ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Πανηγυρίζοντας ένα γκολ σε εποχή κρίσης

Πανηγύρισα βουβός το γκολ της Εθνικής του ποδοσφαίρου ενάντια στους Κροάτες! Παρόλο που ένας -τέτοιου είδους- αυθόρμητος πανηγυρισμός θα ?πρεπε να συνοδεύεται από φωνή δυνατή που θα ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά, μια φωνή που θα θύμιζε εκείνο το πάλαι ποτέ 2004..., τούτη τη φορά πνιγμένος, εκφράστηκε κάτω από το βάρος της όποιας 'λογικής της εποχής της κρίσης' η οποία αποτρέπει να προβαίνεις σε... κραυγές ενθουσιασμού και χαράς!
Κι όμως... παρόλο που ένιωσα ένα γνώριμο σε μένα συναίσθημα -λες προερχόμενο από το παιδικό μου παρελθόν σε κάποια αλάνα τού πάνω Κουμ Καπί, όταν κοντά στη λήξη του αγώνα η ομάδα της γειτονιάς μας σημείωνε το λυτρωτικό, νικητήριο γκολ- τούτη τη φορά, του εκδηλωτικού πανηγυρισμού κυριάρχησαν οι σκέψεις...
...Ο κόσμος στις εξέδρες του γηπέδου χοροπήδαγε εκστασιασμένος, κι ο Γιώργος Σαμαράς, σκόρερ του γκολ, είχε πνιγεί στις αγκαλιές των άλλων παικτών της εθνικής ομάδας!
Αυτός ο 'συνδυασμός' ονόματος και επιθέτου του Ελληνα παίκτη που έκανε τους φιλάθλους να παραληρούν με οδηγούσε σε άλλους συνειρμούς!
'Πανηγύριζαν γκολ του Γιώργου μα όχι του Παπανδρέου! Πανηγύριζαν γκολ του Σαμαρά αλλά όχι του Αντώνη'!
'Οι Ελληνες πανηγυρίζουν λοιπόν;', 'είναι στ? αλήθεια το ποδόσφαιρο το όπιο του λαού;'.
'Και να είναι, τι πειράζει τούτο το βράδυ; Ειδικά τώρα που μια ελληνική αμιγώς ομάδα είναι κοντά στο να επιτύχει ένα αρχικό της στόχο και μάλιστα εκτός συνόρων'.
Τελικά τι με εμποδίζει από το να χαρώ -απλά να χαρώ- για ένα γκολ; Γιατί να κουράζω το μυαλό μου με ιδέες και σκέψεις τέτοιου είδους κι όχι
απλά να αφεθώ να με παρασύρει μια 'παιδική ενστικτώδης χαρά';
Ποιοι λόγοι μ? οδηγούν να κρύψω τη συγκίνησή μου σαν αντικρίζω ένα 'κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα';
...Τι πρόκειται να συμβεί αν χαρώ όταν το νιώθω, τι θα συμβεί αν θρηνήσω όταν νιώσω, τι όταν
σιωπήσω ?κείνες τις φορές που τίποτα δεν θα ?χω να πω...

Χανιώτικα νέα ( 12-10-2011)