ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Το τάξιμο του παπα - Μιχάλη (1)

Στα 10 χρόνια περίπου (οι Αγιοι περιμένουν μέχρι 40, λέει η μάνα μου) αξιώθηκαν να πραγματοποιήσουν το τάξιμο που έκαναν στον Αγιο Εφραίμ, να του κτίσουν μια εκκλησία και να την πανηγυρίζουν στη Χάρη του, ο παπα-Μιχάλης Χριστουλάκης και η πρεσβυτέρα του Κυριακή, το γένος Βασιλαντωνάκη. Με την εικόνα του νεοφανούς αυτού αγίου στα χέρια μπήκε να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στον Ευαγγελισμό, η παπαδιά, λέει. Εσπασε η φωνή του καλού κι αγαθού λευίτη, όταν αναφέρθηκε σ' αυτό, στο τέλος του πρώτου εσπερινού που έγινε την παραμονή της Χάρης του, την περασμένη Δευτέρα 4 Μαΐου, δακρύζοντας. Εις επήκοον και ενώπιον πάντων και πασών. Των ενοριτών του από το Νίππος και τον Τζιτζιφέ, που συν γυναιξί και τέκνοις προσήλθαν, κατακλύζοντας την αυλή και τους γύρω απ' την φτιαγμενη με ξεχωριστό μεράκι πετρόκτιστη εκκλησία, χώρους, για να μοιραστούν την χαρά του πανηγυριού αλλά κυρίως για να δείξουν τα αισθήματά τους στον για 45 τόσα χρόνια εφημέριό τους και την παπαδιά του.
Και βεβαίως των συμμετεχόντων στον εσπερινό ιερέων απ' τα γύρω χωριά που κατά πολλά εκτιμούν τον παπα Μιχάλη. Του παπα Μανώλη Βαλσαμάκη απ' τις Βρύσες, του παπα - Γιάννη Καπετανάκη απ' τα Πεμόνια, του παπα - Χρήστου Παπουτσάκη από την Κάινα, του παπα - Γιώργη Μπουντουράκη απ' τον Βαφέ, του παπα - Κυριακού Κοντάκου από τον Φρε και του παπα - Ανδρέα Κοκκινάκη απ' το Μπρόνιερο. Και κάτω από ένα μολυβένιο ουρανό, που κράτησε μέχρι τέλους τα σύννεφα να μη γίνουν βροχή και δημιουργήσουν πρόβλημα. Το ζήτησα χάρη απ' τον Αγιο, μου εξομολογήθηκε αργότερα ο παπα - Μιχάλης σε κατ' ιδίαν συζήτηση...

Το τάξιμο του παπα - Μιχάλη (2)

Αγιε Παντελεήμονα και Αγιε Αστράτηγέ μου,
αϊδάρετε με τ' ορφανό να χτίσω μοναστήρι,
να λουτρουγούντ' οι Χριστιανοί και να μεταλαβαίνουν και να βαφτίζουνε παιδιά...

Αντιβούισε το "Ιπποκορώνιον" (η γνωστή στο Νίππος ταβέρνα των αδερφών Καπαρουδάκη) απ' τις στετές φωνές των Νιππιανών και των Τζιτζιφιανών που με πρωτοτραγουδιστές τον και πρόεδρο του παραδοσιακού συλλόγου "Ακρίτες" Παντελή Καπαρουδάκη και τον Παυλή Βολουδάκη, τραγούδησαν στις πλούσιες τάβλες της φιλοξενίας το παραπάνω ριζίτικο. Ο καιρός δεν επέτρεψε, βλέπετε, να γενεί το γλέντι, όπως προβλεπόταν στην αυλή της εκκλησίας, κατά που θέλει το έθιμο. Κανένα πρόβλημα πλην του ό,τι, όσο να 'ναι, θα στεναχωρέθηκαν οι απ' αιώνων κεκοιμημένοι νιππιανοί, που περίμεναν πώς και πώς στο κοιμητήρι του Αϊ - Θανάση, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής απ' την καινούργια εκκλησία, τα επακόλουθα του εσπερινού. Του χρόνου! Ωστόσο σίγουρα όλο και κάποιο ριζίτικο θα 'χει δημιουργηθεί για το κτίσιμο του Αγίου Εφραίμ, της Εκκλησίας του παπα Μιχάλη και της παπαδιάς του. Ξια σου Παντελή, ξια σου Παυλή!

Μήπως έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος;

Κάποτε δουλεύαμε οχτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το νόημα. Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό να δούμε το χρώμα του, ν' ακούσουμε το κελάηδημα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος, τώρα τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Κάποτε αγοράζαμε ένα τελόνι και το είχαμε για δυο χρόνια τώρα το έχουμε δυο φορές και μετά αγοράζουμε άλλο. Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και ήμασταν ευτυχισμένοι, σήμερα ζούμε σε σπίτια 130 τετραγωνικών και δεν χωράμε. Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά, σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και... αρρωσταίνουμε. Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών μας ανοιχτές, όπως και τις καρδιές μας, σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε και βάζουμε συναγερμούς. Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι, σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ. Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη, σήμερα τους δίνει συνέντευξη ο Καρβέλας. Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη, σήμερα είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου. Κάποτε νοιαζόμασταν για τον γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε γιατί αγόρασε καλύτερο αυτοκίνητο από το δικό μας. Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος, σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος. Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας, σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες. Κάποτε κοιτούσαμε τους ανθρώπους στα μάτια, σήμερα τους κοιτάμε στην τσέπη...
Επιμύθιο εν είδει ερωτήματος ή ερώτημα εν είδει επιμυθίου στα παραπάνω, που χάρις στην φίλη Ελένη Βορεινάκη έφτασαν και σ' εμένα μέσω Διαδικτύου: Αν αυτό το "κάποτε" το λένε ζωή, μήπως έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος;