ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΔΗΜOTIKH ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΧΑΝΙΩΝ
Η εκδρομή της Κυριακής


H εκδρομή της Κυριακής', ήταν ο τίτλος της δραστηριότητας που διοργάνωσε εφέτος από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Μάιο η Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων στο πλαίσιο των μουσικοθεατρικών μαθημάτων, με τη μουσικό Κική Ξόμαλη. Σκοπός αυτής της πραγματικά σπουδαίας δραστηριότητας, που πραγματοποιούνταν κάθε Κυριακή απόγευμα, 5μ.μ. - 7 μ.μ., ήταν να έρθουν τα παιδιά που συμμετείχαν στο πρόγραμμα σε επαφή με τη φύση και να ανακαλύψουν τρόπους έμπνευσης και δημιουργίας. Να μάθουν 'μέσα από την ελευθερία της έκφρασης της παρατήρησης τοπίων και εικόνων αλλά και τη συνειδητοποίηση ήχων του φυσικού περιβάλλοντος', να χρησιμοποιούν 'τη φαντασία ως μέσο αυτοσχεδιασμού και δημιουργίας ιστοριών, παραμυθιών, τραγουδιών και ποιημάτων'. Θαυμασμός! Μόνο αυτή την λέξη μπορώ να χρησιμοποιήσω για να εκφράσω τα που ένιωσα όταν είδα και περιεργάστηκα το πλούσιο υλικό της 'Εκδρομής', (επιμέλεια της υπεύθυνης Κικής Ξόμαλη) που έφτασε μέχρις έμενα, με τη φροντίδα της προϊσταμένης της Βιβλιοθήκης Βιβής Χουδαλάκη. Και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η δραστηριότητα αυτή ήταν μια εθελοντική προσφορά! Κρίμα που δεν χωρούν όλα όσα μου στάλθηκαν...
Β.Θ.Κ.

Την προηγούμενη Κυριακή στις 29/4 συγκεντρωθήκαμε στον Κλαδισό και ψάξαμε πέτρες βαριές, με στίγματα, με τρύπες, άσπρες, γκρι ή πολύχρωμες, βαριές ή ελαφριές, πέτρες που απεικονίζουν αυτό που νιώθουμε.
Αν δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με λέξεις αλλά θέλαμε να δείξουμε στον διπλανό μας ποιοι είμαστε, την ταυτότητά μας, πώς νιώθουμε για τον φίλο μας χρησιμοποιώντας τις πέτρες απεικονίζοντας σε αυτές την καρδιά μας, καθρεφτίζοντας πάνω τις τα συναισθήματά μας, τότε ποια πέτρα θα δίναμε στο χέρι του φίλου μας; Και πώς αυτός θα τη διάβαζε; Τα παιδιά διαλέγαν άσπρες μικρές πέτρες, διάφανες...
- Αυτή κυρία πώς θα την διαβάζατε;
- Μια πέτρα ενός αθώου μικρού, χαρούμενου παιδιού, ελαφριά σαν πούπουλο χωρίς ενοχές και δεσμά.
- Κι αυτή η μεγάλη καφετί με γωνίες και τρύπες; (μαθητής από το κέντρο παιδικής μέριμνας).
- Ίσως θλιμμένη, βαριά, προβληματισμένη με πολλά 'γιατί'.
- Και έχει και τρύπες και δεν είναι στρογγυλή. Είναι άσχημη!
- Μάλλον οι τρύπες είναι από τα πολλά που πέρασε, πληγούλες που δεν έχουν επουλωθεί ακόμα, αγάπη που έδωσε και περιμένει να του γυρίσουν... δεν είναι λεία ούτε στρογγυλή γιατί δέχθηκε ίσως πολλά χτυπήματα από τη ζωή και σίγουρα αυτό δεν την κάνει να φαίνεται άσχημη αλλά αντιθέτως σταθερή και δυνατή σαν βράχο!
- Αυτή που είναι γκρι και φουσκτωτή;
- Πες μου... κάτι κρύβει;
- (στο αυτί μου ψιθυριστά) Είναι ερωτευμένη αλλά φοβάται να το πει.
Δεν είχαν σταματημό με τις πέτρες τις οποίες μετά και χρωματίσαμε με πινέλα, μακάρι να μην είχα το επεισόδιο με τον εμετό και τα κακάκια... έτρεχα σαν την τρελή να βρω τουαλέτα και χαρτί. Είχε κι αυτό την πλάκα του!

Σήμερα περπατήσαμε στην παραλία και το λιμανάκι της Ν. Χώρας. Γράψαμε ένα ποίημα για την όμορφη θάλασσα και το τοπίο μπροστά μας, με τα υπέροχα χρώματα του ουρανού που άλλαζαν διαρκώς, συνθέτοντας κάθε φορά μια διαφορετική εικόνα της θάλασσας.
Προσπαθήσαμε να την προσωποποιήσουμε. Ετσι αν στα γαλανά νερά της βλέπαμε το όμορφο πρόσωπο μιας γυναίκας και στα αφρισμένα μικρά κυματάκια της, που σκάνε με ρυθμό πότε λίγο πιο δυνατά και πότε σχεδόν αθόρυβα, ακούγαμε τη φωνή αυτής της γυναίκας τότε πώς θα την χαρακτηρίζαμε; Θυμωμένη; Ηρεμη; Φοβισμένη; Δυναμική; Σεμνή; Σοβαρή; Γλυκιά; Παιχνιδιάρα; Αγέλαστη; κ.ά..
Γράψαμε ένα μικρό ποιηματάκι όλοι μας και αμέσως μετά σε ένα φύλλο χαρτί αφού αφουγκραστήκαμε για λίγο με κλειστά τα μάτια τον γαλήνιο ήχο των κυμάτων, γράψαμε ένα κρυφό μας όνειρο, ένα μυστικό.
Διπλώσαμε τη σελίδα μας κουβαράκι και τρέξαμε στα βράχια να το κρύψουμε κάτω από τους μεγάλους βράχους. Ισως κάποτε κάποιος το ανακαλύψει... τι όμορφη έκπληξη! Ή ίσως κάποτε εμείς οι ίδιοι να το αναζητήσουμε και να ξυπνήσουμε μέσα μας όμορφες αναμνήσεις.
Μιλήσαμε για τις βάρκες που ήταν δεμένες στο λιμάνι ασάλευτες, σε εκείνο το σημείο ο ήχος της θάλασσας με δυσκολία εντοπιζόταν από το αυτί, λες και η θάλασσα κατάπιε τη γλώσσα της.
Είδαμε βαρκούλες με ονόματα και άλλες αβάπτιστες ακόμη, τι ιστορίες και περιπέτειες να κρύβουν άραγε;
Κι αν είχαμε εμείς μια βάρκα, τότε πώς θα την ονομάζαμε και γιατί;
Τέλος ξεδιπλώσαμε τα μεγάλα χαρτόνια μας με τις κόλλες και τα υλικά της φύσης αφήσαμε την φαντασία μας ελεύθερη και αυτοσχεδιάσαμε ένα κόσμο από την αρχή. Φτιάξαμε το δικό μας παραμύθι!
Ονειρευτήκαμε τα πιο αθώα όνειρα και κάναμε τις πιο τρελές ευχές...
Η Σοφία 7 χρονών μου ψιθύρισε:
- Κυρία έχω ένα όνειρο που όμως δε θα γίνει ποτέ.
- Γιατί; Πώς το ξέρεις;
- Γιατί θέλω να πετάξω. Ομως δεν έχω φτερά. Δεν γίνεται...
Μικρή μου Σοφία, δεν χρειάζεται φτερά κανείς για να πετάξει και αλήθεια ξέρω ανθρώπους που μπορούν και πετάν!!!

Συγκεντρωθήκαμε στο πάρκο Ειρήνης και Φιλίας. Ξεκινήσαμε ένα γύρο σε όλο το πάρκο κρατώντας μικρά σακουλάκια και συγκεντρώνοντας εκεί μέσα υλικά της φύσης με τα οποία θα μπορέσουμε αργότερα να κάνουμε το δικό μας απίστευτο κολάζ. Διαφορετικά είδη φύλλων, κλαδιών, πετρούλες σε διάφορα σχήματα, χώμα, λουλούδια κ.ά. παράλληλα όμως οτιδήποτε μεγάλο και ψηλό βλέπαμε, έπρεπε στα μάτια μας να μοιάζει νεογέννητο σαν μόλις να ξεκίνησε το ταξίδι του στη ζωή. Το θέμα συζήτησης ήταν:
Τίποτα δεν μένει ίδιο, αλλά όλα γύρω μας αλλάζουν, μαζί με αυτά κι εμείς.

Αυτήν την Κυριακή 13/4 συγκεντρωνόμαστε στο Νεώριο Μορό στις 5 το απόγευμα κρατώντας το τετράδιο και το μολυβάκι μας για να καταγράψουμε τα σημάδια που αφήνει πίσω του ο χρόνος. Θα απολάυσουμε την ομορφιά και γαλήνη του γραφικού λιμανιού, περπατώντας το δρομάκι προς τον φάρο, φτιάχνοντας παραμύθια με τη φαντασία μας.
Θέμα συζήτησης: 'Και τα χρόνια κυλάνε σα νερό'
Ο χρόνος ποτέ δεν σταματάει, ο χρόνος αδιάκοπα κυλάει, δεν πιάνεται, δεν φαίνεται κι όμως υπάρχει και κάνει αισθητή την παρουσία του παντού σε όλα γύρω μας. Τα σημάδια που αφήνει πίσω του ο χρόνος είναι εμφανή τόσο στα υλικά που είτε σκουριάζουν είτε σκονίζονται, είτε σαπίζουν, όσο και στον άνθρωπο που μεγαλώνει και αναπτύσσεται όχι μόνο σωματικά αλλά και ωριμάζει στη σκέψη, αποκτά εμπειρίες, αλλάζει χαρακτήρα, ανάλογα τις καταστάσεις που έχει βιώσει, ζει την κάθε μέρα του διαφορετικά, όσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από ένα υποτυπώδες πρόγραμμα και ακόμα κι όταν πεθάνει, έχει αφήσει πίσω του το στίγμα του, την κληρονομιά του, τα παιδιά του και πραγματικά η ζωή συνεχίζεται... υπάρχει τέλος;
Κι αν υπάρχει... σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος που κάτι σβήνει και γεννιέται στη θέση του μια νέα αρχή.
Πόσο πολύτιμη είναι η ζωή αλήθεια και ο χρόνος που μας δίνεται για να τη ζήσουμε. Ο άνθρωπος όμως που νομίζει ότι όλα τα μπορεί, καυχιέται ότι φυλάκισε τον χρόνο σε επίπεδες στρογγυλές μηχανές δεμένες με ένα λουρί περασμένες στον καρπό και έχει την ψευδαίσθηση ότι ελέγχει τον χρόνο. Εμαθε να μετράει τον χρόνο με τα φεγγάρια που περνούν, μετρώντας έτσι τη ζωή που του απέμεινε... περιμένει να πεθάνει.
Οι περισσότεροι περνούν τη ζωή τους τρέχοντας, σαν τη πέτρα που πετάς μακριά.
Οι περισσότεροι παραπονιόμαστε: δεν έχω χρόνο, δεν μου φτάνει η μέρα... δεν πρόλαβα να χαρώ τη ζωή μου...
Ακόμα και οι λίγοι που έχουν χρόνο, συνήθως οι άνεργοι, οι ευκατάστατοι ή οι ηλικιωμένοι, ούτε κι αυτοί είναι ευχαριστημένοι, αφού λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν να εκμεταλλεύονται τον χρόνο τους.

Χανιώτικα νέα (19.08.2012)