ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ Β

«ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ»:

        ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ

 

Γράφει ο Κώστας Καρούσος*

 Το διδασκαλικό πνεύμα του ποιητή Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη - πνεύμα θυσίας-

υψώνεται -εδώ- ως λαμπηδόνα περίτεχνης ποιητικής κοινωνίας, για τον 

άνθρωπο του κοινωνικού χώρου, ενάντια στους χαλεπούς καιρούς.  Ως την 

ύστερή του θέωση στη ζωή,  ως «χώρος κοινής προσευχής» ( σελ. 47).

Τραγουδώντας το «ριζίτικό» του ο ποιητής,  ωσότου «φλεβαρίσει» της ζωής

η μέρα κι ο χρόνος, της ανθρώπινης δημιουργίας και δικαίωσης.

        Στα «χελιδόνια του μοναχού», το κλάμα του αγίου «που θεραπεύει τις πληγές

και διασκορπά τους πόνους»( σελ. 39} γίνεται πανηγύρι αφύπνισης και έκστασης,

στην ιερότητα των γεγονότων της ζωής, που μας αγγίζουν ψυχικά και 

συναισθηματικά, έτσι που ο συμμέτοχος αυτής της προσδόκιμης θαλπωρής, 

γεύεται την ουσία μιας καθαρτήριας επικοινωνίας, που σε ξεκουράζει 

το αισθητικό μέτρο αυτής της άδολης συνύπαρξης και της καθαρότητας, 

στις ανθρώπινες σχέσεις.

        Στην «ευνομούμενη πολιτεία» και «στις προτροπές των Φαρισαίων», η Διακονία, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, είναι το Αναστάσιμο Θαύμα της καθημερινότητας, και τότε –φυσικά «μυρίζουνε τα γιασεμιά κι όμορφοι είν’ οι κρίνοι», στο επιλεγμένο 

αγιογράφημα της ζωής, με την ανταποδοτικότητα του ατόμου-συναξαριστή, 

που θάλλει στην αντίσταση των πραγμάτων, που επιμελείται -ως άτομο-

την Κοινωνική Άνοιξη, και η «περιπέτεια του χρόνου», γίνεται ποίημα 

προσφερόμενης αισιοδοξίας, οικογενειακής μαρτυρίας και κοινωνικής 

λειτουργίας, ευφορίας και προκοπής.

         «Τα χελιδόνια του μοναχού», είναι η καθημερινή αναχώρηση του καθένα, δίνουν την άλλη πλευρά της ζωής, στις αντένες της μοναξιάς, της θυσίας και της γαλήνης, δίνουν τη μυροφόρα μνήμη των γεγονότων στο  προσευχητάρι του χρόνου και της αμοιβαιότητας.

        Ο ποιητής Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, ακουμπάει και φωτίζει- με το ποιητικό

του έργο την εποχή μας, προσφέροντας έργο Ψυχής και Αγάπης.

 Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 27. 11.20200

 

Σημείωση: Δεύτερη (σύντομη)  προσέγγιση στην ποιητική συλλογή «Τα χελιδόνια του μοναχού» του ΒΑΓΓΕΛΗ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ με αφορμή τη Β΄έκδοση (ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ ΙΔΡΥΜΑ  «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» εκδ. «Πυξίδα της πόλης», Χανιά Οκτώβριος 2020). που έγινε με την ευγενική υποστήριξη της Οικογένειας του αείμνηστου Γεωργίου Χαρ.. Παπαδάκη και διατίθεται για το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι του Ιδρύματος «Αγία Σοφία»

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 27. 11.20200

*Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (ποιητής – εικαστικός καλλιτέχνης)

 

ΠΟΙΗΣΗ

 Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

«Άνοιγε τους λάκκους εσύ,

τις ελιές εγώ θα τις φυτεύω».

Διαταγή πάντα ο λόγος του πατέρα.

Ίσα ίσα που ανέπνεε,

όπως έστρωνε το χώμα στα δεντράκια.

«Και την καρυδιά εγώ θα τη φυτέψω»,
μου ’πε την άλλη μέρα,
όταν τελειώσαμε με τις ελιές.
«Λένε πως όποιος φυτέψει καρυδιά,
τη βγάζει δεν τη βγάζει τη χρονιά»,
σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα το λάκκο.

Μάζευα τα καρύδια εφέτος,
δεκαοχτώ χρόνια μετά το φευγιό του,
και τα θυμήθηκα.
Κοντά σ’ αυτά και πως
στο χρόνο απάνω,
όταν κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του,
μια ήταν η χάρη που μου ζήτησε
-με ανάσα από φιάλη οξυγόνου.
Να βρω τον τρόπο,
να τον πάω μέχρι το χωράφι,
για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα.
τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(Από την ποιητική μου συλλογή "Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Χανιά,2013))

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 ΠΟΙΗΜΑΤΑ: EΛ. ΧΩΡΕΑΝΘΗ - ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ: Κ. ΧΩΡΕΑΝΘΗΣ

ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

 Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Ω , τι ωραίο που είναι το φεγγάρι 

εκεί ψηλά στον ουρανό.

Σκορπάει απλόχερα - η ευχή να πάρει  -

χρυσές αχτίδες κι ασημένιες και θαρρώ

σκάλα θα κάνω τη χαρά μου

ψηλά στα ουράνια απόψε ν’ ανεβώ,

με όσες προλάβω αχτίδες να μαζέψω

στεφάνι για να πλέξω στα μαλλιά σας,

παιδάκια, που στους δρόμους ολομόναχα γυρνάτε

κι αγρυπνάτε και πεινάτε και διψάτε

και πονάτε σκορπισμένα

στον αγριεμένο κι ανελέητο καιρό

 

Λογαριάζω, απόψε με τις αχτίδες του φεγγαριού

να στολίσω τον ύπνο σου, βρέφος στο λίκνο,

να ασημώσω τα μαύρα φτερά σου,

χελιδονάκι ξεστρατισμένο,

το ύστατο άσμα σου, λευκέ κύκνε της λίμνης,

τα μεταξένια σου φτερά, πεταλουδίτσα,

την κούρασή σου, άνθρωπε.

τον μόχθο σου, ποιητή.

Να σκεπάσω την ασχήμια της γης.         

 

Έχει πανσέληνο απόψε.

Ω, τι μεγάλο φεγγάρι, Θεέ μου,

κρέμεται ολομόναχο στον ουρανό.

Πάμε να το χαρούμε απόψε το φεγγάρι, παιδάκια,

χαράζει δρόμους στον καιρό το φεγγάρι.  

Πέφτουν στον δρόμο σκιές

κι εμείς βαδίζουμε ολομόναχοι,

πιασμένοι χέρι  με χέρι,

η αγάπη μας διώχνει τους φόβους,

σαν περπατάμε όλοι μαζί μέσα στη νύχτα.

 

Έχει πολύ ωραίο φεγγάρι απόψε,

σκορπάει το χαμόγελό του στον κόσμο.

Η νύχτα μας είναι τρυφερή,

τα νυχτοπούλια αγρυπνούνε, 

κρυμμένα στις φυλλωσιές στα λαγκάδια,

κελαηδούν γλυκά τ’ αηδονάκια,

γαληνεύει κι ομορφαίνει η φύση

καθώς ετοιμάζεται να υποδεχτεί

το χάραμα της καινούριας ημέρας.

 

 

Η νύχτα προχωράει προς τ’ άστρα,

όπου να ‘ναι θα φανεί

ψηλά στην κορυφογραμμή το χάραμα,

αποτραβιέται αργά το φεγγάρι,

τα φυτά ξαφνιασμένα

κοιτούν τον ουρανό που ακουμπάει στα βουνά,

ένα τριζόνι μάχεται τη σιωπή

τραγουδώντας τρι τριτρί  τρι  τριτ ριτρί  τρι.

Οι ίσκιοι πληθαίνουν,

αλαργεύουν των ανθρώπων τα βήματα,

ολομόναχο περπατάει το φεγγάρι στον ουρανό.

Η μοναξιά του φεγγαριού πουθενά δεν τελειώνει.

 

Η Θάλασσα

 

Η θάλασσα με τα αρμυρά νερά της

είναι σαν τα πουλιά χωρίς πατρίδα

κατεβαίνει από τα σύννεφα με τη βροχή.

Η θάλασσα γεννιέται από τη θάλασσα,

με τις αχτίδες του ήλιου 

ανεβαίνουν υδρατμοί στον ουρανό,

συλλαβίζοντας οι αύρες τις πνοές των υδρατμών,

πλέκουν τα νέφη με σταγόνες.

Χρειάζεται να τρέξουνε στο πρόσωπο της γης

εκατομμύρια σταγόνες,

για να γεμίσει ένας τόσο πλατύς ωκεανός.

Αυτή η θάλασσα, η μεγάλη και πλατιά,

με τα νησιά και τα καράβια της,

που γαληνεύει στο φως του φεγγαριού, 

είναι η μοίρα των ανθρώπων.

 

 

  Ο Αυγερινός κι η Πούλια

 

Μόλις αχνίσει το φεγγάρι,

βγαίνει πάνω από τη ράχη του βουνού

ο λαμπερός Αυγερινός, ο αδερφός της Πούλιας,

με τις γαλάζιες πεταλούδες και τα όνειρα,

της νύχτας η χαρά και υπόσχεση της μέρας.

Όταν πλαγιάζουν ήσυχα τα μάτια της αγάπης,

ακούμε τις πνοές των λουλουδιών

και την φωνή της μάνας Γης,

που ονειρεύεται τον ήλιο ν’ ανατέλλει.

 

 

Η Καρολίνα

 

Η Καρολίνα ήρθε από την Πόλη.

Εκείνο το χλωμό κορίτσι

που κρατούσε μια αγκαλιά λουλούδια μαραμένα.

Ήτανε ολόμαυρη απόξω η μικρούλα Καρολίνα.

Όμως στο φως του φεγγαριού

έλαμπε διάφανη στα μέσα η ψυχούλα της,

όλα της ήταν τρυφερά

κάτω από τα μαύρα που φορούσε.

 

Την ώρα του ύπνου,

όταν γυμνώνονται οι άνθρωποι

για να παραδοθούν

στου ονείρου την αρματωσιά,

φορούν το αληθινό τους πρόσωπο,

όλοι είναι ίδιοι στα μάτια του Θεού.

Η αγάπη ενώνει  όλου του κόσμου τα παιδιά,

να φέρουν την ειρήνη το ξημέρωμα.

 

 

Τα αγάλματα

 

Τα αγάλματα να δείτε πώς φυραίνουν,

πώς τρυφεραίνουν τις νύχτες του καλοκαιριού

με του Αυγούστου την πανσέληνο.

Λάμπουν στο θείο φως που διαπερνά το μάρμαρο,

φτάνει το φως ως την καρδιά και την ψυχή τους.

Έχουν ψυχή τα αγάλματα

και μια καρδιά κρυμμένη στα κατάβαθά τους

και περιμένουν την καινούρια μέρα,

που θα ‘ρθει στο παραθύρι του καιρού,

να πει μια “Καλημέρα”

στα παιδιά του κόσμου που αγρυπνούν.

Να το θυμάστε.

 

(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Ελένης Χωρεάνθη «Στου φεγγαριού τα μονοπάτια»)

 Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 28. 11.2020)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΩΝ

«Η ανάγνωση του περατωθέντος πλέον συγγράμματος ήταν για μένα όχι μόνο ευχάριστη έκπληξη αλλά και ψυχική ικανοποίηση, γιατί ένιωσα να συμπληρώνεται μέσα μου ένα σημαντικό κενό. Αυτό της άγνοιας της ιστορίας του τόπου που γεννήθηκα και μεγάλωσα. “Η Βασιλική των Αστερουσίων” είναι ένα σύγγραμα με αρχή και τέλος, ευανάγνωστο, με γλώσσα απλή και κατανοητή, αξιόπιστο, με συναισθηματισμό, με μέτρο, με ουσία, γιατί τα ιστορικά στοιχεία παρατίθενται με ντοκουμέντα και αποδείξεις, η συλλογή των οποίων ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και επίπονη». Απ’ τα που έγραψε στο προλογικό του σημείωμα για το βιβλίο “Η Βασιλική των Αστερουσίων” του Μανόλη Δ. Αλεγκάκη, ο πρόεδρος του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου Θεόδωρος Κοκκινάκης. «“Η Βασιλική των Αστερουσίων” ένα άρτιο από κάθε άποψη πόνημα, είναι ένα βιβλίο για το μέλλον. Μας δίνει τη δυνατότητα να ανιχνεύσουμε τη δική μας ταυτότητα, μέσα από την κληρονομιά του παρελθόντος, όπως κανείς ανακαλύπτει οικογενειακά μυστικά διαβάζοντας ένα παλιό ημερολόγιο. Να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε και γιατί. Η επίγνωση αυτή είναι ένα σπουδαίο μάθημα, όπως η διάσημη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη δηλώνει: “Ανέβηκα πάνω στους ώμους των προγόνων μου για ν’ αντικρίσω το μέλλον”». Απ’ τα που έγραψε για το ίδιο βιβλίο στα “Προλογικά” του ο και Δρ Φιλολογίας συγγραφέας Αντώνης Καρτσάκης.

Αγάπησα πολύ τη Βασιλική, το μικρό αυτό χωριό των 200 περίπου σήμερα κατοίκων, που βιγλίζει τον Ψηλορείτη, από τους πρόποδες των Αστερουσίων Ορέων του Ηρακλείου όπου βρίσκεται, γνωρίζοντάς την, διαχρονικά στον χώρο της, μέσα από τις 200 τόσες, σελίδες του βιβλίου, που έγραψε γι’ αυτήν, ανασταίνοντάς την ο… πάλαι ποτέ συμφοιτητής μου στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Μανόλης Αλεγκάκης. Τόσο που δεν το συζητώ, ότι Θεού θέλοντος, θέλω, το θέλω πολύ, να την επισκεφθώ, σε πρώτη ευκαιρία, όταν με το καλό φύγει ο καταραμένος ιός και γίνει εκεί η παρουσίαση του βιβλίου για παράδειγμα… Τέτοιος έπρεπε για ένα τέτοιο χωριό συγγραφέας η σκέψη που έκανα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα κι ετοιμαζόμουν για μια δεύτερη ανάγνωση με το μολυβάκι ανά χείρας.

«Το σπίτι είναι ψηλοτάβανο και μια ξύλινη σκάλα, χωρίς κουπαστή, οδηγεί στον οντά, όπου είναι η κρεβατοκάμαρα. Κάτω από τη σκάλα είναι τοποθετημένο ένα πιθάρι γεμάτο λάδι κι επειδή το πλάτος της είναι μικρό, ένα μέρος του πιθαριού είναι έξω από τη σκάλα. Ένα πρωί που ο σύζυγος κατέβαινε από τον οντά μπερδεύτηκε και άρχισε να κουτρουβαλά στη σκάλα με κίνδυνο να σκοτωθεί. Τότε ακούγεται η γυναίκα του να φωνάζει: “Παναγία μου το πιθάρι!”». Το τελευταίο απ’ τα ανέκδοτα (πραγματικές ιστορίες) που γράφει στο βιβλίο του ο Μανόλης Αλεγκάκης, πριν τις σελίδες με τα παραρτήματα, αφού πρώτα μας έχει ξεναγήσει “με γνώση και με τρόπο” στον χώρο και στον χρόνο, του χωριού του, με τα κείμενα και τις φωτογραφίες του.
Παράδειγμα για μίμηση ο φίλος μου, ο οποίος με το που πήρε σύνταξη απ’ την Αγροτική Τράπεζα Ελλάδας (όπου διορίστηκε, κάνοντας σπουδές και στην Πάντειο) πριν από κάποια χρόνια, του δημιουργήθηκε η μεγάλη επιθυμία, κατά δήλωσή του, να ασχοληθεί με το Γενεαλογικό Δέντρο της Οικογένειας ΑΛΕΓΚΑΚΗ (“Το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας Αλεγκάκη” ο τίτλος του πρώτου του βιβλίου), και με το χωριό του.

ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Οι νοσοκόμες κι οι γιατροί με τον ιό παλεύουν/ με θάρρος αγωνίζονται για να μας θεραπεύουν./ Όσα ευχαριστήρια κι αν πούμε λίγα θα ’ναι/ γιατί τον κορωνοϊό καιρό τον πολεμούνε». Στάση για να ευχαριστήσει τους ανθρώπους με τις άσπρες και τις πράσινες μπλούζες από τη μαντιναδολόγο μας τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για τον ίδιο λόγο και η “στάση” του φίλου ιερωμένου, που μας λέει: «Πόλεμο με τον Κοβητά, πως έχουμε μας λένε/ και κάθε μέρα θύματα οι άνθρωποί τους κλαίνε./ Και μάχονται σαν ήρωες γιατροί και νοσοκόμοι, όπως καλεί το χρέος τους κι οι άγραφοι οι νόμοι». Ούτε συνεννοημένοι να ήταν…

“Σύμμαχος” στον αγώνα, στον όποιο αγώνα, δίνουμε και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, εναντίον του καταραμένου ιού, που ήρθε και δε λέει να φύγει, ο “κακός” καιρός, που αποδεικνύεται “καλός”. Καιρός για να βρεθούμε με τους εαυτούς μας και με τους δικούς μας. Εκόντες άκοντες…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 27.11.2020)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

 ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ - ΣΑΒΒΑΤΟ, 26.11. 2011

ΣΑΒΒΑΤΟ, 2ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΙ σιγά - σιγά... Μεθαύριο, Δευτέρα, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα πρέπει να είμαι στην Αθήνα καθώς στις 6.30 μ.μ. της ίδιας μέρας θα γίνει στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου παρουσίαση του Λευκώματος «Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης, Αείφωτος Πορεία» κι εγώ είμαι ένας απ’ τους ομιλητές.

Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ της Ι.Λ.Α.Ε.Κ. Αρχόντισσα Ναναδάκη - Παπαδερού, ο Μητροπολίτης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων Ειρηναίος Μεσαρχάκης, ο ε.τ. πρέσβυς Κυριάκος Ροδουσάκης κι ο θεολόγος - γραμματέας της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου Αντώνης Βακάκης θα είναι οι άλλοι ομιλητές της προαναφερθείσας εκδήλωσης που θα τη συντονίζει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης και θα την κλείσει, εκφράζοντας ευχαριστίες, ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης. Οσοι πιστοί, ανήκοντες στο ποίμνιο της αγάπης και της φιλίας του Παππού και ζείτε στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, προσέλθετε!

«ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ τρύπες της οικονομίας δεν φράζουν μόνο με δολλάρια». Ο τίτλος ενός όντως προφητικού κειμένου που έχει γράψει πριν από 30 ακριβώς χρόνια, όντας μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου ο Ειρηναίος Γαλανάκης κι αναδημοσίευσαν πρόσφατα τα «Σελινιώτικα Νέα». Εχει δοσμένη απ’ τον Θεό και την προφητική χάρη ο Παππούς...

ΚΟΚΚΙΝΗ γραμμή ο ένας, κόκκινη γραμμή ο άλλος, κόκκινη γραμμή ο παράλλος. Κόκκινη κλωστή δεμένη/ στην ανέμη τυλιγμένη/ δωσ’ του κλότσο να γυρίσει/ παραμύθι ν’ αρχινίσει...

ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ. Αντί για δύο θα μπορούσε να ήταν μόνο ένας γιατρός στο Παθολογοανατομικό Τμήμα του Νοσοκομείου Χανίων. Ετσι αντί να περιμένουν οι ασθενείς σε τρεις μήνες τα αποτελέσματα, να τα περιμένουν σε έξι. Μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ.

ΑΝΘΟΥΝΕ νυχτολούλουδα όταν λαλεί τ’ αηδόνι/ κι ο ήλιος μες στη σκοτεινιά τσ’ αχτίνες του απλώνει. Από τον μαντιναδολόγο μας τον Ηλία τον Σταματάκη η μαντινάδα. Μια μαντινάδα που λέει πολλά!

ΚΙ ΕΝΑ λαογραφικό «πεταχτό». Μ’ ένα φασκιωμένο μωρό στην αγκαλιά παρουσιάζεται στις εικόνες ο Αγιος Στυλιανός που γιορτάζει σήμερα. «Στυλώνει» τις έγκυες γυναίκες να μην αποβάλουν, «στυλώνει» και τα άρρωστα παιδιά που είναι προστάτης των. Χρόνια πολλά στους Στυλιανούς και στις Στυλιανές!

ΑΘΗΝΑ Κανιτσάκη, συγγραφέας, Χανιά: Εν αρχή ο τίτλος. Πολύ μου άρεσε ο τίτλος «Ψηφίδες», του νέου ιδιαίτερα επιμελημένου βιβλίου σας, που περιλαμβάνει μικρές καθημερινές ιστορίες, σκόρπιες σκέψεις κι εκμυστηρεύσεις, επίκαιρους προβληματισμούς, ευθυμογραφήματα και που κλείνει με το υπέροχο ποίημα σας «Αόρατα φίμωτρα». Εχω την αίσθηση ότι ζείτε για να γράφετε και γράφετε τόσο ποιοτικά, κυρία Αθηνά. Σας ευχαριστώ για την αποστολή και ιδιαιτέρως για τη θερμή αφιέρωση. Αυτά προσώρας...

«ΣΤΟ INTERNET σε ψάχνω με 500 Pentium/ Αλλά δεν είσαι πουθενά γι’ αυτό θα πάω σε μέντιουμ/ Και το μέντιουμ ρωτάω που να βρίσκεσαι/ Μια στιγμή μονάχα να ανοίξω το PC/ Το μηχάνημα δουλεύει στη σωστή κατεύθυνση/ Και μου λέει αυτή που ψάχνεις είναι στη διεύθυνση/ www τελεία άπιστη τελεία com ή pswnio τελεία gr». Στίχοι επιπέδου από την Εφη Θώδη. Τους αντέξατε;

«Θα μας κλείσουν/ τα στόματα!/ Θα μας τα κλείσουν σίγουρα.../ Μεθοδικά κι ανώδυνα./ Οχι με σιδερένια φίμωτρα,/ απειλές και βία!/ Μα με τέχνη.../ Αφαιρώντας μας/ την καθαρή ματιά,/ την αγνή λαλιά,/ την ανάγκη/ για συνειρμούς πολύπλοκους/ και σκέψεις περιττές:.../ Με φίμωτρα αόρατα,/ πλεγμένα με φίνους/ -τάχα μου ακίνδυνους-/ ιστούς αράχνης,/ θα μας αποστερήσουν/ σύντομα και τελεσίδικα,/ από κάθε σοβαρή αιτία/ κι αφορμή/ να εκφέρουμε/ δικό μας... λόγο!/ Κι ύστερα,/ τι θα μας απομείνει/ αλήθεια,/ που θα μας έχουνε/ ολότελα λεηλατήσει;».
Το ποίημα «Αόρατα φίμωτρα» της Αθηνάς Κανιτσάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(Χανιώτικα νέα, 26.11.2020) 

Χανιώτικα νέα(26.11.2011)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

   ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ        

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

         ΄Εχω αποδεχθεί τη διαπίστωση της… “αρχής των δύο αντίθετων”!

Υπάρχει εξάλλου η αρχή και το τέλος! Υπάρχει όμως και το μεσοδιάστημα· αυτό που ο μεγάλος Κρητικός στοχαστής, Ν. Καζαντζάκης διατύπωσε πολλές φορές μέσα από τα έργα του· έγραψε: «Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…».

Σε μια Ζωή που μας δόθηκε άπαξ και όσο φρονούμε και μπορούμε, οφείλουμε να πράττουμε και όχι να μένουμε άπραγοι!

Φευ, τούτες τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε και εκτός άλλων έχουμε όσο ποτέ άλλοτε -και εδώ στη χώρα μας- βρεθεί τόσο κοντά, αντιμέτωποι με τον ιό Covid-19, παρακολουθούμε καθημερινά τα όσα συμβαίνουν!

Την προηγούμενη εβδομάδα μάθαμε για την κίνηση των νοσηλευτριών από την Κρήτη (Βασιλική, Ολυμπία, Ευαγγελία, Άρτεμις, Κατερίνα, Μαλαματή, Ευφροσύνη, Ανθή, Χρυσούλα και Πηνελόπη, τα ονόματά τους) οι οποίες προσέτρεξαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη Βόρεια Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη.

Αυτής της είδησης ακολούθησε μόλις προχθές η κίνηση κάποιων βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου και ιατρών, των Χρήστου Κέλλα, Κώστα Μπλούχου και Γιώργου Λαμπρούλη οι οποίοι ζήτησαν απαλλαγή από τα καθήκοντά τους ως βουλευτές για να συνδράμουν και αυτοί στις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας!

Και… χθες στον ίδιο αυτό δρόμο που χάραξαν οι νοσηλεύτριες αλλά και οι προαναφερόμενοι βουλευτές, είδαμεαρκετούς ακόμη βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου να δηλώνουν “παρών” σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία ως γιατροί για τις ανάγκες του Ε.Σ.Υ.!

…Ο Ν. Καζαντζάκης στην Ασκητική του έγραφε: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω…».

Σε αυτή τη συγκυρία, τα παραπάνω λόγια πρέπει να γίνουν οδοδείκτης για όλους μας ειδικά στην παρούσα φάση! Ας επωμιστούμε όλοι μας την ευθύνη που μας αναλογεί αλλά και να φτάσουμε ακόμη παραπέρα… «έως εκεί που δεν μπορούμε».

Υ.Γ. Στην αρχή του κειμένου μου έκανα λόγο για “την αρχή των δύο αντίθετων”! Εσκεμμένα αναφέρθηκα μόνο στη μία πλευρά· στα παραδείγματα, στις πράξεις των νοσηλευτριών κ.λπ.!
Για την αντίθετη πλευρά, αυτήν που στέκεται επικριτική απέναντι σε όλα, για τις αερολογίες αλλά και τα πληκρολογούμενα λόγια στο πληκτρολόγιο, θεωρώ ότι δεν αξίζει τον κόπο!

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 25.11.2020)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 ΕΙΧΑΜΕ ΒΕΝΤΕΜΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ,  ΠΑΤΕΡΑ!

\

[…] Δεν είχα προλάβει να κάνω το πρώτο βήμα, όταν άκουσα την καμπάνα τ’ Αγιού Πνευμάτου. Ήταν ένα μικρό αδύναμο “ντιν – νταν”, που θα μπορούσε να το είχε προκαλέσει ο νοτιάς, όπως συχνά το κάνει άνοιξη καιρού, όπως με φούρια κατεβαίνει απ’ τις Μαδάρες κι αποκρεμιέται στο σείστρο της. Κάτι τέτοιο, όμως δεν ήταν πιθανό, Νοέμβρη μήνα. Ποιος ξέρει! Ίσως να ήταν κάποιο μικρό παιδί που πρόλαβε να τραβήξει το σκοινί την ώρα που η μάνα του άναβε τα καντήλια. Ίσως, όμως, το μικρό αυτό αδύναμο “ντιν νταν” να μην υπήρξε ποτέ ως ήχος αλλά να ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου. Ό,τι όμως και να ήταν δεν είχε σημασία, γιατί δεν ήταν αυτό η ουσία. Η ουσία βρισκόταν ακριβώς στο κενό που υπήρχε στον ελάχιστο χρόνο που μεσολαβούσε ανάμεσα στο “ντιν” και στο “νταν”. Στο κενό που μου φάνηκε ότι το γέμιζαν τα δικά σου, τα τελευταία σου λόγια, όπως και τα είπε η Χρυσούλα, η μικρή σου χαϊδεμένη, έξω από την εντατική. «Δεν θέλω να ζήσω. Θέλω μόνο να είστε πάντα έτσι. Αγαπημένοι». Είχες μαζέψει όλες σου τις δυνάμεις για να το πεις, όταν σου είπε: «Θα βγεις γρήγορα από εδώ, μπαμπά! Και θα πάμε όλοι μαζί να μαζώξομε τσ’ ελιές».

[…] Φαίνεται πάντως ότι υπάρχει πάντα ένας μυστικός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των αισθήσεων. Το λέω αυτό γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, το γεγονός, ότι από ένα σημείο και πέρα τα μάτια μου απέκτησαν, ακριβώς την ίδια σε ένταση, δύναμη, που είχαν μέχρι τώρα τ’ αυτιά μου. Κι έτσι με τη δύναμη αυτήν οπλισμένα τρύπησαν τη γη και συνάντησαν τον βολβό ενός μανουσακιού. Ήταν οι στιγμές που μέσα στα σπλάχνα του πλήθαιναν οι μυστικές φωνές που έλεγαν και ξανάλεγαν στο κοιμισμένο φύτρο ότι έφτασε ο καιρός να βγει στο φως. Κι αυτό κόντρα στον χειμώνα που έρχεται και στην παγωνιά που κουβαλά. Εκεί μέσα σε είδα κρυμμένο, πατέρα! Ίσως γιατί τα μάτια πήραν διαταγή απ’ τ’ αυτιά να σε δουν, όταν κάποια άλλα σου λόγια περυσινά κι αυτά, ήρθαν να προστεθούν μαζί με τ’ άλλα στα πτερύγια των αυτιών μου. «Να δεις που βγήκανε τα μανουσάκια, Βαγγέλη!».

[…] Ναι ήσουν εκεί! Στ’ ανάλαφρο βήμα του δεξιού ποδιού του Νεκτάριου που χορεύει πεντοζάλη. Στο μετάλλιο του μεγάλου Θεοκλή που αστράφτει στο στήθος του. Στο ανοιχτό βιβλίο που διαβάζει ο δεύτερος Θεοκλής. Στο δεξί χέρι της Δέσποινας που κρατά τη σημαία του σχολείου της στην τελευταία παρέλαση. Στη γεμάτη απορία έκφραση του Γιάννη που βλέπει τον Ιούδα να καίγεται. Στ’ ανοιχτά χειλάκια της Ζωής, έτσι όπως συλλαβίζουν τα “λα λα” όλα της. Ναι δεν έπεσα έξω, ήσουν εκεί! Σε σένα είπα το “είντα νέα”, το γνωστό μας σύνθημα που αποτελούσε, μέχρι πριν ένα χρόνο τον πρόλογο της σαββατοκυριακάτικης επικοινωνίας μας. Σε σένα για ν’ ακούσω καθαρά την απάντησή σου. «Έχουμε βεντέμα, οφέτος Βαγγέλη!».

Σαν σήμερα, ημέρα των γενεθλίων μου, 24 Νοεμβρίου 1994, η κηδεία του πατέρα μου. Ένα χρόνο μετά, στο ετήσιο μνημόσυνό του, ο αποχαιρετισμός μου με τίτλο “Έχουμε βεντέμα οφέτος Βαγγέλη!” Απ’ αυτόν τα παραπάνω αποσπάσματα εν είδει αποχαιρετισμού.

ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Μέχρι πότε θα κρατήσουν τα “κορωνοϊκά” σου, με ρώτησε προχθές ένας καλός φίλος αιώνιος, κατά δήλωσή του, λάτρης των “Πεταχτών”, σε τηλεφωνική μας επικοινωνία. Όσο μας κάνει τα κουμάντα ο κορωνοϊός, η απάντησή μου. Και πόσο υπολογίζεις να κάνει; Η επόμενη ερώτησή του. Δεν τον βλέπω να μας δίνει λογαριασμό του είπα. Από μετάλλαξη σε μετάλλαξη το πάει ο άτιμος…

Αν μας έλεγε κάποιος τη Λαμπρή που πέρασε ότι τα Χριστούγεννα που έρχονται δε θα τα γιορτάσουμε όπως τα ξέρουμε, θα τον κατηγορούσαμε ότι δεν ξέρει τι λέει. Να ευχηθώ ότι όταν εσείς θα διαβάζετε τη στήλη η πραγματικότητα, όπως θα “παίζει” τότε, θ’ αφήνει κάποιες χαραμάδες αισιοδοξίας, κάποιες, μην πάρει κι ο νους μας αέρα…

«Εχτύπησε ο Κοβητάς του φτωχικού τη θύρα/ που ‘μενε νιος μονάκριβος κι ήταν η μάνα χήρα./ Εκείνη του ‘πε πάρε με κι άφησε το παιδί μου/ κι εκείνος της απάντησε είν’ άλλη η βουλή μου». Μια μικρή ρίμα απ’ τον φίλο ιερωμένο σήμερα, αντί για μαντινάδες. Αχ αυτός ο… Κοβητάς!

Θα το κάνω, δεν θα το κάνω, θα το κάνω, δεν θα το κάνω, θα το κάνω, δεν θα το κάνω, θα το κάνω… κι ο Θεός βοηθός. Θα το κάνω, δεν θα το κάνω, θα το κάνω, δεν θα το κάνω, θα το κάνω, δεν θα το κάνω… και ο Θεός βοηθός. Άλλα του λέει η μαργαρίτα τη μια φορά κι άλλα την άλλη του φίλου μου. Να ρωτήσει τον γιατρό του, που ειρήσθω εν παρόδω του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, τον συμβούλευσα, όταν ζήτησα τη γνώμη του. Για το εμβόλιο εναντίον του καταραμένου ιού, που έρχεται οσονούπω ο λόγος…

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 24.11.2020)

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ Β΄

 «ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ»

ΠΕΤΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ ΙΔΡΥΜΑ  «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ»

 

       

«Τα χελιδόνια του μοναχού»,  η 5^η ποιητική συλλογή του δασκάλου – λογοτέχνη Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη, τα έσοδα από τις πωλήσεις της οποίας πηγαίνουν για τις ανάγκες του Προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» του Κοινωφελούς Ιδρύματος ¨Αγία Σοφία», βρίσκονται ήδη στα βιβλιοπωλεία  από τα τέλη Οκτωβρίου.

      Στην παρούσα συγκυρία, λόγω των έκτακτων μέτρων για τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού, αντίτυπα του βιβλίου διατίθενται κατόπιν τηλεφωνικής παραγγελίας στη Γραμματεία του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αγία Σοφία». ( Μάρκος Σελλιανάκης, τηλ. 2825071494 και 6970650973) Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δώσουν την παραγγελία τους, στηρίζοντας αυτή τη σημαντική προσπάθεια ενίσχυσης του Προγράμματος, που υπό τις υπάρχουσες υγειονομικές συνθήκες καλείται να καλύψει τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των συνανθρώπων μας.    

     Να σημειωθεί ότι το βιβλίο  (σχεδιασμός εξώφυλλου και σελιδοποίηση: Αντώνης Βακάκης, επιμέλεια: Ευδοκία Σκορδαλά -  Κακατσάκη και Γιώργος Κουκουράκης), που κυκλοφόρησε τον φετινό Απρίλη και στο Διαδίκτυο και απέσπασε πολλές εγκωμιαστικές κριτικές,   έγινε με την ευγενική υποστήριξη της Οικογένειας του αείμνηστου Γεωργίου Χαρ. Παπαδάκη και είναι έκδοση του Ιδρύματος και των εκδόσεων «Πυξίδα της Πόλης»

https://www.cretalive.gr/politismos/ta-helidonia-toy-monahoy-petoyn-gia-idryma-ag-sofia

https://www.parakritika.gr/ta-chelidonia-toy-monachoy-petoyn-apo-kai-gia-to-idryma-ag-sofia/

https://www.kriti24.gr/ta-chelidonia-toy-monachoy-petoyn-apo-kai-gia-to-idryma-ag-sofia/

https://www.biskotto.gr/nea/ta-chelidonia-toy-monachoy-poliseis-agapis/

https://cosmobooks.gr/ta-chelidonia-tou-monachou/

https://m.facebook.com/326033614182334/photos/a.326038377515191/2931973313588338/?type=3&source=57&__tn__=EH-R

 "https://www.politeianet.gr/.../9786185364182-kakatsakis...

ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΓΛΑΡΩΝ

Σ’ έναν βράχο της θάλασσας, 

δίπλα στη στεριά, 

το μοναστήρι των γλάρων,

που λειτουργεί μόνο τα βράδια 

σαν χώρος κοινής προσευχής, 

 

Υπέρ ευκρασίας αέρων, 

ευφορίας των καρπών της γης

και καιρών ειρηνικών, 

 

του Κυρίου δεηθώμεν.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

( "Τα χελιδόνια του μοναχού", Κοινωφελές Ίδρυμα "Αγία Σοφία" - "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2020)

* "Τα χελιδόνια του μοναχού" έχουν φωλιάσει με την έντυπη μορφή τους στα βιβλιοπωλεία, τα οποία , ωστόσο, λόγω καραντίνας, παραμένουν κλειστά.  Όποιος θέλει να τα βρει μπορεί να απευθυνθεί στο ΊΔΡΥΜΑ "ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ", για το Πρόγραμμα του οποίου "Βοήθεια στο Σπίτι", διατίθεται το βιβλίο. Πληροφορίες:  Μάρκος Σελλιανάκης,  τηλ. 2825071494 και 6970650973

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 Β. ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ - ΣΤ2 ΤΑΞΗ 2ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

Η ΧΑΝΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Και βέβαια χρόνια πολλά, στις πολλές εορτάζουσες σήμερα Μαρίες και Δέσποινες, όπως και σ’ όλους τους κατοίκους της πόλης των Χανίων και των χωριών της περιφερειακής μας ενότητας, που έχουν προστάτιδά τους τη μικρούλα Παναγία των Εισοδίων.

Στα Εισόδια της Θεοτόκου είναι αφιερωμένο, όπως το ξέρουν και οι πέτρες του τόπου, το κεντρικό κλίτος του καθεδρικού Ναού της Τριμάρτυρης των Χανίων, στον οποίο αναφέρεται ο σημερινός Παιδότοπος. Από το μοναδικό στο είδος του, βιβλίο του πολυβραβευμένου, δασκάλου – λογοτέχνη, γνωστού ανά το πανελλήνιο, Βασίλη Χαρωνίτη “Η Κρήτη των θρύλων, το κείμενο που φιλοξενείται και από τους μαθητές της Στ2 τάξης του γειτονικού στην Τριμάρτυρη 2ου Δημ. Σχ. Χανίων οι ζωγραφιές που το διανθίζουν. Με ενθουσιασμό η υποδοχή της πρότασής μου, από τη δασκάλα της τάξης Αναστασία Παπαναστασίου να ασχοληθούν με την Τριμάρτυρη με αφετηρία τον σχετικό θρύλο. Και βέβαια από τα Εκτάκια της, που όπως επισημαίνει στο “τρυφερό” κείμενό της, «γνωρίζουν πολύ καλά και μια άλλη της πλευρά». Δημόσια η πρότασή μου ν’ αφιερώσουμε σ’ αυτήν έναν προσεχή Παιδότοπο, καλή μου συναδέλφισσα…

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Γεια σας και χρόνια πολλά κι από εμένα! Εγώ θα ήθελα να σας παρουσιάσω μια άλλη πλευρά της Τριμάρτυρης που την γνωρίζουν πολύ καλά τα παιδιά! Την πλατεία της!! Σ΄αυτή την πλατεία πολλά από τα παιδιά της πόλης έκαναν τα πρώτα τους βήματα (μαζί και το δικό μου). Σ΄αυτή την πλατεία δίνουν τα ζεστά απογεύματα της άνοιξης και του καλοκαιριού, ραντεβού για να παίξουν, να τρέξουν, να φάνε παγωτό… καμιά φορά δε δίνουν καν ραντεβού, απλά πηγαίνουν εκεί και ξέρουν ότι όλο και κάποιον φίλο/η τους θα συναντήσουν. Η πλατεία της Τριμάρτυρης είναι ένα ζωντανό σημείο της πόλης που σφύζει από ζωή και νιάτα. Ας μείνει έτσι, να την χαιρόμαστε!

                                                            Η δασκάλα της τάξης  

                                              Αναστασία Παπαναστασίου

 

                                           Η ΤΡΙΜΑΡΤΥΡΗ

 

[…] Η Τριμάρτυρη, ο καθεδρικός ναός των Χανίων γιορτάζει στις 21 του Νοέμβρη κάθε χρόνο. Ο κόσμος  έρχεται και δείχνει την ευλάβεια και την πίστη του. Σκύβει και ασπάζεται τη μικρή ασημοσκεπασμένη εικόνα, που βρίσκεται στο προσκυνητάρι, αριστερά όπως μπαίνουμε από την κεντρική πόρτα κι ανάβει κερί. Πολλοί που ξέρουν για την εικόνα, διηγούνται την ιστορία και τα παθήματά της. Λένε πως κάποτε την πήγαν σε ζωγράφο να ζωντανέψει τα ξεθωριασμένα απ’ την πολυκαιρία χρώματά της, μα αυτή έφυγε την ίδια νύχτα, γύρισε στο μέρος ακριβώς που την είχαν πριν και ταυτόχρονά παρουσιάστηκε στον ύπνο εκείνου που την είχε πάρει και την φύλαγε και του παράγγειλε « μπαντανάδες δε θέλω».

   Λένε κι άλλα πολλά. Ας τα βάλουμε όμως σε μια σειρά:   

   Το 1645 που τουρκοπατήθηκαν τα Χανιά, στη θέση που σήμερα υψώνεται η Τριμάρτυρη ήταν και τότε ναός χριστιανικός που οι Τούρκοι τον έκαναν σαπουναριό. Πέταξαν όλα όσα θύμιζαν την προηγούμενη μορφή του χώρου κι έφεραν καζάνια, λάδια, αλάτι κι όλα όσα χρειάζονταν να γίνει το σαπούνι! Όμως το κτίριο δεν έπαψε να θεωρείται ιερός χώρος, ακόμα κι από τους Τούρκους. Βέβαια σταμάτησαν οι όρθροι κι οι λειτουργίες. Δεν ακούγονταν ύμνοι και ψαλμοί και δεν καιγόταν θυμίαμα. Αλλά και τι μ’αυτό;

    Η εικόνα της Παναγιάς έμενε πάντα εκεί στη θέση της κι υπήρχε άσβηστο μπροστά της το καντήλι.

   

Σε τούτο το σαπουναριό γίνονταν κι άλλα περίεργα. Το σαπούνι που έφτιαχναν δεν ήταν καλό. Ό,τι κι αν έκαναν δεν ψηνόταν, όπως έπρεπε. Οι Τούρκοι ιδιοκτήτες έφερναν τον έναν τεχνίτη ύστερ’ από τον άλλον, αλλά το αποτέλεσμα έμενε το ίδιο. Το σαπούνι δεν πετύχαινε.

   Και να ήταν μόνο το σαπούνι; Οι γειτόνοι δε έπαυαν να διηγούνται πως έβλεπαν ένα φως να τριγυρίζει στη σκεπή τις νύχτες, άκουγαν παράξενους νυχτερινούς θορύβους, το παιδί του ιδιοκτήτη έπεσε στο πηγάδι και σώθηκε θαυματουργικά, έβλεπαν παράξενα όνειρα κι άλλα πολλά. Ο ίδιος, μάλιστα, ο τεχνίτης του σαπουναριού, μια νύχτα, λέει, είδε μια μαυροφόρα στον ύπνο του και του’πε : « Εγώ το σπίτι μου  δε θέλω να είναι σαπουναριό. Δε σε πειράζω, αλλά να φύγεις».

   Ο τεχνίτης φοβήθηκε και έφυγε, παίρνοντας όμως μαζί του και την εικόνα.

   Στο μεταξύ ο ιδιοκτήτης του σαπουναριού γίνηκε πρωθυπουργός της Τουρκίας και η χριστιανική  Κοινότητα Χανίων του ζήτησε την άδεια να χτίσει ναό, γιατί οι «Άγιοι Ανάργυροι» δε χωρούσαν τους χριστιανούς της πόλης. Ο Σουλτάνος, που σ’αυτόν έφτασε η αίτηση, έδωσε την άδεια μαζί με μια δωρεά αό 100.000 γρόσια και ο πρωθυπουργός, από ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία του γιου του, χάρισε το σαπουναριό μαζί με 30.000 γρόσια. Το νέο κυκλοφόρησε αμέσως  κι η χαρά του κόσμου ήταν απερίγραπτη.

   Ο τεχνίτης του σαπουνιού, που είχε πάρει την εικόνα μαζί του, όταν έφυγε, μόλις  έμαθε πως το σαπουναριό θα γινόταν ναός, την πήρε και την πήγε σε ζωγράφο να την περιποιηθεί. Μα, όπως είπαμε, την ίδια νύχτα η εικόνα γύρισε στο σπίτι του και ταυτόχρονα τού παρουσιάστηκε στον ύπνο, λέγοντάς του: «μπαντανάδες δε θέλω».

   Στο μεταξύ, το έργο για το χτίσιμό του ναού είχε αρχίσει. Έτσι ο τεχνίτης πήρε τη εικόνα και την έφερε στα Χανιά. Στην αρχή τη φύλαξαν στους Αγίους Αναργύρους κι όταν προχώρησε κάπως το έργο, την έφεραν με πομπή και την τοποθέτησαν στον τοίχο της πρόσοψης.

   Η ανέγερση του ναού προχωρούσε γοργά, η μια δωρεά διαδεχόταν την άλλη και το 1860 ο ναός ήταν έτοιμος μαζί με το καμπαναριό.

  Η καμπάνα τοποθετήθηκε και ο ήχος της απλώθηκε στην πόλη. Καλούσε τους χριστιανούς σε προσκυνήματα και σε ζωντάνεμα μνήμης.

   Οι Τούρκοι αντέδρασαν αμέσως και κατάφεραν να την κατεβάσουν και να την κρύψουν. Ευτυχώς, όχι για πολύ. Ένας χριστιανός τη βρήκε, ανέβηκε τη νύχτα στο καμπαναριό, την  κρέμασε και το ξημέρωμα ο ήχος της ξύπνησε τους Χανιώτες. Ο ίδιος ήχος διαλάλησε αργότερα τον ερχομό της λευτεριάς και συνεχίζει ως τα σήμερα…

  

Έτσι έγινε η Τριμάρτυρη. Ένα στολίδι των Χανίων που δέθηκε μ’ όλα τα μεγάλα και τα αξιομνημόνευτα του τόπου γεγονότα.  […]           

    (Από το βιβλίο του Βασίλη Χαρωνίτη «Η Κρήτη των Θρύλων»)         

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 21.11. 2020)  

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ

«Πέντε χρονών παιδούλα/ κι όμως δε διστάζει ν’ αφήνει/ μέρα και νύχτα την εικόνα της/ και εν είδει αέρινης πνοής/ να υπερίπταται/ πάνω από την αγαπημένη πόλη/ που προστάτιδά της ανέλαβε.// Καμιά εντολή του γέροντα πατέρα της,/ κανένα παρακαλώ της ηλικιωμένης μάνας της,/ κανένας φόβος απ’ τ’ απαγορεύεται των ιερέων,/ που έχουν την κηδεμονία της,/ τίποτα δεν την εμποδίζει,/ προς μεγάλη απογοήτευση του αγιογράφου της.// Έτοιμη πάντα/ να προστρέχει σε βοήθεια/ όλων που έχουν την ανάγκη της,/ η μικρούλα Παναγιά των Εισοδίων». Το ποίημά μου “Η Παναγία των Εισοδίων” που συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”, που κυκλοφορεί απ’ τα τέλη του περασμένου μήνα και σε έντυπη μορφή από το Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” και τις εκδόσεις “Πυξίδα της Πόλης”. Με αφορμή την αυριανή Μεγάλη των Εισοδίων Γιορτή…

«Χανιώτισσά μου Παναγιά, προστάτευε την πόλη/ κι εμείς σ’ ανάβουμε κεριά καθημερνή και σκόλη», η μαντινάδα που μου είχε στείλει, παραμονές της Χάρης της, πριν από εφτά χρόνια, για τη στήλη “Στα πεταχτά” που είχα τότε, ο αξέχαστος μαντιναδολόγος Ηλίας Σταματάκης. Ναι αυτή η μαντινάδα ήταν μια απ’ τις εμπνεύσεις μου για το παραπάνω ποίημα. Μαζί μ’ αυτήν και το επίγραμμα (το έγραψε ο ποιητής της “Κρητηίδας” Αντ. Αντωνιάδης) που βρίσκεται πάνω από το αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου κεντρικό κλίτος του Καθεδρικού Ναού της Πόλης μας, της Τριμάρτυρης: «Της Θεομήτορος ναόν, ω διαβάτα, βλέπεις,/ ον τέκνα ωκοδόμησαν πιστά της εκκλησίας/ προσφεύγοντα πτηνά δειλά εν μέσω τρικυμίας/ υπό αυτήν την πτέρυγα της ουρανίας σκέπης». Πρώτα απ’ όλα αυτή καθεαυτή η εικόνα των Εισοδίων ήταν που με συγκίνησε απ’ τα μικράτα μου. «Υπήρχε ένα θέμα ωραίο», για να χρησιμοποιήσω σε Παρατατικό χρόνο έναν στίχο από το ποίημα του Ματθαίου Μουντέ “Εισόδια”.

Εν μέσω καραντίνας, λόγω κορωνοϊού, ο εορτασμός της Τριμάρτυρης εφέτος. Δίχως την καθιερωμένη πανηγυρική πολυαρχιερατική λειτουργία… Δίχως την επίσης καθιερωμένη λιτάνευση της παλαϊκιάς θαυματουργής εικόνας της Χανιώτισσας Παναγιάς στους δρόμους της αγαπημένης πολιτείας. Δίχως… Δίχως… Δίχως… Δίχως τη φυσική μας παρουσία. Κανένα παράπονο εκ μέρους της. Μας θέλει γερούς η Χάρη της! Χρόνια πολλά Χανιώτισσες και Χανιώτες! Χρόνια πολλά Μαρίες και Δέσποινες!

ΚΟΡΟΝΩΪΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα./ Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,/ πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων./ Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή/ αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται./ Η μυστική βοή/ τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν/ έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη, “Σοφοί δε προσιόντων”, τούτες τις μέρες, μέρες κορωνοϊού, διαρκώς στο νου μου. Τα λέει όλα ο Αλεξανδρινός Ποιητής…

«Αν βρω λυχνάρι μαγικό, μια χάρη θα ζητήσω, αυτόν τον κορωνοϊό να τον εξαφανίσω», μας λέει στην πρώτη της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να “ταυτίσει” τον “λεγάμενο” με τις… πεθερές στη δεύτερη. «Ο ΚΟΒΗΤΑΣ κι οι πεθερές, πως μοιάζουνε θα πούνε/ κι οι δύο καταφέρνουνε να μας ταλαιπωρούνε».

«ΚΟΒΗ» και όχι «ΚΟΒΗΤΑ» ονομάζει τον κορωνοϊό στην πρώτη του μαντινάδα σήμερα ο φίλος ιερωμένος και μας “πηγαίνει” στις Εντατικές: «Οι νοσοκόμοι κι οι γιατροί δακρύζουν και βουρκώνουν/ όταν με ΚΟΒΗ άρρωστοι τα χέρια τους απλώνουν», μας λέει. Για να γίνει καυστικός στη δεύτερη. «Πολλοί ’ταν που γλεντούσανε με φίλους στα σαλόνια/ σαν άλλοι επαλεύανε στα μαρμαρένια αλώνια», μας λέει.

«Η αναγκαία δωρεάν πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των μαθητών στην ψηφιοποιημένη παιδεία μετατρέπεται πλέον σε αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης με δεδομένο ότι η απρόσκοπτη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα συνιστά θεμελιώδη υποχρέωση και προτεραιότητα κάθε εκπαιδευτικού και πολιτικού συστήματος». Η τελευταία παράγραφος από ανάρτηση της διευθύντριας του ΓΕΛ Σούδας Μαρίας Μαράκη που επιμένει να υπάρχει ως ωραία Ελληνίδα Δασκάλα χάριν των μαθητών της. Φωνή σε “ρημαγμένη χώρα” η φωνή της;

Παραμένοντας ο καθείς εις τα ίδια… Υπομένοντας όλα όσα οι συνθήκες της καραντίνας μας επιβάλλουν… Περιμένοντας να δούμε φως, μια ιδέα φωτός τέλος πάντων, στην άκρη του τούνελ… Αναμένοντας το περίφημο εμβόλιο… Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον. Τα λέει όλα ο Αλεξανδρινός ποιητής, είπαμε. «Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα./ Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί./ Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται […] Ενώ εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί».

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 20.11.2020)