Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΤΗΝ ΟΡΓΗ των νεκρών να φοβάστε/ και των βράχων τ' αγάλματα». Ιδιαίτερα επίκαιρος σήμερα ο λόγος του ποιητή.
Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ μετά τη Μεταπολίτευση εβδομάδα, η εβδομάδα που διανύουμε από χθες. Εβδομάδα των παθών τη λένε κάποιοι, «Διαβολοεβδομάδα» κάποιοι άλλοι. Λουκέτο στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Η είδηση δεν είναι ποιοι κλάδοι απεργούν, αλλά ποιοι δεν απεργούν. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα η αγανάκτηση. Θυμός, θυμός πολύς. Η μητέρα των μαχών την Πέμπτη. Εντός και εκτός Βουλής.
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ... κουρείο. Ετοιμα τα made in Germany ψαλίδια. Οι τελευταίες οδηγίες έχουν δοθεί. Πανέτοιμοι οι κουρείς.
ΠΟΙΟΙ ΣΟΥ καταραστήκανε Ελλάδα κακομοίρα/ να 'χεις τσοι πλεια πολιτικούς νερόβραστους και φύρα. Η μαντινάδα που μου έστειλε, μέσω κινητού όπως πάντα ο Ηλίας ο Σταματάκης. Κατά τον λαό και οι κυβερνήτες του, Ηλία! Πάντως δεν είναι όλοι ίδιοι.
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ! Οπως λαλούν τα γαλιά, τους διάνους, θέλουν να μας λαλούν οι τροϊκανοί. Το θέμα είναι αν τους επιτρέψουμε. Από τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο η παρέμβαση.
«ΤΟΛΜΗ: ΠΤΕΡΥΓΕΣ διά το μεγαλείον - βάραθρον διά την σμικρότητα». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΤΗΝ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ Αποκορωνιώτισσα μου θύμισε ο φίλος Μιχάλης Ανδριανάκης σε σχόλιό του τις προάλλες για τα «πεταχτά» εκείνης της ημέρας στη σελίδα μου στο φέισμπουκ. Η Αποκορωνιώτισσα αυτή επέμενε, λέει, ότι θερίζουνε με το ψαλίδι. Την κατεβάσανε με το σκοινί στη στέρνα, τη ρωτούσανε «με το ψαλίδι» επέμενε αυτή. Οταν το νερό έφτασε μέχρι το στόμα της και δεν μπορούσε να μιλήσει έβγαλε το χέρι έξω απ' το νερό κι έκανε νόημα «με το ψαλίδι».
«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ είναι 'φωτοτυπικά' μηχανήματα. Αντιγράφουν και αναπαράγουν την κοινωνία που ζουν και με απόλυτη επιτυχία. Αύριο με την ίδια ευκολία θα βασανίσουν κι έναν άνθρωπο». Αυτά μου γράφει την ίδια μέρα (14 Οκτωβρίου) η φίλη Ειρήνη Καλαϊτζάκη, σχολιάζοντας το «πεταχτό» για τον βασανισμό μέχρι θανάτου ενός γατακιού. Διαφωνεί κανείς;
MEHSAM ALIEVA (Ελένη), μαθήτρια - συγγραφέα, Χανιά: Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο σου «Η γειτονιά των ρόδων», που κυκλοφορήθηκε απ' τις εκδόσεις «Ερεισμα». Σεργιάνισα στον κόσμο σου, στον κόσμο της ομορφιάς και της γαλήνης που περιγράφεις. «Και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκειά 'ναι». Ο στίχος αυτός μου 'ρθε στον νου πολλές φορές περιδιαβάζοντας στις σελίδες του βιβλίου σου. Μ' αρέσει πολύ η αισιόδοξη ματιά σου. Συνέχισε!
ΚΑΠΟΤΕ οι Μεσσήνιοι επαναστάτες αναγκάστηκαν να οχυρωθούν στο φρούριο της Ιθώμης. Επειδή κινδύνευαν καθημερινά από τους Σπαρτιάτες που τους πολιορκούσαν, έστειλαν να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών πώς θα σώζονταν. Οταν ο απεσταλμένος τους επέστρεφε με τον χρησμό, έπεσε σε ενέδρα των Σπαρτιατών. Κι ενώ αντιστεκόταν με γενναιότητα, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε: «Αφήστε τον χρησμοφόρο». Τρόμαξαν τότε οι Σπαρτιάτες κι αυτός βρήκε την ευκαιρία και ξέφυγε πληγωμένος. Μόλις μπήκε στην Ιθώμη, παρέδωσε τον χρησμό στους υπεύθυνους και υπέκυψε στα τραύματά του». Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της Ιστορίας» (εκδ. «Σαββάλας»).
«Τη χαρά μου χάμου πατήσανε/ και στην πέτρα μέσα την κλείσανε/ και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,/ τρομερή ζωγραφιά μου./ Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,/ με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν/ με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου./ Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός/ ο χρησμός απ' την όψη μου:/ Την οργή των νεκρών να φοβάστε/ και των βράχων τ' αγάλματα».
Από το «Αξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)