ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ρωγμη και ακτινα φωτός

Mια ακόμα ρωγμή στο βαρύ πέπλο της σιωπής, μια ακόμα ακτίνα φωτός στο βαθύ σκοτάδι η παρουσίαση του βιβλίου “Αλέξανδρος Παναγούλης, πρωταγωνιστής και βάρδος της αντίστασης” και στην πόλη μας την προηγούμενη Δευτέρα 27 Απριλίου. Με δεδομένο ότι ακριβώς γιατί “ο Παναγούλης ενοχλεί ως μνήμη, ως ανθρώπινο αίτημα, ως πολιτικό σχήμα”, όπως χαρακτηριστικά έγραψε (“Χανιώτικα νέα”, 1 Μαΐου 2009) ο και γιος του συναγωνιστή του και συμπολίτη μας Γιάννη Κλωνιζάκη, πολιτικός μηχανικός και μέλος της ΠΕΣΔΗΝ Νεολαίας Παναγούλη Μιλτιάδης Κλωνιζάκης, οι κινούντες τα νήματα της πολιτικοκοινωνικής ζωής της χώρας μας τον αγνοούν επιδεικτικά. “Αν δώσεις το όνομα του Παναγούλη στις μηχανές αναζήτησης του internet, βρίσκεις μόνιμα άσχετες αναφορές”, σημειώνει επί του προκειμένου στο ίδιο άρθρο ο εν λόγω νεολαίος και παρατηρεί ότι στα σχολικά βιβλία δεν υπάρχει ούτε ένα από τα ποιήματά του. Και βεβαίως με συνδεδομένο ότι από μόνη της η έκδοση του όποιου βιβλίου, όσο καλό κι αν είναι, δίχως παρουσίαση κινδυνεύει να μείνει αδιάβαστο. Να γιατί μίλησα για “ρωγμή” και “ακτίνα φωτός”. Ευτυχώς που κάποιοι επιμένουν να δημιουργούν τις πρώτες και να εκπέμπουν τις δεύτερες. Για να γνωρίσουν οι νεότερες γενιές, γιατί γι’ αυτές γράφτηκε το περί ου ο λόγος βιβλίο, τον Αλέκο Παναγούλη και να συνομιλήσουν μαζί του.

Περί... τόνου συζήτηση

Τοποθέτηση στην περί “βίας” ή “βιας” συζήτηση, στη συζήτηση περί... τόνου δηλαδή, προ μηνός στη Βουλή με πρωταγωνιστές τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο και τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γιώργο Καρατζαφέρη από τον ποιητή και δοκιμιογράφο Δ. Κοσμόπουλο (βλ. εφημ. “Χριστιανική” (Μεγάλη Πέμπτη, 16 Απριλίου 2009), με βάση τις “Σημειώσεις του ποιητή”. Γράφει επί του προκειμένου για την μετρική του ποιήματος ο γενάρχης της ποιητικής μας παράδοσης Διονύσιος Ιερομόναχος Σολωμός στην α’ έκδοση του “Ύμνου εις την Ελευθερίαν”, απαντώντας στις κατηγορίες που λάβαινε ότι ο Ύμνος εκφράζει “υψηλά νοήματα” πλην με στίχους σφαλμένους: “Το ια (βία), το εει (ρέει), το αϊ (Μάι), (...) όταν δεν είναι εις το τέλος του στίχου, δεν κάνει παρά μια συλλαβή (...).” “Βία”, λοιπόν η λέξη, που σημαίνει κατά που γράφει ο Δ. Κοσμόπουλος “το βλέμμα που ρίχνει η ελευθερία, φλογερό και πείσμον. Που περνάει αναμετρώντας ατίθασα όλη τη γη. Βία του βλέμματος και της ψυχής. Ανυποχώρητη”.
Προς απάντηση τόσο στον Αλέκο Αλαβάνο που υποστήριξε ότι υπάρχει και καλή βία, αφού στον εθνικό ύμνο η όψη της ελευθερίας με “βία μετράει τη γη”, όσο και στον Γιώργο Καρατζαφέρη που απάντησε μετά σπουδής ότι η λέξη που χρησιμοποιεί ο ποιητής είναι “βια” και σημαίνει βιασύνη...


Από το “Ημερολόγιο ενός σκύλου”

Απ’ τα που φτάνουν σ’ εμένα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και τα παρακάτω αποσπάσματα απ’ το “Ημερολόγιο ενός σκύλου”. Όχι μόνο γι’ αυτούς που διαβάζοντάς τα ίσως δακρύσουν, αλλά κυρίως γι’ αυτούς που κάποτε ίσως και να εγκατέλειψαν ένα σκυλί στον κόσμο: Ας τον ακούσουμε!
1η εβδομάδα: Σήμερα είμαι ηλικίας μίας εβδομάδας. Τί χαρά να είμαι μέρος αυτού του κόσμου!
1 μηνός: Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική μητέρα.
4 μηνών: Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που είναι σαν “μικρά αδελφάκια”. Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες δαγκωνίες για πλάκα.
11 μηνών: Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω τίποτα απ’ όσα μου συμβαίνουν.
17 μηνών: Έψαχνα μάταια να βρω τον δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου συναντάω μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν...
20 μηνών: Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω τον δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω τον δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με πάτησε. Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούνε και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος και φαίνεται ότι ακόμη και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν, άλλοι λένε: “μην πλησιάζεις”. Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια ελάχιστη δύναμη από τα βάθη του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη φωνή της με έκανε να αντιδράσω. “Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει”, έλεγε. Μαζί με τη γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε και είπε: “Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία”. Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά της, συμφώνησε. Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα. Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν: “γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν με ήθελε κανείς;”.