ΠΟΙΗΣΗ

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ*

Δεμένοι πισθάγκωνα κι οι Τέσσερις 

πορεύονται την οδό του μαρτυρίου 

τραγουδώντας. 

Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει… 

ο Αγγελής.

Κάστρο και πού ’ν’ οι πύργοι σου και τα καμπαναριά σου…

ο  Μανουήλ.

Σε ψηλό βουνό σε ριζιμιό χαράκι, κάθετ’ ένας αιτός…

ο  Γεώργιος. 

Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γης τονε τρομάσσει… 

ο  Νικόλαος.

Για δες περβόλι όμορφο, για δες κατάκρυα βρύση… 

όλοι μαζί.  

Φορώντας  την κρητική βράκα 

και τραγουδώντας ριζίτικα,

μπαίνουν στον Κήπο των Ηρώων και των Μαρτύρων

οι εκ Μελάμπων Ρεθύμνης νέοι. 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ (" Τα χελιδόνια του μοναχού", Εκδ. Κοινωφελές Ίδρυμα " Αγία σοφία" -  Πυξίδα της Πόλης", Χανιά, 2020)

* Οι Τέσσερις αυτοί Νεομάρτυρες ζούσαν στο χωριό Μέλαμπες Ρεθύμνης και ήταν κρυπτοχριστιανοί, ενώ φανερά συμπεριφέρονταν σαν μουσουλμάνοι. Φανερώθηκαν το 1821, όταν ξέσπασε η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση και εντάχθηκαν στις ένοπλες ομάδες των Κρητικών. Μετά την αποτυχία της Επανάστασης στην Κρήτη, οι Τούρκοι τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στις φυλακές. Αποκεφαλίστηκαν στις 28 Οκτωβρίου 1824, μένοντας σταθεροί στην πίστη των προγόνων τους. Να πορεύονται την οδό του μαρτυρίου τραγουδώντας ριζίτικα τραγούδια τους φαντάζομαι.

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10220346033017122?comment_id=10220350987140972&notif_id=1635775024740650&notif_t=feed_comment&ref=notif

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 Ε2 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ 

ΑΝ ΗΜΟΥΝ Ε' ΤΑΞΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΟ 1940

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο !'

Μ' έναν διαφορετικό, " βιωματικό", καινοτόμο και διαθεματικό τρόπο, προσέγγισαν τη φετινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου τα παιδιά της Ε2 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων, ύστερα από πρόταση του ιδιαίτερα γνωστού στους αναγνώστες της στήλης, καλού δασκάλου Βαγγέλη Παγωνίδη. Πολλά από τα κατά καιρούς σχετικά αφιερώματα των " Χανιώτικων νέων" στην 28η Δεκεμβρίου οι πηγές τους. Ανθός και καρπός αυτής της δράσης ο σημερινός Παιδότοπος που φιλοξενεί τα κείμενα και τις ζωγραφιές τους, που μας μεταφέρουν σε εκείνες τις μέρες, κάτω από τον γενικό τίτλο "Αν ήμουν μαθητής της Ε' Δημοτικού εκείνες τις μέρες του 1940..." Δε θα κρύψω ότι μου δώσατε πολλή χαρά με τη συγκεκριμένη δράση σας, φίλε συνάδελφε και καλά μου, Πεμπτάκια! Καλή συνέχεια στα κάθε λογής αφιερώματα στην εφημερίδα μας! Χρόνια πολλά, Ελλάδα! 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος

Κάθε χρόνο, λίγο μετά το άνοιγμα των σχολείων έρχεται και η προετοιμασία για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου. Φέτος, μετά από 2 ομολογουμένως παράξενες, λόγω της πανδημίας του Κορονοϊού και των συνεχόμενων Lockdown, χρονιές, αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε την επέτειο του ΟΧΙ με ένα εντελώς διαφορετικό, αλλά εξίσου βιωματικό, καινοτόμο και διαθεματικό τρόπο. Όχι μόνο μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια, ούτε και πάλι από το δαιδαλώδες οπτικοακουστικό υλικό του διαδικτύου. Αποφασίσαμε, σαν πεμπτάκια που είμαστε πια, να προσεγγίσουμε την ηρωική μας στάση απέναντι στο φασισμό, μέσα από πηγές και δημοσιογραφικό υλικό. Αναζητήσαμε πληροφορίες στα ειδικά αφιερώματα της τοπικής μα συνάμα πολύ σημαντικής εφημερίδας τα «Χανιώτικα Νέα». Μαθαίνω περισσότερα για την ιστορική περίοδο που θέλω να μελετήσω μέσα από τα Χανιώτικα Νέα, και στη συνέχεια αφού ψάξω, μελετήσω, ρωτήσω , παρατηρήσω, συμπεράνω… γράφω τις σκέψεις μου, με το γραπτό λόγο, την ποίηση, τη ζωγραφιά, τη φωτογραφία… Όλο το Ε΄2 του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας… Τα συμπεράσματα πολλά! Εκτιμήσαμε για άλλη μια φορά ότι η νίκη δεν βασίζεται μόνο στην πίστη για το αποτέλεσμα αλλά περισσότερο στην συλλογική προσπάθεια, βρίσκεται στο δίκαιο που γέρνει πάντοτε την πλάστιγγα προς την πλευρά του νικητή και στον καθημερινό τίμιο αγώνα που αποτελεί κάθε φορά και μια μικρή νίκη! Εκτιμήσαμε ακόμη τα απλά καθημερινά πράγματα όπως την υγεία, το σχολείο, το παιχνίδι, το φαγητό… Αγαθά που απολάμβαναν με το δικό τους τρόπο, τέτοια εποχή ( Φθινόπωρο), σε τούτο τον τόπο, τα παιδιά- συμμαθητές εκείνης της ιστορικής περιόδου λίγο πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και ζήσαμε, μαζί μ’ αυτά κι εμείς, τον παλμό, τον ενθουσιασμό, το φιλότιμο και την αυτοθυσία, των ανθρώπων εκείνης της περιόδου- αρχές της δεκαετίας του 40- μέσα από τη δύναμη, τη μυρωδιά και την εικόνα που με μοναδικό τρόπο μόνο μέσα από τις σελίδες μιας έντυπης εφημερίδας μπορείς να βιώσεις! Χανιώτικα Νέα σ’ ευχαριστούμε πολύ!

