ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα

'Λέρωσαν' πολλοί, πάμπολλοι, με μελάνι τα χέρια τους κι 'εύφραναν' πολλοί, πάμπολλοι, με οίνο τις καρδιές τους, ανταποκρινόμενοι στη σχετική πρόσκληση, ταξιδεύοντας με τη μαγευτική μουσική των 'Primavista', την περασμένη Τετάρτη 18 Μαΐου, Διεθνή Ημέρα των Μουσείων, στο Μουσείο Τυπογραφίας των 'Χανιώτικων νέων'. Πέραν κάθε προσδοκίας η προσέλευση του κόσμου. Ανθρωποι κάθε ηλικίας. Κι ας 'έτρεχαν' την ίδια ώρα στην πόλη τουλάχιστον άλλες δύο παρόμοιες εκδηλώσεις συν άλλες δύο για την 70ή Επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Κι ας απειλούσαν τα σύννεφα ότι θα έφερναν βροχή, που τελικά, χάρις(;) και στα 'πατερημά' της Ελιας Κουμή, της υπεύθυνης του Μουσείου και της 'ψυχής' της όλης εκδήλωσης, δεν ήρθε.
Ηταν να μην χαίρονταν, λοιπόν, χαρά μεγάλη, εκτός απ? την Ελια και τον παλαίμαχο τυπογράφο και παλιό δημοσιογράφο, Γιώργο Μαρουλοσηφάκη, που ξεναγούσαν τον κόσμο στο παρελθόν της Τυπογραφίας, κυρίως ο Γιάννης και η Ελένη Γαρεδάκη και να μην αναγάλλιαζε η ψυχή του Μιχάλη Γρηγοράκη; Να χαίρονται οι άλλοι αυτό που από μεράκι με κόπο πολύ κι έξοδα πολλά, αγαπητικά και γνωστικά δημιουργήσαμε η μόνη αμοιβή των δημιουργών του.

Μεταδίδουμε αυτό που είμαστε

Να ρέει άφθονος ο οίνος σ? ένα οινοποιείο το φανταζόμουν. Οχι όμως ότι μαζί με τον οίνο που έρρεε θα ήταν πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν το πνεύμα. Ωστόσο, το είδα κι αυτό στο Κτήμα Λουπάκη, που, ειρήσθω εν παρόδω, απλώνεται στην κορυφή του λόφου Γρα - Λυγιά στο χωριό Καρές Κισάμου, απολαμβάνοντας τη σκιά των Λευκών Ορέων κι ατενίζοντας το Κρητικό Πέλαγος.
Να ?μαστε λοιπόν, την προηγούμενη Κυριακή, 15 Μαΐου, στο πλαίσιο της διοργάνωσης 'Πόρτες Ανοιχτές στα Οινοποιεία - 2011', με την προτροπή και συνοδεία του Ιωάννη Αρχοντάκη, αμέσως μετά την επίσκεψη στο γνωστό καλά σ? εμένα κι από άλλες επισκέψεις μου 'Ελαιουργείον' του, στο Δρομόνερο, εκεί. Εκεί όπου ο οινολόγος Μιλτιάδης Λουπάκης καλλιεργεί τους οικογενειακούς αμπελώνες τρίτης γενιάς και δημιουργεί σ? ένα σύγχρονο οινοποιείο με μεράκι και ζήλο κρασιά υψηλών γευστικών απολαύσεων.
'Βακχικά 2011', ο τίτλος των εικαστικών δράσεων που παρουσιάζονταν στην Αίθουσα Γευσιγνωσίας του εν λόγω Οινοποιείου. Εργα Σύγχρονης Τέχνης (ζωγραφική με λάδια και ακρυλικά, σχέδια, γλυπτά, χαρακτικά, φωτογραφίες, φρέσκο και έργα μικτής τεχνικής) με αναφορά στους μύθους, τα μηνύματα, τα σύμβολα, τις γιορτές και τα προϊόντα της αμπέλου, με επιμέλεια του Ιωάννη.
Τα πάντα όλα (άντε πάλι ο Νίκος Αλέφαντος!) προλαβαίνει τούτος ο άνθρωπος. Και το 'Ελαιουργείον', το 'Εργοστάσιο Τέχνης', όπως είναι ο υπότιτλος, που 'έκτισε' και τον 'Δρόμο των Μουσείων' που χάραξε και την... περπατησιά του πνεύματος στους χώρους παραγωγής του οίνου. Εχει βλέπετε, τον δικό του τρόπο να πείθει τους πάντες ο... πρόδρομος Ιωάννης.
Να βάνει στον χορό εκείνους που αν δεν μπουν το όποιο 'πτερόεν έπος' δεν θα γίνει ποτέ 'έργον'. 'Δεν μεταδίδουμε αυτό που λέμε, πολλές φορές ούτε αυτό που κάνουμε, μεταδίδουμε κυρίως αυτό που είμαστε'. Δεν ξέρω πως μου ?ρθε κι είπα στο περίπου αυτά τα λόγια, ενώ αισθανόμαστε το 'χάδι' του οίνου στον ουρανίσκο και συζητούσαμε περί τέχνης, στον φίλο μου. Το συνειδητοποίησα μετά. Το όραμα που έχει ο Ιωάννης μεταδίδει.

Και δεν είμαι τυφλή...

Να κάνω μια μικρή αναφορά στη στήλη μου (το ανέβασε και στη σελίδα της στο φέισ μπουκ) μου ζήτησε η και καθημερινή αναγνώστρια της εφημερίδας καθηγήτρια Ειρήνη Καλαϊτζάκη για τη 'βλακεία' που κουβαλάνε μερικοί - μερικοί. Πολύ την πόνεσε, λέει, μια σκηνή που έζησε τις προάλλες «για πολλοστή φορά στην 'όμορφη πόλη μας'». Να πώς παραστατικά την περιγράφει: 'Οδός Κυδωνίας, 11 το πρωί, στο Κέντρο των Χανίων. Περπατώ στο δεξί πεζοδρόμιο με κατεύθυνση την Αγορά πάνω στον καινούργιο διάδρομο (πλακάκια) των τυφλών. Χαίρομαι πολύ που επιτέλους η συγκεκριμένη κατηγορία συνανθρώπων μας θα μπορεί να κινείται με μεγαλύτερη ευκολία στην όχι και τόσο φιλόξενη γι? αυτούς πόλη μας. Πέφτω πάνω στο εμπόρευμα ενός καταστήματος. Λοξοδρομώ... συναντώ ένα παρκαρισμένο -πάνω στο πεζοδρόμιο- μηχανάκι και... επανέρχομαι στη λωρίδα μετά από δύο προσπάθειες. Συνεχίζω. Τριάντα μέτρα πιο κάτω πέφτω πάνω σ? ένα τραπεζάκι παρακείμενης καφετέριας με τρεις θαμώνες να απολαμβάνουν τον καφέ τους. Λοξοδρομώ ξανά από τη λωρίδα και... επανέρχομαι. Στα πενήντα μέτρα συναντώ τη ράμπα προς τον δρόμο. Πέφτω πάνω σ? ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο! Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα επιτέλους να διασχίσω το πεζοδρόμιο της «Κυδωνίας». Και δεν είμαι τυφλή'...
Οχι, δεν τράβηξε φωτογραφία, 'για να μη δώσει στόχο' λέει η Ειρήνη. Ομως τι χρείαν έχομεν φωτογραφιών; Ολοι μας έχουμε μάτια και βλέπουμε. Μόνο που δεν χρησιμοποιούμε τη φωνή μας για να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε. Με την έννοια αυτή δική σου τούτη η εύφημη μνεία, καλή μου φίλη. Και πού ξέρεις. Μπορεί κάποιοι να ευαισθητοποιηθούν, να πάρουν λίγη απ? τη δική σου ευαισθησία, ν? αρχίσουν κι αυτοί να μιλούν... Μπορεί κάποιοι να σταματήσουν να κουβαλάνε τη 'βλακεία' (απανθρωπιά, λέω εγώ) που κουβαλάνε... Για να μην αναφερθώ στην ευθύνη της Δημοτικής Αστυνομίας...