.ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Η ΗΜΕΡΑ του Αποκωδικοποιητή χθες για τους Χανιώτες. Μπήκαμε στην ψηφιακή εποχή, λέει. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Τώρα τα πράγματα θα τα βλέπουμε με άλλο μάτι, θα τα ακούμε με άλλο αφτί, θα τα μυρίζουμε με άλλη μύτη, θα τα γευόμαστε με άλλη γλώσσα και θα τα αγγίζουμε με άλλο χέρι. Αλλη αίσθηση!
Δείτε περισσότερα...ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ, ως γνωστόν, η εφημερίδα τη Δευτέρα, λόγω της αργίας του Αγίου Πνεύματος κι έτσι τη θέση των 'πεταχτών', προχθές Τρίτη, την πήραν οι 'Εύφημες μνείες'. Δεν έγινε και τίποτα και δεν έπρεπε καν να το αναφέρεις, θα μου πείτε. Ισως... Εν πάση περιπτώσει...

ΑΠΟ την Κυβέρνηση των Τριών στην Κυβέρνηση των Δύο. Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Κατά μίαν έννοιαν ναι, κατά μίαν άλλην όχι. Πάντως δεν ήταν και ό,τι καλύτερο οι εκλογές, μου είπε σε γενομένη συζήτηση ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.

'ΕΝ ΤΕΛΕΙ το μπουμπούνισε ο Φώτης το αντίο/ κι είχε δεν είχε τα ’καμε με μιας τα... τρία δύο/ τα κόμματα που σμίξανε τη χώρα για να σώσουν/ κι ό,τι μπορούσαν κάνανε για να το κατορθώσουν./ Καθένας για τις πράξεις του έχει και την ευθύνη/ κι η ιστορία κι ο λαός τον Φώτη θα τον κρίνει/ άσχημα για τα πρόσφατα τα θλιβερά συμβάντα/ όπου στην κρίσιμη στιγμή εκάθισε στην μπάντα/ κι άφησε τους υπότροπους να κάνουν τα κουμάντα/ και να μας κυβερνούν στραβά ως κυβερνούσαν πάντα'. Από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Παύλο (Παβλή) Πολυχρονάκη η επίκαιρη σάτιρα. 'Τι ’χες Γιάννη; Τι ’χα πάντα;' ο τίτλος της.

ΜΕΝΩ στον τελευταίο στίχο της σάτιρας του Παβλή. 'Και να μας κυβερνούν στραβά, ως κυβερνούσαν πάντα'. Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που να πιστεύει το αντίθετο. Διάχυτη η αντίληψη ότι τα πράγματα πάνε για τους πολίτες από το κακό στο χειρότερο.

Η ΗΜΕΡΑ του Αποκωδικοποιητή χθες για τους Χανιώτες. Μπήκαμε στην ψηφιακή εποχή, λέει. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Τώρα τα πράγματα θα τα βλέπουμε με άλλο μάτι, θα τα ακούμε με άλλο αφτί, θα τα μυρίζουμε με άλλη μύτη, θα τα γευόμαστε με άλλη γλώσσα και θα τα αγγίζουμε με άλλο χέρι. Αλλη αίσθηση!

ΔΙΑΒΑΖΩ και ξαναδιαβάζω στην εφημερίδα την ανακοίνωση της δωρεάς: «Στη μνήμη του μακαριστού μητροπολίτη πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη ανώνυμος κατέθεσε στο Πρόγραμμα 'Βοήθεια στο σπίτι' του Ιδρύματος 'Αγία Σοφία' 20 ευρώ». Θα μπορούσε να αποτελέσει και θέμα έκθεσης σε πανελλαδικές εξετάσεις σκέφτομαι.

'ΑΛΛΑ πρέπει να γνωρίζης, ω πτηνόν, ότι ο χρυσός υπάρχει εις τέτοιαν ποσότητα, ώστε ν’ αρκή όπως ο κάθε άνθρωπος έχει αρκετήν διά την τροφή του· δηλαδή ευρίσκεται εις τόσην ποσότητα, ώστε να μην είνε αναγκαίος διά κανένα. Λοιπόν εκείνο που έχει κανονισθή πολύ άσχημα, είνε η κατανομή του χρυσού· αφθονεί εδώ και λείπει εκεί. Και τούτο διότι τα δύο χέρια του ανθρώπου είναι αρκετά να του προμηθεύσουν ό,τι του αναγκαιοί'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΟΤΑΝ ο Παυσανίας έγινε ύποπτος για συνεννοήσεις με τους Πέρσες, πήρε διαταγή από τους Σπαρτιάτες να επιστρέψει στην πόλη από τη Μικρά Ασία όπου βρισκόταν. Τον βάρυνε κυρίως η κατηγορία για μηδισμό, όταν έγινε γνωστό το περιεχόμενο μιας επιστολής που είχε στείλει στον βασιλιά των Περσών, ζητώντας να συμμαχήσει μαζί του και να κυριεύσουν όλη την Ελλάδα. Οταν ο Παυσανίας αντιλήφθηκε ότι οι έφοροι θα τον συλλάμβαναν και θα τον σκότωναν, κατέφυγε στο ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Οι έφοροι τότε έδωσαν εντολή να αφαιρεθεί η σκεπή του ναού και να χτιστούν οι πόρτες και τα παράθυρά του. Λέγεται μάλιστα, ότι την πρώτη πέτρα έβαλε η μητέρα του. Ετσι, ύστερα από λίγες μέρες ο νικητής των Πλαταιών πέθανε από το κρύο και την πείνα. (Από το βιβλίο η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').

'...κι εκεί που ο Θεός έριχνε ζαριές/, διερευνώντας, σαν μαθηματικός, την υπέρλογη/ εξίσωση του κυκλικού, άπειρου χρόνου του,/ προς την απρόβλεπτη αταξία των πιθανοτήτων, του γλίστρησαν τα ζάρια/ και περνώντας μεσ’ απ’ τα σύννεφα,/ έπεσαν, αστραφτερά, μπρος σ’ έναν κουρελή,/ που είχε γείρει ακουμπώντας στον μπόγο του./ Ελαμψαν το πρόσωπο και τα χέρια του./ «Τα ρίχνουμε;» είπε σε κάποιον που περνούσε/ με ρεμπούμπλικα, μαύρο κουστούμι και λαπ τοπ./ Κι όπως ο Θεός δεν προσδοκούσε να κερδίσει κάτι,/ κι ο ίδιος δεν είχε να διακινδυνέψει άλλο τίποτα,/ τα ’παιξε και τα ’χασε./ Και άφροντις κοιμήθηκε στα κουρέλια του'. 

Το ποίημα 'Τα ζάρια' του Κώστα Καλαπανίδα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)