ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Αρνούμαι να κλάψω...
Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr

Μανιασμένη θάλασσα, χιονισμένες οι Μαδάρες, ένα απόγευμα βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου... Μετέωρη η σκέψη μου, ο λογισμός!
Αρνούμαι να κλάψω για ένα προδιαγεγραμμένο τέλος ενός ανθρώπου...
...Θα ήθελα να μιλήσω για τη βροχή που αυλακώνει στο τζάμι μου, το βλέμμα της μικρής μου κόρης καθώς θωρεί με να καθαρίζω τη θαμπάδα για να ξεκαθαρίσει η θέα πέρα από το μπαλκόνι μας! Το ύφος της ως βλέπει να γέρνουν τα γυμνά κλαδιά των δέντρων από τον δυνατό αέρα...
Να ζωγραφίσω πώς ακουμπά το κεφάλι στον ώμο μου, κουρνιάζει στην αγκαλιά μου, με τα δυο της τα χεράκια αγγίζει τα μάγουλά μου, 'σ? αγαπώ' μου ψιθυρίζει...!
...Και... παράδοξο; Θα ?θελα πολύ να χαμογελάσω ήπια, γλυκά να μειδιάσω με όλα αυτά που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου του αστέγου μας...!
Θέλω να αναφερθώ σε αυτόν κολλώντας του την κτητική αντωνυμία 'μας', τεχνηέντως να... επιτείνω την απώλειά του, ίσως γιατί ήδη άρχισε και ξεχνιέται!
Ξεχνιέται η απώλεια τ? ανθρώπου, καταγράφηκε το συμβάν κι άρχισαν οι λογής - λογής θεσμικοί να συζητούν για τις λύσεις στο πρόβλημα!
[Μανιασμένη θάλασσα, μανισμένος ο Θεός; Κρύβονται όλοι πίσω από τις λέξεις· εκείνοι που ξέρουν να τις ταιριάζουν καλύτερα, καλύτερα καμουφλαρισμένοι]!
Ναι, το μειδίαμά μου ίσως αρκεί να ανταπαντήσει στις δηλώσεις τους γι? αυτόν τον θάνατο! Αρκεί να δηλώσει τη θέση μου και σε πλείστες άλλες ειδήσεις, στην επικαιρότητα που 'τρέχει', μην αφήνοντας πολλά περιθώρια για βαθύτερες σκέψεις και συλλογισμούς, για δράσεις εναντίωσης στα κακώς κείμενα που όλοι μας βλέπουμε, όλοι μας τα ξέρουμε, όλοι μας τα συζητούμε μα ως φαίνεται δεν είναι ακόμη η ώρα για να τ? αλλάξουμε...
Δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα ?ρθει ο καιρός γι? αυτήν την αλλαγή...