ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ημέρα Ποίησης, αύριο 21 Μαρτίου και ο λόγος σήμερα αποκλειστικά στην ποίηση...

“...ΕΝΑΣ, επιπλέον, νομοθέτης στο πλήθος/ είναι ο ποιητής/ του προ, του παρά, του μη/ (πρόωρος, πάρωρος, πήγασος)./ Θεσμοθετεί την ενότητα ύπτια/ στα όρια των καθέτων της απουσίας,/ φτάνοντας βαθιά/ μες της φάτνης τις ηχητικές αστραπές”... Από την ποιητική σύνθεση της αξέχαστης Μαρίας Πριπάκη “7 δοκιμές για ένα ορισμό ποίησης”.

“ΤΑ ΛΟΓΙΑ του ποιητή/ είναι από φλόγα και σίδερο/ κι όμως γλιστράνε στις καρδιές/ όπως το ψάρι στο βυθό της θάλασσας./ Είναι τραγούδι όλο οργή/ για τα σκουλήκια του βάλτου,/ άτρεμη δύναμη της αγρύπνιας του/ μεσ' στη μεγάλη νύχτα./ Τα λόγια του ποιητή/ χτίζουν την πέτρα και το μάρμαρο/ για να υψώσουν τους βωμούς της λατρείας/...” Από το ποίημα του Αλέξη Ζερβάνου “Τα λόγια του ποιητή”.

“ΕΝΑ σπουργίτι θέλησε/ γλυκά να κελαηδήσει./ Είν' η φωνούλα του βραχνή/ και ντρέπεται τ' αηδόνια./ Ένα σπουργίτι θέλησε ψηλά για να πετάξει./ Είν' οι φτερούγες του κοντές/ Τους αετούς φοβάται./ Σε χαμοδέντρι κάθησε/ δειλό και πονεμένο/ ένα τραγούδι αρχίνισε/ την ανθρωπιά παινεύει.” Το ποίημα “Το σπουργίτι” της Δέσποινας Μαριαννάκη - Κουτζόγλου.

“ΠΑΡΤΕ την καρδιά μου/ κι όλη την ψυχή μου,/ γήινά μου αδέρφια,/ που σας τα χρωστώ./ Και στο Μέγα Πλάστη,/ που η φωνή του μου 'πε/ να με καίει η αγάπη/ λέω ευχαριστώ.” Το ποίημα “Το στερνό τραγούδι του ποιητή” του Νίκου Μαραγκουδάκη.
“ΙΣΩΣ είναι καλύτερα να ονειρευτώ/ το αύριο που θα 'φτιαχναν οι ερωτευμένοι/ σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης./ Ένα αύριο γαλήνιο/ σαν την καλοκαιριάτικη νύχτα/ βέβαιο/ σαν το στρογγυλό πρόσωπο του φεγγαριού”... Από το ποίημα “Μπορεί το αύριο” της Πηνελόπης Ντουντουλάκη.

“...ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ όμορφα/ παιδιά ποιητών φιλοσόφων πολεμιστών/ μαρτύρων αγίων και ηρώων./ Μου είπαν χωρίς να μιλήσουν καν./ Με το φως απ' τα μάτια τους/ υφαίνω μια σημαία, ένα σταυρό, ένα κύμα”... Από άτιτλο ποίημα της ποιητικής συλλογής του Γρηγόρη Γεωργουδάκη “Σκιές κι άστρα”.

“Η ΠΟΙΗΣΗ από βραδίς χτυπούσε πόρτα και παράθυρα./ Το πρωί/ κάτω απ' την πόρτα, στην αυλή και ως το δρόμο,/ χαρτιά με στίχους, τσαλακωμένα.../ Τι κι αν δεν άνοιξαν την πόρτα, τι κι αν άλλαξα πλευρό.” Το ποίημα “Εξέγερση” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.

“ΘΑ 'ΠΡΕΠΕ να υπάρχουν ειδικά μουσεία/ Για τους αυτόχειρες ποιητές/ Ν' αναλύονται συστηματικά/ Οι μέθοδοι αυτοχειρίας σε σχέση με την ποίησή τους/ Γιατί οι ψυχίατροι επιμένουν/ Πως μόνο οι αθώοι αυτοκτονούν/ Λες κι η αθωότητα του ποιητή δεν είναι δεδομένη” Το ποίημα “Αθώοι γόητες” του Λεωνίδα Κακάρογλου.

“...ΚΑΜΠΥΛΕΣ γραμμές σχεδιάζω και τις ενώνω προσεκτικά/ μην και φανεί η ραγισματιά/ συναντηθούν τ' ανόμοια/ ταραχτεί η συνέχεια της καμπύλης και γίνει τεθλασμένη/ κοφτερό μαχαίρι ανεξέλεγκτο/ αιχμή που στάζει στα βαθιά/ ζεστή ανάσα ζώου πληγωμένου”... Από άτιτλο ποίημα της ποιητικής συλλογής της Ελένης Μαρινάκη “Τώρα αίμα”.

“ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ μια φωνή να συντρίβει/ το κρύσταλλο της σιωπής:/ «Πουλιά, σαλέψτε τα φτερά σας/ σπάσετε την ακινησία!»/ Και να βρεθώ ξάφνου/ στο κέντρο ενός στροβίλου/ στην καρδιά ενός μυριόφωνου κελαϊδισμού./ Ν' αναρπαστώ σε σύννεφο φτερών/ ξεθηκαρώνοντας μεσ' απ' το χρόνο/ σε μια ανάληψη που θα με φέρει/ στην πηγή της ασίγαστης μουσικής.” Το ποίημα “Ταριχευτήριο πουλιών” του αξέχαστου Γιώργη Μανουσάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα Νέα(20.03.10)