ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΑΝΤΣΟ, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά που χάρισαν οι αιώνες στον άνθρωπο. Καλότυχος σε όποιον ο θεός έδωσε ένα κομμάτι ψωμί, δίχως να το χρωστάει σε κανέναν παρά στον ουρανό'. Δον Κιχώτης διά χειρός Μιγκέλ ντε Θερβάντες.
'Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ και του θεού το χέρι/ σε τούτη την κακοκαιριά θα φέρουν καλοκαίρι!'. Αισιόδοξη η σημερινή μαντινάδα του Ηλία του Σταματάκη. Δεδομένη θεωρεί την εξ ύψους βοήθεια. Οπως και τη δύναμη του Ελληνα. Το θέμα είναι και να τη χρησιμοποιήσει τη δύναμη ο Ελληνας, Ηλία! Γιατί αν δεν τη χρησιμοποιήσει, πώς θα βάλει και ο θεός το χέρι του;
ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ, ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ βγαίνουν σήμερα (όπως και χθες) στους δρόμους και στις πλατείες οι Ελληνες εργαζόμενοι ενάντια στα μνημονιακά μέτρα που ισοπεδώνουν την αγορά εργασίας και γενικότερα την ελληνική κοινωνία. Να μην περάσουν. Ως εδώ και μη παρέκει!
ΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ ΜΑΛΩΝΟΥΝ τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Ολόκληρη διάλεξη μ’ αυτό το θέμα μου είχε κάμει παλιότερα (βλ. 'στα πεταχτά' 22.10.2011) ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Χθες επανήλθε για να επαναλάβει πως τον απασχολεί ιδιαίτερα και η αλληλοεξόντωση των βατραχιών. Δεν τους φτάνουν τα όσα τραβούν από τα βουβάλια.
ΔΕΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ! Ετσι όπως το ’γραψε ο Πέτρος Μακρής χθες στη στήλη της εφημερίδας μας 'εντός, εκτός... και επί τα αυτά'. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει για τα καλά. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα το 'τρίο Στούτζες'. Πονάει πόδι, κόβει κεφάλι.
Ή ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΣΗ (ΜΑΣ) ή πεθαίνουμε από ασφυξία. Ωμός γι’ άλλη μια φορά ο εκβιασμός. Προς τους βουλευτές που στηρίζουν την Κυβέρνηση. Αυτοί θα κληθούν να ψηφίσουν τα νέα μέτρα. Να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Σαν να μου φαίνεται ότι δεν έχει τέλος ο κατήφορος.
ΕΦΤΑΣΑΝ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ στο σούπερ - μάρκετ. Ετούτη ωραία και άνετη, έβαζε στο καρότσι που πήρε ό,τι εύρισκε μπροστά της. Η άλλη, επίσης ωραία, αλλά καθόλου άνετη, παραστεκούλιζε κρατώντας δύο μεγάλες τσάντες γεμάτες άδεια μπουκάλια στα χέρια της. Κάποτε το αποφάσισε. 'Τι μπορώ να πάρω με 38 μπουκάλια;'. Η ερώτηση που έκανε στην κοπελιά του ταμείου.
'ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ένα αγοράκι έκλαιγε, γιατί του έπεσε το γλειφιτζούρι του στη θάλασσα. Ενας ναύτης... που περνούσε βιαστικός εκείνη τη στιγμή, έκανε έτσι όπως ήταν με τη στολή, έπιασε το γλειφιτζούρι και το ’δωσε στο αγόρι. Η μάνα του άνοιξε την τσάντα της, έβγαλε ένα βιβλίο και το έδωσε στον ναύτη. Αυτός έριξε, μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο. Είχε τίτλο «Η ανακάλυψη της Αμερικής». Ο ναύτης αγκάλιασε τη γυναίκα, της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι έφυγε τρέχοντας να προλάβει το εκπαιδευτικό καράβι, που σε λίγο θα σάλπαρε για τον Ατλαντικό Ωκεανό με προορισμό τη Νέα Υόρκη'. Μια από τις '50+4 κραυγές' του Λευτέρη Φύτρα, εκδ. 'Στοχαστής', αντί για ιστορικό ανέκδοτο.
'Πού είναι ο θεός/ Πού είναι ο θεός που αγαπήσαμε/ Πού είναι ο θεός που αγαπήσαμε να μας οδηγεί στην εύφορη αυγή./ Τώρα κιτρίνισαν πολύ τα φύλλα/ καθώς τα σκούριασαν οι ελπίδες μας/ και δεν περίμενα άλλο χαμόγελο από τη χαρά της κοπέλας μου/ θυμάμαι πως λυώσανε τα μάτια μας/ όταν σε ξαναβρήκα στο ίδιο εκείνο τοπίο της Κυριακής/ Σαν να ’βλεπε ο καθένας μας ένα νεκρό από πάντα./ Δεν είχαμε να πούμε τίποτα για την αγάπη/ Δεν είχαμε να πούμε για τη χαρά/ Δεν είχαμε Θεό'.
Το ποίημα 'Η λύπη'
από τη 'Σονάτα σε έλασσον' του Γιώργου Κάρτερ.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
'Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ και του θεού το χέρι/ σε τούτη την κακοκαιριά θα φέρουν καλοκαίρι!'. Αισιόδοξη η σημερινή μαντινάδα του Ηλία του Σταματάκη. Δεδομένη θεωρεί την εξ ύψους βοήθεια. Οπως και τη δύναμη του Ελληνα. Το θέμα είναι και να τη χρησιμοποιήσει τη δύναμη ο Ελληνας, Ηλία! Γιατί αν δεν τη χρησιμοποιήσει, πώς θα βάλει και ο θεός το χέρι του;
ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ, ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ βγαίνουν σήμερα (όπως και χθες) στους δρόμους και στις πλατείες οι Ελληνες εργαζόμενοι ενάντια στα μνημονιακά μέτρα που ισοπεδώνουν την αγορά εργασίας και γενικότερα την ελληνική κοινωνία. Να μην περάσουν. Ως εδώ και μη παρέκει!
ΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ ΜΑΛΩΝΟΥΝ τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Ολόκληρη διάλεξη μ’ αυτό το θέμα μου είχε κάμει παλιότερα (βλ. 'στα πεταχτά' 22.10.2011) ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Χθες επανήλθε για να επαναλάβει πως τον απασχολεί ιδιαίτερα και η αλληλοεξόντωση των βατραχιών. Δεν τους φτάνουν τα όσα τραβούν από τα βουβάλια.
ΔΕΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ! Ετσι όπως το ’γραψε ο Πέτρος Μακρής χθες στη στήλη της εφημερίδας μας 'εντός, εκτός... και επί τα αυτά'. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει για τα καλά. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα το 'τρίο Στούτζες'. Πονάει πόδι, κόβει κεφάλι.
Ή ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΣΗ (ΜΑΣ) ή πεθαίνουμε από ασφυξία. Ωμός γι’ άλλη μια φορά ο εκβιασμός. Προς τους βουλευτές που στηρίζουν την Κυβέρνηση. Αυτοί θα κληθούν να ψηφίσουν τα νέα μέτρα. Να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Σαν να μου φαίνεται ότι δεν έχει τέλος ο κατήφορος.
ΕΦΤΑΣΑΝ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ στο σούπερ - μάρκετ. Ετούτη ωραία και άνετη, έβαζε στο καρότσι που πήρε ό,τι εύρισκε μπροστά της. Η άλλη, επίσης ωραία, αλλά καθόλου άνετη, παραστεκούλιζε κρατώντας δύο μεγάλες τσάντες γεμάτες άδεια μπουκάλια στα χέρια της. Κάποτε το αποφάσισε. 'Τι μπορώ να πάρω με 38 μπουκάλια;'. Η ερώτηση που έκανε στην κοπελιά του ταμείου.
'ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ένα αγοράκι έκλαιγε, γιατί του έπεσε το γλειφιτζούρι του στη θάλασσα. Ενας ναύτης... που περνούσε βιαστικός εκείνη τη στιγμή, έκανε έτσι όπως ήταν με τη στολή, έπιασε το γλειφιτζούρι και το ’δωσε στο αγόρι. Η μάνα του άνοιξε την τσάντα της, έβγαλε ένα βιβλίο και το έδωσε στον ναύτη. Αυτός έριξε, μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο. Είχε τίτλο «Η ανακάλυψη της Αμερικής». Ο ναύτης αγκάλιασε τη γυναίκα, της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι έφυγε τρέχοντας να προλάβει το εκπαιδευτικό καράβι, που σε λίγο θα σάλπαρε για τον Ατλαντικό Ωκεανό με προορισμό τη Νέα Υόρκη'. Μια από τις '50+4 κραυγές' του Λευτέρη Φύτρα, εκδ. 'Στοχαστής', αντί για ιστορικό ανέκδοτο.
'Πού είναι ο θεός/ Πού είναι ο θεός που αγαπήσαμε/ Πού είναι ο θεός που αγαπήσαμε να μας οδηγεί στην εύφορη αυγή./ Τώρα κιτρίνισαν πολύ τα φύλλα/ καθώς τα σκούριασαν οι ελπίδες μας/ και δεν περίμενα άλλο χαμόγελο από τη χαρά της κοπέλας μου/ θυμάμαι πως λυώσανε τα μάτια μας/ όταν σε ξαναβρήκα στο ίδιο εκείνο τοπίο της Κυριακής/ Σαν να ’βλεπε ο καθένας μας ένα νεκρό από πάντα./ Δεν είχαμε να πούμε τίποτα για την αγάπη/ Δεν είχαμε να πούμε για τη χαρά/ Δεν είχαμε Θεό'.
Το ποίημα 'Η λύπη'
από τη 'Σονάτα σε έλασσον' του Γιώργου Κάρτερ.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου