ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 30

Τα άψυχα ζωντανεύεις,\τα έμψυχα οιστρηλατείς,\συναίσθημα στο στίχο

δίνεις με \γυμνή την αλήθεια,\παλλόμενο το αρχέγονο μόριο,

και δημιουργείς την τέχνη.\Τη δικιά σου τέχνη\στην ποίηση.

Κι αντροκαλείς τον ουρανό, λες,\το σύμπαν,\φίλε μου\Βαγγέλη Κακατσάκη,

υποπτεύομαι πως\να τον\ταρακουνήσεις, πασκίζεις

Γιώργος Καμβυσέλλης

Δείτε περισσότερα... ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 30

Όταν γίνεις ποίημα

του Βαγγέλη Κακατσάκη

Γράφει ο Γιώργος Καμβυσέλλης

Άθελά μου μα πρεπείστικα, έλαχε να είμαι μακριά από τούτο το θεριό που με σκλάβωσε και το κατοικούμε από Σητεία ως το δικό μου κονάκι στο Σφηνάρι, γι αυτό και δεν πάνε πολλές μέρες που πήρα στα χέρια μου την ποιητική συλλογή «Όταν γίνεις ποίημα», ολόχαρος, ξέροντας πως, ο Βαγγέλης, ό,τι κάνει είναι καλό, κι υστερνά, το άνοιξα.

Απόστασα στη γαλήνη των στίχων και της ψυχής του και καθυστερημένα μα αυθόρμητα, σου ψιθυρίσω τούτη την ώρα τη χαρά μου που το διάβασα κι έψαξα να βρω απόκριση στο σβούρισμα του μεγάλου του έρωτα που μας κάνει να ψάχνουμε εναγώνια απόκριση να λάβουμε. Στο σημείο στίξης του εννοώ, που αδρεναλίνη γιομίζει το νευρώνα μου, το ερωτηματικό.

Κι άγνωρο πώς, γιόμισε αυθόρμητα το κρύο χαρτί με άτεχνους στίχους, φόρο τιμής κι εκτίμησης για σένα και την πρόσφατη ποιητική συλλογή σου, Βαγγέλη Κακατσάκη, που..

Πνοή στις λέξεις,

στο στίχο αρμονία,

ρυθμό χορευτικό

στις συλλαβές,

άρωμα στο στύφνο

και μαγεία στα γράμματα

με ιδρώ,

έδωκες.

Τα άψυχα ζωντανεύεις,

τα έμψυχα οιστρηλατείς,

συναίσθημα στο στίχο

δίνεις με

γυμνή την αλήθεια,

παλλόμενο το αρχέγονο μόριο,

και δημιουργείς την τέχνη.

Τη δικιά σου τέχνη

στην ποίηση.

Κι αντροκαλείς τον ουρανό, λες,

το σύμπαν,

φίλε μου

Βαγγέλη Κακατσάκη,

υποπτεύομαι πως

να ταρακουνήσεις, πασκίζεις

Κι επιμένεις, ονειρεύεσαι,

ματώνεις σαν

ανασέρνεις νόστο και πόνο,

αγώνα, ηθική κι ομορφιά.

Και χαίρεσαι

να συνομιλείς με στιγμές

δικές σου, δικές μας,

που σημαδέψανε

το ανθισμένο περιβόλι

στον αυλόγυρό μας.

Ευφραίνεσαι μια φούχτα

σαν τα μαντρώσεις ετούτα,

φτερουγίζεις,

γιορτάζεις και σιμώνεις

σε κάθε μεγάλο θεριό,

σε κάθε σβολάκι γης,

κύμα χαδευτικό ή μοχθηρό,

γκρεμνό ή μαδάρα θεόρατη,

ματοβαμμένη, ηρωικιά,

και τάζεις τους,

βιόλες και μυρωδάτα κυκλάμινα.

Όλα τούτα αγάπη μου,

ψιθυρίζεις, χάρισμά σου,

Όταν γίνεις ποίημα.

Ξεπετιούνται τότες

γενιές βαριοπάτητες,

μάνα πατέρας και λάλοι,

αρφανά και χήρες,

ηρώων γενιές,

δικά σου προσώποτα,

της καρδιάς οι πηγές

π’ αναβλύζουν

κρουσταλλένιο νερό

και αίμα κατακόκκινο.

Παλαίστρες ζωής,

περιβόλια ανθόσπαρτα,

σπάταλα μας προσφέρεις

μαχητή της τέχνης

άοκνε, ταπεινέ,

φίλε δημιουργέ,

Βαγγέλη Κακατσάκη.

Με τούτα τα υλικά,

δομικά στου λόγου τ’ αργαστήρι,

ποίηση πλάθεις.

Απλή, ζωντανή,

όχι στυφνή με βαρύγδουπα λόγια

ν’ αυτοβαφτιστείς ποιητής.

Δεν το θέλεις.

Άλλοι κυνηγούν το κενό,

κακαρίζουν άφωνα,

ιππότες του τίποτα μένουν.

Εσύ, απλός, πυκνός

και βαθύς,

πιστέ της γραφής δούλε,

ένας σεμνός ποιητής είσαι.

Λέξεις, από μικρός ζύγιαζες,

της άσπρης φοράδας τη δύναμη έμαθες

σαν τη φωνάζανε μούλε.

Κι υστερνά,

την τραγική λέξη,

ψόφησε, γνώρισες σαν

έφυγε του πατέρα σου η φοράδα

κι έκλαψε, έκλαψες,

κλάψανε, όσοι

μπορούν να το νιώσουν,

κλάψαμε.

Καπάκι στα λεγόμενά μου όμως από σεβασμό θέτω τον δικό σου τον ποιητικό λόγο:

Ο δικός μου χαρταετός

έσπασε το λεπτό σπάγκο,

που τον είχα δέσει,

κι έμεινε ελεύθερος.

Έτσι έπαψε πια

να μου ανήκει.

Τώρα

τον αγαπώ περισσότερο! (σελ. 72)

Να ‘σαι γερός

στο πανηγύρι της ζωής,

φίλε μου,

να μας πλουμίζεις.

Σελινι'ωτικα νέα (26.09.2013)

                                                               Γιώργος  Καμβυσέλλης

                                                                                   gkamvysellis@yahoo.gr