ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
Το πρόσημο
Σ του καφενείου του βοερού το μέσα μέρος/ σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·/ με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά./
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια/ σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια/ που είχε και δύναμι και λόγο κ’ εμορφιά./
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει./ Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει/ σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό./ Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·/ και πώς την εμπιστεύονταν πάντα -τι τρέλλα!-/ την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»/
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση/ χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι/ κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει./ ...Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται/ ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται/ στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι./
'Ο γέρος' το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη αντί εισαγωγής για το τελευταίο κείμενο μιας χρονιάς που φεύγει...
Δίχως ακόμη και τώρα να γνωρίζω ποια δύναμη μ’ ώθησε να το πράξω έτσι ακριβώς, ώστε να υπάρξει αυτό ως αποχαιρετισμός εν έτει 2010...
Κι όμως μέσα από αυτό -κι όσο το διαβάζω ρίχνοντάς του κλεφτές ματιές πότε στις πρώτες αράδες του και πότε στις τελευταίες- νιώθω το συναίσθημα που τις περισσότερες χρονιές κάθε τέτοιες ημέρες νιώθουμε πολλοί από εμάς...
Παραμένουμε μετέωροι ανάμεσα στο 'πίσω' που αφήνουμε, στο εμπρός που θα ’ρθει, μετέωροι στες σκέψεις (στες και δεν είναι ορθογραφικό λάθος), στα όποια συναισθήματα νιώσαμε και στα όσα θα νιώσουμε· ένα είδος προσμονής συγχρόνως και γνώσης ότι πράγματα θα συμβούν καλά και άσχημα...
Μετέωροι σε αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε πράξει αλλά δεν το κάναμε και τώρα μετανιωμένοι αυτά συλλογιζόμαστε...
Κάπως έτσι μένω κι εγώ μετέωρος ανάμεσα στο ’10 και το ’11, το παλιό(!) και το νέον...
...Μετέωρος σε αυτά που βλέπεις εδώ γραμμένα και σε πολλά άλλα που δεν χωρούν στη στήλη! Σκέφτομαι όλα εκείνα που αξίζουν να θυμάμαι· έρχονται ένα - ένα, δίχως φασαρία, δίχως σπρωξίματα...
Σκέφτομαι όλα τα όμορφα, τα άσχημα... Κανένα δεν αξίζει της απόρριψής μου τελικά!
Ο,τι συνέβη ήταν να συμβεί. Καλώς ήρθε!
Τέτοιες ημέρες που συνηθίζεται να γίνονται απολογισμοί για τα όσα συνέβησαν στις ζωές του καθενός, εγώ κάνω τον δικό μου έστω κι αν ποτέ δεν μ’ άρεσαν οι απολογισμοί, ούτε οι υπολογισμοί...
Ποτέ δεν κοίταζα, δε μ’ ένοιαζε το πρόσημο!