ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η γνώμη σου για την ψυχασθένεια;', με ρώτησε ξαφνικά προ ημερών, εκεί που μιλούσαμε στο τηλέφωνο. 'Δεν είμαι ειδικός βρε Γιώργο', πήγα να του πω, αλλά κρατήθηκα. Κατάλαβα ότι περίμενε μια άλλου είδους απάντηση. 'Είναι μια αρρώστια, όπως όλες τις συνηθισμένες αρρώστιες', του είπα. 'Σ’ ευχαριστώ πολύ, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, δώσε μου τώρα την Ευδοκία', μου είπε.
ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ Κοκκινίδη τον γνώρισα τη δεκαετία του 1980, εντός των τειχών του Θεραπευτηρίου Ψυχικών Παθήσεων Χανίων. Ως ασθενή. Κυρίως, όμως, ως ποιητή. Κρατήσαμε επαφή όλα τα χρόνια κι ας ζούσε απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1990 στο Ηράκλειο. Αν περνούσε μια μέρα, δεν περνούσε δεύτερη που να μη μας τηλεφωνήσει. Το προχθεσινό τηλεφώνημα, ωστόσο, δεν ήταν απ’ αυτόν. Ηταν απ’ την αδελφή του τη Μάρω που μένει στη Δράμα. Ο Γιώργος έφυγε...
'Ο ΚΟΚΚΙΝΙΔΗΣ είναι ποιητής που φιλοσοφεί. Ο άνθρωπος και οι γύρω του, η διάσταση του εαυτού του με τους άλλους, το ανικανοποίητο της ανθρώπινης μοίρας, η ανώφελη έρευνα, η παντοτινή αναζήτηση, η προσπάθεια της λύτρωσης, φορτίζουν την ποίησή του. Μια ποίηση που δίχως άλλο θα νικήσει τον χρόνο'. Τα που έγραψε, μεταξύ των άλλων, η Ευδοκία, προλογίζοντας το βιβλίο 'ποιήματα β', μια έκδοση του τμήματος Εργ/πείας του Θ.Ψ.Π. Χανίων (Χανιά 1995), για τον Γιώργο Κοκκινίδη.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν τα ποιήματα του Κοκκινίδη θ’ αντέξουν στον χρόνο. Ξέρω ότι πέρασα αρκετή ώρα ξαναδιαβάζοντάς τα. Σαν σπονδή στη μνήμη του. Οπως και των φίλων του στο Θεραπευτήριο, του Γιώργη Φαλελάκη και του Παναγιώτη Ντασκόι, που έφυγαν πριν απ’ αυτόν. Αλλά και των άλλων, του Γιάννη Πετσαλάκη, για παράδειγμα.
ΝΑ ΓΡΑΨΩ ένα 'πεταχτό' για τον Γιώργο Κοκκινίδη είχα στον νου μου πριν ξεκινήσω, γι’ άλλη μια φορά, ωστόσο, το μολύβι έκανε τα δικά του. Χαλάλι στην ψυχούλα σου, Γιώργο.
ΤΙ ΤΟ ’ΘΕΛΑ! Πήγα να κάνω 'ζήλιες' στον φίλο μου, τον Παναγιώτη Αλεβαντή, που μένει στις Βρυξέλλες, ότι γράφω τα 'πεταχτά', στο Καλάμι κάτω απ’ τα αρμυρίκια και... με τάπωσε. Να η μια απ’ τις δύο μαντινάδες που μου έστειλε: 'Απ’ τις δροσιές των Βρυξελλών σου στέλνω καλημέρα/ κι όταν δροσίσει ο καιρός ευθύς θα ’ρθω κει πέρα'.
'Η ΔΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνον διά να καίη, αλλά και διά να φωτίζη· το ζήτημα είναι πώς να γνωρίζη τις από πού να την κρατή'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
Ο ΕΥΘΥΜΟΣ από τους Λοκρούς ήταν παγκρατιστής και πυγμάχος. Επειτα από πολλές νίκες σε πανελλήνιους αγώνες επέστρεψε στην Ιταλία. Εκεί έμαθε ότι στην πόλη Τεμέσα ένας δαίμονας ταλαιπωρούσε τους κατοίκους κι έσπευσε να βοηθήσει. Ο δαίμονας λέγανε ότι ήταν το πνεύμα ενός ναύτη του Οδυσσέα που είχε εκτελεστεί από τους ντόπιους με λιθοβολισμό εξαιτίας του βιασμού μιας παρθένας. Τον αποκαλούσαν Ηρωα, ήταν μαύρος στην όψη και σκότωνε τους κατοίκους. Η Πυθία, που ρωτήθηκε, συμβούλευσε να του χτίσουν ναό και να του προσφέρουν κάθε χρόνο την πιο όμορφη από τις παρθένες τους. Οταν έφθασε ο Εύθυμος στον ναό, είδε την κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Αυτή του υποσχέθηκε ότι θα τον παντρευόταν, αν την έσωζε. Τότε ο Εύθυμος χτυπήθηκε με τον Ηρωα και τον νίκησε. Ο δαίμονας μετά την ήττα του έπεσε στη θάλασσα και εξαφανίστηκε (Από το βιβλίο: 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').

'Θα είμαι εδώ/ να περιμένω/ δέντρο με ρίζες/ άγριο στον άνεμο/ ήρεμο στη φωλιά του σπουργιτιού/ φιλικό στον κύρη μου./ Θα είμαι εδώ/ πέτρα, να την πετάξεις./ Μια δύναμη να δεις τη δύναμή σου./ Θα είμαι εδώ/ πιστός/ μοναδικός/ μα όχι έρημος/ για σας/ που λειτουργήσατε μαζί μου'.
Το ποίημα 'Θα είμαι εδώ' του Γιώργου Κοκκινίδη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (09.08. 2012)