Ο δάσκαλος Βαγγέλης Παγωνίδης και τα παιδιά

Μαριαλένα Αδαμοπούλου, Δάφνη Αντωνιάδη, Δημήτρης Γαροφαλάκης, Νεφέλη Γιακουμάκη, Μαρία Μιχαέλα Γιαλεδάκη, Γεώργιος Γκουσιόπουλος, Δέσποινα Δαμιανάκη, Μιχάλης Καλλιώρας, Λυκούργος Κολλίντζας, Μαριάννα Μαλτέζου, Βαγγέλης Μαργιολάκης, Βασίλης Μαρμαριτσάκης, Κέισι Μάρνοϊ, Φιλίκα Μπλίντο, Δέσποινα Πατσουράκη, Κωνσταντίνα Ρεϊζάκη, Γιάννης Ριτζάκης, Μάριος Σηφάκης, Γεώργιος Σπυριδάκης, Αλέξανδρος Ταχτσίδης, Δήμητρα Τζανάκη, Δανάη Χαροντάκη

… Αν ήμουν μαθητής της Ε΄ Δημοτικού εκείνες της ημέρες του 1940, σε κάποιο σχολείο στο κέντρο των Χανίων, θα ένιωθα φόβο για τους γονείς και την οικογένειά μου… Θα έγραφα ποιήματα και θα έκανα ζωγραφιές για να στέλνω στους στρατιώτες που πολεμάνε στις βουνοκορφές της Πίνδου… Βαγγέλης Μαργιολάκης

…. Αν και αρχικά θα χαιρόμουν που έκλεισε το σχολείο και δε θα έχουμε διαβάσματα και πίεση, μετά από λίγες ημέρες αυτή τη χαρά και τον ενθουσιασμό θα αντικαταστήσουν η λύπη και στεναχώρια. Ένα Γιατί, και πώς; Θα είναι μόνιμα στο μυαλό μου… Και τώρα τι; Τι θα ακολουθήσει; Δήμητρα Τζανάκη

… Θα φοβόμουν λίγο για το άγνωστο… Πόλεμος;; Έτσι απλά; Θα είχα αγωνία, και θα προσπαθούσα να βρω τρόπο να βοηθήσω τους στρατευμένους… Μιχάλης Καλλιώρας

Άγχος θα είχα μην τυχόν πάθουν κάτι οι γονείς μου… αλλά και μια περιέργεια παράξενη με την επιθυμία να δω πως είναι ο πόλεμος. Όπως τον παίζαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια με τις σφεντόνες και τις μαγκούρες; Βασίλης Μαρμαριτσάκης

…Θα φοβόμουν λίγο και θα παρακαλούσα τον μπαμπά μου να μην πάει αλλά να παραμείνει για να προσέχει εμάς, την υπόλοιπη οικογένεια. Κι αν φύγει; Τι θα γίνει; Εγώ θα είμαι ο αρχηγός της οικογένειας; Μα είμαι ακόμα παιδί;;; ( Σκέψεις του Γιάννη Ριτζάκη

Θα ένιωθα πολλά αντικρουόμενα συναισθήματα… στεναχώρια μα και υπερηφάνια, Χαρά και ενθουσιασμό μαζί με λύπη. Θα ήθελα να πάω κι εγώ να πολεμήσω κι ας αισθανόμουν ότι κινδύνευα… Αλέξανδρος Ταχτσίδης

… Και μόνο στη σκέψη του πολέμου, ανακατεύομαι! Θα μ’ έπιανε πανικός για τους δικούς μου! Πάντοτε όμως θα ήξερα ότι στο τέλος θα νικήσουμε! Γιατί το δίκαιο είναι όχι με τους κατακτητές αλλά με τους τίμιους και τους αγωνιστές για τα εδάφη της πατρίδας τους. Δέσποινα Δαμιανάκη

Η νύχτα της Αντίστασης

Εκείνη τη νυχτιά, τη μελοδραματική βραδιά,

ακόμη και των δέντρων τα κλαδιά

μελαγχόλησαν για τα καλά!

Και ξεπρόβαλε ξαφνικά ο Γκράτσι

από το πουθενά, τη χώρα μας να καταλάβει

που ο Ντούτσε θα αναλάβει!

Το ξημέρωμα στις 3:00 ο Γκράτσι

χτύπησε την πόρτα κ’ είπε στον Μεταξά

«Αν τη χώρα σας θέλετε να σώσετε

πρέπει να μας την παραδώσετε!»

Έτσι φωνάξαμε το «ΟΧΙ»

το ηρωικό,

που έγινε στα πέρατα του κόσμου

ξακουστό!

Μαριάνα Μαλτέζου, Μαρία-Μιχαέλα Γιαλεδάκη

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 30 Οκτωβρίου 2021) 

ΕΥΔΟΚΙΑ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

Γράφει η Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη

Ο Γάλλος ζωγράφος Augoust Vincson, στον πίνακά του «Après le massacre de Samothrace» δηλαδή "Μετά την σφαγή της Σαμοθράκης", «αφηγείται» την τραγικότητα μιας στιγμής. Παραδίνει στην αιωνιότητα μια στιγμή, που συμπυκνώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ζωής ενός ανθρώπου! Την απόγνωση του ανθρώπου μπρος την ζωή του που καταστράφηκε: Η γης καμένη. Κατάμαυρη. Πάνω μακριά, αρρωστημένος, κατακίτρινος ο ουρανός. Σάβανο θαρρείς. Καπνοί και γλώσσες φωτιάς, ξεχύνονται από το κουφάρι ενός σπιτιού, αδηφάγες, προκλητικές. Ακούγεται μονότονο, ανατριχιαστικό, το τριζοβόλημά τους! Λες και προσπαθεί να καλύψει την εκκωφαντική σιωπή που κατακλύζει τα πάντα.

Στις αναλαμπές της φωτιάς, ξεχωρίζει η θεόρατη κορμοστασιά ενός νησιώτη. Κάθεται δίπλα στα χαλάσματα, βουβός, ασάλευτος, πετρωμένος. Το λυμένο κεφαλομάντηλο, το σκυμμένο κεφάλι, οι κυρτωμένοι ώμοι, τα τεράστια άπραγα χέρια του, στάζουν απόγνωση, σκληρή μοναξιά, αυτοεγκατάλειψη. Το σφραγισμένο στόμα του, εκφράζει την αντάρα της ψυχής του. Οι χαλαρές γροθιές του, δηλώνουν την ανημπόρια του. Στα γόνατά του ανύποπτο, κοιμάται ένα μωρό. Μα δεν έχει δύναμη, να το αγκαλιάσει! Δεν έχει αντοχή να χαϊδέψει το ξεγυμνωμένο κορμί της γυναίκας του, που κείτεται άψυχο στο χώμα! Βυθισμένος στον ανείπωτο πόνο του, δεν έχει μάτια για να δει το μωρό και την γυναίκα του. Ούτε τον συμπολεμιστή του, που είναι πεσμένος λίγο πιο πέρα, μπρούμυτα, και σφίγγει ακόμα στο δεξί του χέρι ένα γιαταγάνι, βλέπει!... Κάτω από τα χαμηλωμένα μάτια του περνοδιαβαίνει το φάντασμα της ζωής που είχε κι έχασε...

Η φωτιά που συνεχίζει να καίει, τονίζει με τις αναλαμπές της την τραγικότητα της στιγμής. Κοιτάζω με δέος τον μπρούμυτο πολεμιστή, το μωρό που ανύποπτο κοιμάται και χαμογελά, το σμιλεμένο κορμί, το ωραίο πρόσωπο, τα μακριά, μαύρα μαλλιά της γυναίκας, που κυλούν χείμαρρος στη γη, κι αγγίζουν τα ξυπόλητα πόδια του πετρωμένου νησιώτη, την μια λυμένη γροθιά του, που ασυναίσθητα, ακουμπά απαλά, τρυφερά πάνω της…

Κοιτάζω τον πίνακα, κι ο νους, γοργοφτέρουγο πουλί, με παίρνει στα φτερά του και με πάει στο μικρό, αγαπημένο μου νησί. Και σταματώ στο έμπα του χωριού μου. Στον Φκα, την μικρή ρεματιά, όπου, οι Τούρκοι κατέσφαξαν εφτακόσιους άντρες, την πρωτοσταυρινιά του 1821. Πρωτοσταυρινιά ονομάζουμε οι ντόπιοι την πρώτη του Σεπτέμβρη. Και το όνομα της μικρής ρεματιάς, Φκας, είναι παραφθορά της λέξης «εφτακόσιους». Εκεί στέκομαι. Και γονατίζει ευλαβικά η καρδιά μου. Κι η ψυχή μου προσκυνά το χώμα της… Θυμάμαι πως έπαιζα συχνά εκεί, όταν ήμουν παιδί. Χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το χυμένο αίμα. Άκουγα συχνά τους μεγάλους να λένε για κάποιον που ήταν ευκολόπιστος, «Αυτός είναι από τους εφτακόσιους του Φκα!». Μα δεν γνώριζα την ιστορία των εφτακοσίων! Και στο Σχολειό δεν έμαθα τίποτα γι αυτούς! Τίποτα για την συμμετοχή του νησιού μου στην επανάσταση του 21! Τίποτα για το ολοκαύτωμά του!

Κι όμως! Τον Αύγουστο του ’21, όταν έφτασε στο νησί το μήνυμα της εθνεγερσίας, αρκετοί κάτοικοί του, μυημένοι στην Φιλική Εταιρεία, έπεισαν και τους άλλους να επαναστατήσουν. Κι αφού μήνυσαν στην Πύλη πως είναι Έλληνες, πως προτιμούν τον θάνατο από την σκλαβιά, πως αντί για φόρους έχουν μπαρούτι και μολύβι, συγκέντρωσαν τα λιγοστά όπλα τους κι άρχισαν να εξασκούνται στην σκοποβολή, υπό την καθοδήγηση ενός Σαμιώτη…

Η… απάντηση των Τούρκων δεν άργησε. Την πρώτη του Σεπτέμβρη, 2.000 άντρες του τουρκικού στόλου, υπό τις διαταγές του Μπέη Καρά Αλή, αποβιβάστηκαν στο νησί. Οι λιγοστοί άντρες του νησιού, με τον ελάχιστο εξοπλισμό τους, αντιστάθηκαν. Αλλά… Άλλοι σκοτώθηκαν, κι άλλοι, όταν σώθηκε « το μπαρούτι και το μολύβι» κατέφυγαν στα βουνά για να σωθούν. Οι Τούρκοι τους μήνυσαν πως αν παραδίδονταν δεν θα τους έβλαφταν. Εφτακόσιοι απ’ αυτούς, παραδόθηκαν, πιστεύοντας τις ψεύτικες υποσχέσεις τους. Οι Τούρκοι τους οδήγησαν στην μικρή ρεματιά και τους έσφαξαν! Κι ο τόπος γέμισε κεφάλια. Και το χώμα ποτίστηκε με το αίμα τους…

Αφιονισμένοι από το αίμα οι Τούρκοι, συνέχισαν, επί οκτώ εβδομάδες να καταστρέφουν το νησί. Λεηλατούσαν, έκαιγαν, έσφαζαν! Έσφαξαν όλα τα μωρά κάτω των δύο χρονών και τις γυναίκες πάνω από τα σαράντα! Κι έσυραν αλυσοδεμένους, πάνω από 1500 γυναικόπαιδα και νέους άντρες, στα σκλαβοπάζαρα... Λίγες οικογένειες γλίτωσαν από την μαζική σφαγή. Κι επιβίωσαν μέσα σε άθλιες συνθήκες τα επόμενα χρόνια... (Χανιώτικα νέα 19/10/2021)

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (27. 10. 2012)

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΧΙΛΙΑΔΕΣ χρόνια παρελαύνουν χωριστά οι Ελληνες'. Φτάνει ενας και μόνο στίχος του Ποιητή για την περιγραφή της πραγματικότητας. Κι όμως το έπος του Σαράντα, την επέτειο του οποίου γιορτάζουμε αύριο, το έγραψαν όλοι μαζί, ενωμένοι, σαν μια γροθιά οι παλιοί μας.

ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ξανανθίσαν τα κλωνάρια/ που πάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές/ τα νέα να στολίσουν παλικάρια/ που απ’ όλες της Ελλάδας τις μεριές/ τραβούν μ’ ορμή, με θάρρος και μ’ ελπίδα, για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα... Δυνατά, καθαρά, αργά, χρωματιστά! Ετσι όπως μας μάθαινε η δασκάλα μας να απαγγέλουμε, προσπάθησα ν’ απαγγείλω το ποίημά μου στη σχολική γιορτή. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού θυμούμαι. Σαν χθες.

ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ, δε θα κλείσουν, θα κλείσουν, δεν θα κλείσουν, θα κλείσουν, δεν θα κλείσουν, θα κλείσουν. Αντε κι έκλεισαν. Θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν... Αντε και ψηφίστηκαν. Τον Μάρτιο πάλι. Αν ξεχειμωνιάσουμε...

ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΟΣ ειν’ ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε, μου είπε σε γενομένη συζήτηση προχθές ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Και συμπλήρωσε: Να τον ξεστραβώσουμε τον γιαλό δεν μπορούμε, μπορούμε όμως να βρούμε άλλο γιαλό για ν’ αρμενίζουμε. Σιβυλλικός;

ΔΥΟ ΦΑΡΜΑΚΑ χρειγιάζονται να γιατρευτεί η κρίση/ το ’να ’ναι η χάρη του Θεού, τ’ άλλο καλή μας χρήση. Απ’ τον παπα - Αποστόλη Διαμαντούδη η σημερινή μαντινάδα. Στη γραμμή του 'Συν Αθηνά και χείρα κίνει'.

ΠΡΙΝ ΤΟ 2009 οι ελληνικές Τράπεζες παρουσίαζαν στους ισολογισμούς τους κέρδη 120%, 150% και 200%! Τώρα οι ίδιες τράπεζες έχουν ελλείμματα - ζημιές, τις οποίες όμως τις πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης μέσω της λεγόμενης ανακεφαλαίωσης. Με απλά λόγια. Οι ιδιωτικές Τράπεζες όταν έχουν κέρδη τα ιδιωτικοποιούν, ενώ όταν έχουν ζημιές τις κοινωνικοποιούν! Φιλελεύθερες στα κέρδη 'σοσιαληστ(ρ)ικές στις ζημιές'! Απο τον 'βοριά' στη στήλη του '9 μποφόρ' (βλ. εφ. 'Χριστιανική', Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012).

ΓΙΟΡΤΗ καστάνου απ’ τον Δήμο Κισάμου σε τρεις φάσεις. Αύριο Κυριακή στον Σάσαλο, την άλλη Κυριακή στο Ελος και τη μεθεπόμενη στον Κάμπο. Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι/ και το κοπέλι κοπελιά κι η κοπελιά κοπέλι. Συμπληρώνω. Και η φτώχεια καλοπέραση!

Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ και ο Θεμιστοκλής ήταν πολιτικοί αντίπαλοι στη διάρκεια των περσικών πολέμων, αλλά και αργότερα, στην πρώτη περίοδο της αθηναϊκής ηγεμονίας. Τότε ο Αριστείδης τιμήθηκε απ’ όλες τις πόλεις της συμμαχίας, επειδή εκτιμήθηκε ο δίκαιος τρόπος με τον οποίο όρισε τη συνεισφορά κάθε πόλης. Ο Θεμιστοκλής των ειρωνευόταν, λέγοντας ότι ο έπαινος αυτός δεν ταιριάζει σε άνδρα, αλλά σε σακούλι με χρυσάφι! Ετσι προσπάθησε να εκδικηθεί τον Αριστείδη για κάποια παλιότερη λογομαχία τους. Γιατί όταν είπε κάποτε ο Θεμιστοκλής ότι η πιο μεγάλη αρετή του στρατηγού είναι να προαισθάνεται τις σκέψεις των εχθρών ο Αριστείδης του απάντησε: 'Αυτό, βέβαια, Θεμιστοκλή, είναι αναγκαίο. Αλλά καλό είναι για έναν στρατηγό να έχει επίσης καθαρά χέρια'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.

'[...] Ετσι αποκόπηκαν απ’ τους υπόλοιπους/ και συνέχισαν την πορεία τους στη βροχή/ και στο χιόνι/ ενώ κάτω απ’ τον λαμπρό ηλεκτρονικό ήλιο/ βημάτιζε ακέφαλος/ ο κορμός της συμβατικής παρέλασης./ Απ’ τη μέση και κάτω, η παιδεία·/ άρρυθμη, νωχελική, ημίγυμνη./ Για τον ένα ή τον άλλο λόγο/ χιλιάδες χρόνια παρελαύνουν χωριστά/ οι Ελληνες'.

Από το ποίημα 'Εικοστή Ογδόη'

του Κωνσταντίνου Δ. Φράγκου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (27.10.2012)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΖΗΤΕΙΤΑΙ... ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ.Κακατσάκης8

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον ίδιο τον θάνατο, ίσως, παρά ο καθημερινός Θάνατος, π.χ. του ίδιου σου του παιδιού!

Ο διαρκής και επαναλαμβανόμενος Θάνατος της κάθε στιγμής που βιώνεται από το ίδιο το θύμα μα και από τους γονιούς του θύματος!
Σήμερα ο λόγος γίνεται γι’ αυτούς τους θανάτους!
Σήμερα όμως ο λόγος γίνεται και για έναν ακόμη θάνατο, αυτόν της Ανθρωπιάς!
Σήμερα, ο λόγος και για τoν θύτη που μπορεί και εξακολουθεί και ζει τη ζωή τουπαρόλο που μπροστά στα μάτια του, μπορεί ένας συνάνθρωπός του να “ξεψυχά”!
…Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι σε ένα συρμό του Μετρό της αμερικανικής πόλης Φιλαδέλφεια και ώρα 9 το βράδυ διεπράχθη ένας βιασμός μιας κοπέλας.
Μέσα στον συρμό υπήρχαν επιβάτες οι οποίοι παρακολουθούσαν την κοπέλα να βιάζεται. Η αντίδρασή τους;
Έβγαλαν τα κινητά τους και βιντεοσκοπούσαν το… συμβάν! Συνέβη στην Αμερική, κάπου μακριά από εμάς(!), σε ένα “απάνθρωπο”(;) μέρος…
Φευ, όμως! Το άσχημο, το παράλογο βρίσκεται παντού!
Εδώ, δίπλα μας, στην πόλη μας, στη γειτονιά μας υπάρχουν “περιπτώσεις” που όταν τις μαθαίνουμε, τις πληροφορούμαστε, προς στιγμήν “σοκαριζόμαστε” αλλά μετά από λίγο τις αποξεχνούμε ή μας αφήνουν παγερά αδιάφορους· τις προσπερνούμε ή στρέφουμε αλλού το βλέμμα και δεν “εμπλεκόμαστε”!
Και κάπως έτσι, ζώντας οι ίδιοι σε μια κοινωνία ανάλγητων, γινόμαστε οι ίδιοι ανάλγητοι!
Κάπως έτσι ζώντας σε ένα κράτος ανάλγητο που δεν στέκεται δίπλα σε κραυγαλέες περιπτώσεις που χρήζουν βοήθειας, γινόμαστε κι εμείς μέρος αυτού, καθιερώνοντας σιγά-σιγά μια νοοτροπία για την οποία δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε ούτε το παιδί μας στα μάτια, ούτε 

τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Ζητείται Ανθρωπιά, ζητούνται Άνθρωποι αλλά πού ’ναι;

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 27.10. 2021) 

https://www.haniotika-nea.gr/ziteitai-anthropia-kai-anthropoi/

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΟΥ ΑΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ

 

«Πως Άη Δημήτρης τ’ Άη Γιωργιού τον τράχηλοαγκαλιάζει,/ καθώς τους ανεβαίνοντας σε ψυχερό φαρί,/ το δρόμο που μυρίζεται μακρύς κι αναγαλιάζει,/ και το ’να είναι σιδερικό και τ’ άλλο είναι ψαρί,/ όμοια και εγώ ως ξεκίναγα για τον μεγάλο δρόμο/ και σύ ’σουνα στο πλάγι μου γι’ άλλο στρατί να πας,/ ακόμα πάνω από τ’ άλογό σου αγκάλιασα το ώμο/ κι είπα: ο Θεός στις στράτες σου κι εσύ να μ’ αγαπάς!»

Το αφιερωμένο και γραμμένο για το Νίκο Καζαντζάκη, ποίημα του Άγγελου Σικελιανού με τίτλο «Αποχαιρετισμός».

Πρότυπα λεβεντιάς στη λαϊκή μας παράδοση πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ο Άγιος Δημήτριος που γιορτάζει σήμερα 26 Οκτωβρίου, φθινοπωριάτικα, και ο Άγιος Γεώργιος που γιορτάζει 23 Απριλίου άνοιξη καιρού. Καβάλα στ’ άλογα τους κι αρματωμένους με σπαθιά και κοντάρια τους θέλουν, σχεδόν πάντα, οι αγιογράφοι τους. Σε κόκκινο χρώμα τ’ άλογο του πρώτου, σε άσπρο του δεύτερου.
Και τους δυο μαζί , σφιχταγκαλιασμένους, τους θέλει ωστόσο μια εικόνα τους που φυλάσσεται στο Μουσείο της Ιεράς Μονής Λειμώνος της Λέσβου. Αυτήν πιθανόν να είχε υπόψη του, ο Άγγελος Σικελιανός στο αφιερωμένο ποίημα του για τον “συμπορπατηχτή” του Νίκου Καζαντζάκη, άλλη ιστορία αυτή…

Ορόσημα σε παλαιότερες εποχές στη ζωή των γεωργών και των κτηνοτρόφων και όχι μόνο, οι γιορτές των δύο λεβεντονιών όμορφοκαβαλάρηδων αγίων. Τ’ Άη Δημήτρη οι βοσκοί κατέβαζαν τα κοπάδια τους στα χαμηλά για να ξεχειμωνιάζουν, τ’ Άη Γιωργιού τ’ ανέβαζαν. «Το έτος εορταστικώς δύναται να διαιρεθεί εις δύο εξάμηνα: του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Γεωργίου» μας λέει ο Δημήτρης Καμπούρογλου στην Ιστορία των Αθηναίων για να συμπληρώσει: «Την διαίρεσιν ταύτην μάλιστα παραδέχοντο εις διαφόρους αγροτικάς μισθώσεις, ως εις το ρόγισμα (εκμίσθωση, σύμβαση για την παροχή υπηρεσιών ως αντιμισθία). Φρουρός στα πρόθυρα του επερχόμενου χειμώνα ο πρώτος, φρουρός στα πρόθυρα του επερχόμενου καλοκαιριού ο δεύτερος υπηρετών (κοπελιών)»! Μεγάλη η Χάρη και των δύο.

Προστάτης Άγιος της Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Δημήτριος. «Αν πας στη συμπρωτεύουσα, φίλε μη λησμονήσεις,/ στον Άγιο Δημήτριο να πας να προσκυνήσεις», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Τον Άγιο Δημήτριο τον λένε Μυροβλύτη/ η Χάρη τους να ευλογεί και το δικό σας σπίτι».
Χρόνια πολλά σε όλους και ξεχωριστά στους πολλούς Δημήτρηδες και στις πολλές Δήμητρες.

"ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ" 

«Πότες δεν θυμούμαι ποια ημερομηνία έφυγε η κρητική μεραρχία απάνω. Φύγαμ’ ούλοι μαζί. Και μας συνόδευε ένα αντιτορπιλικό και περάσαμε την Μήλο. Και μετά προχωρήσαμε, περάσαμε την Πελοπόννησο και πήγαμε στην Θεσσαλονίκη. Κι από εκεί ποδαρώντας σ’ ορισμένα μέρη, μπαίναμε στα ηλεχτρικά, την άλλη στα πόδια, μπαίνουμε στην Αλβανία. […] Το πρωί μόλις εξημέρωνε, μόλις εδιαντώνα η μέρα, εφύγαμε απού τον ποταμό. Δεν ξέρω αν είχαμε προλάβει να φύγουνε ούλοι. Κι έρχονται τα αεροπλάνα και βομβαρδίζουνε όλο το ρέμα. Εμείς ήμασταν στην απάνω μπάντα, στον κάμπο, ήτονε δέντρα γυμνά εκειδά, δεν ξέρω είντα δέντρα ήτανε, γιατί δεν είχανε φύλλα κι σταθήκαμε από κάτω από τα δέντρα […] Στην κορυφογραμμή ήταν οι Ιταλοί και στην πλευρά επχαίναν οι δικοί μας να πιάσουνε την κορυφογραμμή. Όλα τα υψώματα. Κι έβανε το πυροβολικό το δικό μας κι επιάναν τα βλήματα τα δικά μας μπροστά στους δικούς μας κι οπίσω. Μπροστά κι οπίσω. Κι εσκότωσε τότεσας δεν ξέρω πόσους δικούς μας το πυροβολικό, ώστε να κάνει ανίχνευση και ξέρω γω, αναγνώριση […] Από το βιβλίο “Ανεξάρτητοι αντάρτες-Αφήγηση καπετάν Βασίλη Πατεράκη Αρχηγού της Αντίστασης Σελίνου” του Αντώνη Σανουδάκη (εκδ. “Κνωσσός”, Αθήνα 1998).

Δύο βιβλία με αγαπητικές αφιερώσεις για μένα, από τον γνωστό ανά το πανελλήνιο, πνευματικό δημιουργό του νησιού μας, Αντώνη Σανουδάκη, μέσω των ΕΛΤΑ πριν από ένα μήνα περίπου. Το περί ου ο λόγος παραπάνω το ένα, και η ποιητική του συλλογή “Κλειστό Ποδηλατοδρόμιο” (εκδ. Ταξιδευτής) το άλλο. Μαζί με ένα εκτενές, ιδιαίτερα αγαπητικό, γράμμα. Με αφορμή την μεθαυριανή επέτειο της 28 Οκτωβρίου 1940, οι θύμησες του Σελινιώτη, Βασίλη Πατεράκη, για το τότε στο Μέτωπο της Αλβανίας, στις σημερινές Στάσεις. Από καρδιάς το ευχαριστώ μου για τα δώρα σου, φίλε! Καλή συνέχεια σε όλα τα ωραία που κάνεις αποφανίζοντας την Κρήτη του Νίκου Καζαντζάκη, του Παντελή Πρεβελάκη και των αποδέλοιπων… Και βέβαια την Κρήτη της Αντίστασης!

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 26 Οκτωβρίου 2021) 

https://www.haniotika-nea.gr/toy-ai-dimitri-kai-toy-ai-giorgi/

 

XΡΥΣΑ

ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΦΡΕΓΑΤΕΣ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη
Καθώς το τρέχον έτος οδεύει προς το τέλος του είχαµε µείνει µε την εντύπωση ότι οι πολυδιαφηµισµένοι επετειακοί εορτασµοί συνοψίστηκαν στα σιγκούνια της Γιάννας που δεν φορέσαµε και στον κιµά γαρίδας που δεν φάγαµε.

Αρχισε ωστόσο να προβάλλεται η σειρά του Σκάι «Ηρωες» και ελπίσαµε ότι κάτι παραπάνω θα µάθει ο Ελληνας τηλεθεατής. Το επεισόδιο για τον Κολοκοτρώνη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από εικονογραφηµένες σελίδες σχολικού εγχειριδίου.

Τα πρόσωπα που επιχείρησαν να σκιαγραφήσουν την προσωπικότητά του απέφυγαν επιµελώς να αναφερθούν στη λυσσαλέα σύγκρουσή του µε τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ο οποίος θεωρούσε αυτονόητο ότι δικαιούται να κυβερνήσει το επαναστατηµένο έθνος και ήταν αυτός που µεσολάβησε για τη σύναψη των δύο δανείων από την Αγγλία στη διάρκεια των δύο εµφύλιων συρράξεων.

Αφού το πρώτο κατασπαταλήθηκε σε µίζες και τόκους, αποφασίστηκε το δεύτερο να διατεθεί στην αγορά πολεµικού εξοπλισµού και κυρίως πλοίων, ώστε να εξασφαλιστεί το προβάδισµα στη θάλασσα. Τη διαχείριση των χρηµάτων δεν θα την είχε η ελληνική πλευρά αλλά ο τραπεζικός οίκος και τα µέλη του Φιλελληνικού Κοµιτάτου του Λονδίνου. Κάπως έτσι ξεκινά το µέγα σκάνδαλο.

Παραγγέλλονται έξι ατµόπλοια στα αγγλικά ναυπηγεία και οκτώ φρεγάτες στα αµερικανικά. Για τα πρώτα υπήρχε ο όρος να παραδοθούν µες στο 1825. Το αποτέλεσµα ήταν το ένα να βουλιάξει στον Τάµεση, δύο να σαπίσουν στα ναυπηγεία, ενώ από τα άλλα τρία η «Καρτερία» έφτασε το 1826, ο «Ερµής» και η «Επιχείρηση» το ’27 και το ’28 αντίστοιχα, όταν η πολιορκία του Μεσολογγίου είχε λήξει άδοξα προ πολλού και η συµβολή τους στον Αγώνα ήταν µηδαµινή παρά την υπερκοστολόγησή τους. Πολύ πιο περιπετειώδης η τύχη των αµερικανικών φρεγατών.

Η εσκεµµένη ασάφεια των Αµερικανών στο συµβόλαιο, οι οποίοι πότε επικαλούνταν τους δικούς τους νόµους και πότε πολλαπλασίαζαν µε διάφορες προφάσεις το συµφωνηθέν ποσό, καθυστερούσε πολύ την παράδοσή τους. Η ελληνική πλευρά αναγκάστηκε να εφαρµόσει τη συµβουλή του Παπαχελά «χρειάζονται ηγέτες-µάνατζερ για να λύσουν τα σύνθετα προβλήµατα» και απέστειλε τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κοντόσταυλο για τις διαπραγµατεύσεις. Για να µη µακρηγορούµε, µετά τις δικαστικές διαµάχες από τις 14 φρεγάτες έφτασε τελικά µόνο η ακριβοπληρωµένη «Ελλάς», ενώ ο Κοντόσταυλος κατηγορήθηκε για χρηµατισµό.

Οσο αληθές είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, άλλο τόσο ισχύει διαχρονικά ότι κάθε χώρα νοιάζεται για τα δικά της συµφέροντα. Η συµφωνία εποµένως µε τη Γαλλία, για την οποία δεν λένε να κοπάσουν οι κυβερνητικοί πανηγυρισµοί, επιτεύχθηκε ύστερα από πολλές παλινδροµήσεις και λόγω της καραµπόλας στους γεωπολιτικούς συσχετισµούς. Οι ΗΠΑ για να εξευµενίσουν τη Γαλλία έπειτα απ’ όσα έγιναν στην Αυστραλία την όρισαν τοποτηρητή στη Μεσόγειο. Η ρήτρα της αµοιβαίας συνδροµής, όπως διευκρίνισε το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών, δεν περιλαµβάνει τις ΑΟΖ (είναι και το επίµαχο σηµείο των ελληνοτουρκικών σχέσεων), ενώ αδιευκρίνιστο παραµένει το συνολικό κόστος και ασαφής ο χρόνος της πλήρους παράδοσης.

Απαραίτητη η αµυντική θωράκιση της χώρας, αφού µπλέξαµε µε κακό γείτονα. Καλό θα είναι όµως αντί να βαυκαλιζόµαστε συνεχώς µε συλλογικούς µύθους και να αναζητούµε rebranding, να µένουµε στα γεγονότα, που φυσικά δεν εξισώνονται µε ψυχαγωγικό event.

Αναδημοσίευση από: documentonews.gr

ΠΗΓΗ:  https://www.pancreta.gr/voices.php?p=27501

ΠΟΙΗΣΗ

 ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ; 

Εμφανίζονται και εξαφανίζονται

δίχως τη θέλησή των. 

Στις διαθέσεις των ανέμων 

η πορεία των. 

Ταξιδεύουν 

και δεν ξέρουν πού πάνε.

Καμιά ευθύνη 

για τη μορφή και το σχήμα των. 

Αγνοούν 

τι θα γίνει με τις αποσκευές των. 

Όπως τα σύννεφα οι άνθρωποι.

BAΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

(" Τα χελιδόνια του μοναχού" , 

Κοινωφελές .Ιδρυμα ¨Αγία Σοφία" -  Πυξίδα της ΠόληςΧανιά 2020, 

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10220302796416234?comment_id=10220307920504333&notif_id=1635152479247105&notif_t=feed_comment&ref=notif

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

 ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΧΙΛΙΑΔΕΣ χρόνια παρελαύνουν χωριστά οι Ελληνες'. Φτάνει ενας και μόνο στίχος του Ποιητή για την περιγραφή της πραγματικότητας. Κι όμως το έπος του Σαράντα, την επέτειο του οποίου γιορτάζουμε αύριο, το έγραψαν όλοι μαζί, ενωμένοι, σαν μια γροθιά οι παλιοί μας.

ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ξανανθίσαν τα κλωνάρια/ που πάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές/ τα νέα να στολίσουν παλικάρια/ που απ’ όλες της Ελλάδας τις μεριές/ τραβούν μ’ ορμή, με θάρρος και μ’ ελπίδα, για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα... Δυνατά, καθαρά, αργά, χρωματιστά! Ετσι όπως μας μάθαινε η δασκάλα μας να απαγγέλουμε, προσπάθησα ν’ απαγγείλω το ποίημά μου στη σχολική γιορτή. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού θυμούμαι. Σαν χθες.

ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ, δε θα κλείσουν, θα κλείσουν, δεν θα κλείσουν, θα κλείσουν, δεν θα κλείσουν, θα κλείσουν. Αντε κι έκλεισαν. Θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν... Αντε και ψηφίστηκαν. Τον Μάρτιο πάλι. Αν ξεχειμωνιάσουμε...

ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΟΣ ειν’ ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε, μου είπε σε γενομένη συζήτηση προχθές ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Και συμπλήρωσε: Να τον ξεστραβώσουμε τον γιαλό δεν μπορούμε, μπορούμε όμως να βρούμε άλλο γιαλό για ν’ αρμενίζουμε. Σιβυλλικός;

ΔΥΟ ΦΑΡΜΑΚΑ χρειγιάζονται να γιατρευτεί η κρίση/ το ’να ’ναι η χάρη του Θεού, τ’ άλλο καλή μας χρήση. Απ’ τον παπα - Αποστόλη Διαμαντούδη η σημερινή μαντινάδα. Στη γραμμή του 'Συν Αθηνά και χείρα κίνει'.

