ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΤΑ ΠΡΩΤΑ χιόνια κάλυψαν αρκετές κορφές των Λευκών Ορέων, κατά τη διήμερη κακοκαιρία που επεκράτησε στην Κρήτη, έγραψε, μεταξύ των άλλων, ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας στρατοκόπος της Μαδάρας Αντώνης Πλυμάκης, στην τελευταία σελίδα του προχθεσινού φύλλου. Όπως νιώθω όταν μου τηλεφωνεί κάθε χρόνο τέλη Μάρτη, αρχές Απρίλη η μάνα μου για να μου αναγγείλει τον ερχομό των χελιδονιών, έτσι ένιωσα, όταν το διάβασα.

ΤΑ ΘΩΡΕΙΤΕ τα χιόνια, μωρέ! θα μας έλεγε με την χαρακτηριστική βροντώδη φωνή του ο καθηγητής μας των Φυσικών, στο πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξο (σιγά που δεν θα το γράψω Αντώνη Κοντεζή απ' το Μελιδόνι) γυμνάσιο Βάμου! Τα θωρούμε, θα του λέγαμε. Αν, βέβαια, ζούσε ακόμα και αν εμείς ήμαστε ακόμα μαθητές.

Η ΜΑΝΑ μου που βλέπει τα χελιδόνια με το που φτάνουν στον ουρανό της Κρήτης. Ο Αντώνης Πλυμάκης που 'χει ακόμα την έγνοια να βλέπει τα πρώτα χιόνια στη Μαδάρα. Οι άνθρωποι που εξακολουθούν να έχουν τις αισθήσεις τους αγνές.

ΥΣΤΕΡΑ από μίας μέρας διάλειμμα προχθές, ο καιρός επανήλθε χθες...

Εφτιαξε ο καιρός, αλλά δεν το έχει σε τίποτα να επανέλθει, κατά που φαίνεται, Δημήτριος! Δριμύτερος ήθελα να γράψω, αλλά το μολύβι έκανε του κεφαλιού του. Λέτε να ήταν δάκτυλος του Δημήτρη Αβραμόπουλου που επιθυμεί κάποια στιγμή να επανέλθει δριμύτερος;

ΠΑΕΙ και ο Αβραμόπουλος, δεν θελ΄αρχηγηλίκι/ ήταν κι αυτό για τη Νου Δου άλλο μασκαριλίκι. Από τον και μαντιναδολόγο της στήλης Ηλία Σταματάκη η παρέμβαση. Καλά το καταλάβατε.

ΔΩΣ' ΜΟΥ κι εμένα, μπάρμπα, ο ένας. Δώσ' μου κι εμένα, μπάρμπα, ο άλλος. Δωσ' μου κι εμένα, μπάρμπα, ο παράλλος. Και δώσ' του και δίνει ο μπάρμπας στον έναν. Και δώσ' του και δίνει ο μπάρμπας στον άλλο. Και δώσ' του και δίνει ο μπάρμπας στον παράλλο. Ψίχουλα θα μου πείτε δίνει. Κάτι είναι και τα ψίχουλα.

ΟΥΤΕ ο νεφεληγερέτης Δίας να 'τανε ο Χοακίμ Αλμούνια. Άστραψε και βρόντηξε, λέει, προχθές κι άρχισε να πετά τους κεραυνούς του επί δικαίων και αδίκων. Δεν πάει να τους πετά! Τα αλεξικέραυνα τι τα έχουμε;

ΑΠΟ ΤΗΝ απόσυρση, στην απόσυρση της απόσυρσης. Με το κλειδί στο χέρι. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Αν έχεις τύχη διάβαινε.
ΟΠΟΙΟΣ θέλει να εμβολιαστεί, ας εμβολιαστεί. Όποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί, να μην εμβολιαστεί. Όποιος δεν ξέρει τι θέλει, να το παίξει κορώνα γράμματα ή μονά ζυγά κι ό,τι βγει ας κάνει.

ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ στην καφετέρεια για να παρακολουθήσεις τον αγώνα Εργοτέλη-ΑΕΚ και να μη βλέπεις στο σπίτι σου τον αγώνα Μίλαν-Ρεάλ, δύο μέρες αργότερα. Τι αρρώστεια κι αυτή, γείτονα!

ΚΑΠΟΤΕ ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έμεινε από ανάγκη, πολλές μέρες δίχως να καπνίσει και δεν μπορούσε να βαστάξει άλλο. Πήρε λοιπόν την πίπα του κι άρχισε να ξύνει τη νικοτίνη για να φτιάξει τσιγάρο. Κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβε τι έκανε κι είπε στον εαυτό του: "Όρσε άνθρωπος που θέλει να λευτερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί να λευτερωθεί από ένα συνήθειο."

“...Ποιος είναι ο σκοπός του σαλιγκαριού;/ Αυτό που ξέρω είναι ότι/ αν έπειτα χώριζα τις ελπίδες/ αυτής της σήραγγας και έβλεπα/ το λεπτό ίχνος του σπασμένου/ δρόμου πάνω στο πράσινο,/ ποτέ μου δεν θα φανταζόμουν/ το αργό πάθος/ αυτής της αργοκίνητης προόδου.”
Από το ποίημα "Κοιτάζοντας ένα σαλιγκάρι" του Thom Gunn
(μετάφραση Γιώργου Χ. Κουλούρη.)

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

e-mail:kakatsakis@sch.gr

>> τυπώστε αυτό το άρθρο