ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr

Η μικρή έπαιζε στην άκρη της θάλασσας· παιχνίδι πρώτο, με το κύμα ελαφρά να φτάνει και να σβήνεται λίγο μακρύτερα από κει ακριβώς που σκάει, όταν υπάρχει απανεμιά...
Τη χαίρομαι να ανακαλύπτει τις αισθήσεις, τα χαϊδολογήματα ενός πρωινού αγεριού -φερμένου από τα βαθιά, απ’ εκεί που ακόμη δεν μπορούν τα δυο της χρόνια να κοιτάξουν- πάνω στο πρόσωπό της!
Την παρακολουθώ να μετρά προσεκτικά στη βρεγμένη αμμουδιά τα βηματάκια της, ένα - ένα, να αφουγκράζεται τους ήχους πού ’ρχονται από μέσα απ’ τη θάλασσα, κάποια γλαροπούλια που κάνουν βουτιές στ’ ανοιχτά!
Την κοιτώ να προσεγγίζει, να αγγίζει την ελαφρόπετρα που ξεβράστηκε το προηγούμενο βράδυ, να την κρατά στο χέρι και να την απιθώνει στο δικό μου επιζητώντας -το βλέμμα της ξεκάθαρο- τον ορισμό και την εξήγηση...
...Πρωινό καλοκαιριάτικο, όνειρο δικό μου· ίσως βγαλμένο απ’
εκείνα που κρύβονται πίσω από τα κλειστά ματάκια της όταν το βράδυ πέφτει και κοιμάται...
...Δεν περνά πολλή ώρα που γίνηκε η παραπάνω σκέψη, οι ήχοι σβήνονται, 'διαλύονται'!
Στρατιωτικά αεροπλάνα κάνοντας ελιγμούς, ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας, ψηλότερα από τους γλάρους, πετούν κατά αλλού...
Η μικρή σηκώνει το χεράκι, τα βλέπει καθαρά παρά τα δυο της χρόνια, τα δείχνει! Φαίνεται ν’ απορεί μα δεν ζητά εξήγηση ούτε ορισμό...
'Μοιάζει να ζούμε σε όμορφο κόσμο' της λέω!

'Ομοφο' επαναλαμβάνει...
Εχει μείνει να κοιτά ψηλά έν’ άλλο αεροπλάνο που βουίζει στην ησυχία μας! Το κύμα χάνεται στην αμμουδιά κάτω από τις πατούσες της!
'Κακόόό, νταντά' κουνάει σηκωμένο προς τον ουρανό το χεράκι της...
Μοιάζει να ζούμε ήσυχα, μα... μοιάζει! Πλάνη ως και πολλές άλλες κι αυτή!
Δεν με πειράζει αυτή η αλήθεια! Κάπως με λύπησε που την είδα να εμφανίζεται έστω φευγαλέα στα μάτια του μικρού παιδιού!
'Μακάρι -τουλάχιστον- να μην φτάσει ποτέ στα όνειρά της' αυτό ευχήθηκα κι έκλεισα τη μικρή μέσα στην αγκαλιά μου!