνωρίσαμε τον Κ. Καρυωτάκη και τη Μ. Πολυδούρη, ενωθήκαμε μαζί τους δυναμικά και υπεραισθητά, μετείχαμε στον πόνο τους. Παίξαμε θέατρο, πλουτίσαμε τους εαυτούς μας και το κοινό, αποκτήσαμε μια πλατιά και ακέραιη εικόνα της ανθρώπινης υπόστασης και μηδαμινότητας. Γιατί, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Κάρολος Κουν, βάση και θεμέλιο του θεάτρου είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν εκλείψουν αυτά, θέατρο δεν υπάρχει. Και τολμώ να πω ότι η περσινή παράσταση είχε και τα δύο. Ευχαριστούμε δάσκαλε!
Βασιλική Καυκιού
(συντελεστής της παράστασης)

Χανιώτικα νέα (28.11.2015)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/kariotakis-polidouri-ke-i-archi-tis-amfisvitisis/#ixzz3smor9S2w 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ
Ήρθε και παραμένει ως επίσκοπος
Η αλληλογραφία μας (Αθηνά Κανιτσάκη)
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

 Ήρθε και παραμένει ως επίσκοπος

Περίσσευε η συγκίνηση στην ξετρουλιαχτή από κόσμο μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του Τσατσαρωνάκειου Πολιτιστικού Πολύκεντρου της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου στο Καστέλι, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, 23 Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης τιμής και αγάπης για τον τοπικό επίσκοπο, τον μητροπολίτη κ. Αμφιλόχιο, που γιόρταζε τα ονομαστήριά του και τα 10 χρόνια της αρχιερατείας του. Πολύ αγαπητός στο ποίμνιό του, και με διακριτό αλλά και αναγνωρίσιμο έργο, ο εν λόγω επίσκοπος που διαδέχθηκε τον μεγάλο παππού της Κρήτης, τον μακαριστό εδώ και 3,5 χρόνια Ειρηναίο Γαλανάκη, αφού πρώτα μαθήτευσε κοντά του, όντας πρωτοσύγκελλός του.

Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς… Κοινός παρονομαστής των λεγομένων όλων που μίλησαν στην προαναφερθείσα εκδήλωση η φράση αυτή του Αποστόλου Παύλου, από την “Προς Εβραίους επιστολή του” του και σε ρόλο συντονιστή, αρχιμανδρίτη π. Ειρηναίου Μπατσάκη, του γενικού διευθυντή της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης Κωνσταντίνου Ζορμπά, του αρχιερατικού επιτρόπου της Μητρόπολης π. Εμμανουήλ Μπαριωτάκη, και των λοιπών. «Είμαστε μάρτυρες ενός ακάματου αγώνα», είπε ένας εξ αυτών. Ενός αγώνα που και βέβαια συνεχίζεται με περίσσια αγωνία…
Δεν την ήθελε αυτήν την εκδήλωση που έγινε ο μητροπολίτης κ. Αμφιλόχιος, για το πρόσωπό του. Επρεπε να “πιεστεί” πολύ για να την αποδεχτεί, και μόνο σαν έκφραση ανάδειξης του έργου της τοπικής Εκκλησίας. Το υπογράμμισαν με έμφαση οι εκ των εχόντων την πρωτοβουλία τρεις πρώτοι ομιλητές αυτό. Όσο για τον καλαίσθητο και ιδιαίτερα επιμελημένο τόμο (επιμέλεια – σχεδίαση – σελιδοποίηση του και καλού μου μαθητή στο Δημ. Σχ. Στροβλών, θεολόγου, γραμματέα της Μητρόπολης Αντώνη Βακάκη) για τα 10 χρόνια της αρχιερατικής διακονίας και προσφοράς του, που κυκλοφορήθηκε, δεν είχε, κατά δήλωση των μελών της συντακτικής επιτροπής, αλλά και του ίδιου, ιδέα…

«Δεν πρόκειται σήμερα να κάνω προγραμματικές δηλώσεις, για το πώς θα εργασθώ και τι θα προσφέρω. Ηρθα ως επίσκοπος, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν μαστίζομαι από εμπνεύσεις, δεν επιδιώκω πρωτοτυπίες, δεν είμαι ανακαινιστής, ούτε άπληστος για αλλαγές. Ο,τι με φωτίσει ο Θεός. Σε ό,τι με οδηγήσουν οι δικές σας προσευχές και οι δικές σας πνευματικές και όχι μόνο ανάγκες. Καλύτερα γι’ αυτά είναι να μιλήσουν άλλοι αργότερα». Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, ενώπιον του παππού, έχοντας συναίσθηση ότι κληρονομεί «μια πρότυπη και δυναμική ποιμαντορία», στον ενθρονιστήριο λόγο του (13.11.2005) ο κ. Αμφιλόχιος. Τα επανέλαβε κατά την αντιφώνησή του και στην περί ης ο λόγος εκδήλωση, που διανθίστηκε από τραγούδια που απέδωσε η Χορωδία της Παραδοσιακής Μουσικής της Μητρόπολης.

 Πράγματι! Ο,τι τον φώτισε ο Θεός και σε ό,τι τον οδήγησαν οι προσευχές και οι ανάγκες των ανθρώπων, αυτό έκαμε. Ενα πολυσχιδές, πολύτροπο και πολυεπίπεδο έργο που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών, ένα έργο που συνεχίζεται. Εξακολουθεί να γράφει ιστορία η Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, όπως τόνισε στον χαιρετισμό του ο αντιπρόεδρος της Ένωσης Προβολής του έργου του Ειρηναίου Γαλανάκη, Παντελής Κατάκης.

«Βαθειά η ταπεινή μας προσευχή/ τα εκατό τα χρόνια να περάσεις/ κι ολόψυχη σου κάνουμε ευχή/ τους Αγιους συνονόματους να φτάσεις», μας λέει στο τέλος σχετικό ποίημά του, που απήγγειλε στην εκδήλωση ο γνωστός τοις πάσι και ως ποιητής Θανάσης Δεικτάκης. Εκφράζοντας το δημόσιο αίσθημα…

Η αλληλογραφία μας

Αθηνά Κανιτσάκη, συγγραφέα, Χανιά: «Η κυρία Αθηνά ζει για να γράφει και γράφει για να ζει». Αυτή η φράση ήρθε στο νου μου με το που έφτασε στα χέρια μου το τελευταίο (13ο!) βιβλίο σας με τίτλο “Σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμοί”, που περιλαμβάνει κείμενα σας στα “Χανιώτικα νέα” το χρονικό διάστημα 2013 – 2015, με πρόλογο του Νεκτάριου. Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Είμαι κι εγώ ένας απ’ τους πολλούς αναγνώστες σας που χρόνια τώρα μοιράζομαι και τιμώ το έργο σας. Να σας έχει ο Θεός γερή και για να συνεχίσετε να φωτίζετε την καθημερινότητα με τον δικό σας τρόπο, η ευχή μου.

Χανιώτικα νέα (27.11.2015)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/hrthe-ke-parameni-os-episkopos/#ixzz3shY1ZsJe 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

ΕΥΔΟΚΙΑ

Το βιβλίο της Ευδοκίας Σκορδαλά- Κακατσάκη  "Ο Βασιλιάς των Ονείρων" στα βιβλιοπωλεία...


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ευδοκία Σκορδαλά- Κακατσάκη: "O Βασιλιάς των Ονείρων", εκδ. "κόκκινη κλωστή δεμένη"
(με σιντί της Νένας Βενετσάνου)

Μόλις επανεκδόθηκε  «Ο Βασιλιάς των Ονείρων» της Ευδοκίας Σκορδαλά- Κακατσάκη, που έχει κάνει πάμπολλες εκδόσεις από την "Άγκυρα».  Ένα παραμύθι, που αγαπήθηκε πολύ από παιδιά, γονείς, παππούδες –γιαγιάδες,  νηπιαγωγούς  και δασκάλους σε όλη την Ελλάδα και βραβεύτηκε με  από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.   Τώρα επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κόκκινη κλωστή δεμένη», με  νέα  εικονογράφηση από την  Λιάνα  Δενεζάκη. Ένα  τραγούδι- μπαλάντα, συνοδεύει το βιβλίο. Με την  μουσική και την φωνή της  μοναδικής  Νένας  Βενετσάνου που «ντύνουν» με  το φως  τους  ένα ποίημα της συγγραφέα.                                                                                                                                                 
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, διαβάζουμε: Ένας αλλιώτικος Βασιλιάς, καλόκαρδος, ειρηνικός και σοφός, χωρίς παλάτια και χρυσάφια, δίχως όπλα και σπαθιά, βασιλεύει στην Ονειρούπολη! Μονάχο του βιος μια βρύση μαγική, που σταλάζει φως, χαρά, αγάπη κι ότι άλλο λαχταρά η ψυχή μικρών και μεγάλων! Κάθε σούρουπο, ο Βασιλιάς ανοίγει τη βρύση του μ’ ένα κλειδάκι και τα Όνειρα γεμίζουν τα τάσια τους με τα υπέροχα υλικά της…  Μια μέρα έρχεται  στην Ονειρούπολη  ένας μαύρος καβαλάρης και ζητά από το Βασιλιά το κλειδί της βρύσης. Εκείνος αρνείται να του το παραδώσει. Προσπαθεί  επί τρία μερόνυχτα  να μαλακώσει την ψυχή, να αλλάξει τη βουλή του ξένου. Με ποιο τρόπο;  Τον κερνά μέλι και  γάλα! Τον ψυχαγωγεί με το κελάηδημα των αηδονιών και  με το χορό των πουλιών!  Του κάκου όμως!  Έτσι…
Γλυκός και τρυφερός,  ποιητικός και σοφός «Ο Βασιλιάς των Ονείρων»  εξηγεί  στα παιδιά  γιατί ο ύπνος τους δεν είναι όλα τα βράδια  γεμάτος με όνειρα! Και γιατί τα όνειρά τους άλλοτε είναι όμορφα και γλυκά κι άλλοτε  άσχημα και πικρά. Τους μαθαίνει   ακόμα, πως ο κόσμο  μας,  δεν είναι μονοσήμαντος. Πως υπάρχει μέσα του  το καλό και το κακό που αντιμάχονται.  Και πως  η μάχη ανάμεσά τους,  είναι  αέναη!




Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ.

Νύχτα σκοτίδι, έκλεισα τα μάτια, ήρθε ο ύπνος και με πήρε στις αγκάλες του και νά σου κι ο “παιδικός μου φίλος: «Κυβέρνηση… δεν έχουμε! Αντιπολίτευση… δεν έχουμε. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός… δεν έχουμε! Ισα κι όμοια τα μεν, με το δε. Τα “ανόμοια” έρχονται και δένουν στο γλυκόπικρο τούτο ποτήρι που εξακολουθούμε να πίνουμε και πάτο δεν έχει…
– Φίλε τι λες; Τι σ’ έπιασε τέτοια ώρα;

Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ... 
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης




Όψαργας το'δα τ' όνειρο μα έμοιαζε εφιάλτης

Νύχτα σκοτίδι, έκλεισα τα μάτια, ήρθε ο ύπνος και με πήρε στις αγκάλες του και νά σου κι ο “παιδικός μου φίλος: «Κυβέρνηση… δεν έχουμε! Αντιπολίτευση… δεν έχουμε. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός… δεν έχουμε! Ισα κι όμοια τα μεν, με το δε. Τα “ανόμοια” έρχονται και δένουν στο γλυκόπικρο τούτο ποτήρι που εξακολουθούμε να πίνουμε και πάτο δεν έχει…
– Φίλε τι λες; Τι σ’ έπιασε τέτοια ώρα;
– Και προχωρώ: Κυβέρνηση δεν θα φτιάξουμε, αντιπολίτευση δεν θα φτιάξουμε, πώς περιμένεις εσύ Ελληνα να πεις ότι έχεις κράτος; Ασε, που εσύ ο ίδιος είσ’ αυτός που το υποστηρίζεις όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, άρα πώς μπορείς να έχεις παράπονα από τους ξένους που έχουν και συναλλάσονται με μία “μη Κυβέρνηση”, μία “μη αντιπολίτευση”, ένα “μη κράτος”, κάτι το… ανύπαρκτο εν ολίγοις!
Μήπως λοιπόν -για σκέψου- μας έχουν πάρει χαμπάρι οι απ’ έξω “και κάνουν και παίζουν” όπως είναι το λογικό; Παίζουν -στην ουσία- μόνοι τους μπάλα, σ’ ένα γήπεδο που κατηφορίζει κι είναι φυσικό επακόλουθο να δεχόμαστε μόνο εμείς -“οι ανύπαρκτοι ως οργανωμένη κοινότητα”- τα γκολ και αποδιοργανωμένοι να μην μπορούμε, να μην έχουμε τα… προσόντα για οποιαδήποτε άμυνα, οποιαδήποτε απόκρουση.
Για την αντεπίθεση δε, δεν το συζητώ…
Εχουμε καταντήσει ένας σάκος του μποξ, που σιγά-σιγά φθείρεται και αυτός έως ότου τον αποσύρουν…
– Μα υπάρχει ελπίς. Μας το ’παν. Το ’χε πει κι ο Σαμαράκης… βρε φίλε, του λέω σιγανά.
– Τι λες μωρέ, σώώώπα!!! Ο καιρός περνά κι εμείς είμαστε εν αναμονή… Περιμένουμε λες κι έχουμε την πολυτέλεια αυτή να περιμένουμε… Ακόμη κι αυτός ο αυτόματος πιλότος που μας οδηγεί, έχω την αίσθηση ότι σαν να μας βαρέθηκε και θα σηκωθεί να φύγει…
Δεν ξέρουμε πού πατούμε. Δεν γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε!».
…Κείνη την ώρα ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου! Κι έπειτα ήμουν μέσα σ’ ένα αεροθούμενο.
Ο φίλος μου ήταν πάλι εκεί στο διπλανό κάθισμα, μονολογώντας:
«Μια αίολη κατάσταση, μια ιδιάζουσα περίπτωση που πια έχει ξεβάψει όλη η μπογιά της, η καραμπογιά με την οποία μας είχαν παστωμένους.
…Παστωμένοι όλοι μαζί σε μικρομαγαζάκια και μεγάλα μαγαζιά γωνία! “Λαός και Κολωνάκι”, αριστεροί, δεξιοί κεντρώοι, ακολουθητές μαχητικοί και μη, στρατόπεδα όσα και τα μέρη συγκέντρωσης σε τούτη δω τη χώρα· καφενεία και ταβέρνες!
Βαμμένοι την ίδια καραμπογιά που ανάλογα το φωτισμό διέφερε το χρώμα της, ανοικτό, σκούρο κ.λπ.
Ετσι για να ξεχωρίζουμε την ομοιότητά μας! Ή να μην τη ξεχωρίζουμε, ανάλογα πώς τους συμφέρει: οπαδοί φανατικοί με τους μεν και με τους δε, αντιμαχόμενοι για τα συμφέροντά τους…
Εμείς ο λαός, εμείς οι οπαδοί, φίλε!
Ξύπνα!».

Χανιώτικα νέα (25.11.2015)



Χανιώτικα νέα (25.11.2015)



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ
Έχουμε κι εφέτος βεντέμα, πατέρα!
Μπορείτε να πείτε ότι είμαι ονειροπόλος

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης


Έχουμε κι εφέτος βεντέμα, πατέρα!

Με τον πατέρα
Σαν σήμερα, ημέρα των γενεθλίων μου, η κηδεία σου πατέρα, πάνε 21 χρόνια από τότε. Hταν μια ηλιόλουστη μέρα, “μέρα για ελιές”, για να χρησιμοποιήσω μια δική σου έκφραση. Κι αν είχαμε βεντέμα εκείνη τη χρονιά, να σπάσουν ήταν οι ελιές απ’ τον καρπό! Καληώρα, όπως κι εφέτος!

Να δεις τα μουρέλα που φυτέψαμε μαζί (εσύ τα φύτευες, εγώ τους λάκκους άνοιγα) στον Κάτω Βλάση, πριν από ένα χρόνο η τελευταία σου επιθυμία, όταν κατάλαβες πως έφτανε το τέλος σου. Να βρεθεί τρόπος να πας μέχρι το χωράφι, παίρνοντας ανάσες απ’ τη φιάλη οξυγόνου, για ν’ αποχαιρετήσεις τα τελευταία απ’ τα πολλά σου δέντρα. Βρέθηκε…

«Και την καρυδιά εγώ θα την φυτέψω», μου ’χες πει, όταν τελειώσαμε με τις ελιές. Διαταγή ο λόγος σου. Λένε, πως “όποιος φυτέψει καρυδιά, την βγάζει δεν την βγάζει τη χρονιά”, σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα τον λάκκο. Ηταν το τελευταίο απ’ τα τελευταία σου δέντρα. Το κύκνειο άσμα σου. Το θυμήθηκα κι εφέτος μαζεύοντας τα καρύδια…

Μια μεγάλη βόλιτα στους τόπους που για 85 χρόνια διαντάλλασσες, το καλύτερο συναπάντημα, στη μνήμη σου και για τη μνήμη σου τις προάλλες. Στους τόπους εκείνους που φύτεψες αμπέλια κι ελιές, άνοιξες πηγάδια και στέρνες, έβαζες μποστάνια. Στους Βλάσηδες, στην Γρεν Ελέ, στον Οχουδο, στα Λιβάδια, στον Τρευλό, στην Γκαγιαρή, στον Παγά. Στους τόπους εκείνους που αγωνιζόσουν σχεδόν κάθε μέρα από ήλιο σε ήλιο, με τη σκαλίδα και το ζευγάρι, να κάνεις τη γη να σ’ απαντά κατά που τη ρωτούσες…

Όχι, δεν πεθαίνουν οι αγαπημένοι μας, όσο τους θυμούμαστε, όσο ξαναβρίσκουμε τις πατημασιές τους, όσο μένει η ευωδία απ’ το πέρασμά τους. Τι κι αν διαβαίνουν οι καιροί, τι κι αν περνούν οι χρόνοι… Πάρε το ραβδιστήρι σου κι έλα, πατέρα! Εχουμε κι εφέτος βεντέμα, σου λέω!

Μπορείτε να πείτε ότι είμαι ονειροπόλος 

 

«Ο φόβος πλανιέται στο Μανχάταν…/ Οπως πλανιέται ο φόβος όπου Γης,/ όταν -ερήμην του “δίδαξαν με τα δικαιώματα του άλλου”-/ παιδιά πεθαίνουν απ’ την πείνα και τη δίψα,/ εν ψυχρώ δολοφονείται η ελπίδα μιας καλύτερης ζωής,/ τα τύμπανα του πολέμου δεν κουράζονται να ηχούν». Οι στίχοι από το ποίημά μου “Ο φόβος πλανιέται στο Μανχάταν”, που γράφηκε λίγες μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση (11 Σεπτεμβρίου 2001) στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης (βλ. και ποιητ. συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013) στον νου μου διαρκώς τις τελευταίες μέρες, μετά την 13η Νοεμβρίου, ημέρα Παρασκευή.

Να αλλάξω τον τόπο στον πρώτο στίχο:  Ο φόβος πλανιέται στο Παρίσι

Βεβαίως και δηλώνουμε όλοι Γάλλοι μετά το μακελειό στην πόλη των Φώτων απ’ τους φανατικούς μουσουλμάνους. Οπως δηλώναμε όλοι Αμερικανοί, πριν από 14 χρόνια, μετά την πρωτοφανή τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά του αμερικανικού ονείρου, με εκατοντάδες αθώα θύματα. Ταυτόχρονο, ωστόσο, να δηλώνουμε και Σύροι κα Τούρκοι και Λιβανέζοι και Κούρδοι και Λίβυοι και Ρώσοι και Αφγανοί… Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Ίδιο ακριβώς βάρος έχει στη ζυγαριά του Θεού, όπως κι αν τον λέμε, η ανθρώπινη ζωή, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας…

Σε μυστική συνάντηση μεταξύ του Αλλάχ και του John Lennon ο πρώτος (κατά που μας λέει ο Νίκος Γκάτσος στον “Κεμάλ” που μελοποίησε ο Μάνος Χατζηδάκις) είπε: “Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί/ με φωτιά και με τσεκούρι πάντα ο κόσμος προχωρεί/ Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ”, και ο δεύτερος απάντησε, (το γράφω στα ελληνικά): “Φαντάσου όλους τους ανθρώπους/ Ζώντας τη ζωή εν ειρήνη/ Μπορείτε να πείτε ότι είμαι ονειροπόλος/ Αλλά εγώ δεν είμαι ο μόνος”. Τη συνομιλία κατέγραψαν, γράφει η αδελφή μου η Χρύσα, στη σελίδα της στο βιβλίο των Προσώπων, τόσο οι ρεαλιστές όσο και οι ονειροπόλοι.

Χανιώτικα νέα (24.11.2015)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/echoume-ventema-ki-efetos-patera/#ixzz3sPMdbzS5 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

ΒΙΒΛΙΑ

Νίκος Ψιλάκης:    Πολυφίλητη
Εκδότης: Καρμάνωρ
polyfilitiΜια νέα γυναίκα μ’ ένα νόθο βρέφος στην αγκαλιά περπατά για ώρες πολλές σε άγνωστα μονοπάτια και τελικά προλαβαίνει να κλειστεί στην πόλη, λίγο πριν αρχίσει η μεγαλύτερη πολιορκία της ιστορίας. Το επόμενο βράδυ το αφήνει έκθετο στα σκαλιά του Αγίου Σαλβαδόρου και κλείνεται στη μοναξιά της προσπαθώντας να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο που δεν τη χωρούσε. Κοιμάται σε χαλάσματα και σε ξενώνες, γίνεται τροφός ενός ορφανού κοριτσιού και τελικά καταλήγει σε μιαν ακρινή γειτονιά του Κάστρου, όπου ζει όλα τα χρόνια της πολιορκίας. Ο μεγάλος της έρωτας, χαμένος στις άδηλες διαδρομές των συναισθημάτων, επανέρχεται σε κάθε στιγμή, άλλοτε ως μνήμη και άλλοτε ως ελπίδα. Σ’ αυτή τη μικρή γειτονιά του Κάστρου, ανάμεσα σε ανθρώπους που μαθαίνουν να ζουν με τον πόλεμο μέχρι να παραδοθούνε στον ζόφο, ζει για είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια. Δύο σημαντικές παρουσίες σημαδεύουν τη ζωή της: ένας χρυσικός, που επιμένει να διακηρύσσει πως οι πιο στεγανές φυλακές του κόσμου χτίζονται με φόβο, κι ένας γραμματικός, που τον γνώριζε από τα παιδικά της χρόνια.