ΠΡΙΝ ΤΟ 2009 οι ελληνικές Τράπεζες παρουσίαζαν στους ισολογισμούς τους κέρδη 120%, 150% και 200%! Τώρα οι ίδιες τράπεζες έχουν ελλείμματα - ζημιές, τις οποίες όμως τις πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης μέσω της λεγόμενης ανακεφαλαίωσης. Με απλά λόγια. Οι ιδιωτικές Τράπεζες όταν έχουν κέρδη τα ιδιωτικοποιούν, ενώ όταν έχουν ζημιές τις κοινωνικοποιούν! Φιλελεύθερες στα κέρδη 'σοσιαληστ(ρ)ικές στις ζημιές'! Απο τον 'βοριά' στη στήλη του '9 μποφόρ' (βλ. εφ. 'Χριστιανική', Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012).

ΓΙΟΡΤΗ καστάνου απ’ τον Δήμο Κισάμου σε τρεις φάσεις. Αύριο Κυριακή στον Σάσαλο, την άλλη Κυριακή στο Ελος και τη μεθεπόμενη στον Κάμπο. Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι/ και το κοπέλι κοπελιά κι η κοπελιά κοπέλι. Συμπληρώνω. Και η φτώχεια καλοπέραση!

Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ και ο Θεμιστοκλής ήταν πολιτικοί αντίπαλοι στη διάρκεια των περσικών πολέμων, αλλά και αργότερα, στην πρώτη περίοδο της αθηναϊκής ηγεμονίας. Τότε ο Αριστείδης τιμήθηκε απ’ όλες τις πόλεις της συμμαχίας, επειδή εκτιμήθηκε ο δίκαιος τρόπος με τον οποίο όρισε τη συνεισφορά κάθε πόλης. Ο Θεμιστοκλής των ειρωνευόταν, λέγοντας ότι ο έπαινος αυτός δεν ταιριάζει σε άνδρα, αλλά σε σακούλι με χρυσάφι! Ετσι προσπάθησε να εκδικηθεί τον Αριστείδη για κάποια παλιότερη λογομαχία τους. Γιατί όταν είπε κάποτε ο Θεμιστοκλής ότι η πιο μεγάλη αρετή του στρατηγού είναι να προαισθάνεται τις σκέψεις των εχθρών ο Αριστείδης του απάντησε: 'Αυτό, βέβαια, Θεμιστοκλή, είναι αναγκαίο. Αλλά καλό είναι για έναν στρατηγό να έχει επίσης καθαρά χέρια'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.

'[...] Ετσι αποκόπηκαν απ’ τους υπόλοιπους/ και συνέχισαν την πορεία τους στη βροχή/ και στο χιόνι/ ενώ κάτω απ’ τον λαμπρό ηλεκτρονικό ήλιο/ βημάτιζε ακέφαλος/ ο κορμός της συμβατικής παρέλασης./ Απ’ τη μέση και κάτω, η παιδεία·/ άρρυθμη, νωχελική, ημίγυμνη./ Για τον ένα ή τον άλλο λόγο/ χιλιάδες χρόνια παρελαύνουν χωριστά/ οι Ελληνες'.

Από το ποίημα 'Εικοστή Ογδόη'

του Κωνσταντίνου Δ. Φράγκου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (27.10.2012)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ 
Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Δύο ακόμα βιβλία της γνωστής και ιδιαίτερα αγαπητής στη χανιώτικη κοινωνία δασκάλας - ποιήτριας Ελισάβετ Διαμαντάκη - Κωνσταντουδάκη που κυκλοφόρησαν επίσης πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις “ΕΡΕΙΣΜΑ” του φίλου ποιητή και ιστορικού ερευνητή Χρίστου Μαχαιρίδη, στη σημερινή σελίδα. Κι αυτά, όπως και τ’ άλλα, που φιλοξενήθηκαν στον προπερασμένο Παιδότοπο, εικονογραφημένα, όπως και όλα της τα βιβλία άλλωστε. Αστείρευτο το ποτάμι της έμπνευσης για την καλή μου φίλη που ευτύχησε να δει τα τελευταία τρία χρόνια να κυκλοφορούν πολλά απ’ τα ποιητικά της έργα που ήταν για χρόνια στο συρτάρι της.

Γι’ άλλη μια φορά τα συγχαρητήρια μου, Ελισάβετ! Κάλλιο αργά παρά ποτέ! 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΩΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Τα αίτια εκείνου του πολέμου είχαν αρχή στον γάμο του Πηλέα βασιλιά της Φθίας, των Μυρμιδόνων με την καλύτερη απ’ τις πενήντα τις κόρες του Νηρέα, τις Νηρηίδες, π’ ήταν κι η ωραιότερη απ’ όλες! Θεοί και βασιλιάδες καλεσμένοι λαμπρύνανε τον πλούσιο κείνο γάμο! Μόνο η θεά η Έριδα δεν ήταν στης Θέτιδας το γάμο καλεσμένη τι όπου κι αν πήγαινε πάντα καυγάδες και ταραχή πολλή δημιουργούσε... Της κακοφάνηκε πολύ εκείνης και θέλοντας εκδίκηση να πάρει, στων θεών την ομήγυρη ένα μήλο έριξε μυστικά, π’ έγραφε πάνω (...να δοθεί στη θεά την πιο ωραία. «Τη καλλίστη!» (έτσι έγραφε το μήλο π’ ήταν χρυσό και λαμπερό σαν ήλιος!)

Η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη, ήσαν αυτές που το διεκδικούσαν και καμιά τους δεν τ’ άφηνε στην άλλη! Γι’ αυτό, τον Πάρη βάλανε να κρίνει ποια απ’ τις τρεις είναι η πιο ωραία εκείνη το χρυσό μήλο να πάρει. Ο Πάρης, βασιλόπουλο της Τροίας, -ένας απ’ τους πολλούς γιους του Πριάμου το μήλο το

’δωσε στην Αφροδίτη που του ’χε υποσχεθεί να τον βοηθήσει να παντρευτεί εκείνη τη γυναίκα π’ όλες στην ομορφιά τις ξεπερνούσε! Κείνη η ωραιότατη γυναίκα της Λήδας, της γυναίκας του Τυνδάρεω, ήταν κόρη. Η ωραία Ελένη!

Ποτέ δε λέγαν σκέτο τ' όνομά της με δίχως το επίθετο «ωραία» - σήμα κατατεθέν της ομορφιάς της!

[...]

Πήγε ο πατέρας της με πλούσια λύτρα την κόρη του για να εξαγοράσει αλλά δεν του την έδωσ’ ο Αγαμέμνων κι όχι μονάχ’ αυτό, μα ούτε και σέβας -ως έπρεπε- δεν έδειξε καθόλου στο λειτουργό τ’ Απόλλωνα, το Χρύση. Γι’ αυτό ο Απόλλων, θύμωσε μαζί του κι αρχίνισε στους Έλληνες να ρίχνει αμέτρητα θανατηφόρα βέλη κι όσους αγγίζανε, ευθύς πεθαίναν! 

Ρωτήσανε το μάντη τους τον Κάλχα τ’ αθώρητα τα βέλη ποιος τα ρίχνει μα ν’ απαντήσει δίσταζεν ο μάντης.

Τότε τον διαβεβαίωσ’ ο Αχιλλέας πως τίποτα δεν έχει να φοβάται γιατί εκείνος θα τον προστατέψει! 

Έτσι τους είπε ότι ο Απόλλων στον Αγαμέμνονα έχει θυμώσει γιατί δεν τίμησε τον ιερέα και μήτε του ’δωσε την κόρη πίσω! Οργή γεμάτος τότε ο Αγαμέμνων στο μάντη ήταν έτοιμος να ορμήσει μα τον συγκρότησε ο Αχιλλέας.

- Τη Χρυσηίδα δεν τη δίνω πίσω μονάχα αν μου φέρεις τη δική σου τη Βρυσηίδα, τώρα στη σκηνή μου! Δεν άρεσε αυτό στον Αχιλλέα και λόγια αντάλλαξαν σκληρά οι δυό τους. Του ’δωσε τέλος τη δική του σκλάβα αλλά τόσο πολύ ’ταν χολιασμένος, που μέρος πια δεν έπαιρνε στις μάχες!

Γκρέμισαν ένα μέρος απ' τα τείχη κι έτσι μπορούσαν μέσα να τον βάλουν, τσουλώντας τον στις τέσσερις του ρόδες. Άρχισαν στη συνέχεια να γιορτάζουν να τρώνε και να πίνουν, να χορεύουν, να τραγουδούν, και λεύτεροι να νιώθουν! Ολημερίς με ξεγνοιασιά γιορτάζουν μέχρι που όλοι πήγανε για ύπνο...

Όταν απλώθηκε παντού ησυχία βγήκαν οι άνδρες μέσ' από τον Ίππο κι ανάψανε φωτιές για να τις δούνε από την Τένεδο και να γυρίσουν πίσω στην Τροία όλα τα καράβια.

- Με δίχως καθυστέρηση γύρισαν μπήκαν στην Τροία όλοι οπλισμένοι κι ολόγυρα τον όλεθρο σκόρπισαν...

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ 

Έφτασ’ η πολυπόθητη η μέρα π’ αφήνοντας οπίσω τους την Τροία, μπήκαν στα δώδεκα τους τα καράβια κι αρχίσανε του νόστου το ταξίδι... Σαν έφτασαν στη χώρα των Κικόνων, δέσανε τα καράβια στο λιμάνι και βγήκανε στην σμαρο. (Μια πόλη, π’ ανήκε εις το κράτος των Κικόνων.) Οι Κίκονες, σα σύμμαχοι των Τρώων, δεν τους καλοδεχτήκανε στην πόλη. Ανάμεσά τους άρχισε η μάχη κι οι Έλληνες νικήσανε τους ντόπιους. Στην πόλη μπήκανε των νικημένων και πήρανε πολλά απ’ τ’ αγαθά τους.

Σφάξαν αρνιά, κατσίκια, σφάξαν βόδια και γέμισαν ασκιά απ’ το κρασί τους μ’ εκείνο το θεσπέσιο άρωμά του!

Τα μεταφέραν όλα στα καράβια

και μείναν διασκεδάζοντας στην πόλη... Σαν ήρθαν Κίκονες απ’ άλλες πόλεις τους νικημένους για να βοηθήσουν, στη μάχη π’ ακολούθησε νικήσαν κι απ’ τους συντρόφους του έχασ’ ο Οδυσσέας έξι από κάθ’ ένα του καράβι, Ανοιξαν τα πανιά τους για να φύγουν αλλά μι’ ανεμοθύελλα μεγάλη δεν τους επέτρεψε να προχωρήσουν και μείνανε εκεί καθηλωμένοι ανάθελά τους, δύο μερόνυχτια.

[...]

Της Καλυψώς τα ρούχα κείνος βγάζει στέρεα δένει το κεφαλοπάνι πάνω από τη μέση του και με τα χέρια αρχίζει ευθύς γοργά να κολυμπάει...

Δυο μερονύχτια πάλευε στο κύμα σε μιαν ακτή προτού κοντά να φτάσει και πάνω εκεί σιγά - σιγά ν’ αράξει.

Κάθησε λίγο για να ξαποστάσει, μετά σηκώθει, λύνει το μαντήλι και πίσω μες στη θάλασσα το ρίχνει...

Προχώρησε ακόμα παραμέσα τόπο γυρεύοντας για να περάσει τη νύχτα του ως ότου ξημερώσει.

Λίγο πιο κει υπήρχανε δυο δέντρα το ‘να τόσο πολύ κοντά με τ’ άλλο, που τα κλαδιά τους πλέκονταν και κάναν “στέγη», που το νερό δεν την περνούσε μήτε κι ανέμοι τρύπωναν κει μέσα!

Παχύτατο, ξερόφυλλα ένα στρώμα κάτω από τα δέντρα απλωνόταν.

Κει «τρύπωσε», ανάμεσα στα φύλλα

-ωσάν σε μαλακό, στεγνό κρεβάτι- κι απο την κούραση αποκαμωμένος σ' ύπνο βαθύ ολονυχτίς βουλιούσε... 

Σαν πια ο ήλιος είχεν ανατείλλει του βασιλιά η κόρη των Φαιάκων, εκεί στο ρέμα δίπλα ήρθε να πλύνει ομάδι με του παλατιού τις δούλες τα ρούχα, (γιατί τότε, όπως τώρα, ηλεκτρικά πλυντήρια δεν είχαν!...)

[...]

Όλοι είχαν ακούσει τ’ όνομά του, μα τώρα οι Φαίακες τον βλέπουν μπρος τους και δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν πως τούτος με το Δούρειό του Ίππο εχάρισε στους Έλληνες τη νίκη τι δίχως του δεν θα πέφτε η Τροία!... Του ταξιδιού σαν έφτασεν η ώρα, μπήκ’ ο Οδυσσέας μέσα στο καράβι π’ όλα τα πλούσια δώρα του ’χαν φέρει στ’ αγαπημένο του νησί να πάει π’ άλλο δεν ήταν από την Ιθάκη! 

Είκοσι χρόνια έλειπε μακριά του, είκοσι χρόνια το ’χε στην καρδιά του και τώρα ξαναγύριζε κοντά του!

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 23.10.2021) 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Eκ παραδρομής στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας γράφτηκε ότι την εικονογράφηση έκαμε ο Γρηγόρης Νιόλης. Την επιμέλειά της με έργα διαφόρων ζωγράφων την είχε ο εκδότης Χρήστος Μαχαιρίδης