ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ είμαστε όλοι Ελληνες;/ Τι μ’ αυτό;/ O καθένας μιλάει τη γλώσσα της νοοτροπίας του./ Τη διάλεκτο της συναισθηματικότητάς του./ Τον ιδιωματισμό του φανατισμού του./ Δύσκολη, φίλε, η συνεννόηση./ Πιο δύσκολη η κατανόηση». Από το “Ψηφιδωτό” (Τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ είμαστε όλοι Ελληνες;/ Τι μ’ αυτό;/ O καθένας μιλάει τη γλώσσα της νοοτροπίας του./ Τη διάλεκτο της συναισθηματικότητάς του./ Τον ιδιωματισμό του φανατισμού του./ Δύσκολη, φίλε, η συνεννόηση./ Πιο δύσκολη η κατανόηση». Από το “Ψηφιδωτό” (Τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΚΑΙ ΜΕ αφορμή τη συζήτηση που άρχισε προχθές και τελειώνει σήμερα στη Βουλή με ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, η κουβέντα με τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο, περί εθνικής συνεννόησης. Υποτίθεται ότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, βάζουν πάνω απ’ το όποιο κομματικό συμφέρον το εθνικό συμφέρον και ότι αγωνίζονται για το κοινό καλό. Υποτίθεται… Αχ αυτές οι υποθέσεις εργασίας!

ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. Δύσκολο πράγμα, γενικώς και ειδικώς η συνεννόηση στο όποιο επίπεδο. Εγώ με τον εαυτό μου δεν μπορώ να τα βρω, με τη γυναίκα μου θα τα βρω, μου είπε πριν από μερικά χρόνια ένας καλός μου φίλος, όταν πήγα να τον συμβουλεύσω να τα βρούνε και να μη χωρίσουν. Για την ιστορία του πράγματος. Δεν τα βρήκανε, αλλά και δεν χωρίσανε. Πλήρης επιβεβαίωση της παροιμίας «αυτοί μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε». Κλείνω την παρένθεση.

ΕΛΛΑΔΑ: η χώρα όπου το κόμμα νίκησε το έθνος κατά κράτος! Αν μη τι άλλο ευρηματικό αυτό που έγραψε η φίλη μου η Ελένη Δάσιου απ’ την Πάτρα στη σελίδα της στο βιβλίο των προσώπων (φέισμπουκ)…

«ΒΑΛΑΝΕ υποψήφιο τον μούσκαρο τον Βλάση/ που δυο γαϊδάρων άχυρα δεν ξέρει να μοιράσει,/ γιατί θα φάει τα μισά, τ’ άλλα μισά θα χύσει/ και τους γαϊδάρους νηστικούς το βόδι θα αφήσει». Εντός, εκτός και επί τα αυτά με το προηγούμενο “πεταχτό” η ρίμα του γνωστού και μη εξαιρετέου, εξαίρετου σατιρικού ποιητή Παύλου (Παβλή) Πολυχρονάκη ή μου φαίνεται;

XAMOΣ στο εναπομείναν, πάλαι ποτέ, ενωμένο και δυνατό ΠΑΣΟΚ. Σ’ αυτό που δεν το έχει πάρει… το ποτάμι. Ολοι εναντίον όλων. Το ποιος θα κλείσει τελευταίος την πόρτα, έχοντας τη σφραγίδα στην τσέπη του, η έγνοια των αρχηγών, των αρχηγίσκων και των αρχηγόπουλων. Στα αζήτητα η ευθανασία.

«ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ από καιρό, σαν θαρραλέος» περιμένει ο φ(θ)ανατικός αεκτζής γείτονάς μου τον πρώτο αγώνα της αγαπημένης μας ομάδας για το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής κατηγορίας με τον Παναιγιάλειο. Για να χρησιμοποιήσω τον γνωστό στίχο του Κ.Π. Καβάφη, τον οποίο θεωρεί χωριανό του, μια που οι γονείς του ήταν Κωνσταντινοπουλίτες…

«ΞΕΡΟΝΤΑΣ ότι είστε πολυάσχολος δεν θα σας ρωτήσω ποιοι είναι οι “Προμηθείς” που αναφέρατε στα “πεταχτά”, σας ευχαριστώ, όμως, που μας δίνετε την ευκαιρία να ψάξουμε». Τα που μου έγραψε μεταξύ των άλλων, σε μήνυμά της που μου έστειλε προχθές μια καθημερινή, κατά δήλωσή της, αναγνώστρια της στήλης. Προμηθείς είναι όλοι όσοι κάνουν ό,τι μπορούν για να μην τους βρουν απροετοίμαστους τα όποια γεγονότα η και διά της στήλης απάντησή μου… Ο Αριστειδης, που οι Αθηναίοι τον αποκαλούσαν δίκαιο, αν και ανέλαβε στη ζωή του τη διαχείριση σημαντικών υποθέσεων, ποτέ δεν αποκόμισε για το άτομό του το παραμικρό χρηματικό ποσό. Ετσι, όταν πέθανε, η οικογένειά του δεν είχε ούτε τα απαραίτητα για την κηδεία του χρήματα. Η πολιτεία εκτιμώντας την προσφορά του, ανέλαβε τα έξοδα αυτά και επιπλέον αποφάσισε να ανατραφούν οι κόρες του με δημόσια δαπάνη και να τους δοθεί η αναγκαία προίκα για να παντρευτούν. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”). 

«[...] Και στο Κωρύκιο/ δεν υπάρχουν πια εφόδια/ της μάχης και του πολέμου,/ κι ούτε η παρουσία κι η πνοή/ των γενναίων./ Κάποια αγριοπούλια/ και κουκουβάγιες/ τις νύχτες κουρνιάζουν./ Και στον προβλήτα/ του λιμανιού του Πειραιά/ δεν ζητιανεύει πια/ γέρος, τυφλός και ανήμπορος ο Τουρκοφάγος!/ Τη θέση του έχει πάρει τώρα/ μεσόκοπος Ασιάτης,/ απ’ της Ρωξάνης τα μέρη,/ και οι περαστικοί/ πιο πολύ τον προσέχουν/ και τον ευεργετούν./ Και το ταφικό στο Φάληρο/ μνήμα/ του στρατηλάτη/ κανείς δεν γνωρίζει./ Κι οι νέοι/ απάνω του αποθέτουν/ τ’ απορρίμματα του γηπέδου,/ μετά τον αγώνα [...]».

 Από το ποίημα “Κομμάτια του σήμερα” του Αυγερινού Ανδρέου. 

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

 (petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (10.10.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-183/#ixzz3FkuV0srk
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook