ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, Καλημέρα!
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ σήμερα. Απόψε είναι της Σταύρωσης. Ωστόσο οι προετοιμασίες για το Πάσχα καλά κρατούν. Ή μήπως κρατούσαν; Οι νοικοκυρές έχουν (είχαν;) να ζυμώσουν τις κουλούρες της Λαμπρής με αλεύρι και μυρωδικά. Εχουν (είχαν;) να βάψουν τα κόκκινα αυγά. Εχουν (είχαν;) να φτιάξουν ντολιμάδες με τα καινούργια αμπελόφυλλα...
ΜΕΣΑ Σ’ ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ τότε εμείς τα παιδιά είχαμε και την έγνοια να βάλουμε στην τσέπη μας κι ένα κομμάτι σπάο (έτσι λέγαμε τον σπάγγο) για να δένουμε το βράδυ σε κόμπους τα δώδεκα ευαγγέλια. Τότε! Την εποχή της μη με λησμόνει ηλικίας. Την εποχή που νομίζαμε ότι ο ενεστώτας ήταν ένας χρόνος διαρκείας.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ να κάνουμε στο έχουμε(;) να κάνουμε ή και στο είχαμε να κάνουμε. Από τον Ενεστώτα στον Αόριστο. Πόσο κοντινή είναι κάποιες στιγμές η απόσταση!
ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ σε ενεστώτα χρόνο το θείο δράμα. Θα μας το θυμίσει απόψε γι’ άλλη μια χρονιά το “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου”. Ωστόσο μου το θύμισε και ο Ηλίας Σταματάκης με τη μαντινάδα που μου έστειλε από χθες!
ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ μας τον σταυρό ένα κερί φωτίζει/ θωρεί το δράμα του Θεού λειώνει κι όλο δακρύζει. Το “Σήμερον κρεμάται” στην εικόνα ενός κεριού. Ή μήπως στο κερί μιας εικόνας το θείο δράμα.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ωστόσο τρέχουν. Κάποιοι τα προλαβαίνουν. Κάποιους τους προλαβαίνουν.
ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ του ΠΑΣΟΚ σε αναστάσιμη πορεία διαρκείας. Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στον δρόμο του Γολγοθά που φαίνεται ατέλειωτος. Τι τέξεται η επιούσα; Για την ώρα τι τέξεται η επόμενη μεταπασχαλινή δημοσκόπηση; Θα εκτιναχτεί το άνοιγμα της ψαλίδας, σε διψήφιο νούμερο; Τι αγωνία κι αυτή μεγάλοβδομαδιάτικα, Θεέ μου!
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ υπαρχει και η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς! Πού να φτάσει ο μισθός του μπαμπά και της μαμάς για όλους μας; Ένα ερωτηματικό κι ένα θαυμαστικό τα σημεία στίξης στο δράμα της ανεργίας των νέων. Ζητούνται κόμματα... Είδη προς εξαφάνιση οι τελείες και οι παύλες.
ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ και θα μας ζητούσε ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ να τελέσουμε δοξολογία επί τη αφίξει του για να του ψάλλουμε το πολυχρόνιον. Σαν τέως βασιλέας ημών. Πώς δηλαδή ψάλλουμε την φήμη των πρώην μητροπολιτών;
ΤΙ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τεως, αλλά έκπτωτος; Εγώ πάντως “τέως βασιλιά” άκουσα να τον ανεβάζουν, τέως βασιλιά άκουσα να τον κατεβάζουν τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ.
ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ που κυνηγούσαν τον Χριστό οι Εβραίοι, βρισκόταν μακριά από την πόλη. Για να αποφύγει τους άνομους, που ήθελαν να τον καταδικάσουν, περιπλανιόταν ώρες ατέλειωτες. Κατάκοπος όπως ήταν ζητούσε να βρει κάποιο μέρος για ν’ ακουμπήσει και να ξεκουραστεί. Τότε είδε μπροστά του ένα πανύψηλο κυπαρίσσι κι έτρεξε προς τα εκεί. Το καλό δέντρο με προθυμία δέχτηκε τον Κύριο, του πρόσφερε τη δροσιστική του σκιά και τον άφησε ν’ ακουμπήσει και να ξεκουραστεί στον κορμό του. Η ευλογία του Χριστού συνοδεύει από τότε όλα τα κυπαρίσσια και γι’ αυτό τον λόγο ευωδιάζουν. Απο το βιβλίο του Βασίλη Χαρωνίτη “Θρύλοι και παραδόσεις για τη Μεγαλοβδομάδα και τη Λαμπρή”.
... “Απόψε/ θέλω να περπατήσω μαζί Σου/ στο τεντωμένο σκοινί της λογικής και της τρέλας/ γιατί η ελπίδα έμαθα/ έχει το χρώμα των ματιών Σου/ κι η ομορφιά το χρώμα της φωνής Σου/ και η αλήθεια/ είναι ένα ρόδι που σπάει σε χίλιες αλήθειες/ έτσι καθώς το χαμόγελό Σου/ γίνεται μια έκρηξη αναστάσιμου φωτός”...
Απόσπασμα από ποίημα του Αντώνη Δελώνη
(Ποιητική συλλογή “Σημειώσεις για έναν Κύριο”).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
Βαγγέλης Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr

>> τυπώστε αυτό το άρθρο