ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΣΤΗΝ ΑΡΓΑΤΙΑ, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι/ ποτάμι πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη./ Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά καλοκαιριά στην κάμαρά μου./ Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου»  Κωστής Παλαμάς

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

Ο  ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ “δεκεμβρίζει”, ο Γενάρης “γεναρίζει” κι ο Φλεβάρης “φλεβαρίζει”! Οταν αυτό συμβαίνει, όταν δηλαδή κάθε μήνας, για ν’ αναφερθώ μόνο στους χειμωνιάτικους, κάνει αυτό που “ετάχθη” να κάνει κανένα πρόβλημα, όλα καλά. Το θέμα δεν είναι βέβαια πώς “συμπεριφέρονται” οι μήνες, αλλά πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι…

ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ με σύννεφα που απειλούν με βροχή ο ουρανός. Τον βλέπω, σηκώνοντας τα μάτια μου απ’ το παράθυρο, πριν αρχίσω το γράψιμο της στήλης. Σαν πηγή έμπνευσης. Εκεί κατοικοεδρεύουν οι ιδέες, εκεί μπορεί να τις συναντήσει κανείς. Οχι όμως μόνο από τη ζεστασιά της κάμαράς του…

«ΣΤΗΝ ΑΡΓΑΤΙΑ, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι/ ποτάμι πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη./ Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά καλοκαιριά στην κάμαρά μου./ Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου». Δεν μπαίνουν στραλίκια στον νου. Ούτε που το πήρα χαμπάρι πώς άρχισε το μολυβάκι μου να γράφει τους στίχους του Κωστή Παλαμά από τον “Κύκλο των Τετραστίχων”. Ντρεπόμαστε «για τη ζέστα μας και για την ανθρωπιά μας» αλήθεια;

ΝΕΚΡΟΣ από φωτιά σε παράπηγμα στον Κλαδισό ένας Ρομά προχθές, διάβασα πριν από λίγο, πριν αρχίσω το γράψιμο στην εφημερίδα μας. Πόσο κοντά είναι στη σκέψη μας ο Κλαδισός; Πόσο κοντά είναι στη σκέψη μας και στην καρδιά μας οι συνάνθρωποί μας που κοιμούνται στα παραπήγματα και στις χαρτόκουτες; Πόσο έχουμε συνηθίσει τις απανωτές γροθιές που δεχόμαστε στο στομάχι;

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ αλαλούμ με τις επανασυνδέσεις ρεύματος… Να τις πληρώσουν οι δήμοι… Και γιατί να τις πληρώσουν οι δήμοι; Να τις πληρώσει η ΔΕΗ… Και γιατί να τις πληρώσει η ΔΕΗ; Να τις πληρώσει το κράτος… και γιατί να τις πληρώσει το κράτος; Να τις πληρώσουν οι πλούσιοι… Και γιατί να τις πληρώσουν οι πλούσιοι; Να τις πληρώσουν οι δήμοι… Πάμε, πάλι, άλλο ένα γύρο! Μέχρι να περάσει ο χειμώνας έχουμε καιρό…

ΘΑ ΜΑΣ ΤΟ δώσουν, λέει, το ένα δισεκατομμυριάκι οι ελεγκτές παύλα δανειστές μας για να βγάλουμε τον Δεκέμβρη κι από Γενάρη βλέπουμε. Πες πως τους είπαμε τα κάλαντρα και μας χαρτζιλίκωσαν για να είμαστε συνεπείς στις δανειακές μας υποχρεώσεις, βεβαίως βεβαίως.

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους και οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ συνεχίζουν την απεργία τους, τίποτα ωστόσο δεν δείχνει ότι θα υπάρξει μια γενικευμένη εξέγερση. Οπως την αγελάδα την οποία περιγράφει ο Νίκος Αγγελής στον “Δασκαλογιάννη” του, που της καρφώνει ο γερω-Σαβιολής «ένα δαχτύλι το νήμα και δεν κουνά», ο λαός;

ΚΟΥΛΟΥΜΟΥΝΤΡΙΖΕΙ η καρδιά, κάθε που μ’ απαντήξεις/ την αφορμή κατέχεις την και δίχως να ρωτήξεις. Ερωτική η τελευταία μαντινάδα που μου έστειλε ο Ηλίας Σταματάκης. Οχι όμως μόνο ερωτική…

ΤΑ ΠΟΔΙΑ και το κεφάλι των χοίρων ελάχιστα τα εκτιμούσαν οι αρχαίοι Ελληνες, γιατί νόμιζαν ότι ούτε νόστιμα ήταν ούτε είχαν καμιά θρεπτική αξία. Σε κάποιον πάντως τα χοιρινά αυτά μέλη έφεραν τύχη: Κάποτε ο Μέλανθος εξορίστηκε από την πατρίδα του τη Μεσσηνία. Επειδή δεν ήξερε πού να εγκατασταθεί, πήγε και ρώτησε το Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία τον συμβούλεψε να κατοικήσει στο μέρος που θα τον φιλοξενούσαν με χοιροπόδαρα και χοιροκεφαλή. Καθώς επέστρεφε στην Πελοπόννησο, πέρασε τυχαία από την Ελευσίνα. Οι κάτοικοί της συμπτωματικά γιόρταζαν τη θεά τους. Το κακό ήταν ότι ήδη είχαν φαγωθεί τα άλλα φαγητά και στο τραπέζι το μόνο που έμενε ήταν η κεφαλή και τα πόδια ενός χοίρου. Οι ιέρειες έσπευσαν να του τα προσφέρουν. Ο χρησμός τον είχε οδηγήσει στο σωστό μέρος. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

«Να καίγεται το κορμί/ έτσι καθώς είναι ρικνό και κακοπορεμένο/ σ’ αυτές τις ανυδριές όπου μια παλιά κατάρα/ δεν αφήνει να φυτρώσει το πράσινο/ πού το δάσος και πού το ξέφωτο/ να κάνω μια στάση να πιω λίγο νερό/ να ’ρθει η θεότητα να την αναστήσω/ για λίγη φιλία για χάρη του γαλανού/ για το κόκκινο και το φωτεινό/ για ό,τι ωραίο πρόλαβα ν’ ακουμπήσω/ πριν πέσει τέφρα στο δέρμα μου».
Το ποίημα “Εφυγαν ή πέθαναν” της Στέλλας Αρκάδη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (12. 12.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-24/#ixzz2nGjzt2Ne
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook