ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Mου αρέσει να πηγαίνω με τους φίλους μου και να τους οδηγώ, αφού ανάψουμε το κερί μας, στ’ Αρχονταρίκι για μια τσικουδιά. Παραξενεύονται που βλέπουν το κλειδί στην πόρτα, ενώ δεν είναι κανένας μέσα. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, συγκινούνται όταν διαβάζουν την επιγραφή που υπάρχει πάνω απ’ τη μικρή βιβλιοθήκη: 'Παρακαλείσθε ν’ αφήσετε τον χώρο, όπως τον βρήκατε. Ο επόμενος επισκέπτης μπορεί να είναι ο άγγελος της ημέρας

Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Μνήμη Παναγιώτη Κωστάκι (1)

Στους Αγίους Ασωμάτους του Βαφέ, στο Μοναστηράκι τ’ Αποκόρωνα, όπου έγινε το τρίμηνο μνημόσυνο του μακαριστού Παναγιώτη Κωστάκι, το προπερασμένη Κυριακή 2 Ιουνίου. Κόσμος πολύς στις αυλές γύρω απ’ το εκκλησάκι και το Αρχονταρίκι, σε τούτο το περιβόλι των Αγγέλων που είναι σωστός παράδεισος. Αντρες, γυναίκες, παιδιά, άνθρωποι όλων των ηλικιών, που έφτασαν πρωινιάτικα μέχρις εδώ, στο κέντρο του νοητού τριγώνου με κορυφές τον Βαφέ, το Νίππος και τις Βρύσες. Χωριανοί, συνεπαρχιώτες, φίλοι γνωστοί, υπάλληλοι απ’ την Τράπεζα Χανίων, που αυτός ίδρυσε μαζί με τον τωρινό πρόεδρό της Μιχάλη Μαρακάκη. Για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του ανθρώπου εκείνου, που εκτός απ’ όλα τ’ άλλα τα 'θαυμαστά' που έκανε στη ζωή του, 'φροντίδι και αναλώμασί' του, με τη συμπαράσταση του εφημέριου της Ενορίας παπα-Γιώργη Μπουντουράκη κι άλλων Βαφιανών, ανακαίνισε σεβαστικά και διαμόρφωσε πιτήδεια τον περιβάλλοντα χώρο των Αγίων Ασωμάτων, αφού πρώτα η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε πολλές απ’ τις εικόνες της λάμπουσας εκεί για πολλούς αιώνες ορθοδοξίας. Ωσεί παρών εκεί, όπως πάντα στη θέση του, όρθιος, δίπλα στην καμπάνα που κρέμεται στη βασίλισσα ελιά, ο κύριος Παναγιώτης. Πιο ζωντανός απ’ τους ζωντανούς, στις θύμησες όλων, στις καρδιές όλων, στις κουβέντες όλων. Εδώ, λέει, στον 'δαφνογόνο' αυτόν τόπο, κάποτε ο φύλακας άγγελός του, όπως διαβάζω στην εντοιχισμένη από πέρυσι, ανήμερα των Αγίων Ασωμάτων (13 Ιουλίου) μαρμάρινη πλάκα, του αποκάλυψε 'πόσες φορές είχε φτερουγίσει δίπλα του αθόρυβα'. Ορφανός από πατέρα, που καταγόταν από τον Βαφέ, μεγάλωσε στη Σπλάντζια και στη Νέα Χώρα ο Παναγιώτης Κωστάκις. Παρά ήταν δύσκολα τα πράγματα γι’ αυτόν, όπως υπογράμμισε μεταξύ των άλλων ο και γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών 'Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος', αντιπρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος 'Αγία Σοφία' Νίκος Παπαδάκης, στον επιμνημόσυνο λόγο του. Ξεχώριζε από μικρός, ωστόσο και τίποτα δεν φαινόταν ικανό να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο του. Ο άγγελος φύλακάς του ήταν μια ζωή, άλλωστε, μαζί του. Και δε στάθηκε. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, έκανε λαμπρές μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη (τον έστειλε το γραφείο 'Δοξιάδη') στη διοίκηση επιχειρήσεων, δημιούργησε δυναμικές εταιρείες, έγινε γνωστός στους επιχειρηματικούς και οικονομικούς κύκλους... Κάποτε ήρθε και η ώρα της Κρήτης, η ώρα των Χανίων, η ώρα για την ίδρυση της ομώνυμης Συνεταιριστικής Τράπεζας, μα και η ώρα του τάματος. Η ώρα των Αγίων Ασωμάτων...



Μνήμη Παναγιώτη Κωστάκι (2)

'Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, αν άνθρωπος η'. Πόσο ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος. Ωραίος Ελληνας ή 'ωραίος ως Ελληνας', για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή φράση του Νίκου Εγγονόπουλου απ’ τον 'Μπολιβάρ', ο Παναγιώτης Κωστάκις. Πραγματικός Ελληνας με οικουμενική ματιά, για να το πω αλλιώς. Ενας ωραίος άνθρωπος. Λες ότι αυτόν είχε υπόψη του ο αρχαίος ποιητής Μένανδρος, όταν διατύπωνε τη σκέψη του, με την οποία άρχισα τούτη τη δεύτερη επίσης σ’ αυτόν αφιερωμένη, εύφημη μνεία. Στ’ αλήθεια ξεστάθηκα, όταν τον γνώρισα από κοντά για την παιδεία και την ευρυμάθειά του, τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν και ανέλυε τα πράγματα, για την καλοσύνη του και τη διάθεσή του για προσφορά. Καμία σχέση με τραπεζίτη, σκεφτόμουν... 'Στα σχέδιά μου είναι να φτιάξω κι ένα αρχονταρίκι, έναν ανοιχτό για όλους τους περατάρηδες χώρο φιλοξενίας', μου είχε πει εν έτει 2006, την παραμονή της γιορτής των Αγίων Ασωμάτων. Είχα εντυπωσιαστεί απ’ τα που έβλεπα γύρω μου. Αλλιώς θυμόμουν το εκκλησάκι τούτο που το πανηγύριζαν οι Βαφιανοί αλωνάρηδες στα μικρά μου, όταν ερχόμουν πορπατηχτός από το Νίππος κι αλλιώς το έβρισκα. Ε, λοιπόν έτοιμο ύστερα από τέσσερα χρόνια, το 2010, δηλαδή, το αρχονταρίκι (φωτ.). Κυριολεκτικά κάθε μέρα με το κλειδί στην πόρτα. Μ’ αρέσει να περνώ, όταν πηγαίνω στο Νίππος κάποιες φορές από εκεί. Μα πιο πολύ μου αρέσει να πηγαίνω με τους φίλους μου και να τους οδηγώ, αφού ανάψουμε το κερί μας, στ’ Αρχονταρίκι για μια τσικουδιά. Παραξενεύονται που βλέπουν το κλειδί στην πόρτα, ενώ δεν είναι κανένας μέσα. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, συγκινούνται όταν διαβάζουν την επιγραφή που υπάρχει πάνω απ’ τη μικρή βιβλιοθήκη: 'Παρακαλείσθε ν’ αφήσετε τον χώρο, όπως τον βρήκατε. Ο επόμενος επισκέπτης μπορεί να είναι ο άγγελος της ημέρας'. 'Δεν φοβάστε, κύριε Παναγιώτη, ότι αν έχετε το κλειδί στην πόρτα, μπορεί να μπει μέσα ο οποιοσδήποτε και να κάνει ζημιά', είχα πει στον φίλο μου, όταν μου πρωτομίλησε για τα σχέδιά του. 'Μα για τον οποιοδήποτε είναι το αρχονταρίκι, Βαγγέλη', μου είχε απαντήσει. Οχι, τρία χρόνια που λειτουργεί και λειτουργείται, έτσι όπως λειτουργεί και λειτουργείται, αυτός ο χώρος δεν άκουσα να ’χει γίνει ποτέ κάποια ζημιά. Προς μεγάλη ικανοποίηση του κυρίου Παναγιώτη, του φύλακα αγγέλου του και βέβαια του παπα-Γιώργη που έχει τώρα πια μόνος του την έγνοια να κρατά ζωντανό με την παρουσία των ανθρώπων το μοναστηράκι τ’ Αποκόρωνα...

Χανιώτικα νέα (17.06.2013)