Eυθύβολα και μη...

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr

Στις αρχές
του φθινοπώρου...
με την πρώτη βροχή

Είναι τάχα τόσο άσχημη του φθινοπώρου η θλίψη;
Γιατί να πάψουμε να νιώθουμε τα που ξεπηδούν και από αυτήν την πρώτη τη βροχή που πέφτει γλυκά στη γης;
...Και τελικά γιατί να πάψουμε να νιώθουμε; Γιατί να πάψουμε να θυμούμαστε, γιατί να πάψουμε... τις αίσθησες;
Με αυτές ως πρώτες σκέψεις -αντί εισαγωγής- στις αρχές του φθινοπώρου, εναντιώνομαι -μικρή μες στο μυαλό μου αντίστασή- στα γεγονότα... που “τρέχουν”, στις ειδήσεις της τελευταίας στιγμής, ακόμη και σε κάποιες που επί του πιεστηρίου βρίσκονται.
Εναντιώνομαι, μια εναντίωση που φτάνει μέχρι την άρνηση να μιλήσω γι’ αυτά, να τα καταγράψω σήμερα!
Καμία σημερινή είδηση μικρή - μεγάλη -αν εδώ τώρα την καταγράψω- δεν πρόκειται να αξίζει πιότερο από αυτό το κείμενο που θέλησα να αποτυπώσω, αρχές του φθινοπώρου του 2009, νομίζω!
Και δικαιολογία βρίσκω στη σκέψη ότι “είδηση είναι κι η έλευση του φθινοπώρου”. Kαλή -κατ’ εμέ- είδηση! Γιατί;
Υπάρχει ακόμη τούτη η εποχή! Οσο μπορεί, ακόμη αντιστέκεται και υπάρχει, έστω με “νύχια και με δόντια”... και για όσο -πόσο άραγε(;)- ο Σεπτέμβρης θα φέρνει τα πρωτοβρόχια, για όσο θα υπάρχει χώμα να ποτίζεται από αυτά!
...Για όσο τα δέντρα συνεχίζουν να... λάμπουν μετά το τέλος της πρώτης μπόρας, για όσο θα βλέπουμε τα φύλλα να κιτρινίζουν...
...Για όσο αυτή η πρώτη η βροχή στις αρχές του φθινοπώρου δίχως ορμή αλλά όμορφα, απλά, θα σημαίνει το οριστικό τέλος της κάψας του καλοκαιριού...
...Για όσο το καλοκαιρινό καθάριο τ’ ουρανού θα “κρυώνει” -όπως μόνο στις αρχές του φθινοπώρου και με την πρώτη βροχή συμβαίνει- αποκτώντας το σκούρο μπλε που ταιριάζει πιότερο ανάμεσα στα σύννεφα που αρχίζουν τα σεριάνια τους...


>> τυπώστε αυτό το άρθρο