ΣΤΑ ΠΕΤAΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΠΩΣ ΝΑ κρυφτείς απ’ τα παιδιά/ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα... Κατοχή είχαν κάμει στο μυαλό μου οι στίχοι αυτοί απ’ το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, χθες πηγαίνοντας για τον Βάμο, για το πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί, ένδοξο Γυμνάσιο Βάμου, συγκεκριμένα. 'Υστερα από 50 χρόνια: Λογοτεχνία, Δημοσιογραφία', το θέμα για το οποίο έπρεπε να μιλήσω στα παιδιά της Γ’ τάξης, καλεσμένος απ’ τον Σύλλογο Διδασκόντων του Σχολείου, στο πλαίσιο μιας σειράς ομιλιών που διοργάνωσε (καλεσμένη και η Ευδοκία που μίλησε στα παιδιά της Α’ τάξης με θέμα 'Πλάθοντας βιβλία για παιδιά'). Οποία συγκίνησις!
ΗΘΕΛΑ να ’χω μείνει το βράδυ της Τετάρτης στο Νίππος! Να σηκωθώ λίαν πρωί την Πέμπτη, χωρίς να ’χει ακόμα διαφωτίσει η μέρα και να πάρω με τα πόδια τον δρόμο, όπως τότε, πριν από 50 χρόνια για τον Βάμο. Να περάσω την Πλατέα, να κατεβώ τον Κοντελέ, ν’ ανεβώ τις Σκάλες, να κατηφορίσω απ’ τα Μουριά, να φτάσω στη Δεμοσιά, ν’ ανηφορίσω για το Μετόχι του Ψύρρη, να προσπεράσω του Γετίμη το Μετόχι, να πάρω το πλάι της Βαμιανής Χαλέπας, να φτάσω στον Πόρο του Βάμου, να μπω στο χωριό, να περάσω την πόρτα του σχολειού... Μόνος μου!
ΑΝ ΖΟΥΣΕ η μάνα μου, αλήθεια το λέω, θα το έκανα! Οπως τότε που μ’ ένα σακούλι γεμάτο βιβλία, όνειρα και φασκόμηλα στην πλάτη, πηγαίναμε δύο ώρες δρόμο με τα πόδια, περνώντας τρεις ποταμούς και τρία βουνά μέχρι να φτάσομε στον Βάμο. Ηθελα την ευχή της. Εχουν γεμίσει πια με βάτους και ασπαλάθους οι δρόμοι. Εχουν περάσει και τα χρόνια...
ΤΙ ΜΕΡΑ έχουμε σήμερα; Η πρώτη ερώτηση που έκανα στα παιδιά, αφού τους συστήθηκα. Πέμπτη, μου είπαν, Πέμπτη έγραψα στον πίνακα. Πόσες έχει ο μήνας; 21 μου είπαν, 21 έγραψα. Φεβρουάριο μου είπαν πως έχουμε, Φεβρουαρίου έγραψα. Αντί να γράψω 2013 ωστόσο 1963 έγραψα! Το ’χα προσχεδιάσει, το ομολογώ και τους το εξομολογήθηκα.
ΠΕΜΠΤΗ 21 Φεβρουαρίου 1963! Πριν από 50 χρόνια! Μαθητής στην Γ’ τάξη του Γυμνασίου Βάμου. Ναι, ήταν κι εκείνη τη χρονιά Πέμπτη στις 21 Φεβρουαρίου! 'Καρατσεκαρισμένο', όπως θα έλεγε και η αξέχαστη Μαλβίνα! Το ’ψαξα και το βρήκα στο Διαδίκτυο. Τι σύμπτωση κι αυτή!
ΠΗΓΑ αρματωμένος μ’ ένα αντίτυπο (δίχως εξώφυλλο) της δακτυλογραφημένης εφημεριδούλας που βγάζαμε με την καθηγήτριά μας των Ελληνικών, Αικατερίνη Μαρκουλάκη τη λέγανε, 'Η μαθητική ζωή της Γ’ τάξης', ο τίτλος της, μ’ ένα τετράδιο αναμνήσεων, εν είδει λευκώματος, της συμμαθήτριάς μου Βασιλικής Παπουτσάκη απ’ το Γαβαλοχώρι και μ’ ένα δάσος από θύμησες στο μυαλό μου που ήθελαν να γίνουν λόγια και να βγουν στο φως. Τι να πρωτοπώ!
ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ στη μνήμη σου το όνομά μου σβήσει/ τούτο το άψυχο χαρτί θα σου το ενθυμήσει. Η μαντινάδα που έγραψε στο Λεύκωμα της Βασιλικής η συμμαθήτριά μας Ειρήνη Μποτωνάκη απ’ τα Πεμόνια. Με τη Βασιλική βλεπόμαστε αραιά και που, την Ειρήνη δεν την ξανάδα από τότε... Τι θύμησες κι αυτές!
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ανεπανάληπτη εμπειρία για μένα η συνάντησή μου αυτή με τα παιδιά. Εκ βαθέων το ευχαριστώ μου στον διευθυντή του Γυμνασίου Περικλή Μαχαιρά και στους συνεργάτες του για την πρόσκληση. Για την ευκαιρία που μου έδωσαν να... ξαναγίνω μαθητής της Γ’ Γυμνασίου, ένα αγόρι με κουρεμένο κεφάλι και πολλά ακούρευτα όνειρα...
ΤΑ ΘΩΡΕΙΤΕ μωρέ τα χιόνια στις Μαδάρες; Η ερώτηση που μας έκανε μια μέρα του Φλεβάρη, όταν πηγαίναμε στη Γ’ Γυμνασίου ένας καθηγητής μας. Τα θωρούμε κύριε του απαντήσαμε. Ε, άμα δεν τα θωρείτε, θα κλείσουμε για καλοκαίρι, αποφάνθηκε...
'Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά/ στην αγορά, στο Λαύριο./ Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά/ κι όλο φοβάμαι το αύριο./ Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;/ Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα./ Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά/ όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα./ Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει/ σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας,/ μα ο χρόνος ο αληθινός/ σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος,/ μα ο χρόνος ο αληθινός/ είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός'.
Από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου
'Τι έπαιξα στο Λαύριο'.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (22.02.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου