ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Και βιβλίο παρηγορίας

'Τα φορέματά τους μαύρα, ξεθωριασμένα ως το σταχτί, τραβούσαν τις ακτίνες του κυρίαρχου άστρου. Στην πλάτη τους υδρωτογραφίες, κάτω από τις μασχάλες τους οι σκοτεινές ήπειροι του μόχθου'. Αυτό είναι γράψιμο! Πολλές, πάμπολλες, φορές το είπα, άλλοτε φωναχτά κι άλλοτε ψιθυριστά, ενώ διάβαζα στο βιβλίο της Βικτωρίας Θεοδώρου 'Δραπέτις', που κυκλοφορήθηκε απ’ τις εκδόσεις 'Κεδρισός', όταν συναντούσα φράσεις όπως αυτή που έβαλα στην αρχή. Την ίδια στιγμή, με μορφή... υστερόγραφου, καληνώριζα τον υπεύθυνο του 'Κεδρισού', τον καλό μου φίλο τον Κώστα τον Νταντινάκη, που ύστερα απ’ την 'Πελαγινή', έβγαλε ένα ακόμα πεζό κείμενο, μια ακόμα νουβέλα, της συμπατριώτισσάς μας, διεθνώς καταξιωμένης ποιήτριας, στο λιακωτό της δημοσιότητας. Το παρελθόν που περιγράφει η Βικτωρία Θεοδώρου στο βιβλίο της αυτό, που γράφτηκε το 1990, και στο οποίο πρωταγωνιστεί ένα παιδί μοναχικό, τρόφιμος ενός Ιδρύματος στο Ηράκλειο του Μεσοπολέμου δεν γέννησε, όπως σημειώνει στο Επίμετρό του ο εκδότης, ποτέ καμία νοσταλγία για τη συγγραφέα. Ισως(;) ή ακριβώς(;) γι’ αυτό: 'Η Βικτωρία Θεοδώρου πλησιάζει το παιδί που η ίδια υπήρξε τρυφερά, σα να θέλει να το παρηγορήσει, να του χαρίσει ό,τι στερήθηκε, να επαληθεύσει τις ονειροφαντασίες και τους πόθους του για ευτυχία και δικαίωση'...
Και βιβλίο παραμυθίας είναι η 'Δραπέτις', που έτσι κι αρχίσετε να το διαβάζετε δεν θα καταλάβετε πώς φτάσαμε στην 102, την τελευταία του σελίδα.

Καλογεράκι, σε μοναστήρι καλογραιών

Καλογεράκι θα γενώ να πάω στ’ Αγιον Όρος... Δεν το ’χε, βέβαια, σκοπό να γενεί καλογεράκι και να πάει στο Αγιο Όρος ο εκ των μελών της συντακτικής ομάδας των αναγνωστικών 'Η Γλώσσα μου', τη δεκαετία του 1980, φίλος δάσκαλος, ποιητής και συγγραφέας Νίκος Κανάκης. Αυτό δα έλειπε! Ελα, όμως, που τον είχε τάξει η μάνα του, εξαιτίας ενός νομιζόμενου αμαρτήματός της και το τάξιμο ήταν τάξιμο! Να ’τον, λοιπόν, στα έξι του μόλις χρόνια καλογεράκι, εντάξει όχι στο Αγιο Ορος, που θέλει το τραγούδι, αλλά στο γειτονικό με το χωριό του (Τσιτάλια Αρκαδίας) γνωστό γυναικείο μοναστήρι του Έλωνα... 'Οπου κι αν ταξίδευα, ως στρατιώτης, τουρίστας ή υπάλληλος, έτρεχα να επισκεφτώ τις διάφορες μονές, μήπως και βρω κάπου την Αγία Σκέπη, τη Σεβαστιανή, τη Φεβρωνία, την Αγάθη, τη Μελιτινή και, κυρίως, τη μικρή Ζηνοβία', εξομολογείται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του 'Το καλογεράκι' που μόλις κυκλοφορήθηκε (εκδόσεις 'Πάσσαρη', για να δικαιολογήσει γιατί έκανε μυθιστόρημα την εμπειρία του ο φίλος συγγραφέας.
Και συνεχίζει: 'Αυτές οι μαύρες φιγούρες αναδεύονταν μέσα μου και εξακολουθούσαν να έχουν τις ίδιες μυθικές διαστάσεις, που πήραν τους εφτά μήνες της... καλογερικής μου ζωής'. Τι εμπειρία! 'Το μυθιστόρημα αυτό, ένα ζωντανό αυτοβιογραφικό ντοκουμένο,
εξιστορεί, χωρίς αναστολές, με γοητευτική αφέλεια και αμεσότητα, όλα εκείνα τα τραγελαφικά που έζησε εκεί και σημάδεψαν τη ζωή του', σημειώνει, μεταξύ των άλλων ο εκδότης. Να προσθέσω σ’ αυτά μόνο τούτο: Οτι διαβάζεται... απνευστί!

Ενα καλοκαίρι στους Παξούς

Λογοτεχνία για μικρούς αναγνώστες, αλλά όχι μόνο, με αρκετή δόση μυστηρίου, η τρίτη σημερινή καλοκαιρινή βιβλιοπρόταση της στήλης. 'Μυστική αποστολή - Το μυστήριο του καμένου δάσους', είναι ο τίτλος του βιβλίου, ενός βιβλίου που πήρε εφέτος το πρώτο βραβείο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και που κυκλοφορήθηκε απ’ τις εκδόσεις Μίνωας. Μόλις 28... Ιουλίων η Μαρία Δασκαλάκη, η συγγραφέας του. 'Είναι να μην απορώ πως μια κοπελιά, 28 μόλις ετών, κάνει τόσα πολλά κι όλα τόσο καλά', έγραψα 'Στα πεταχτά' ('Χ.Ν.' 15-4-2011). Συνοδεύοντας το 'ευχαριστώ μου για το εν λόγω βιβλίο, που μαζί με την Ανθολογία 'Γραφής έργα', όπου περιλαμβάνονται ποιήματά της και την έκδοση 'Τα Καστέλλια', όπου ένα διήγημά της με τίτλο 'Επιστροφή στο χωριό', είχε την καλοσύνη να μου στείλει. Κι έχοντας ύποψη μου, τόσο το πρώτο της βιβλίο, 'Το μυστικό της Ασπασίας', ο τίτλος του, όσο και τις άλλες ποικίλες δραστηριότητές της, αλλά και την ενασχόλησή της με τη δημοσιογραφία (εφ. 'Πατρίς' κ.λπ.).
Ενα καλοκαίρι στους Παξούς, είναι το θέμα της συγγραφέα.
Ανεμελιά και μπάνια στην αρχή, ωστόσο γρήγορα όλα αλλάζουν, όταν ο μικρός Πέτρος βλέπει δυο ύποπτους άντρες να μετράνε ένα δάσος, το οποίο, λίγες μέρες μετά καίγεται.
Η αγωνία -σελίδα τη σελίδα- κορυφώνεται. Θα καταφέρουν τα παιδιά να εξιχνιάσουν το μυστήριο; Θα γλυτώσουν το νησί των Παξών από την ολοκληρωτική καταστροφή; Κι αν ναι, που είναι ναι, πώς; Παιδιά του σήμερα, τα παιδιά της 'Μυστικής Αποστολής'. Παιδιά με οικολογική συνείδηση, ωστόσο. 'Αν δεν προσέχουμε τον τόπο μας, είναι σαν να μην προσέχουμε το σπίτι μας και τον εαυτό μας', η πεποίθησή τους.
Και σαν οικολογικό μανιφέστο μπορεί να ιδωθεί το βιβλίο αυτό της Μαρίας Δασκαλάκη. Μιας ιδιαίτερα ταλαντούχου συγγραφέα, που πολλά υπόσχεται για το μέλλον.