Χανιώτικα νέα (21.11.2015)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/vivlia-101/#ixzz3sK7lMo8m 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

ΚΑΖΟΒΑΡ

Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
«Μη φοβηθείτε,/ όσοι ξέρετε από δάκρυα»
(Θα ’ρθει καιρός)

marakis21Ο Βαγγέλης Κακατσάκης είναι ο ποιητής που παρουσιάζουμε σήμερα στο Ατέχνως. Ο ποιητής γεννήθηκε στο Νίππος Χανίων από γονείς αγρότες το 1948. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή (σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο) και μετεκπαιδεύτηκε στις Επιστήμες της Αγωγής. Εργάστηκε για 36 χρόνια ως δάσκαλος. Έχει ασχοληθεί ενεργά, για μια 20ετία περίπου, με το συνδικαλισμό και συνεχίζει ν’ ασχολείται εδώ και 45 χρόνια με τον πολιτισμό και την παράδοση. Είναι συνεργάτης, απ’ τα μέσα της 10ετίας του 1970, της εφημερίδας “Χανιώτικα νέα”. Εκτός των άλλων δημοσιευμάτων του (ποιήματα, διηγήματα, επιφυλλίδες, χρονογραφήματα, άρθρα, μελέτες κ.λπ.) έχουν κυκλοφορηθεί σε βιβλία άλλες δύο ποιητικές του συλλογές: “Τα άλογα του χρόνου” (1973), “ΚΑΖΟΒΑΡ” (εκδ. “Φιλιππότη”, 1987) και “Όταν γίνεις ποίημα” (εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης”, 2013) και το πεζό “Τα γράμματα της Παναγίας” (Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, 2013).
Ξεκινάμε με μια παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «ΚΑΖΟΒΑΡ» (40 ποιήματα συν ακόμα 3 που λειτουργούν ως πρόλογος κι επίλογος αντίστοιχα) η οποία περιλαμβάνει ποιήματα γραμμένα πριν από 30 χρόνια και κυκλοφόρησε σαν βιβλίο το 1987 κάνοντας δύο εκδόσεις από τον «Φιλιππότη». Ο τίτλος της συλλογής αποτελεί μια λεκτική κατασκευή του  ίδιου του ποιητή. Σύμφωνα μες τον ίδιο την εποχή που αποφάσισε να εκδόσει την «ΚΑΖΟΒΑΡ» διάβαζε τον «Μπολιβάρ» του Νίκου Εγγονόπουλου. Η κατάληξη, -βαρ, του άρεσε και του θύμιζε επανάσταση. Έτσι επινόησε αυτή τη λέξη, που μάλλον δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Η Κάζοβαρ δεν είναι όμως μόνο ο τίτλος ενός βιβλίου αλλά μια ολόκληρη πολιτεία, μια πόλη-χώρα όπου συνυπάρχουν οι «χυδαίοι», οι «αδύνατ(μ)οι» και οι «φαέθοντες» και όπου ο Ποιητής ως ο «έσχατος άνθρωπος» προσεγγίζει τα γεγονότα προσπαθώντας να ερμηνεύσει κάποιες από τις ανθρώπινες συμπεριφορές αλλά και τις διαφορετικές κοινωνικές πραγματικότητες.
Ο ίδιος ο ποιητής σε συνέντευξη σε τοπική εφημερίδα των Χανίων (Χανιώτικα Νέα, 27/6/2014, ρεπορτάζ: Δημήτρης Μαριδάκης), δήλωσε ότι στην Κάζοβαρ συνυπάρχουν όλων των ειδών οι άνθρωποι. «Οι “χυδαίοι” που θέλουν να επιβάλουν το κακό, οι “αδύναμοι” που θέλουν να κάνουν το καλό, αλλά κάνουν ελάχιστες προσπάθειες για να το πετύχουν και υπάρχουν και οι “φαέθοντες”, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν τη δική τους επανάσταση. Αυτή η πόλη βέβαια μπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αλλά και μέσα στην καρδιά μας. Ο καθένας μέσα στην καρδιά του μπορεί να έχει μια Κάζοβαρ». Όπως θα αντιληφθεί κι ο αναγνώστης η Κάζοβαρ δεν είναι απλώς ένα δημιούργημα της ποιητικής φαντασίας και ευφυίας του Βαγγέλη Κακατσάκη αλλά μία πολιτεία-αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Κι αυτό ισχύει τόσο στα χρόνια που εκδόθηκε το βιβλίο (1987) αλλά και σήμερα. Μπορούμε μάλιστα να υποθέοσυμε με μεγάλη ακρίβεια ότι στα ποιήματα αυτά φαίνεται η επιρροή των πρόσφατων (για τότε) κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων με πρώτο γεγονός στη σειρά την ελληνική Χούντα αλλά και τη διεθνή συγκυρία της εποχής. Έντονο είναι και το θρησκευτικό στοιχείο στην «Κάζοβαρ».
Στα πρόσωπα των «χυδαίων» θα αναγνωρίσουμε τους εξουσιαστές της καθημερινότητάς μας, στους «αδύνατους» μια πλευρά της κοινωνίας που ζει, εργάζεται και σκέφτεται σε μια κατάσταση όπου οι «χυδαίοι» έχουν τον πρώτο λόγο και στους «φαέθοντες» εκείνη τη μικρή ή μεγάλη πλειοψηφία που αγωνίζεται με όλες της τις δυνλαμεις για να ερμηνεύσει τις εξελίξεις αλλά και για να χτίσει μια κοινωνία όπου οι «χυδαίοι» δεν θα έχουν λόγο. Η ίδια η «Κάζοβαρ» αποτελεί το κοινωνικό, ηθικό και αισθητικό όραμα του δημιουργού της, ο οποίος ήταν μόλις 39 χρονών όταν την συνέθεσε. Και σίγουρα είναι το όραμά του ακόμα και σήμερα – τρεις εκδόσεις έχουν πραγματοποιηθεί ως τώρα του βιβλίου παράλληλα με την νεότερη ποιητική παραγωγή του Βαγγέλη Κακατσάκη.
Η ποίηση του Βαγγέλη Κακατσάκη (κι όχι μόνο στην «Κάζοβαρ») είναι μία ποιήση που συγκινεί αλλά και μια ποίηση που δεν κάνει εκπτώσεις σε όσα θέλει ννα πει ή και, ίσως, να καταγγείλει. Αλλά πάνω απ’ όλα θέλει και διεκδικεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να σταθεί γενναίος και ελεύθερος απέναντι στις δυσκολίες και τα εμπόδια. Όπως έχει δηλώσει «Δεν αλλάζει τον κόσμο η ποίηση. Μπορεί όμως κατά κάποιο τρόπο να βοηθήσει τους ανθρώπους να γίνουν καλύτεροι για να αλλάξουν στη συνέχεια τον κόσμο. Με την έννοια αυτή ο ποιητής οφείλει να είναι “παρών”, ιδίως στην εποχή μας που είναι μια εποχή ηθικής κρίσης», μπορεί όμως ως κοινωνικό γεγονός που είναι να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους της και να εκφράσει τις βαθύτερες ανησυχίες της.
Κοινός τόπος της «Κάζοβαρ» είναι, σύμφωνα με τον ποιητή, η άποψή του ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν και το θέμα είναι ποιο απ’ τα δυο υπερασπιζόμαστε τόσο στην ιδιωτική μας οδό όσο και στον δημόσιο βίο μας. Από τη δική μας πλευρά μάλλον εντοπίζουμε κάτι περισσότερο πέρα πό τη μάχη καλού και κακού, μια έστω απροσδιόριστη και ασυναίσθητη ταξική, υλιστική διαμάχη κι όχι αποκλειστικά ηθική και ιδεολογική όπως είναι η στάση του ποιητή. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ελπίδα, ένα θεατρικό αναλόγιο που επιλέγει να βαδίσει τον Ανήφορο ενάντια σε κάθε εμπόδιο. Αλλά πέρα από τις προσωπικές αναγνώσεις, έχουμε να δηλώσουμε ότι στα χέςρια μας έχει παραδοθεί ένα ποιητικό έργο υψηλής επιδραστικότητας που χρειάζεται να ανακαλύψουμε και να μελετήσουμε.
Τα εικαστικά έργα της τρίτης έκδοσης του βιβλίου, που συνομιλούν με τα ποιήματα αλλά και που αποτελούν μια ξεχωριστή, αυθύπαρκτη ποιητική-εικαστική δημιουργία είναι του Χανιώτη εικαστικού Γιάννη Μαρκαντωνάκη.
Εδώ κλείνει αυτή η παρουσίαση, με την πρώτη ευκαιρία θα ξανασχοληθούμε με την ποίηση του Βαγγέλη Κακατσάκη κι ιδιαίτερα με τις πρόσφατες εκδόσεις του. Ακολουθούν κάποια ποιήματα από την «Κάζοβαρ».
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Μπήκαν στην πόλη
η αγορά γέμισε μάσκες.
Ο ήλιος μαζεύτηκε
πάνω στην ξεμοναχιασμένη παπαρούνα.
Οι πολλοί κρύφτηκαν στα σπίτια τους
και στόμωσαν με τα μάτια τους τις κλειδαρότρυπες.
Ο φόβος κραυγάζει στους σάπιους μελντεσέδες
δένεται φιόγκος στα μαλλιά των κοριτσιών.
Ουά ο καταλύων τον ναόν!
Η μέρα σπαρταρά
πνιγμένη απ’ τα «γιούχα».
ΒΕΒΑΙΩΣΗ
Ο γιατρός βεβαίωσε τον θάνατο.
Κάποιος περαστικός μίλησε για ζωή.
Ανάμεσα στις δυο αυτές λέξεις
κατασκήνωσαν του κόσμου οι αμφιβολίες.
Τα τρωκτικά, ωστόσο,
ροκάνισαν την ιδέα
της ζωής.
Ξεγνοιάσαμε! Τώρα πια,
δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολίες…
ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ
Όσοι ξέρετε από δάκρυα,
μη φοβηθείτε για την όποια άλωση.
Μην τρομάξετε με την απουσία των χελιδονιών.
Μην κλέψετε για τα πένθιμα φακιόλια των τραγουδιών.
Θα ‘ρθει η άνοιξη
και θα επιστρέψουν τα χελιδόνια.
Θα ΄ρθει καιρός,
που τα τραγούδια θα γίνουν αναστάσιμα.
Μη φοβηθείτε,
όσοι ξέρετε από δάκρυα.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ
Μια σταγόνα ξεχασμένη
απ’ τη χθεσινή θύελλα
στο φτερό της ,αργαρίτας,
πρόφτασε τα χαιρετίσματα
στον ήλιο…
Έτσι μπόρεσα να μπω
στον ναό του αγώνα.
Ένας λαός ολ’ακερος με περίμενε:
«Είσαι μαζί μας!»
Λέω «καλημέρα» στον ήλιο,
άρα υπάρχω
Όχι! Δεν μπορούν
πια να με σκοτώσουν
αφού το χέρι μου
βαφτίστηκε
στην κολυμπήθρα των ματιών σας…
Όχι! δεν μπορούν
πια να με σκοτώσουν,
αφού το χέρι μου
έμεινε μέσα στο δικό σας.
«Είμαι μαζί σας!»
Τροπαιοφόρος άνεμος
μπήκε απ’ τα παράθυρα.
Οι μαργαρίτες έγιναν τραγούδια.
Το κρασί και το ψωμί
σώμα και αίμα.
Τώρα πια ο ναός
Αντηχεί απ’ τ’ «αλληλούια!»

ΠΟΙΗΣΗ

ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΕ


Επειδή πολύ αγάπησε
ο ζητιάνος το ξεροκόμματό του,
το παιδί τη δεκάρα του,
ο γύφτος το τσαντίρι του,
και η πόρνη την απόγνωσή της,
πελέκησαν τον σταυρό
με το ψωμί που βρήκαν
στο σακούλι του ζητιάνου,
έκαναν τα καρφιά
με τη δεκάρα που πήραν
απ’ την τσέπη του νηστικού παιδιού,
χάλκεψαν την επιγραφή
με την απόγνωση της πόρνης
κι ετοίμαζαν για τάφο
το τσαντίρι του γύφτου.

Όταν άφηνε η μέρα
την τελευταία της πνοή,
σταύρωσαν ένα κυκλάμινο∙

επειδή πολύ αγάπησε την ομορφιά…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(ΚΑΖΟΒΑΡ, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης, Πυξίδα της Πόλης, Χανιά,2005)

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Τα Εισόδια της Παναγίας σήμερα, τι καλύτερο, λοιπόν, από ένα αφιέρωμα στην εκκλησία της καρδιάς όλων των Χανιωτών, στην Τριμάρτυρη, στον Καθεδρικό Ναό των Εισοδίων της αγαπημένης μας πολιτείας! Να ’ναι καλά ο ιερατικός προϊστάμενος του Ναού, ο και καλός μου φίλος απ’ τα παλιά, ο γνωστός και ως συγγραφέας θεολόγος καθηγητής, παπα-Στυλιανός Θεοδωρογλάκης και η καλή δασκάλα της Ε2 τάξης του αγαπημένου μου 5ου Δημ. Σχολείου, Ελπίδα Μπάρκα, που ανέλαβαν να υλοποιήσουν την ιδέα μου. Βαθιά χαραγμένη στη μνήμη των παιδιών των Πεμπτακιών του Πέμπτου θα μείνει σίγουρα η επίσκεψή τους, πριν από λίγες μέρες στην εκκλησία της Χανιώτισσας Παναγίας, που έγινε για τις ανάγκες του αφιερώματος, όπως φαίνεται έντονα στις υπέροχες εργασίες που έκαναν όλα τους, ανεξάρτητα αν οι μισές σχεδόν απ’ αυτές, δυστυχώς, δεν χώρεσαν…
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης



Ε2 Τάξη 5ου Δημ. Σχ. Χανίων
Επίσκεψη στην Τριμάρτυρη


Καλοί μου φίλοι,
καλό Σαββατοκύριακο και Καλή Παναγιά!
Τα Εισόδια της Παναγίας σήμερα, τι καλύτερο, λοιπόν, από ένα αφιέρωμα στην εκκλησία της καρδιάς όλων των Χανιωτών, στην Τριμάρτυρη, στον Καθεδρικό Ναό των Εισοδίων της αγαπημένης μας πολιτείας! Να ’ναι καλά ο ιερατικός προϊστάμενος του Ναού, ο και καλός μου φίλος απ’ τα παλιά, ο γνωστός και ως συγγραφέας θεολόγος καθηγητής, παπα-Στυλιανός Θεοδωρογλάκης και η καλή δασκάλα της Ε2 τάξης του αγαπημένου μου 5ου Δημ. Σχολείου, Ελπίδα Μπάρκα, που ανέλαβαν να υλοποιήσουν την ιδέα μου. Βαθιά χαραγμένη στη μνήμη των παιδιών των Πεμπτακιών του Πέμπτου θα μείνει σίγουρα η επίσκεψή τους, πριν από λίγες μέρες στην εκκλησία της Χανιώτισσας Παναγίας, που έγινε για τις ανάγκες του αφιερώματος, όπως φαίνεται έντονα στις υπέροχες εργασίες που έκαναν όλα τους, ανεξάρτητα αν οι μισές σχεδόν απ’ αυτές, δυστυχώς, δεν χώρεσαν… «Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα δέος, έντονη συγκίνηση και θρησκευτική κατάνυξη», γράφει ένα απ’ τα παιδιά. Για να συμπληρώσει: «Επίσης, ένιωσα ότι θα μάθουμε πολλά και χρήσιμα στοιχεία για το ιστορικό παρελθόν του Ναού, που αποτελεί ένα απ’ τα σημαντικότερα σύμβολα των Χανίων».
Τί να προσθέσω εγώ! Τίποτα άλλο παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ και εκ μέρους των αναγνωστών του Παιδότοπου, στα παιδιά, στη δασκάλα τους και βέβαια, στον παπα – Στυλιανό…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος




Εχω εκπλαγεί απ’ τις εικόνες γύρω μου. Είναι γεμάτες χρώμα και σκέψεις!!! Είναι έτοιμες να μιλήσουν!!! Ο Ναός είναι χτίσμα (παλαιά αποθήκη των Καθολικών) του 14ου αιώνα. Οταν οι Τούρκοι κατέλαβαν τα Χανιά το 1645 ο ναός μετατράπηκε σε σαπουνοποιείο.
Μέχρι το 1868 άνηκε στον Τούρκο αξιωματούχο Πασά Μουσταφά Γκιριτλή. Στο χώρο της ελαιοαποθήκης φυλλασόταν η εικονα της Παναγίας με ακοίμητο καντήλι, σύμφωνα με διαταγή του Πασά.
Τι σαπουνοποιείο εγκαταλείφτηκε και ο τελευταίος τεχνίτης πήρε την εικόνα μαζί του. Οταν ο μουσταφά έγινε πρωθυπουργός, η Χριστιανική κοινότητα ζήτησε τον χώρο για ανέγερση του Ναού.
Η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1860 στη μορφή της τρίκλιτης Βασιλικής με υπερυψωμένο το καλυμένο από οξυκόρυφη κάμαρα μεσαίο κλίτος. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία συνδέονται με την παράδοση. Ο ανατολικός τοίχος κοσμείται με αγιογραφίες έργα των Γ. Καλλιτεράκη, Γ. Σταυράκη, Ε. Τριπολιτάκη, Δ. Κοκότση.
Ο π. Στυλιανός μας είπε ότι νιώθει αίσθημα ασφάλειας, γιατί, γύρω του είναι ο Χριστός, οι Αγιοι, η Παναγία, ο Απόστολος Παύλος και οι τρεις Ιεράρχες.
Υπήρξε ασυλο και καταφύγιο των κατά καιρούς διωκομένων κατά τις εθνικές εξεγέρσεις. Υπέστη ζημιές από τους γερμανούς, τον Μάιο του ’41.
Και αυτή η Εκκλησία είναι τόπος, αγάπης, πίστης και ευγνωμοσύνης προς το Θεό.
Γιάννης Αυγουστινάκης Ε2

Μόλις μπήκαμε στη μεγαλοπρεπή κι επιβλητική εκκλησία της πόλης μας… Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα δέος, έντονη συγκίνηση και θρησκευτική κατάνυξη. Επίσης, ένιωσα ότι θα μάθουμε πολλά και χρήσιμα στοιχεία για το ιστορικό παρελθόν του Ναού, όπου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα των Χανίων.
Πρόκειται για μία εκκλησία που φαίνεται πολύχρονη, αλλά είναι και αρκετά καλοδιατηρημένη.
Λίγη ώρα αργότερα, ο σεβαστός ιερέας της Τριμάρτυρης μας εξήγησε διάφορα θέματα σχετικά με τη θρησκεία μας, τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Εγώ και οι συμμαθητές μου κοιτάζαμε εντυπωσιασμένοι μια τον ιερέα και μια τις άψογες αγιογραφίες του ναού με τον άπλετο φωτισμό. Επίσης, αισθάνθηκα μεγάλη θρησκευτική κατάνυξη καθώς παρατηρούσα τα ασημένια καντήλια με τη δειλή φλογίτσα να τρεμοσβήνει ταπεινά. Αργότερα, ο ιερέας μας είπε ότι η Εκκλησία χτίστηκε πριν περίπου 150 χρόνια. Οταν μας κατέκτησαν οι Τούρκοι, έφτιαξαν μια αποθήκη. Ο Πασάς που είχε την αποθήκη αυτή έγινε πρωθυπουργός στην Τουρκία και γι’ αυτό τον λόγο μας άφησε να την κάνουμε ό,τι θέλουμε. Εμείς ζητησαμε να την κάνουμε Εκκλησία και μας άφησαν.
Κατόπιν, ο ιερέας, μας έδειξε ένα εικόνισμα με τον Χριστό βρέφος και τη Μητέρα Του, την Παναγία, να τον κρατάει. Καθώς παρατηρούσα την Εικόνα αυτή, ένιωσα πολύ δυνατός, την απέραντη Προστασία και Αγάπη της Παναγίας για όλα τα παιδιά του κόσμου.
Αυτή η επίσκεψη στον Ιερό Ναό της πόλης μας θα μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου. Εύχομαι να ξαναέρθουμε με το σχολείο μου!
Κυριάκος Φυντριλάκης
5ο Δ.Σ. Χανίων τάξη Ε2

Ευχαριστούμε τον πατέρα Στυλιανό για όλες τις ιστορίες που μας είπε που έχουν σχέση με τον Ναό. Δύο απ’ αυτές μας τράβηξαν το ενδιαφέρον:
Μετά τη Δοξολογία που έγινε το 1913 για την Ενωση της Κρήτης στην Τριμάρτυρη, ο βασιλιάς Κων/νος και ο Βενιζέλος παραχώρησαν τη θέση τους -ώστε να σηκώσουν αυτοί τη σημαία στον Φιρκά- από σεβασμό στους αγωνιστές  Σκαλίδη και Χατζημιχάλη Γιάνναρη.
Την εποχή της Κατοχής, ο μακαριστός μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος που τότε ήταν απλός ιεροκύρηκας προσκλήθηκε να βγάλει λόγο τη μέρα της Ανάστασης. Ανέβηκε στον άμβωνα κι άρχισε να μιλάει. Στο τέλος της ομιλίας του είπε: «Ευχόμαστε να έρθει η ανάσταση και στην πατρίδα μας». Τον πρόδωσαν κάποιοι και πριν τελειώσει η λειτουργία, οι Γερμανοί τον περίμεναν απ’ έξω.
Μια κυρία, η κα Αικατ. Ανδρουλιδάκη του έβαλε το παλτό και το καπέλο της κι έτσι βγήκαν απ’ το ναό χωρίς να τους καταλάβουν οι Γερμανοί. Ετσι γλύτωσε.
Ε2



Εμένα μου άρεσαν όλα στο Ναό και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν μας είπε ο παπά-Στυλιανός ότι όταν μπαίνουμε στην Εκκλησία είναι σαν να είμαστε στην αγκαλιά της Παναγίας και μην φοβόμαστε τις καταιγίδες, τους σεισμούς κ.λπ.
Ραφαέλα Ζαχαράκη

Χανιώτικα νέα (21.11.2015)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/i-episkepsi-mas-stin-trimartiri/#ixzz3s78TUlB2 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook