«Η γλώσσα την οποίαν ομιλεί ο Ελληνισμός ολόκληρος από άκρου εις άκρον, από Κερκύρας μέχρι του Καυκάσου, χαρακτηρίζεται ως χυδαία. Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει· υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι, και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν». Στον απόηχο του αφορισμού με τον οποίο έκλεισε την ιστορική αγόρευσή του στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 “ο Ωραίος ως Ελληνας” (για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου από τον “Μπολιβάρ”) ισπανικής καταγωγής ποιητής και βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων Λορέντζος Μαβίλης, η απόφαση, αν θέλετε μυθιστορηματική αδεία, του Ελευθερίου Βενιζέλου, εφτά χρόνια μετά, ύστερα από πρόταση του Εκπαιδευτικού Ομίλου για την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία. «Μήγαρις έχω τίποτ’ άλλο στον νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα”. Και τη φράση του εθνικού μας ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, είχε, πάλι μυθιστορηματική αδεία το γράφω, ο εθνάρχης.
Ιδιαίτερα σημαντική η εκδήλωση που διοργάνωσε, πριν από δύο εβδομάδες, την Παρασκευή 7 Απριλίου, το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” στις εγκαταστάσεις του, στο Μέγαρο “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης”, με θέμα “100 χρόνια από την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία”. Και γιατί μίλησαν γι’ αυτό το “μέγα γεγονός”, πρώτοι ανθοί του οποίου υπήρξαν μεταξύ των άλλων το “Αλφαβητάρι”, το γνωστό και ως “Αλφαβητάρι με τον ήλιο”, και “Τα ψηλά βουνά”, το βιβλίο έμβλημα της παιδικής μας λογοτεχνίας, τρεις καταξιωμένοι Κρήτες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και διακεκριμένοι στους τομείς τους συγγραφείς, ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ο Σήφης Μπουζάκης και ο Αντώνης Χουρδάκης, συνεπικουρούμενοι, απ’ την γνωστή στην τοπική πολιτισμική μας Ιερουσαλήμ φιλόλογο, σημερινή αντιδήμαρχο Πολιτισμού Βαρβάρα Περράκη. “Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η δημοτική γλώσσα”, “Η γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση 1917-1920: Ενα ανακοπτόμενο άλμα” και “Παρουσίαση του βιβλίου του Σήφη Μπουζάκη “Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελληνική Εκπαίδευση””, οι τίτλοι των εισηγήσεων των τριών πανεπιστημιακών δασκάλων αντίστοιχα, “Τζι αρ λοιπόν η Ελλάδα (από το ποίημα του Γιώργη Μανουσάκη ΤΖΙ ΑΡ 2000)”, ο τίτλος της Αντιδημάρχου. Κι αν χάρηκε η ψυχή του και έμπνευση του Ιδρύματος, μακαριστού μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη, γι’ αυτήν την εκδήλωση. Μια απ’ τις μεγάλες έγνοιες του Παππού και η έγνοια για τη γλώσσα, τη δημοτική μας γλώσσα, βλέπετε. Ολα τα κείμενά του, όχι μόνο τα λογοτεχνικά, πεζά και ποιητικά, αλλά ακόμα και οι ποιμαντορικές του εγκύκλιοι σ’ αυτήν…
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα – πρώτα Δόξα Σοι!/ Εκεί δάφνες και βάγια/ θυμιατό και λιβάνισμα/ τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφύλια./ Στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα/ κνίσες, τσουγκρίσματα/ και Χριστός Ανέστη/ με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων./ Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Υμνου./ Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα λόγια του Υμνου». Και το απόσπασμα αυτό από το “Αξιον εστί”, υπόψη μου, ενώ συντόνιζα την περί ης ο λόγος εκδήλωση. Αν όχι μονάχη, σίγουρα μεγάλη πρέπει να είναι η έγνοια όλων μας για τη γλώσσα, τη γλώσσα που μας έδωσαν ελληνική.
Η αλληλογραφία μας
Σύλλογο Φρε “Η Παναγία των Δύο Βράχων” και Σύλλογο Γυναικών Φρε: Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η εξαμηνιαία οκτασέλιδη, έγχρωμη εφημερίδα “Ο Φρες”, που διανέμετε δωρεάν στους Φρεδιανούς και στους φίλους του χωριού σας, αν κρίνω απ’ το με αρ. 7 φύλλο της που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε. Εμεινα ιδιαίτερα στα “κοινωνικά”. Να ευχηθώ, εκτός από καλή συνέχεια, κάποτε οι γεννήσεις να ξεπεράσουν τους θανάτους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου