Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

ΕΥΔΟΚΙΑ

Η Γιασεμιά και τα αστεράκια
Γράφει ο Χρήστος Κωσταντουδάκης

Ευδοκια χαίρε
Προδηλως εχεις εισπραξει τοσα μπραβο για τη '' ΓΙΑΣΕΜΙΑ'' σου που θα κινδυνευε ενα ακομη να χαθει στη θαλασσα των μπραβο, μπραβο ,μπραβο.......
Ισως ενα ευγε να ειναι προσφοροτερο , ικανο να συναντησει τη φυσικη σου ευγενεια.Γιατι μονο ενας ανθρωπος μα τη δικη σου χαμηλοτονη παρουσια , την γλωσσικη καλλιεπεια, τηνεκφραστικη πληροτητα και την αναγκαια λογοτεχνικη εντιμοτητα μπορουσε να χτισει λεξη ,λεξη ενα τετοιο αισθητικα δικαιωμενο παραμυθι, τετοιο ωστε να μην... περισσευει ουτε μια λεξη. Εξ αλλου το ενεργητικο λεξιλογιο του καθενος εχει κατι το μοναδικο,'' ειναι ενα ιδιοσυγκρατικο δικτυο προσωπικων συνδεσεων προσαρμοσμενο στις γλωσσικες ικανοτητες μας.
Το διαβασα το ξαναδιαβασα ,ξανα και ξανα.Το διαβασα και στα εγγονια μου. Το χαρηκε ολη η οικογενεια.Ειναι μια βρυσομανα αισθητικης απολαυσης που ο καθενας μπορει με το ασημενιο τασι του να παρει λιγο αγιασμα , λιγο αναβλεμμα ψυχης. Να παρει απο το χερι σου ενα κομματι αντιδωρο απ' αυτο που τοσα χρονια με καλοσυνη μοιραζεις σε μικρους και μεγαλους.
Δεν χρειαστηκε να θερμανω το ενδιαφερον των παιδιων για να μαθουν να<< αφουγκραζονται τους αιωνες>> και να χαιρονται το παιγνιδι των λεξεων βιωνοντας ταυτοχρονα τηναληθεια και την ομορφια που διακονουν αδιαλειπτα την ανθρωπια.
Λες και ηταν ετοιμα απο καιρο.
Ξερεις εσυ, ξερεις ν' αναβεις το μαγικο λυχναρι στις καρδιες των παιδιων με την ευφυη επιλογη σου να κρυβεις τους παραμυθητικους διδακτισμους πισω απο αψογα λεκτικα τεχνασματα. Το << λες>> χωρις να το γραφεις, αν και το ξερουμε ολοι πως οι συγκρισεις γεμιζουν τις φυλακες και τα ψυχιατρεια.
Σημειωνω πως προδιαθετεις και γλυκαινεις το κειμενο με το εμβληματικο ΜΟΤΟ- ΧΑΙΚΟΥ- του Γ. Σεφερη.
Ηγλωσσα της εικονας ,ρομαντικη, ονειρικη[ η μονη γλωσσα που γινεται κατανοητη ,απ' ολους ,περα απο γλωσσικα συνορα] με εμπνευση ,φαντασια και δεξιοτεχνια φροντιζει να ισορροπει η χαρη της τεχνης με την κομψοτητα του εντυπου λογου. Ευγε και στην Κριστιν.




Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ


ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗ





Έτσι, με τα αίματα και τις λάσπες∙

με τα φλογωμένα ντουφέκια τους∙

με τις μαύρες ψυχές τους∙

με το χαμόγελο δολοφονημένο

στην κάνη του τουφεκιού∙

με την ψυχή

των εχθρών στα δόντια τους∙

και τα σημαιάκια

στα φονικά τους χέρια.



Έτοιμοι για παρέλαση,

μπροστά απ’ τη λεηλατημένη Ειρήνη.

Έχουνε -λένε- νικήσει…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης , ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ' Έκδοση, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης, Χανιά, 2014






Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Δ1 τάξη 8ου Δημ. Σχ. Χανίων
ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΑ ΟΧΙ ΤΟΥ 2016

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Μας λένε πολλά και σημαντικά πράγματα ο δάσκαλος και τα παιδιά της Δ1 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων, για το ΟΧΙ του 1940 και για τα ΟΧΙ που λέμε, πρέπει να λέμε, σήμερα, στις εργασίες τους, που έγραψαν και ύστερα από μια επίσκεψή τους στο Ναυτικό Μουσείο Κρήτης, και οι οποίες φιλοξενούνται στον Παιδότοπο, ανήμερα της 76ης Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940. Oχι δεν έχω να προσθέσω, ούτε ν’ αφαιρέσω, τίποτα απολύτως σ’ αυτά. Απλά και μόνο τα από καρδιάς συγχαρητήριά μου, γι’ αυτά που γράφουν, έτσι όπως τα γράφουν, έχω να τους δώσω. Και, βέβαια, να εκφράσω την αισιοδοξία μου για το μέλλον της πατρίδας. Οσο υπάρχουν δάσκαλοι, όπως ο Βαγγέλης Παγωνίδης από τον Εβρο και γενικότερα παιδαγωγοί, όπως τη Χανιώτισσα μουσειοπαιδαγωγό του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης Τζίνα Βασιλάκη, υπάρχει ελπίς!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος



Φέτος αποφασίσαμε, σαν μεγάλοι πια που είμαστε, μαθητές της Δ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου, να πρωτοτυπήσουμε και να προσεγγίσουμε ενεργά, αυθόρμητα και εναλλακτικά τα ιστορικά γεγονότα για την επετειακή εκδήλωση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου.
Μέσα από τη βιωματική προσέγγιση ποιημάτων και πεζών κειμένων στο γλωσσικό μάθημα και με τη μέθοδο της δημιουργικής γραφής, κληθήκαμε να γράψουμε τα δικά μας κείμενα σχετικά με τα γεγονότα της εποχής του 1940 αλλά και του σήμερα, με θέμα “Το ΟΧΙ του 1940 και τα ΟΧΙ που λέμε ή πρέπει να λέμε κι εμείς σήμερα”. Σε αυτά προστέθηκαν και οι καλλιτεχνικές δημιουργίες μας (αφίσες, εικονογραφημένη ιστορία).
Παράλληλα εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι ζούμε σε ένα ευλογημένο τόπο, τα Χανιά μας, που πήρε ενεργά μέρος στο καθαυτό γεγονός, αυτό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μάλιστα η συμμετοχή του όχι μόνο παθητική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλά εξ’ ολοκλήρου ουσιαστική που άλλαξε την έκβαση των γεγονότων της Παγκόσμιας Ιστορίας, και του Παγκόσμιου Χάρτη, αποφασίσαμε να ζήσουμε, έστω για λίγο, τα γεγονότα μέσα από μια βιωματική επίσκεψη στο Ναυτικό Μουσείο της πόλης μας, αυτό το πραγματικό στολίδι, και τη συμμετοχή μας στο επετειακό του Πρόγραμμα. Καταφέραμε -έστω για λίγο- να αφουγκραστούμε, να ψηλαφίσουμε, να μάθουμε, να θαυμάσουμε, τα ηρωικά κατορθώματα των δικών μας αφανών ανθρώπων, των παππούδων μας, των συγχωριανών μας, των συγγενών μας. Ο ενθουσιασμός, η πρόσκαιρη χαρά της νίκης, η απογοήτευση της ήττας και το φοβερό, αναπάντητο “γιατί”. Κι όλα αυτά, κάτω από τη φοβερή σκιά της φρίκης του πολέμου μάς ένωσαν περισσότερο και μας έκαναν πιο δυνατούς να αντιμετωπίσουμε τις όποιες προκλήσεις του σήμερα. Ζούμε σε καιρούς δύσκολους, σε καιρούς που συνάμα κρίνουν και κρίνονται, γι’ αυτό είναι χρέος όλων μας, όσο μικροί και αν είμαστε, να μαθαίνουμε τον τόπο μας, την ιστορία μας και τους ανθρώπους μας. Να διδάσκουμε την ιστορική πορεία μας και να διδασκόμαστε… Αυτό ας γίνει βίωμά μας.
Ο δάσκαλος και οι μαθητές του Δ1 του 8ου Δ.Σ. Χανίων






Στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι Ελληνες είπαν ένα υπερήφανο ΟΧΙ στους Ιταλούς που ήθελαν να κατακτήσουν την πατρίδα μας.
Ετσι και σήμερα, μπορούμε να πούμε ένα ΟΧΙ στον ρατσισμό.
Αλέξανδρος Μηλαθιανάκης

[…] Το ΟΧΙ του 1940 πρέπει να είναι παράδειγμα για όλους μας. Σήμερα πρέπει να λέμε ΟΧΙ στο σχολικό εκφοβισμό, στον Ρατσισμό και στην ξενοφοβία. Επίσης, όταν βλέπουμε τέτοιες πράξεις να μην αδιαφορούμε…
Γρηγόρης Τζεμανάκης

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, η ιταλική κυβέρνηση, έστειλε στην Ελλάδα ένα τελεσίγραφο με το οποίο απαιτούσε την παράδοσή της. Ο Ιωάννης Μεταξάς, απάντησε ένα ηχηρό “ΟΧΙ” εκ μέρους όλου του ελληνικού λαού. Από τότε, κάθε χρόνο, αυτή την ημέρα γιορτάζουμε την άρνηση της Ελλάδας να υποταχθεί. Η 28η Οκτωβρίου είναι για όλους τους Ελληνες εθνική επέτειος και αργία.
Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη ΟΧΙ με την ίδια σημασία που είχε και τότε. Δηλαδή λέμε ΟΧΙ όταν θέλουμε να εκφράσουμε την άρνησή μας σε κάτι που μας ζητάνε. Επίσης λέμε ΟΧΙ όταν δεν μας αρέσει κάτι.
Ανδρέας Βιολάκης





[…] Οκτώβρης 2016: Το όχι στην καθημερινότητά μας πλέον είναι κάτι το συνηθισμένο. Ολοι οι άνθρωποι όταν αρνούνται να κάνουν κάτι ή όταν δεν επιθυμούν κάτι λένε ΟΧΙ. Το όχι σήμερα πολλές φορές το λέμε όχι μόνο για να διαφωνήσουμε με κάτι αλλά και να για να διαφυλάξουμε τα υποτιθέμενα όριά μας, διότι πιθανόν έχουμε χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ομως όσο καλά ξέρει κάποιος τον εαυτό του, τότε ξέρει να βάζει όρια και άνετα μπορεί να παίρνει και να δίνει στους άλλους.
Λευτέρης Αλεξάκης

Λίγο μετά τις 3 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, η τότε ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδας. Σήμερα λέμε ΟΧΙ για το μπούλινγκ, για τον πόλεμο και φυσικά γι’ αυτά που δεν πρέπει να κάνουμε.
Αρτεμις Ζόι

[…] Εμείς τα παιδιά στέλνουμε τα δικά μας μηνύματα με τη λέξη “ΟΧΙ”.
ΟΧΙ στις προσβολές και τις κοροϊδίες! ΟΧΙ στην αποδοκιμασία και στη σύγκρουση! Ενα μεγάλο ΟΧΙ στην τρομοκρατία και τον ρατσισμό! ΟΧΙ στις ουσίες που εθίζουν! ΟΧΙ στα επικίνδυνα παιχνίδια! ΟΧΙ στη σεξουαλική παρενόχληση! Ας γίνει λοιπόν αφορμή ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου για να βρεθούν σωστοί και αποτελεσματικοί τρόποι για να αντιμετωπιστούν τα δικά μας “ΟΧΙ”, τα “ΟΧΙ” των παιδιών.
Ιωάννα Μακρινάκη

Το 1940, ο Μεταξάς είπε το μεγάλο ΟΧΙ στους Ιταλούς κατακτητές, και κάπως έτσι ξεκίνησε ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος. Εμείς δεν φοβηθήκαμε τους Γερμανούς και προτιμήσαμε να αγωνιστούμε για την ελευθερία παρά να παραδοθούμε χωρίς αγώνα και θυσία. Σήμερα, λέμε ΟΧΙ στον ρατσισμό, στο μπούλινγκ, ΟΧΙ στη Βία, ΟΧΙ στον πόλεμο, ΟΧΙ στη φτώχεια, ΟΧΙ στο έγκλημα.
Ιάσονας Στουπάκης


[…] 76 χρόνια μετά, τα πάντα έχουν αλλάξει, αλλά προς το καλύτερο κι άλλα προς το χειρότερο. Στα στραβά και τα άσχημα λέμε πάντα ΟΧΙ.
Οπως: ΟΧΙ στον ρατσισμό! ΟΧΙ στη βία! ΟΧΙ στον πόλεμο! ΟΧΙ στη ρύπανση του περιβάλλοντος! ΟΧΙ στη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Γεώργιος Καλογεράκης

Χανιώτικα νέα (28.10.2016)


Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ένας στρατιώτης θυμάται...

                                                          



«Ο γέροντας πατέρας μου, αλλά και η μάνα μου με τις αδελφές μου, ήταν πολύ ανήσυχοι και στενοχωρημένοι γιατί άδειαζε το σπίτι. Και οι τρεις μεγάλοι τους γιοι πήγαιναν στο μέτωπο. Ακόμα και το μουλάρι, σπουδαίος βοηθός στις δουλειές τους, επιτάχτηκε και αυτό. Με τη συζήτηση όμως ησύχασαν κάπως. Αλλωστε βλέπανε και τους γείτονες στην ίδια περίπου μ’ εκείνους θέση και έτσι η στεναχώρια τους εμετριάζετο. Το πρωί τους αποχαιρέτησα και έφυγα για τον Μπαμπαλή. Και εδώ υπήρχε συνωστισμός. Τα γύρω λιόφυτα είχανε γεμίσει από νεοντυμένους στρατιώτες που κρατούσαν και καθάριζαν τα όπλα που η Πατρίδα τους εμπιστεύτηκε για να την υπερασπίσουν» […]
«Υστερα από μια απόσταση, ο χωματόδρομος άρχισε να κατηφορίζει, όμως από την ξαστεριά και την απόλυτη γαλήνη, η θερμοκρασία είχε πέσει πολύ χαμηλά και πάγωσαν τα νερά στις λακκούβες, αλλά και οι λάσπες ακόμα και εδώ άρχισε να παίζεται ένα μεγάλο δράμα. Αρκετά φορτωμένα ζώα γλιστρούσαν και έπεφταν οι στρατιώτες τα έπιαναν από τις ουρές και τα σαμάρια για να τα βοηθήσουν να σηκωθούν» […]
«Κάποια στιγμή είδαμε ψηλά στον ουρανό να στριφογυρίζει ένα μικρό αεροπλάνο. Καταλάβαμε πως ήταν αναγνωριστικό και αμέσως μας είπανε να καλυφθούμε κάτω από τους θάμνους. Διέγραψε κάμποσους κύκλους ολόγυρα και ύστερα εξαφανίστηκε. Δεν άργησε όμως να φανούν μεγάλα βομβαρδιστικά που εφορμούσαν κατά κύματα και άδειαζαν το θανατερό τους φορτίο. Από τις εκρήξεις τα μουλάρια τρόμαξαν και αρκετά σπάσανε τα σχοινιά που ήτανε δεμένα και το ’βαλαν στα πόδια» […]

"Κάθε τόσο οι τραυματιοφορείς παραλάμβαναν και μετέφεραν στα μετόπισθεν τους τραυματίες για πρώτες βοήθειες και από κει μετά στα Νοσοκομεία. Λίγο πιο πίσω, δεξιά μου σκοτώθηκε και ο καλύτερος στρατιώτης του Λόχου μας και συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο, ο Αλκιβιάδης Μπακατσάκης από τον Βάμο, ο πάντα γελαστός νέος, ο πρόθυμος και εξυπηρετικός σε όλους. Τον βρήκε μια σφαίρα σε καίριο σημείο και πριν ξεψυχήσει πρόλαβε να πει με την πάντα καθάρια και ενθουσιώδη φωνή του. Γεια σας παιδιά, να μου φιλήσετε τον πατέρα μου!» […]

«Τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών μου είχαν εξογκωθεί και προς τα μέσα και μπροστά η σάρκα ήταν άσπρη και σάπια. Αλλά και όλο το πέλμα είχε πρησθεί. Μου είχαν βάλει στρώμα τις γάζες και επιδέσμους και περίμεναν την εξέλιξη. Με άλλαζαν τακτικά και ο γιατρός δεν είχε αποφασίσει ακόμα τι έπρεπε να κάμει. Ετσι περάσανε αρκετές μέρες, ώσπου κάποια φορά η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται» […]

«Μια μέρα μας φέρανε και έναν παπά, νομίζω Αρχιμανδρίτη, που τον εγκατέστησαν κάτω σε ένα μικρό δωμάτιο και εκεί έπρεπε να πάμε για να μας εξομολογήσει, ώστε να μεταλάβουμε την επομένη. Εμπαινε ένας – ένας, έκλεινε την πόρτα και καθισμένος σε μια καρέκλα εδέχετο κάτι υποκριτικές, για να μην πω χειρότερα λόγια, ερωτήσεις του εξομολόγου. Επρεπε βλέπεις να εξαγνιστούμε ως τα μύχια της ψυχής μας, γιατί είχαμε διαπράξει για λογαριασμό μας φοβερές αμαρτίες στα τρομερά βουνά της Αλβανίας, στο κρύο, την πείνα, την ψείρα, την αγωνία, την κούραση» […]

«Σε μισή ώρα φθάσαμε στο σπίτι μας (στο Μπρόσνερο) χωρίς να το περιμένουν οι δικοί μου και η χαρά τους όταν με είδαν δεν περιγράφεται. Εγινε σωστό πανηγύρι και μέχρις αργά τη νύχτα ερχότανε συγγενείς και συγχωριανοί να με καλωσορίσουν. Την επομένη έφυγε και ο Λασιθιώτης. Αργότερα έμαθα από συναιχμάλωτο του Μάλεμε που συνάντησα τυχαία ότι μετά τη δραπέτευσή μας και επειδή εκείνη την ημέρα φύγανε πολλοί, οι Γερμανοί πήρανε αυστηρά μέτρα» […]

Σημείωση: Αποσπάσματα από το βιβλίο του αείμνηστου Μπροσνερίτη γεωπόνου – συγγραφέα Μάρκου Ν. Ντουκάκη “Ενας στρατιώτης θυμάται…” (Εκδοση Πολιτιστικών Συλλόγων Φρε και Καλλιτεχνικού Ομίλου “Ο Αποκόρωνας”, Χανιά 1991). Εν είδει αφιερώματος στο Επος του ’40, 28η Οκτωβρίου σήμερα…

Χανιώτικα νέα (28.10. 2016)

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΕΥΔΟΚΙΑ

Η Γιασεμιά και τα Αστεράκια, Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη, εικ :Κριστίν Μενάρ, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Μια γιασεμιά που φυτεύτηκε ένα πρωινό πλάι σε έναν γέρο φράκτη ήταν η αφορμή  για  ξεκινήσει να ονειρεύεται  και να αναπολεί τη νιότη του. Στην αρχή η νεαρή γιασεμιά ένοιωσε όμορφα που ήταν δίπλα του κι ο φράκτης κράτησε τη σιωπή του. Ήξερε εκείνος πως οι νέοι είναι βιαστικοί και παρασύρονται εύκολα από την… επιφάνεια των πραγμάτων. Κι  ήρθε ο καιρός που οι κουβέντες τους έγιναν ότι πιο όμορφο και σπουδαίο είχαν κι οι δύο τους ονειρευτεί και ας τους χώριζε εκείνο το χάσμα γενεών  που όλοι γνωρίζουμε καλά.
Κι άρχισαν τα όνειρα που ακουμπούσαν το στερέωμα, οι ερωτήσεις για τη ζωή, τον κόσμο, τον ουρανό και τα αστέρια του.
Που πάνε τα αστέρια όταν πέφτουν; Ρώτησε η μικρή γιασεμιά κι άρχισε να πιστεύει πως εκείνα ήταν που χάριζαν χρυσό φως στα μαλλάκια των παιδιών κάθε πρωί που πήγαιναν σχολείο…. Κι ήθελε κι εκείνη να πάρει ένα αστέρι στην αγκαλιά της. Και περίμενε …περίμενε, ώσπου ένα βράδυ, σαν πέρασαν χρόνια πολλά κάτι παράξενο συνέβη στον τόπο της. Ήταν Άνοιξη και γιόρταζαν τα γενέθλια της γης και του ουρανού μια μαγική βραδιά. Όλα τα λουλούδια και οι θάμνοι είχαν δηλώσει συμμετοχή στα καλλιστεία της χρονιάς. Όλα, εκτός της γιασεμιάς. Σαν έφτασε η μεγάλη στιγμή των αποτελεσμάτων συνέβη κάτι πρωτάκουστο. Δυο μικρά αστεράκια  γλίστρησαν και βρεθήκαν στον μεγάλο κήπο. Κι άρχισαν τα μουρμουρητά, οι φόβοι , το διώξιμο… Μόνο η Γιασεμιά τα καλοδέχτηκε  κι η  συνέχεια του παραμυθιού έγινε ακόμη πιο λαμπερή, γεμάτη μαγικές ψιχάλες …
Ένα παραμύθι γεμάτο τρυφερότητα, μαγεία, αγάπη κι ομορφιά. Ένα παραμύθι σαν εκείνα του παλιού καλού καιρού με τη ζωντάνια της νύχτας, των φεγγαροακτίδων, της μαγείας και της δύναμης της ψυχής. Μια ιστορία γεμάτη ποίηση, γλύκα και κατορθώματα που μπορούν μόνο όσοι  έχουν καλοσύνη να καταφέρουν. Κι ας μπλέκονται τα γεγονότα κι ας συμβαίνουν  τόσες ανατροπές. Και ας μην μαθαίνει ποτέ κανείς ποιος είναι  ο νικητής ενός τόσο σημαντικού για τα λουλούδια διαγωνισμού. Σημασία περισσότερη από οποιονδήποτε ανταγωνισμό έχει η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας και η αληθινή όψη των πραγμάτων , όχι η φτιαγμένη και επιφανειακή. Μια ιστορία για όλους τους υπερόπτες που σκέπτονται μόνο τον εαυτό τους και την πατάνε πολύ άσχημα στο τέλος. Για το όνειρο που δεν σβήνει ποτέ σε όσους έχουν τη δύναμη να το κυνηγήσουν, να περιμένουν, να μην τα παρατήσουν ούτε για μια στιγμή. Για την ανταμοιβή λοιπόν της υπομονής. Για τις επιθυμίες όλων που όσο κι αν αργούν κάποια στιγμή παίρνουν σάρκα και οστά.
Συγγραφέας  αυτής της τόσο γλυκιάς ιστορίας η Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη. Με τόσο απλό και τρυφερό τρόπο έγραψε ένα παραμύθι,  σαν ποίημα. Υπέροχες και οι εικόνες που τις απέδωσε  μοναδικά  η Κριστίν Μενάρ ,παραστατικές, ζωντανές και πολύ παραμυθένιες.
Για μικρούς αναγνώστες από 4 ετών!
( Πηγή: http://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-26 )

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Δύο… Ζονκ κι ο Δον Κιχώτης

                                                          



Τον θυμάστε τον κ. Ζονκ που ’βγαινε μέσα από τις κουρτίνες σ’ ένα τηλεπαιχνίδι πριν από δυο και βάλε δεκαετίες, κι άμα τη εμφανίσει του -αυτό για όσους δεν γνωρίζουν- ο τηλεπαίκτης δεν έπαιρνε δώρο φυσικά.
Αυτό έπαθα κι εγώ… Ζονκ, κι ουχί μόνο ένα αλλά δύο απανωτά το ένα μετά τ’ άλλο!
Το πρώτο, μόλις διάβασα τις δηλώσεις του Πιερ Μοσκοβισί, επιτρόπου Οικονομικών υποθέσεων, ο οποίος  μεταξύ άλλων είπε ότι: «Ζωτικής σημασίας είναι τώρα να εκπληρώσει η Ελλάδα τις δεσμεύσεις της για μεταρρυθμίσεις. Οπως πάντα, κλειδί είναι η αποτελεσματική εφαρμογή».
Εδώ το πρώτο… Ζονκ!
Μάλιστα τώρα. Σωθήκαμε! Από τέτοιου είδους συμβουλές μας τα έχουν πει και στο παρελθόν αλλά χαΐρι δεν είδαμε κύριε Μοσκοβισί μου.
Και όχι μόνο δεν είδαμε αλλά πάμε όλο και χειρότερα! Κι όμως, το ξέρω καλά, πως όλα αυτά που μας συμβαίνουν και εξακολουθούμε να στροβιλιζόμαστε στη δίνη των νέων μέτρων που καταφτάνουν με ταχύτητα φωτός, είναι αποτέλεσμα πολιτικών των πολιτικών μας που απλά δεν βγαίνουν, δεν βγήκαν, δεν θα μπορούσαν να βγουν! Μια πραγματικότητα εξακολουθητικά επαναλαμβανόμενη το δίχως άλλο!
Κι όμως την ίδια ώρα που όλα αυτά μας λέει ο πολύς κ. Μοσκοβισί, έχεις και τον Αλέξη να σου μιλά για αριστερά και αριστερή στρατηγική!
Να το και το δεύτερο Ζονκ… που το ’παθα διαβάζοντας για στρατηγικές και τα τοιαύτα!
Εχω πάντως την εντύπωση ότι το λέει και (δεν;) το πιστεύει ούτε ο ίδιος! Διότι δεν μπορεί να λες βρε φίλε, ότι «στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της Ε.Ε., αριστερή στρατηγική είναι να αλλάξεις την ισορροπία δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, όχι μόνο σε εσωτερικό επίπεδο», και να απευθύνεσαι σε πολίτες τούτης της χώρας!
Κι εξηγώ: Από αριστερή -κατά Σύριζα- στρατηγική κάηκε το μέσα μας… Αλέξη μας, μην σου πω και το έξω μας!
Οπότε, άστο Αλέξη μην τα λές σ’ εμάς! Κάλλιο να ρωτήσεις τον Μοσκοβισί, τι εννοεί με την αποτελεσματική εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Να καταλάβεις εσύ κι απόης να δεις αν μπορείς να κάνεις κάτι για να ελαφρύνεις τις πλάτες του κοσμάκη…
Οι δονκιχοτισμοί σε τέτοιες περιόδους δεν χρειάζονται!

Χανιώτικα νέα (26.10.2016)
         

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Μια εκδήλωση στ’ Ανώγεια με πολύ σεβασμό

                                                        




Μια εκδήλωση με πολύ σεβασμό τόσο στη μνήμη του Ελευθερίου Βενιζέλου όσο και στην ιστορία των Ανωγείων ήταν αυτή που διοργάνωσαν το περασμένο Σάββατο 22 Οκτωβρίου στην αίθουσα “Μανώλης Κεφαλογιάννης” του χωριού ο τοπικός δήμος και το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, με αφορμή τα 80 χρόνια απ’ τον θάνατο του Εθνάρχη. Καρπός μιας συνάντησης του γενικού διευθυντή του Ιδρύματος Νίκου Παπαδάκη και του δημάρχου Ανωγείων Μανόλη Καλλέργη  η εκδήλωση που περιελάμβανε ομιλία του πρώτου με τίτλο “Η διαχρονικότητα του Ελευθερίου Βενιζέλου”, απαγγελίες ποιημάτων από τον δ/ντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Μιχάλη Αεράκη και τον γράφοντα και προβολή της ταινίας του Βασίλη Μάρου “Η Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου.


Μανόλης Καλλέργης, Νίκος Παπαδάκης, Μανόλης Καλογερής

«Το κάθε ελληνικό τοπίο είναι τόσο ποτισμένο από ευτυχίες και δυστυχίες με παγκόσμιο αντίκτυπο, τόσο γεμάτο ανθρώπινο αγώνα που υψώνεται σε μάθημα αυστηρό και δεν μπορείς να το ξεφύγεις· γίνεται κραυγή, και χρέος έχεις να την ακούσεις». Κι αν ισχύει η φράση αυτή του Νίκου Καζαντζάκη που τη διαβάζω σε μια απ’ τις πινακίδες της αίθουσας που γίνεται η εκδήλωση για τ’ Ανώγεια! Αλλος αέρας εδώ, αυτός που φυσά, όπως διαπιστώνουμε, με το που φτάνουμε όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση και οι 25 περίπου φίλοι του Ιδρύματος (πρόεδρος του Συλλόγου ο Μανόλης Καλογερής) που ήρθαμε επί τούτου από τα Χανιά. Και εντός αιθούσης, που λειτουργεί και λειτουργείται σαν Μουσείο Ιστορικής Μνήμης. Και βέβαια εκτός, σε κάθε σου βήμα. Πανταχού παρούσες και τα πάντα πληρούσες οι πανάρχαιες αλλά και οι σύγχρονες μνήμες!

Μεταξύ των θρύλων και των ιστοριών που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα στο χωριό και αυτοί κι αυτές για τον Ελευθέριο Βενιζέλο που ’χε έρθει για πρώτη φορά εδώ σε μια βάφτιση, για να συνδεθεί ιδιαίτερα με τον Βασίλειο Σκουλά. Λατρεία έδειχνε και δείχνει στο πρόσωπο του Βενιζέλου η πλειοψηφία των Ανωγειανών θα επισημάνει ο δήμαρχος στον χαιρετισμό του, όπου θα σταθεί ξεχωριστά στα γλυπτά, αλλά και στους πίνακες ζωγραφικής του τοπικού λαϊκού καλλιτέχνη Αλκιβιάδη Σκουλά ή Γρυλλιού. Τι δώρο κι αυτό η αφίσα με “Βενιζέλους” του Γρυλλιού, που μας έκανε ο δήμαρχος, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν διαρκώς μαζί μας με το που φτάσαμε μέχρι το απόγευμα της άλλης μέρας που φύγαμε για την Ελεύθερνα.

«Μεγάλος είσαι/ Κι αν περιμένεις/ γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε/ βάγια να στρώνει, για να διαβαίνεις/ παιδί που θα ’σαι!». Οι πρώτοι στίχοι του γνωστού ποιήματος που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς για τον Εθνάρχη, που πρώτο απήγγειλε με την αισθαντική φωνή του, εν είδει εισαγωγής στην εκδήλωση, ο και σε ρόλο συντονιστής της Ανωγειανός Μιχάλης Αεράκης. Συγκίνησις, ενίοτε μέχρι δακρύων και μ’ αυτό και με τ’ άλλα ποιήματα. Και βέβαια προβληματισμός για τα συμβαίνοντα σήμερα, αμέσως μετά…

Μιχάλης Αεράκης


Βαγγέλης Κακατσάκης



Οταν ξέρεις χίλια, κάνεις τους άλλους να κρέμονται απ’ τα χείλη σου, όταν τους λες τα δέκα απ’ αυτά, ακόμα κι αν τα έχουν ξανακούσει, μας έλεγε ένας καθηγητής μου της Παιδαγωγικής. Και η φράση αυτή στον νου μου ακούγοντας τον Νίκο Παπαδάκη να μιλά για τη διαχρονικότητα του Βενιζέλου. Η Ελλάδα επιμένει να υπάρχει με τις συνθήκες που υπέγραψε ο Βενιζέλος και να επιβιώνει με τις μεταρρυθμίσεις του, το γενικό συμπέρασμα των λεγομένων του, για να μείνω μόνο σ’ αυτό.

«Τι να σκεφτεί η σκέψη μου,/ τα χείλη τι να πούνε/ σ’ ένα βουνό που την κορφή τα μάτια δεν θωρούνε». Μια από τις τρεις μαντινάδες που είπε στο τέλος, εν είδει επιλόγου, της εκδήλωσης ο γνωστός Ανωγειανός μαντιναδολόγος Αριστείδης Χαιρέτης ή Γυαλάφτης. Κλείνω μ’ αυτήν, πού χώρος για τα μύρια άλλα…

Χανιώτικα νέα (25.10.2016)
         

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ


ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ





Την είχανε

του σκοινιού και του παλουκιού.

Όταν πέθανε,

τη βαλσαμώσανε,

τη βάλανε σε χρυσοποίκιλτο φέρετρο

και την περιφέρανε

στους δρόμους της μοναξιάς μας.

Σαν βαρεθήκανε,

είχανε πάλι το πτώμα της

του σκοινιού και του παλουκιού

όπως όταν ζούσε.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης "ΚΑΖΟΒΑΡ". Γ'Έκδοση, Πολιτιστική Εταιρεία Κρἠτης Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2014)


Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

ΕΥΔΟΚΙΑ

Με την ευθυνη του πνεύματος
Γράφει ο Δημήτρης Κακαβελάκης

Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια


           
Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη,
Εκδόσεις “Κόκκινη κλωστή δεμένη”
Εικονογράφηση Κριστίν Μενάρ



Ενα εξαιρετικά σύγχρονο παραμύθι από τη συγγραφέα καλών παραμθιών. Ενα παραμύθι που στις σελίδες του ζωντανεύει με μια ονειρική, γεμάτη ποίηση και λυρισμό αλλά και εικαστικό όραμα εικονογράφηση της Κριστίν Μενάρ.

Οπου και η συγγραφέας και η εικονογράφος αναζητούν με τη δική τους ευαίσθητη συγγραφική η μια και καλλιτεχνική η άλλη να κατανοήσουν τον πραγματικό ψυχικό κόσμο του παιδιού για να του δώσουν τη χαρά της διήγησης του πολυμηνυματικού παραμυθιού που το ερμηνεύει και το προεκτείνει δημιουργικά η εμπνευσμένη εικονογράφηση που σε κάθε σελίδα διερμηνεύει με τη δική της γλώσσα το κείμενό της πέρα από φόβο, μεταμέλεια, άκρα ευαισθησία κ.ά.
Ενα παραμύθι ήρεμης συναναστροφής, των πάντων με κάθε μικρό παιδί στη χθεσινή, τη σημερινή ή την αυριανή παγκόσμια σύγκρουση (όπως υποστήριξε η διάσημος καινοτόμος παιδαγωγός Μοντεσσάρι…) ανάμεσα στο παιδί και στον ενήλικα που έχει μείνει ασυνειδητοποίητος (ιδιαίτερα τώρα) για τα μικρά παιδιά, που τα βασανίζουμε ξεσπώντας πάνω τους όλα μας τα απωθημένα…
Ενώ πολιτικοί, μεταρρυθμιστές και επαναστάτες κάθε εποχής αναζητούν και επισημαίνουν ότι το καλό και το κακό το έχει ο άνθρωπος στην ώριμη ηλικία του και είναι συνυφασμένο με την παιδική του ηλικία, παρ’ όλα που σύγχρονες επιστημονικές απόψεις δεν το παραδέχονται.
Για να πούμε εμείς και τα εξής για τη “Γιασεμιά και τα αστεράκια της”…
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Η Ρίτα στη διάρκεια του δεύτερου έτους της διακρινόταν για τη μεταμέλεια που ακολουθούσε κάθε σκανταλιά της ακόμα και την πιο ασήμαντη και για την υπερ-ευαισθησία της σε κάθε επίπληξη.
Εφθασε για παράδειγμα να βάλει τα κλάματα επειδή ο πατέρας της αστειευόμενος απείλησε το αρκουδάκι που είχε ένα βιβλίο με εικόνες. Φοβόταν μήπως δυσαρεστήσει τον πατέρα της σε σημείο να ταυτίζεται με το αρκουδάκι.
Αλλά ποιος είναι ο πραγματικός κόσμος του παιδιού και με ποιο τρόπο μπορούμε να τον προσεγγίσουμε και να τον κατανοήσουμε τόσο που να βοηθήσουμε ουσιαστικά το τρυφερό άτομο στα πρώτα του βήματα. Βήματα για την “ψυχανάλυση των παιδιών” που είναι το βασικότερο έργο της Μέλανιν Κλάιν για μια βαθύτερη γνώση της παιδικής ψυχής μέσα από τον κύριο τρόπο έκφρασης του παιδιού, το παιχνίδι.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΖΩΑ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ
Αλλά και άλλες μορφές απασχόλησής του όπως άκουσμα παραμυθιών στη νηπιακή ηλικία ή διάβασμα, αργότερα, παιδικών βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας με πραγματικές ή φανταστικές διηγήσεις με παράλληλη δημιουργική εικονογράφηση που πλαισιώνουν το ποιητικό και πεζό κείμενο για μια εικονική προέκταση της παιδικής φαντασίας και του τόσο ευαίσθητου αλλά και άγριου παιδικού ψυχισμού… που είναι ο κόσμος του πρωτόγονου και του παραμυθιού, ο μαγεμένος κόσμος-τόπος όπου τα ζώα μιλάνε και τα αντικείμενα έχουν ψυχή.
Εκεί που τίποτε δεν είναι οριστικό και μόνιμο, ενώ όλα τα μέρη σχετίζονται μεταξύ τους με μυστηριώδεις ανησυχίες όπου οι νόμοι είναι μυστηριώδεις και ασταθείς και δημιουργούν ένα κόσμο ψυχωσικό μέσα από τον οποίο το ασχημάτιστο εγώ του παιδιού διαμορφώνεται σιγά-σιγά χάρη στην προοδευτική του ανάπτυξη και τη θετική πραγματικότητα.
Εναν κόσμο ισορροπίας σχετικοποιώντας τις ανάγκες και μετριάζοντας το σαδισμό, τον φόβο και το άγχος γράφει η μεταφράστρια στα προεσιαγωγικό της σημείωμα στο βιβλίο εκδόσεις πύλη της Μ. Κλάϊν “Η ψυχανάλυση των παιδιών”.
ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Αυτό τον μαγεμένο κόσμο του παιδικού ψυχισμού που τον διερευνά η ψυχανάλυση των παιδιών και στο νεωτερικό κόσμο της σύγχρονης καλλιέργειας της παιδικής ψυχής του πλάθει και τον προσφέρει στα μικρά και τα μεγαλύτερα παιδιά η “παιδική λογοτεχνία”.
Με ταλαντούχους συγγραφείς στην Ελλάδα και στον κόσμο, με σύγχρονο πατέρα της παιδικής λογοτεχνίας και του παραμυθιού του Κρίστιαν Αντερσεν ενώ η Ελλάδα έχει παλιούς – παλιές και σύγχρονους – σύγχρονες μορφές παιδικής λογοτεχνίας, μεταξύ των οποίων είναι η πανελλήνιας δράσης και αποδοχής συγγραφέας Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη που γεννήθηκε στη Σαμοθράκη. Εκεί η αγαπητή δημιουργός έμαθε να αγαπά τα παραμύθια, τα δημοτικά τραγούδια, τους θρύλους και τους ανθρώπους.
Ως νηπιαγωγός και οικιακή οικονόμος μπήκε στον υπέροχο κόσμο της παιδικής λογοτεχνίας με το πρώτο πεζό έργο της “Ενα αστέρι πέφτει στη γη” (παραμύθι). Για να συνεχίσει με πολλά άλλα θαυμάσια παραμύθια που έχει μάθει να τα αγαπά από μικρή στη γενέθλια νήσο της, τη Σαμοθράκη. Εκεί που έμαθε ν’ ακούει και ν’ αγαπά τα παραμύθια, τα δημοτικά τραγούδια, τους θρύλους και τους ανθρώπους θαυμάζοντας το μεγαλείο της φύσης. Εκεί που πρωτοονειρευότανε και ταξίδευε με τη φαντασία της… κι έπλαθε μικρές ιστορίες ώσπου έφθασε στις μεγάλες τους μορφές όπως ποιήματα με τίτλο το Σουραύλι της Αγάπης, τα παραμύθι “Ενα αστέρι πέφτει στη γη”, ο “Βασιλιάς των ονείρων” παραμύθι, βραβείο κύκλου του ελληνικού παιδικού βιβλίου, “Με λένε Ελπίδα” (μυθιστόρημα) για παιδιά, έπαινος Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού.
Η ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ
Το βιβλίο αυτό ήταν στη βραχεία λίστα για το κρατικό βιβλίο λογοτεχνίας όπως και το παραμύθι “Ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο” που ήταν υποψήφιο βραχείας λίστας για το κρατικό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας.
Ακόμα έγραψε τα ωραία παραμύθια “Να σ’ αγαπούν και ν’ αγαπάς”, “Το νησί που ταξίδευε”, “Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης” και “Ενα παράξενο γαϊτανάκι”. Για να προσθέσει τώρα ένα καινούργιο παραμύθι σε μια θαυμάσια έκδοση με έξοχη εικονογράφηση με τίτλο “Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια”.
Μια αφιέρωση ζωής στη συγγραφή για το παιδί. Αυτό το τρυφερό μικρό λουλούδι που είναι τόσο ευαίσθητο ώσπου ν’ αναπτυχθεί μέσα από το δικό του ψυχισμό και το δικό του κόσμο που στην αναγωγική του μοιάζει πολλές φορές με τον κόσμο των μεγάλων.
Με τη διαφορά πως ο κόσμος των παιδιών θυμίζει ανοχύρωτη πόλη. Ιδιαίτερα μάλιστα στους οδυνηρούς καιρούς του σήμερα και του αύριο.
Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ
Πόσο όμως μέσα σ’ αυτούς τους καιρούς, τα μικρά παιδιά όπως η Ρίτα, μεταμελούνται για τις σκανδαλιές τους ή υπερ-ευαισθητοποιούνται σε κάθε επίπληξη; Ισως να έχουν σκληρυνθεί και τα παιδιά ή να έχουν υπερευαισθητοποιηθεί… Κι ακόμα, τα σύγχρονα παιδιά στους καιρούς της ψηφιακής υπερ-επικοινωνίας παραμένουν ικανοποιημένα με το λογοτεχνικό παραμύθι του βιβλίου;
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι στο μέσο που εκφράζει σήμερα το “παραμύθι” που αντικατέστησε το πρόσωπο της ζωντανής επικοινωνίας όπως ήταν η αιώνια ΓΙΑΓΙΑ που τα τελευταία χρόνια αντικαταστάθηκε από την ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑΓΙΑ, και στη συνέχεια από άλλα παράλληλα εικονικά ή ηχητικά εκδιηγηματικά μέσα…. Για να υπάρχει η εξέλιξη των e-books και για τα μικρά παιδιά.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ
Πάντως, ανεξάρτητα από το μέσο επικοινωνίας που προσλαμβάνει ένα μικρό παιδί, το παραμύθι είναι το γεγονός της αναζήτησης της παιδικής ψυχής. Το παραμύθι που πότε είναι φανταστικό ή πραγματικό. Για να πει ο Φρόυντ ότι εύλογα, φαντασίωση και πραγματικότητα δεν παύουν ποτέ να ορίζονται σε συνάρτηση η μια με την άλλη…
Γιατί οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η ανάμνηση όποια κι αν είναι η αβεβαιότητα παιδιών ή μεγάλων- οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η ανάμνηση και οι απροσδιοριστίες που αφορούν την αξιοπιστία της ανάμνησης είναι ευεπίφορη σε κάποια ένδειξη της πραγματικότητας. Αλλά και στην πεποίθηση ότι κάτι έχει υπάρξει.
Με τη διάκριση αυτή ακόμα και αν αποδειχτεί απατηλή να είναι απαραίτητη για την ψυχική οργάνωση και συγκρότησή μας, που εισάγεται ως διάκριτη από το ΕΓΩ.
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ
Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη, μια ξεχωριστή Χανιώτισσα συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας που από την παιδική της ηλικία στη Σαμοθράκη των μεγάλων παραδόσεων του ελληνικού βορρά βίωσε τον πλούτο, την αξία και την παιδαγωγική σημασία των παραμυθιών που εκφράζουν τη βιωματική λειτουργία του φυσικού ως πραγματικού που συνενώνεται με το φανταστικό. Για να συνδυάζει αυτά με το κοσμικό ως μια συνταύτιση του ενός με το άλλο.
Με αποτέλεσμα τη λειτουργική σύνδεση του παιδιού με την εγγύς του πραγματικότητα, που τη συνδυάζει με την υπερπραγματικότητα για μια διέξοδο από τις παιδικές αγωνίες και ευαισθησίες για μια φυσιολογική εξέλιξη στην ανάπτυξή του.
Το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΔΙΝΕΙ ΨΥΧΗ
Αυτή τη συνένωση, όμως, του πραγματικού με το φυσικό και φανταστικό που το συμπλέκει, με παραμυθένια πλοκή, δεν έχει κανένα παιδί πρωταγωνιστή με ευαισθησίες, άγχη και αβεβαιότητες αλλά δίνει ψυχή, οντότητα, συναίσθηση, δράση: σε δάση, ξύλα, λουλούδια, αεράκια, αέρηδες, χιόνια, αστέρια, αστεράκια του φυσικού πλούσιου περιβάλλοντος της γης και του υπερπεριβάλλοντος των πλανητών και των γαλαξιών. Για να δώσει ζωή και δράση σε όλο τον νομιζόμενο “άψυχο” κόσμο που συμπρωταγωνιστούν με τον άνθρωπο που λειτουργεί μαζί με αυτά πραγματικά και φανταστικά. Για να παιδαγωγήσει τους μικρούς αναγνώστες – αναγνώστριες στη φυσική ανάπτυξη της φαντασίας τους στα δεδομένα του σύγχρονου παραμυθόκοσμου, όπως τους έχει εκφράσει στα προηγούμενα έργα της αλλά και όπως πραγματώνει στο καινούργιο παραμύθι της “Η γιασεμιά και τ’ αστεράκια”.
Αλλά “Μια φορά κι έναν καιρό, ένας άνθρωπος φύτεψε στην άκρη του κήπου του πλάι σ’ έναν γέρο ξύλινο φράχτη, μια μικρή γιασεμιά… ένα τόσο δα μικρό κλαράκι με δύο καταπράσινα τρυφερά φυλλαράκια ήταν όλη κι όλη!
Ο φράχτης καταχάρηκε που την είδε. Αρχισε μάλιστα να κάνει όνειρα. Φαντάστηκε το κλαράκι να μεγαλώνει να πετάει φύλλα και κλαριά, να ψηλώνει, να τον τυλίγει με τη δροσιά και τη μοσχοβολιά του. Είδε με το νου του πουλιά να τρυπώνουν στις φυλλωσιές του. Τα άκουσε να κελαϊδούν. “Τι καλά! Με τη γιασεμιά πλάι μου θα μοιάζουν όλα όπως παλιά τον καιρό που ήμουν δέντρο στο δάσος” μουρμούρισε… Κι η χαρά δροσερό ποταμάκι κύλησε στο γέρικο, ξερό κορμί του…
Η μικρή όμως δεν κατάλαβε τη χαρά και τα όνειρα του παλιού φράχτη – κοίταξε τριγύρω, είδε πως ήταν μόνη μακριά από τα άλλα λουλούδια του κήπου κι άρχισε να κλαψουρίζει «τι άτυχη που είμαι” πώς θα ζήσω μόνη κι έρημη σαν την καλαμιά στον κάμπο»;
«Δεν είσαι μόνη σου, μικρούλα μου. Κανείς δεν είναι μόνος του σ’ αυτό τον κόσμο αν δεν το θέλει!»
Ηθελε να της πει ο φράχτης. Μα δεν μίλησε «Θα το καταλάβει με τον καιρό μόνη της» είπε μέσα του.
Ομως μέσα από μια εκπληκτική εξέλιξη του παραμυθιού “Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια” της προικισμένης συγγραφέως παιδικής λογοτεχνίας Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη η γιασεμιά μεγάλωσε. Ανθισε. Στα κλαριά της φτεροκοπούσαν ολημερίς χίλια μύρια πουλιά… που έλεγαν με το νι και το σίγμα στον γέρο φράχτη και τη γιασεμιά τα νέα του κόσμου και των λουλουδιών του κήπου και τις νύχτες ένας μικρούλης άνεμος κούρνιαζε στη φυλλωσιά της.
Ο άνεμος ήταν ονειροπόλος κι ήθελε λέει να γίνει ποιητής. Η γιασεμιά κι ο γέρο φράχτης έμαθαν να κοιτάζουν μαζί μαγεμένοι και αμίλητοι, ώρες ατελείωτες τον ουρανό με τ’ αστέρια. Οπου “μια φορά κι έναν καιρό”… είναι πάντα θησαυρός… Με το παραμύθι να εξακολουθεί να λειτουργεί ευεργετικά και πολύμορφα στη σύγχρονη εποχή μας… Ενα παραμύθι που την εκδιήγησή του μέσα στο βιβλίο “Η γιασεμιά και τ’ αστεράκια” την πλαισίωσε με την εκπληκτική της εικονογράφηση η Κριστίν Μενάρ, κόρη Ελληνα πατέρα και Γαλλίδας μητέρας με σύζυγο εικονογράφο, απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών για να ζωντανεύει με το τόσο δημιουργικό ταλέντο της το κείμενο σε κάθε σελίδα του βιβλίου… που αποτελεί μια ποιοτική συπλήρωση του παραμυθιού της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη πέρα από ψυχαναλύσεις του παιδιού αλλά και χωρίς “πόλεμο των άστρων”….

Χανιώτικα νέα (19.10.2016)


Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ


Χάρης Κ. Στρατιδάκης

ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΑΙΘΟΥΣΗΣ







Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Τέσσερα δείγματα απ’ τις τέσσερις εκατοντάδες των εφαρμοσμένων δραστηριοτήτων βιωματικής μάθησης που περιγράφει στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Εκτός σχολικής αιθούσης”, εξ ονύχων ο λέων! Ο γνωστός για τις πολλές και ποικίλες δραστηριότητές του (μέχρι πρόσφατα σχολικός σύμβουλος στην Γ’ Εκπαιδευτική Περιφέρεια Χανίων) Ρεθεμνιώτης δάσκαλος – συγγραφέας Χάρης Κ. Στρατιδάκης, φιλοξενούνται στον σημερινό «Παιδότοπο» (Ρέθυμνο 2016). «Τυχεροί οι μαθητές που διδάξατε, βγάζοντάς τους στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου, όπως και οι δάσκαλοι που είχατε ως σχολικός σύμβουλος, αλλά και οι αναγνώστες σας», έγραφα πριν από 40 περίπου μέρες στη στήλη “Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί” (Χανιώτικα νέα, 9.9.2016) μεταξύ των άλλων, απευθυνόμενος στον συγγραφέα. Το επαναλαμβάνω και απ’ αυτήν τη θέση ευχόμενος στον φίλο Χάρη με τις πολλές χάρες καλή συνέχεια σ’ όλα όσα κάνει υπηρετώντας τη Δασκαλοσύνη.
Τι καλά να ’φτανε το συγκεκριμένο βιβλίο του Χάρη Στρατιδάκη σ’ όλες τις βιβλιοθήκες των σχολείων του Ρεθύμνου και των Χανίων και να το διάβαζαν οι δάσκαλοι!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Σε χώρους Φυσικής Αναφοράς



Οι πιο εύκολες επισκέψεις είναι αυτές που πραγματοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή του σχολείου, με το απλούστερο και φθηνότερο δυνατόν μεταφορικό μέσο, τα πόδια! Με την έννοια αυτοί οι δημοτικοί κήποι και τα πάρκα αποτελούν ιδανικούς προορισμούς, εφόσον μάλιστα η είσοδος σ’ αυτά είναι δωρεάν! […]
Συχνά σε τέτοιες εκδρομές θα βρεθούμε μπροστά σε μη προγραμματισμένα θέματα, όπως εδώ σε μια ξεχασμένη κρήνη, τα οποία δεν πρέπει να περιφρονήσουμε, όταν μάλιστα γνωρίζουμε πόσο ενθουσιάζει τα παιδιά το παιχνίδι της ανακάλυψης.
Πιο μακριά η επίσκεψη στο σπήλιο της Σπηλιάς Κισάμου αποτελεί πάντα αξιομνημόνευτη εμπειρία.
Το ίδιο και η παρακολούθηση του προγράμματος “Τα σπήλαια της Ελλάδας στο φως” στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Βάμου στον Κεφαλά Αποκορώνου.
Για σπήλαια στο ύπαιθρο δεν χρειάζεται ασφαλώς να πάμε μακριά, ιδιαίτερα στην Κρήτη με τα ασβεστολιθικά της πετρώματα, όπως στο Μελιδόνι Αποκορώνου με τα Γουργούθια του.
Για υγρό στοιχείο προτείνεται κατ’ αρχήν η λίμνη του Κουρνά, εφόσον βέβαια αισθανόμαστε ότι έχουμε τον πλήρη έλεγχο των μαθητών μας. Το ίδιο ισχύει και για την πιο απόμακρη λίμνη του Ζαρού.


Για εκδηλώσεις προς την πραγματική κοινωνία


Η έξοδος από το σχολείο επιβάλλεται όχι μόνο για την κοινωνικοποίηση της σχολικής κοινότητας, αλλά και αντίστροφα για την παρουσίαση των δραστηριοτήτων και προβληματισμών της προς την πραγματική κοινωνία. Ενας καλός τρόπος γι’ αυτό είναι η κατά καιρούς διοργάνωση εκθέσεων.
Εχει γίνει ήδη αναφορά στα μαθήματα φωτογραφίας που είχαμε τις απογευματινές ώρες με τους ενδιαφερόμενους μαθητές των μεγάλων τάξεων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι παλιότερα οι μαθητές δεν ήταν όπως σήμερα “πνιγμένοι” σε εξωσχολικές υποχρεώσεις […]
Σε περίπτωση που οι μαθητές μας -στα επαρχιακά ιδιαίτερα σχολεία- έχουν ως έθιμο να βγαίνουν προς τα έξω, εμείς δεν έχουμε παρά να ενισχύσουμε τις εθιμικές τους πρακτικές. Ετσι κατά τις αποκριάτικες μεταμφιέσεις μπορούμε να βγούμε μεταμφιεσμένοι μαζί τους και να επισκεφθούμε τα σπίτια τους ή και τα σπίτια ολόκληρου του οικισμού. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν θα είχε νόημα στις πόλεις, όπου η παραδοσιακή Αποκριά έχει χάσει τη σημασία της και έχει πάρει την παγκόσμια του “καρναβαλιού”.
Η έξοδος και οι επισκέψεις μπορούν να γίνουν και με άλλες ευκαιρίες, όπως το έτος 1988 με τον αγερμό του “Λαζάρου” και την περιφορά του στεφανιού του το ομώνυμο Σάββατο (φωτ.).

Σε χώρους παραγωγικούς



Ο κατάλογος των επισκέψεων σε παραγωγικούς χώρους είναι ατελείωτος, οπότε εδώ θα αναφερθούν αναγκαστικά εκείνες για τις οποίες υπάρχει φωτογραφικό υλικό. Η εμπειρία των προβιομηχανικών τεχνολογιών, όπως ενός νερόμυλου, είναι εξαιρετική για τα παιδιά και πολύ χρήσιμη.
Η επίσκεψη επίσης σε έναν παραδοσιακό φούρνο, όπως σε έναν ξυλόφουρνο ή σε έναν άλλο που αντί για τα συνηθισμένα στρογγυλά κουλούρια προσφέρει άλλα με σχήματα ζώων (δεινοσαυράκια, κύκνους κ.ά.) αποτελεί μια αξιόλογη εμπειρία […]
Από τις πιο εντυπωσιακές επισκέψεις είναι εκείνες σε μια βιοτεχνία φυσητού γυαλιού, που συνδυάζεται με προσφορά από τους μαθητές χρησιμοποιημένων γυάλινων συσκευασιών για ανακύκλωση (με τις απαραίτητες ασφαλώς προφυλάξεις…) […]

Σε χώρους αρχαιολογικούς



Οι οργανωμένες επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους αποτελούν σημαντικά εκπαιδευτικά εργαλεία. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι επισκέψεις αυτές παραμένουν μοναδικές στη μνήμη του ατόμου που συμμετείχε.
Για τους εκπαιδευτικούς του Ρεθύμνου η επίσκεψη στην αρχαία Ελεύθερνα, στις γνωστές ως Στέρνες της, στον Πύργο και στους ανασκαφικούς τομείς αποτελούν συνήθεις δραστηριότητες.
Η συμμετοχή σε ανασκαφή κατόπιν συνεννόησης με τους υπεύθυνους καθηγητές αρχαιολόγους στους τομείς του Κατσίβελου και του Πυργιού […]
Στον Νομό Χανίων πρόσφορη είναι η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο των Απτέρων.
Πρόσφορη είναι επίσης η επίσκεψη στην “Ελληνική Καμάρα” των Βρυσών, την οποία μάλιστα το σχολείο της κωμόπολης, είχε παλιότερα “υιοθετήσει” ως μνημείο.

Χανιώτικα νέα (22.10.2016)

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Στον απόηχο του Α’ Συνεδρίου για την Κίσαμο




Στον απόηχο του Α’ Συνεδρίου για την Κίσαμο, που άρχισε την περασμένη Παρασκευή 14 Οκτωβρίου στην Κίσαμο πόλη, στο “Τσατσαρωνάκειο” Πολιτιστικό Πολύκεντρο της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου και συνεχίστηκε το Σάββατο και την Κυριακή 15 και 16 Οκτωβρίου στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης, στο Κολυμπάρι, όπου και ολοκληρώθηκε, η σημερινή “Στάση”. Ο,τι καλύτερο συνέβη τα τελευταία χρόνια σε τούτο «τον ευλογημένο και ιδιαίτερα προικισμένο από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας τόπο», για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του και προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου, Αμφιλοχίου Ανδρονικάκη, από τον “χαιρετισμό” του στην ιδιαίτερα καλαίσθητη και άκρως κατατοπιστική έκδοση του προγράμματος (επιμέλεια κειμένων: Ζαχαρένια Σημανδηράκη) το εν λόγω Συνέδριο. Αξιος ο μισθός όλων εκείνων που δούλεψαν για την επιτυχία του είτε ως μέλη επιτροπών είτε ως εισηγητές. Χαλάλι και τρις χαλάλι ο κόπος των!
Πολλοί, πάμπολλοι, στη συντριπτική πλειοψηφία Κισαμίτες, ήταν εκείνοι που παρακολούθησαν τις εργασίες του Συνεδρίου για την Κίσαμο. Αρκετοί μάλιστα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Εις ώτα ακουόντων τα λεχθέντα, τα άκρως ενδιαφέροντα λεχθέντα, τόσο κατά την εναρκτήρια και την καταληκτήρια συνεδρία όσο και στις άλλες ένδεκα (11) στις οποίες έγιναν σαράντα τρεις (43) εισηγήσεις για την ιστορία και τον λαϊκό πολιτισμό της κισαμίτικης γης. «Όλβιος εστιν όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν…».
Τύχη, τύχη αγαθή, για μένα το γεγονός ότι μπόρεσα να παρακολουθήσω τέσσερις απ’ τις εισηγήσεις του Συνεδρίου. Του Μιχάλη Μουντάκη με τίτλο “Γεώργιος Σκαλίδης, μακεδονομάχος (άγνωστες πτυχές από τη ζωή και τη δράση του)” το απόγευμα του Σαββάτου και των Βασίλη Χαρωνίτη, Δημήτρη Νικολακάκη και Ζαχαρένιας Σημανδηράκη με τίτλους “Ο Σάσαλος της ιστορίας και των θρύλων”, “Η διοικητική ιστορία του δήμου Πανεθύμου” και “Οι Ευέλπιδες στη Μάχη της Κρήτης”, αντίστοιχα, το πρωί της Κυριακής, μετά τη θεία λειτουργία στο Μοναστήρι της Γωνιάς. Μαθήματα τοπικής ιστορίας και οι τέσσερις εισηγήσεις από τέσσερις ωραίους δασκάλους. Ανθοί της έγνοιας τους και καρποί της αγάπης τους τα λεχθέντα απ’ αυτούς. Τι καλά να μπορούσα να παρακολουθήσω κι άλλες, όλες αν ήταν δυνατόν, μια απ’ τις σκέψεις που έκανα φεύγοντας απ’ την Ακαδημία το μεσημέρι της Κυριακής. Ας είναι! Εξ ονύχων ο λέων…
«Η οργάνωση του 1ου Συνεδρίου για την Κίσαμο αποτελεί ασφαλώς την αφετηρία για μια συστηματική, πλέον, (και με τα επόμενα συνέδρια που θα ακολουθήσουν) μελέτη και ολοκληρωμένη έρευνα για το πλούσιο παρελθόν της ιστορικής αυτής Επαρχίας καθώς και για τη χάραξη ενός ρεαλιστικού οδικού χάρτη για μια ήπια ανάπτυξη, φιλική προς το ειδυλλιακό Κισαμικό Περιβάλλον». Και βέβαια προσυπογράφω την άποψη του Κυριάκου Ροδουσάκη, όπως τη βρήκα καταγεγραμμένη στην περίληψη της εισήγησής του στο Συνέδριο με τίτλο “Αξιοποίηση υφιστάμενων και εντοπισμός νέων βιβλιογραφικών και αρχειακών πηγών για την Κίσαμο”. Η γνώση του παρελθόντος μάς οδηγεί στην κατανόηση του παρόντος και στην οικοδόμηση του μέλλοντος.
Δεν μπορούμε να λέμε ότι αγαπούμε τον κόσμο και ότι ενδιαφερόμαστε για τα πάντα όλα, αν δεν αγαπούμε τον τόπο μας και δεν ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν, έλεγε συχνά στις ομιλίες του, στο περίπου τα λόγια του, ο Μεγάλος Παππούς της Κρήτης, ο μακαριστός μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης. Χρειάζεται να πούμε ότι οι Κισαμίτες έδειξαν με αυτό τους το Συνέδριο, έτσι όπως το “εμείς” τους (Μητρόπολη, Δήμοι Κισάμου και Πλατανιά, Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης και Ενωση Πολιτιστικών Φορέων Κισάμου) το διοργάνωσε, ότι αγαπούν τον τόπο τους;
         

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΣΤΑ ΑΝΩΓΕΙΑ

Εκδήλωση για τον Ελευθέριο Βενιζέλο


                                                         



Ο Δήμος Ανωγείων και το Εθνικό Ιδρυμα “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 ετών από τον θάνατο του Ελευθερίου Βενιζέλου, διοργανώνουν εκδήλωση στα Ανώγεια το Σάββατο 22 Οκτωβρίου και ώρα 6.30 μ.μ., στην αίθουσα “Μανώλης Κεφαλογιάννης” (κάτω από την Τράπεζα Πειραιώς).
Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με καλωσόρισμα από τον δήμαρχο Ανωγείων Μανόλη Καλλέργη. Θα ακολουθήσει ομιλία από τον γενικό διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών &  Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” Νικόλαο Παπαδάκη με θέμα “Η διαχρονικότητα του Ελευθερίου Βενιζέλου”.
Ποιήματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών θα απαγγείλουν οι Μιχάλης Αεράκης, διευθυντής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. και  Βαγγέλης Κακατσάκης, δάσκαλος – λογοτέχνης, ενώ θα γίνει και αναγγελία προκήρυξης διαγωνισμού για συγγραφή βιογραφίας του Βασιλείου Σκουλά, στενού συνεργάτη του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Η εκδήλωση, που θα περιλαμβάνει και έκθεση φωτογραφίας από το αρχείο του Εθνικού Ιδρύματος “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, θα κλείσει με προβολή κινηματογραφικής ταινίας.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Πωλείται ή δεν πωλείται το λιμάνι της Σούδας; Ιδού η απορία

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης





[Υπάρχει περίπτωση να πωληθεί το λιμάνι της Σούδας; Την απάντηση του υπουργού Ναυτιλίας στη συγκεκριμένη ερώτηση θα εξετάσομε σήμερον…]. «Ο κ. Δρίτσας για το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης των μεγάλων λιμανιών της Κρήτης και συγκεκριμένα της Σούδας, απάντησε ότι “δεν υπάρχει κανένας ορίζοντας γενικών ιδιωτικοποιήσεων στα λιμάνια” και πρόσθεσε: “Ο,τι ακούγεται δεν έχει καμία βάση. Φυσικά όπου υπάρχει ενδιαφέρον ιδιωτών για επένδυση ή συνεργασία, έχουμε ανοιχτή δυνατότητα να ακούσουμε προτάσεις. Αλλά οι σχεδιασμοί μας δεν τείνουν στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών[…]».
Αυτά είπε μεταξύ άλλων ο υπουργός αλλά…
Κάτι τέτοια και μάλιστα με μεγαλύτερο στόμφο λέγονταν και για το “Δασκαλογιάννης” και γνωρίζουμε την τύχη του. Ας ελπίσουμε τούτη τη φορά, ότι δεν θα διαψευστεί ο κ. υπουργός με τα όσα μας είπε. Ωστόσο… αν δούμε πιο επισταμένα τη δήλωσή του, ίσως να αφήνει κι ένα ενδεχόμενο να μην είναι τα πράγματα όπως φαίνονται αφού πίσω από τις λέξεις κρύβονται ίσως άλλα! Π.χ., όταν λέει ότι «δεν υπάρχει κανένας ορίζοντας γενικών ιδιωτικοποιήσεων στα λιμάνια», θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι αυτό ισχύει τώρα ή τη Δευτέρα όταν και έκανε τη συγκεκριμένη δήλωση ο κ. Δρίτσας. Εξάλλου αυτός ο ορίζοντας για τον οποίο μιλά ο κ. Δρίτσας, εμένα με πονήρεψε! Για ποιον ορίζοντα μιλά; Πώς μπορεί και βλέπει αυτός τον ορίζοντα όταν εμείς δεν βλέπουμε στα δύο μέτρα, δεν γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει; “Καπάκι” μας λέει ότι «φυσικά όπου υπάρχει ενδιαφέρον ιδιωτών για επένδυση ή συνεργασία, έχουμε ανοιχτή δυνατότητα να ακούσουμε προτάσεις». Τι το ’θελες κυρ υπουργέ μου τούτο να το ειπείς; Δηλαδή εφόσον υπάρξει πρόταση, ενδεχομένως να την αποδεχτούμε, διότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που οι προτάσεις τέθηκαν στο τραπέζι,! Αρα ποιος μου λέει εμένα πως δεν θα ακολουθηθεί η πεπατημένη της Κυβερνήσεως.  ΔΕν ευθύνομαι που κρατώ μια πισινή, κι ο λαός το ’χει πει: «απού καεί με τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι».
Και βέβαια για να το κλείσω κάπου εδώ με τις “κασσάνδρειες” ερμηνείες μου, θα αναφερθώ και στο… ύποπτον «οι σχεδιασμοί μας δεν τείνουν στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών». Συγνώμη μήπως δεν άκουσα καλά; Μιλά για σχεδιασμούς; Δηλαδή σχεδιάζουν κιόλας; Μα για να σχεδιάσεις πρέπει να ξέρεις να το πράττεις και κάτι τέτοιο δεν έχουμε δει ακόμη! Και τι μεγαλύτερη απόδειξη από το πρόσφατο συμβάν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ όταν είχαν ξεχάσει(;) να σχεδιάσουν την ψηφοφορία για να αποδεχθούν την πρόταση του Αλέξη για τη νέα κεντρική επιτροπή. Υπήρξαν λοιπόν αρνητικές ψήφοι με αποτέλεσμα ο Αλέξης να τους επαναφέρει στην τάξη λέγοντάς τους το αμίμητο «Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα, γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου». Μα αν δεν καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν σε μια τόσο απλή διαδικασία πώς θα μπορέσουν να σχεδιάσουν;
Οπως και να ’χει, εμείς ας είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Και μην πείτε μετά ότι δεν σας το ’χα πει!

Χανιώτικα νέα (19.10.2016)

ΘΕΟΚΛΗΣ


BOOTCAMP TRAINING
ΕΝΤΑΣΗ- ΕΝΕΡΓΕΙΑ- ΑΠΟΛΑΥΣΗ
Σας ενημερώνω ότι από την Δευτέρα
24 Οκτωβρη ξεκινάει ή απογευματινή ζώνη 17:00 - 18:00
Ή πρωινή ζώνη 8:30 - 9:30 και η βραδινή ζώνη 20:00 21:00 παραμένουν ως έχουν






Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Kουβέντα μ’ έναν εθελοντή της Μάχης του Βαφέ

           



«Πώς το φεγγάρι έπιασα μόνο και μόνο φίλο/ μια καλησπέρα με αυτό εχθές για να της στείλω. Άγνωστέ μου εθελοντή της Μάχης του Βαφέ». Η κουβέντα μας ξεκίνησε ήδη με τη δική σου “καλησπέρα”. Το πού ακριβώς θα τελειώσει δεν μπορώ να το ξέρω αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ, ένας ταπεινός λογάς της επαρχίας των Αποκορώνων, είμαι χρεωμένος να μιλήσω μαζί σου. Οντας εντός της φλεγόμενης βάτου και κατοπτεύοντας τα πέριξ, θ’ αναθιβάλω, λοιπόν, τα γεγονότα των φοβερών εκείνων ημερών τ’ Οκτώβρη του 1866. Τότε που εσύ, μαζί με κάποιους άλλους ολίγους στάθηκες όρθιος, στο διάσελο της Ιστορίας, στο Μετερίζι της Ελευθερίας στον Βαφέ του Αποκόρωνα […]

Από την τρίτη κιόλας μέρα που φτάσατε στον Βαφέ, κατάλαβες ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Οι Τούρκοι ρήμαζαν, έσφαζαν κι έκαιγαν. Ενας τρομερός πασάς, παλιός γνώριμος της Κρήτης, ο γερο-Μουσταφά Ναϊλή πασάς δεν άφηνε πέτρα πάνω στην πέτρα. Το Νίππος, ο Φρες, η Κάινα και τ’ άλλα γυρόχωρα ήταν κάθε μέρα στις φλόγες. Ο Βάμος, το κεντρικό χωριό της επαρχίας, έπρεπε να καταληφθεί. Αν ήμαστε τρεις ή τουλάχιστον δύο χιλιάδες!.. Αλλά πού… Οι μέρες περνούσαν και οι πολλοί από τους κοντινούς και μακρινούς επαναστάτες δεν έρχονταν. Ακουγες να λένε ότι γνοιάζονταν τις οικογένειές τους, που τις φυγάδευαν στα βουνά. Οταν όμως θα άρχιζε ο καυγάς (έτσι έλεγαν οι ντόπιοι τη μάχη) δεν θα έλειπε κανείς… Λόγια; […]

Το ξημέρωμα της 12ης Οκτωβρίου 1866 σε βρήκε ακριβώς μπροστά από τον Βαφέ, μαζί με άλλους εθελοντές και Βαφιανούς από τα Ξεριζώματα και πάνω, πίσω από τους φράχτες και τους τροχάλους. Είχε επικρατήσει τελικά ο ενθουσιασμός σας, μα και η θέληση των ντόπιων που ήθελαν να εμποδίσουν τους Τούρκους να μπουν στο χωριό. Δίπλα σας, ανάμεσα στον Βαφέ και στο Μπρόσνερο και παραπέρα στον Αλίκαμπο, στην Κεφάλα, οι οπλαρχηγοί με τους δικούς τους, ο Κωσταρός, ο Κριάρης και οι αποδέλοιποι. Ο Μουσταφά είχε ήδη φθάσει στις Βρύσες και οι πολλοί επαναστάτες που υπόσχονταν οι οπλαρχηγοί ότι θα έρχονταν δεν φαίνονταν πουθενά. Μόνοι, λοιπόν, εσείς, ενώπιον της ιστορίας. Οι 300 εθελοντές, το “πειναλέον” του Ζυμβρακάκη σώμα με ένα πυροβόλον το οποίον μετεφέρετο επί των ώμων ενός ανδρός και οι 280 επαναστάτες […]

Όταν φτάσατε στην κορφή οι εχθροί ήταν πάλι εκεί και σας περίμεναν. Είστε περικυκλωμένοι απ’ όλες τις πλευρές κι αν δεν ερχόταν ο Κριάρης να συνδράμει τον Κωσταρό και τον Μπομπολάκη, που πάσχιζαν να σας σώσουν, δεν θα γλύτωνε κανένας σας. Προπάντων εσύ, που ένιωσε ξαφνικά το δεξί σου πόδι να βαραίνει και να χάνει ολότελα τη δύναμή του. Αν έλειπαν δυο ντόπιοι που σε πήραν στους ώμους, θα έμενες εκεί… Το βράδυ της ίδιας μέρας φτάσατε στο Ασκύφου. Εδώ άκουσες το πρώτο προσκλητήριο των νεκρών… […]

”Γνήσια της Ελλάδος τέκνα”,/ Ψυχαί που επέσατε εις τον αγώνα ανδρείως,/ Τάγμα εκλεκτών Ηρώων,/ καύχημα νέον. Για εκείνους, σκεφτόσουν, που τους “ήρπασιν η τύχη/ την νικητήριον δάφνην,/ και από μυρτιάν τους έπλεξεν/ και πένθιμον κυπάρισσον/ Στέφανον άλλον”. Οταν συνειδητοποίησες ότι οι τελευταίες σου σκέψεις δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αυτούσιοι οι στίχοι του Κάλβου, από το ποίημά του “Εις τον Ιερόν Λόχον”, τότε σήκωσες το βλέμμα σου και έκπληκτος διάβασες, την αμέσως επόμενη στροφή του ποιήματος, γραμμένη με μεγάλα γράμματα, στα μάτια των συμπολεμιστών σου. Ως επίλογος των φοβερών εκείνων ημερών και ως πρόλογο εκείνων των επίσης φοβερών που θα ακολουθούσαν: “Αλλ’ αν τις αποθάνη/ Διά την πατρίδα,/ η μύρτος είναι φύλλον ατίμητον/ και καλά τα κλαδιά της Κυπαρίσσου” […]

Σημείωση: Αποσπάσματα από παλιότερο κείμενό μου με τίτλο «Κουβέντα μ’ έναν εθελοντή της Μάχης ή κουβέντα που αρχίζει με μια “καλησπέρα”» που αποτέλεσε το κύριο σώμα μιας ομιλίας μου με θέμα τη Μάχη του Βαφέ (12.10.1866) που έγινε στον Βαφέ για την επέτειο των 130 χρόνων από τη Μεγάλη Κρητική Επανάσταση του 1866. Με αφορμή τη συμπλήρωση 150 χρόνων.

Χανιώτικα νέα (18.10.2016)

    

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

ΕΥΔΟΚΙΑ


Η γιασεμιά και τ’ αστεράκια, της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη

Γράφει ο Πάνος Τουρλής




Μια μικρή γιασεμιά φυτεύεται στο πλάι ενός γέρικου φράχτη κι ενώ στην αρχή είναι μιρκή και δεν της δίνει κανείς σημασία σύντομα ψηλώνει και την επισκέπτονται πολλά πουλιά ενώ τα βράδια ο άνεμος κουρνιάζει στην αγκαλιά της. Στη γιασεμιά κάνουν εντύπωση τα πεφταστέρια και ο γερο-φράχτης της εξηγεί τι είναι αυτό το φαινόμενο και ίσως μια μέρα πέσουν και στη δική της αγκαλιά μερικά. Την ημέρα όμως που γιορτάζοντας την άνοιξη ο κήπος έκανε καλλιστεία για το ομορφότερο λουλούδι, το φεγγάρι γιόρταζε τα γενέθλιά του. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και πολλά αστεράκια, τα οποία παίζοντας… Τι συνέβη εκείνη την ημέρα; Τι συνδέει αυτά τα δύο διαφορετικά μεταξύ τους γεγονότα; Θα πέσουν όντως αστεράκια στην αγκαλιά της γιασεμιάς; Πώς μπορούν τα παιδάκια να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους;
Το κείμενο είναι λεπτοκαμωμένο και ευαίσθητο σα φύλλο γιασεμιού, ευωδιαστό σαν τριαντάφυλλο και δροσερό σα δροσοσταλίδα. Πολυεπίπεδη ιστορία, με αστεία περιστατικά, δραματικές στιγμές, χαρούμενα ξεφωνητά και αγωνία. Η γιασεμιά μεγαλώνει, ανθίζει, μαθαίνει, ρωτάει, από άποψη δε συμμετέχει στον διαγωνισμό του κήπου («Τι θα πει εγώ είμαι πιο όμορφος από τον άλλον; Ο καθένας έχει τη χάρη και την ομορφιά του»!). Από την άλλη, το φεγγάρι γιορτάζει τα πιο διασκεδαστικά γενέθλια που έχω διαβάσει ποτέ, με μαλλιά αγγέλων και τάρτες αστρολούλουδων! {... }  
Για την εικονογράφηση ειλικρινά δεν έχω λόγια. Ονειρική, ατμοσφαιρική, ρομαντική, πολύχρωμη, τρυφερή, παραστατικότατη, άμεση…Αν με συγκίνησε το κείμενο μία φορά, το σχέδιο με έκανε να δακρύσω. Αντιμετώπισε και απεικόνισε την ιστορία με τόσο εύληπτο και ευαίσθητο τρόπο που με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ειδικά το σκηνικό με την αγάπη της γιασεμιάς που έδειξε… (δε θα πω άλλα) ήταν τόσο όμορφο και αισιόδοξο που μόνο η πένα της κυρίας Μενάρ θα μπορούσε να το δώσει έτσι.
Η γιασεμιά θα συγκινήσει και θα αγαπηθεί από τις μικρές κυρίως αναγνώστριες έξι ετών και πάνω. Ένα υπέροχο βιβλίο με πολλά νοήματα και ευχάριστες ανατροπές!

ΠΗΓΗ www.bookia.gr/index.php?action=book&bookid=212128



Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ


ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ





Εξομολογήθηκε τον έρωτά του

στο γιασεμί του πάρκου

και στάθηκε αφορμή

να ξανακεηλαδήσουν τ’ αηδόνια.

Τον έστησαν στα έξι μέτρα.

Δεν έκανε κανένα έγκλημα…



Όμως η πινακίδα υπήρχε

ακόμα στην εξώθυρα.

«Όποιος ταράξει

τον ύπνο του γιασεμιού,

θα ονομαστεί φονιάς

και θα πληρωθεί με θάνατο!».

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

("ΚΑΖΟΒΑΡ", Πολιτισστική Εταιρεία Κρήτης, Χανιά 2013)




Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ2  Τάξη ( Σχ. Χρονιάς 1984-35) 4ου Δημ. Σχ. Χανίωμ

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Eπιστροφή στην πατρίδα των σχολικών τους χρόνων στο Δημοτικό, για τα παιδιά της Στ1 τάξης του 1985 του 4ου Δημ. Σχ. Χανίων προς το τέλος του φετινού καλοκαιριού. Για “μια νοσταλγική επανένωση 31 χρόνια μετά…”, έκανε λόγο σ’ ένα ιδιαίτερα αισθαντικό κείμενο (βλ. “Χ.Ν.” 10.09.2016) ένα απ’ τα ωραία παιδιά εκείνης της υπέροχης τάξης, η Γιάννα Λάκκα, στο οποίο απένειμε όλα τα εύσημα στον για τρία χρόνια δάσκαλό τους, τον γνωστό και για τις υπηρεσίες του στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου μας, πρώην προϊστάμενο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων Μανόλη Βολουδάκη, αλλά και στην αείμνηστη σύζυγό του Σπυριδούλα Μαθιοπούλου που την είχαν δασκάλα στις τρεις πρώτες τάξεις. «Γιατί όχι έναν “Παιδότοπο», με αφορμή αυτήν την συνάντηση, σκεφτηκα διαβάζοντάς το, έχοντας υπόψη, μεταξύ των άλλων, τα πρωτοποριακά μαθητικά έντυπα που κατά καιρούς, έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή τον δάσκαλό τους, κυκλοφόρησαν ως τάξη, εκείνα τα παιδιά και κυρίως τους “Παιδικούς Παλμούς”, την τελευταία τους “εκδοτική δραστηριότητα” που περιλαμβάνει “κείμενα – ενθύμια”, απ’ τη σχολική τους ζωή “επί τη αποφοιτήσει τους”! Αμ’ έπος αμ έργον! Ωστόσο.. τι να πρωτοχωρέσει σε μία σελίδα! Και του χρόνου με υγεία, καλά μου παλιά Τεταρτάκια! Και για να προσθέσετε χρόνια στη ζωή του δασκάλου σας με μια ακόμα νοσταλγική επανένωση, Γιάννα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος








Η συνάντησή μου στο ιστορικό Καφέ “Κήπος” με τους μαθητές μου στο 4° Δημοτικό Σχολείο Χανίων, ύστερα από 31 χρόνια, πέρα από τα συναισθήματα χαράς, αγάπης και μεγάλης συγκίνησης, ξύπνησε μνήμες, γεγονότα και πράξεις που είχαν συντελεστεί μ’ αυτά τα ευλογημένα παιδιά την εποχή της τρυφερής ηλικίας τους, της αθώας παιδικής ψυχής τους και των πολλών δραστηριοτήτων τους.
Η στενή και αρμονική συνεργασία γονιών, μαθητών και δασκάλων είχε το αποτέλεσμα που φάνηκε σ’ αυτή τη συνάντηση.
Αμοιβαία αγάπη, αλληλεγγύη, συνεργασία, φιλία και ανθρωπισμός κυριαρχούν και σήμερα ανάμεσα στα παιδιά αυτά και τον δάσκαλό τους.
Να είστε καλά παιδιά μου, χαρούμενα κι ευτυχισμένα με τις οικογένειές σας και σας ευχαριστώ γιατί προσθέσατε χρόνια στη ζωή μου με την αγάπη και την εκτίμηση σας την άδολη και πραγματική.
Και του χρόνου με καλό
Μανώλης Βολουδάκης,
δάσκαλος







Κάτω απ’ τις ελιές της κρητικής γης, στον Κήπο της σκόλης και της ρέμβης, συνάχτηκαν ύστερα από κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο αιώνα όλες εκείνες οι συνειδήσεις που κάποτε έτυχε να βρεθούν στα ίδια θρανία, στην ίδια εκείνη τάξη του Τετάρτου Δημοτικού Σχολείου Χανίων για να μάθουν γράμματα. Κι είναι εκείνες τις στιγμές τέτοιων συνάξεων που ξυπνάνε μέσα σου οι αναμνήσεις της παιδικής ζωής, γιατί η παρουσία του κάθε προερχόμενου απ’ τα παλιά γνώριμου σού υπενθυμίζει αυτό που ήσουνα. Κι είναι εκείνες τις στιγμές που τούτες οι μορφές των παιδικών χρόνων φέρνουν τον συλλογισμό ότι όσα χρόνια και να περάσουν παραμένουμε πάντα ίδιοι στον πυρήνα μας, σ’ εκείνο το κομμάτι του εαυτού που αντιστέκεται στανικά στις φθοροποιές επιδράσεις της κοινωνικής ζωής. Κι είναι εκείνες οι ευλογημένες στιγμές τέτοιων συνάξεων που έτσι πεισματικά μας υποχρεώνουν να μην θέλουμε να πνίξουμε μέσα μας παλιές φωνές κι αγαπημένες, να μην θέλουμε να φιμώσουμε αυτόν τούτο τον πρώτο εαυτό μας. Κάτω απ’ τις ελιές της κρητικής γης, στον Κήπο της σκόλης και της ρέμβης, την ώρα που λύγιζαν τα δέντρα στο βάρος της ευωδιάς τους και η κούραση της μέρας έφτανε στο τέλος της, ξαναβρεθήκαμε κι αναπολήσαμε μέρες σχολικής ζωής…
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης


[…] Ο δάσκαλός μου, μου έσφιξε το χέρι σαν να ήμουν μεγάλη και ύστερα έσκυψε πάλι αμίλητος πάνω από τα χαρτιά του γραφείου του .
– Αν τον θυμόμουν. Βγήκα στο δρόμο με καινούρια αισθήματα. Κάθε τόσο στο μυαλό μου ερχόταν τα λόγια του δασκάλου μου:
«Τώρα που θα πας στο Γυμνάσιο…». Και βέβαια θα πήγαινα στο Γυμνάσιο. Μ’ ένα μικρό διάλειμμα που θα κρατούσε όσο και το καλοκαίρι και ύστερα άλλα έξι χρόνια. Εκεί με περισσότερη επιμέλεια και περισσότερη προσοχή για να τιμήσω τ’ όνομά μου, τ’ όνομα των γονιών και των δασκάλων μου». Λίγο πριν στρίψω στη γωνία του δρόμου γύρισα και κοίταξα το πρώην σχολείο μου και ξεχώρισα την τάξη μου, που ένα χρόνο περίμεναν οι μαθητές της Πέμπτης. Χαλάλι σας μουρμούρισα και έστειλα με το χέρι μου τον τελευταίο χαιρετισμό… Πώς πέρασαν έξι χρόνια.
Μάρθα Σταθάκη, (από το κείμενό της
στους “Μαθητικούς Παλμούς” με τίτλο
“Με το απολυτήριο του Δημοτικού στο χέρι”)


[…] Μια μέρα λοιπόν του καλοκαιριού ήρθαν από την πόλη πέντε ξυλοκόποι με τσεκούρια και άλλα εργαλεία κι άρχισαν να δουλεύουν. Κόψανε εκατοντάδες δέντρα. Ενα απ’ αυτά ήμουν κι εγώ.
Μας μετέφεραν στα ξυλουργεία κι άρχισαν να τρώνε τις σάρκες μας. Υστερα μας πήγαν στο εργοστάσιο. Καθίσαμε-πέντε σχεδόν μέρες. Μας έκοψαν κομμάτια, άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα, μας έδωσαν διάφορα σχήματα κι άρχισαν να κατασκευάζουν έπιπλα. Ενα απ’ αυτά ήμουν κι εγώ.
Μας έβαψαν, μας λούστραραν και μετά από τέσσερις περίπου μέρες μας φόρτωσαν σε μεγάλα φορτηγά και μας έστειλαν στα διάφορα σχολεία της πατρίδας μας. Ετσι, αγαπημένο μου παιδί, έφτασα κι εγώ κοντά σου.
Το λυπήθηκα για τα όσα πέρασε και σκέφτηκα πως πρέπει να το προσέχουμε και να το αγαπούμε με όλη μας την καρδιά. Εσείς τι λέτε;
Ελεάνα Παπαδοπούλου, (Από το κείμενό της
στους “Παιδικούς Παλμούς” με τίτλο
“Ενα θρανίο διηγείται την ιστορία του”.

[…] Να τι θέλουμε να δώσει ο καινούργιος χρόνος. Θέλουμε να σκορπίσει απλόχερα την ειρήνη πάνω στη γη και την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους, χωρίς διάκριση χρώματος και φυλής. Να δώσει τροφή στα παιδιά της Αιθιοπίας και της Αφρικής που καθώς πληροφορούμαστε πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα και τις αρρώστιες. Να τα βοηθήσει και να τα σώσει από τα τόσα δεινά που μια ολόκληρη ζωή υποφέρουν .
Να σταματήσει τον ανταγωνισμό για τα πυρηνικά όπλα ανάμεσα στις μεγάλες υπερδυνάμεις του κόσμου. Να τα καταστρέψει, να χάσουν τη δύναμη τους.
Οι πόλεμοι και οι διαμάχες ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους λαούς της γης να σταματήσουν. Να πάψει η εκμετάλλευση του μικρού από τον μεγάλο και ισχυρό. Ολοι να ενωθούν για το καλό και την προκοπή της ανθρωπότητας, και ειρήνη, μόνο ειρήνη να υπάρχ,ει παντού.
Ολα τούτα θα πραγματοποιηθούν μόνο αν εμείς τα παιδιά κλείσουμε βαθιά στην καρδιά μας τις αλήθειες του χριστιανισμού και τις κάνομε πράξη όταν αύριο πολίτες στην κοινωνία των ανθρώπων, πάρουμε στα χέρια μας το πηδάλιο της διακυβέρνησης των λαών. Ας το ευχηθούμε με όλη μας την καρδιά.
Βασίλης Πραματιώτης, (από το κείμενο του
στους “Παιδικούς Παλμούς” με τίτλο
“Ελπίδες και προσδοκίες που μας γεννά
ο νέος χρόνος 1985).


[…] Αυτό το χτίριο τώρα θα γκρεμιστεί; Οχι ποτέ! Θα χαραχτεί βαθιά μέσα στις ψυχές μας με χρυσά γράμματα μια βαθιά και όμορφη ανάμνηση των τόσο ωραίων χρόνων. Κι η ανάμνηση θα είναι μια άσβηστη φλόγα μέσα στις ψυχές μας που για πάντα θα μας θυμίζει εκείνα τα χρόνια που ήρθαμε για πρώτη φορά στο πνευματικό τούτο εργαστήρι, το σχολείο, φοβισμένα και απελπισμένα πιτσιρίκια, κρατώντας σφιχτά της μητέρας μας το χέρι κι ήμασταν πραγματικά σαν τα ψάρια έξω από το νερό. Ομως με τη βοήθεια του Δασκάλου και κάτω από το φωτεινό του χαμόγελο μάθαμε πως ένα κι ένα κάνουν δύο, μάθαμε πως το κουλουράκι με το μπαστουνάκι κολημμένο δίπλα του λέγεται άλφα, μάθαμε το πώς, το ποιος, το γιατί, μάθαμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, το δίκιο από το άδικο.
Πραγματικά κάποτε όλα τελειώνουν. Και πάντοτε τα ωραία πράγματα τελειώνουν γρήγορα. 0ι τόσο άσχημες στιγμές του αποχωρισμού με τον καιρό θα σβήσουν. Αλλά ποτέ δε θα σβήσει από μέσα μας η φλόγα, η ανάμνηση και τ’ άλλα συναισθήματα που είναι τόσο βαθιά χαραγμένα μέσα μας
(Από τον πρόλογο στους “Μαθητικούς Παλμούς”)


[…] Ολοι βρισκόμαστε σε δίλημμα σε ποιο γυμνάσιο θα πάμε: Στο πρώτο, στο δεύτερο, στο τρίτο…;
Οπως καταλαβαίνετε αυτό σημαίνει καταστροφή, γιατί όλες οι τόσο όμορφές δραστηριότητες που αναπτύξαμε στο δημοτικό δε θα συνεχιστούν στο γυμνάσιο.
Πλησιάζει το τέλος της σχολικής χρονιάς και όλοι προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη φιέστα (εκδρομή κλ.π). Αγώνας για να συγκεντρώσουμε χρήματα με κληρώσεις δώρων, την εφημερίδα μας και το ταμείο μας. Αγώνας για το ποιες εκδηλώσεις θα πραγματοποιήσουμε τις τελευταίες μέρες της φοίτησης μας στο δημοτικό.
Αυτές και άλλες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου καθώς πλησιάζει το τέλος της σχολικής χρονιάς και μια ευχή ανεβαίνει στα χείλη μου: Ας έρθουν όλα καλά και να είμαστε γεροί για καινούριους αγώνες στο μεγαλύτερο σχολείο που πρόκειται σύντομα να φοιτήσουμε.
Γιάννης Ανδρουλάκης (από το κείμενό του
στους “Παιδικούς Παλμούς” με τίτλο
“Πλησιάζει το τέλος της σχολικής χρονιάς”)

Χανιώτικα νέα (15.10.2016)