ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΧΩΡΙΣ ΦΑΪ και ζεστασιά κανένας να μη μείνει! Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα γιορτή αλληλεγγύης τα Χριστούγεννα. Μόνο που αυτή η λέξη πρέπει να λειτουργεί και να λειτουργείται συνεχώς κι όχι μια φορά τον χρόνο.

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ μικρός... Πάνε χρόνια από τότε... θυμάμαι τότε που... Ολο στο παρελθόν, στην πατρίδα των παιδικών μου χρόνων, ο νους μου σήμερα. Γιορτή των παιδιών τα Χριστούγεννα.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ακόμα κι αν είμαστε, λέμε, τώρα, 100 χρονών, ένα μικρό παιδί κρύβουμε στο βάθος της ψυχής μας. Ενα παιδί που αρέσκεται, πάντα τις χρονιάρες μέρες, και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, να επιστρέφει στα πάτρια, στα χρόνια της 'μη με λησμόνει' ηλικίας.

Μ’ ΑΡΕΣΟΥΝ οι παλιές ιστορίες, παππού, μου ’πε ο μικρός Βαγγέλης τις προάλλες. Του έλεγα πώς γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα, όταν ήμουν κι εγώ 6 χρονών, όπως αυτόν. Οτι το καλύτερο δώρο ήταν η 'φούσκα' του γουρουνιού που σφάζαμε τις παραμονές. Οτι λέγαμε τα κάλαντρα από σπίτι σε σπίτι και αντί για λεφτά μας έδιναν αβγά ή μας έβαναν λάδι στον ντενεκέ. Οτι πηγαίναμε τη νύχτα με τους λύχνους στην εκκλησία για να μεταλάβουμε και να κάνουμε χρυσό δοντάκι. Οτι πριν να καθίσουμε να φάμε η μαμά μου, η γιαγιά Δέσποινα, που είναι τώρα στον ουρανό, γέμιζε ένα πιάτο με φαγητό, το θύμιαζε και μου το έδινε να το πάω στη γειτόνισσα που δεν μπορούσε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι. Οτι...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η φούσκα του γουρουνιού, παππού; Τι κάνατε το λάδι; Τι είναι οι λύχνοι; Κάνατε στ’ αλήθεια χρυσό δοντάκι; Τι πάει να πει η λέξη 'θύμιαζε'; Βροχή έπεφταν οι ερωτήσεις από τον μικρό Βαγγέλη.

ΧΙΟΝΙΑ ΣΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ/ ξύπνησ’ όλο το χωριό. Μπορεί να μιλούσε για χιόνια στο καμπαναριό το τραγουδάκι που μας είχε μάθει η δασκάλα στην Γ’ Δημοτικού, ωστόσο, ποτέ δεν θυμάμαι να χιόνισε στο Νίππος Χριστούγεννα. Εβρεχε μια ήρεμη και ήμερη βροχή τις περισσότερες φορές, πηγαίνοντας για την εκκλησία τη νύχτα των Χριστουγέννων. Οτι ξυπνούσε όλο το χωριό και πήγαινε στην εκκλησία ήταν όμως αλήθεια. Παρηγοριόμουν μ’ αυτό και φανταζόμουν τα χιόνια.

ΤΟ... ΒΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΤΑΧΤΩΝ και στους τρεις μαντιναδολόγους μας, κατ’ εξαίρεση, σήμερα. Πάμε κατά τα πρεσβεία: Στον Ηλία Σταματάκη: 'Χριστέ μου, που γεννήθηκες σε σκοτεινό σπηλιάρι/ εσύ τον κόσμο φώτισες με του Θεού τη χάρη'. Στον Εννιαχωριανό (Γιάννη Μαλαξιανάκη): 'Η Γέννηση του Ιησού πριν δυο χιλιάδες χρόνια/ την ψεύτρα τούτη τη ζωή την έκαμε αιώνια'. Και στη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη: 'Χαρούμενα Χριστούγεννα, υγεία και ειρήνη/ χωρίς φαΐ και ζεστασιά κανένας να μην μείνει'.

ΧΩΡΙΣ ΦΑΪ και ζεστασιά κανένας να μη μείνει! Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα γιορτή αλληλεγγύης τα Χριστούγεννα. Μόνο που αυτή η λέξη πρέπει να λειτουργεί και να λειτουργείται συνεχώς κι όχι μια φορά τον χρόνο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των συνανθρώπων μας, άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας κάποιοι απ’ αυτούς, θα έχουν και αύριο και μεθαύριο ανάγκες...

ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ στην Κρήτη έκαναν το καινούργιο προζύμι την παραμονή των Χριστουγέννων και ταυτόχρονα μάθαιναν την ώρα της γέννησης του Ιησού με τον εξής τρόπο: Επαιρναν αλεύρι και ζεστό νερό και έπλαθαν ένα ψωμάκι, χωρίς να βάλουν προζύμι. Το σκέπαζαν και περίμεναν. Κάποια στιγμή, μέσα στη νύχτα, το ψωμάκι άρχιζε και φούσκωνε. Αυτή ήταν η ώρα κατά την οποία η Παναγία γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου. Αυτό το προζύμι το χρησιμοποιούσαν ίσαμε τον επόμενο χρόνο, οπότε πάλι την παραμονή των Χριστουγέννων το ξανάφτιαχναν. Από το βιβλίο του Βασίλη Γ. Χαρωνίτη 'Από τη Γέννα του Χριστού ως την Ανάστασή του'.

«Τα παιδιά,/ που κόβουν με τα δόντια τους,/ μπουκιές - μπουκιές το σήμερα, έχουν θέση στην καρδιά τους για τη σπηλιά της Βηθλεέμ./ Τα πουλιά, που κουβαλούν μέχρι το αύριο/ την αναπνοή του ήλιου,/ έχουν θέση στα φτερά τους/ για τον ιστό της αναστάσιμης σημαίας./ Οσο υπάρχουνε παιδιά/ κάθε σήμερα θα γεννιέται ο Χριστός./ Κι όσο υπάρχουνε πουλιά,/ κάθε αύριο ο Σταυρωμένος Χριστός θα αναστήνεται».
Το ποίημα 'Τα παιδιά και τα πουλιά' του γράφοντος.
Καλά Χριστούγεννα!

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com).

Χανιώτικα νέα (25.12.2012)