ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΟΤΑΝ και ο τελευταίος εμποράκος έχει βάλει λουκέτο. Οταν και ο τελευταίος εργαζόμενος έχει μείνει άνεργος... Οταν και ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος έχει απολυθεί... Τότε -και μόνο τότε- θα ευημερήσουν οι αριθμοί... Κακό όνειρο φθινοπωρινής νυκτός.

ΠΕΡΒΟΛΙ έκαμα την καρδιά σας, το ξέρω! Το υπόσχομαι. Αλλη φορά, δεν θα ξανακούσω ειδήσεις, πριν αρχίσω να γράφω τα «πεταχτά».

ΕΚΕΙ που πήγαινε για μαλλί ο και αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και υπουργός των Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, βγήκε κουρεμένος. Σε τα μας, του ’παν στα πειραιώτικα του Σαλονικιού. Ποιο μαλλί, ένα αστείο έκανα, βρε παιδιά...

ΝΑ ΤΟΥΣ πάλι στην Αθήνα τους τροϊκανούς να ζητούν... της Παναγιάς τα μάτια, που λέει ο λόγος. Κανένα πρόβλημα. Θα τα βρούμε και θα τους τα πάμε.

ΦΤΑΙΝΕ οι συνδικαλιστές! Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι! Φταίνε οι απαξάπαντες πολίτες! Γιούργια στους συνδικαλιστές! Γιούργια στους δημόσιους υπαλλήλους! Γιούργια στους πολίτες!

ΓΙΑ ΕΚΤΗ φορά πάει η στάμνα στο νερό. Θα σπάσει, δεν θα σπάσε, θα σπάσει, δεν θα σπάσει, θα σπάσει, δεν θα σπάσει... Στο ίδιο έργο γι’ άλλη μια φορά θεατές.

ΧΙΛΙΟΤΡΥΠΗΤΟ λαΐνι και σταλιά νερό δεν χύνει. Ασχετο, εντελώς άσχετο με το παραπάνω «πεταχτό» το αίνιγμα. Απλώς ότι τη στάμνα τη λέγαμε «λαΐνα» και το σταμνί «λαΐνι» ήθελα να γράψω. Ξεκάρφωτο, ε;

ΕΛΛΑΣ Ελλήνων Απεργών. Αρχίζουν οι ταξιτζήδες, ακολουθούν οι γιατροί και μετά εφοριακοί, δάσκαλοι, καθηγητές, οι πάντες...

«ΛΑΟΙ δούλοι εξιδανίκευσαν την δουλείαν των και λαοί ελεύθεροι κατεσπίλωσαν την ελευθερία των· εάν εκαλείσο να εκλέξης μεταξύ τοιαύτης δουλείας και τοιαύτης ελευθερίας, απάντησε ανενδοιάστως, ότι προτιμάς σκότος μετά συνειδήσεως, παρά φως μετ’ ασυνειδησίας». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΤΟΝ γνώρισα στα «πεταχτά» στη στήλη του Βαγγέλη/ λιγάκι μεγαλούτσικος μα στο μυαλό κοπέλι./ Πάντα με μαντινάδες του το κέφι μασε φέρνει/ και όπως λένε οι πολλοί καλά τα καταφέρνει. Απόσπασμα από τη... ρίμα που έγραψε για τον μαντιναδολόγο μας, τον Ηλία τον Σταματάκη, ο... και μαθητής του, συντ. δάσκαλος Γιάννης Μοσχονάς. Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, κύριε Γιάννη!

«ΞΕΡΟΝΤΑΣ πως τα ελληνικά τα σπίρτα η πυρρία/ είχανε εις το άναμμα πάντα... αναπηρία/ το πρώτο σπίρτο του κουτιού, αν του άναβε αμέσως/ τα άλλα τα επέταγε και έλεγε εμμέσως/ πως απ’ τα σπίρτα του κουτιού, ένα ανάβει μόνο,/ κι αφού το πέτυχε με μιάς, γιατί να χάνει χρόνο». Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο λόγος από τον Παύλο Πολυχρονάκη. Εν είδει ιστορικού ανέκδοτου...

«...Γριά με τα μολύβια της η λήθη,/ δεν ξεχνάει,/ επανέρχεται/ έτοιμη να χαράξει την αλήθεια/ σε τετράδιο μέσα καθαρό./ Χορεύουν γύρω/ απ’ το μεγάλο πια παιδί/ ο θάνατος,/ οι δράκοι/ και το ψέμα./ Μόλις, λεπτά μετά,/ στους ώμους της/ η σελήνη το σηκώνει./ Χάνονται,/ πνίγονται/ στ’ άγρια κάποιας λίμνης/ βάθη».
Από το ποίημα «Η επιστροφή της λήθης» της Ελένης Χαρμάνα.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)