Πάει πέταξε και το… αεροδρόμιο! Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει. Α ναι! Το Εφετείο μου θύμισε που τελικά κι εκείνο έβγαλε φτερά και “πέταξε”! Κι αν για την περίπτωση του Εφετείου είχαμε ακούσει και βιώσει πάρα πολλά, στην ουσία ίσως η “ζημιά” που προκλήθηκε να ήταν κατά πολύ μικρότερη σε σύγκριση με την συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου – πάλαι ποτέ… “μας”.
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Πουλήσαμε τον "Δασκαλογιάννη"
Πάει πέταξε και το… αεροδρόμιο! Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει. Α ναι! Το Εφετείο μου θύμισε που τελικά κι εκείνο έβγαλε φτερά και “πέταξε”! Κι αν για την περίπτωση του Εφετείου είχαμε ακούσει και βιώσει πάρα πολλά, στην ουσία ίσως η “ζημιά” που προκλήθηκε να ήταν κατά πολύ μικρότερη σε σύγκριση με την συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου – πάλαι ποτέ… “μας”.
Πάντως και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το μόνο σίγουρο είναι η… ηχηρή αναξιότητά μας. Και λέω αναξιότητα διότι ως φαίνεται όλα όσα προσπαθούμε(;) εδώ εν Χανίοις -και μιλώ για τα μεγάλα ζητήματα βεβαίως- μάλλον πως δεν τα χειριζόμαστε σωστά και πάντα μένουμε… παραπονούμενοι και καταϊδρωμένοι. Ομως μάλλον πως δεν μας φταίει τίποτα άλλο παρά… εμείς οι ίδιοι… έστω κι αν ακούγονται φωνές κάποιων “πονηροί” που αναφέρονται για… μάχες χαμένες πριν καν δοθούν μιας και οι δυνατοί όλα τα έχουν δρομολογημένα κατά τέτοιο τρόπο που καμία κινητοποίηση δεν ωφελεί για κάτι που έχει προαποφασιστεί.
Οπως και να ’χει, η ιστορία του “Δασκαλογιάννης” είναι χαρακτηριστική της αδυναμίας μας να συστρατευθούμε και αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε κάτι για το οποίο υπερηφανευόμαστε, κάτι που για να δημιουργηθεί είχαν παλέψει πάρα πολλοί στο παρελθόν. Απλά… εξαφανίστηκε μέσα από τα μάτια μας.
Τα πάντα έχουν να κάνουν με τη σημειολογία, δεν πρόκειται να αναλωθούμε στην αύξηση των 12-13 ευρώ στο εισητήριο που ωστόσο και αυτή θα αποβεί εις βάρος μας στο μέλλον. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι με την ιδιωτικοποίηση του “Δασκαλογιάννης” χάνουμε… γη, έτσι απλά! Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τη γη μας και δημιουργούμε ένα… προηγούμενο που στο μέλλον ενδεχομένως όταν κάποια στιγμή έρθουν να μας πάρουν τον Δημοτικό Κήπο, «με τον παρά τους θα το κάνουν» κι έπειτα όταν θελήσουν να αγοράσουν τον Φάρο ποιος αποκλείει πως δεν θα τα καταφέρουν ή αν επιθυμήσουν τον Φιρκά δεν αποκλείεται να τον δώσουμε… αμαχητί κι αυτόν.
Σενάρια από το μέλλον θα πει κανείς τα οποία εμπεριέχουν αρκετή δόση επιστημονικής φαντασίας. Ισως!
Ομως, ειδικά όταν οι καταστάσεις θα έχουν “σφίξει” κι εμείς δεν θα ’χουμε λευτά, το μόνο για το οποίο δεν θα νοιαστούμε είναι να κρατήσουμε τα παραπάνω ή ό,τι άλλο υπάρχει προς πώληση εκείνη την εποχή. Ετσι, όταν κάποια εποχή ιδιωτικοποιηθούν και οι… τάφοι των Βενιζέλων, τότε, ίσως να καταλάβουν οι επερχόμενοι σε τι ατόπημα είχαμε πέσει εμείς.
Εστω και τώρα αδυνατώ να κατανοήσω πώς 2-3 εταιρείες ιδιωτικές μπορούν να αγοράζουν “μπιρ παρά” το «Δασκαλογιάννης». Κι ίσως το πάω πολύ μακριά αλλά πιστεύω ότι από κει που βρίσκεται, θα σκέφτεται πώς έχουμε την αναισθησία να ξεπουλούμε το όνομά του.
Ισως μια καλή ιδέα θα ήταν να… απονοματίσουμε το “Δασκαλογιάννης”, να κρατήσουμε το όνομα του μεγάλου επαναστάτη των Σφακιών, της Κρήτης δικό μας -όσοι από μας το νιώθουμε και ας μην το εκχωρήσουμε σε καμια κοινοπραξία, σε καμιά εταιρεία να το… αλλάξει σε κάμποσα χρόνια ως μη εμπορικό. Διότι πρέπει να ξέρετε ότι σε τέτοιες δουλειές τα brand names αλλάζουν ανάλλογα με την προσφορά και τη ζήτηση και τα οικονομικά ενδιαφέροντα του επιχειρηματία· και συνήθως οι κανόνες που ακολουθούνται σε τέτοιου είδους παιχνίδια ορίζουν ακόμη και τη μάνα σου να πουλείς!
Πάντως και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το μόνο σίγουρο είναι η… ηχηρή αναξιότητά μας. Και λέω αναξιότητα διότι ως φαίνεται όλα όσα προσπαθούμε(;) εδώ εν Χανίοις -και μιλώ για τα μεγάλα ζητήματα βεβαίως- μάλλον πως δεν τα χειριζόμαστε σωστά και πάντα μένουμε… παραπονούμενοι και καταϊδρωμένοι. Ομως μάλλον πως δεν μας φταίει τίποτα άλλο παρά… εμείς οι ίδιοι… έστω κι αν ακούγονται φωνές κάποιων “πονηροί” που αναφέρονται για… μάχες χαμένες πριν καν δοθούν μιας και οι δυνατοί όλα τα έχουν δρομολογημένα κατά τέτοιο τρόπο που καμία κινητοποίηση δεν ωφελεί για κάτι που έχει προαποφασιστεί.
Οπως και να ’χει, η ιστορία του “Δασκαλογιάννης” είναι χαρακτηριστική της αδυναμίας μας να συστρατευθούμε και αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε κάτι για το οποίο υπερηφανευόμαστε, κάτι που για να δημιουργηθεί είχαν παλέψει πάρα πολλοί στο παρελθόν. Απλά… εξαφανίστηκε μέσα από τα μάτια μας.
Τα πάντα έχουν να κάνουν με τη σημειολογία, δεν πρόκειται να αναλωθούμε στην αύξηση των 12-13 ευρώ στο εισητήριο που ωστόσο και αυτή θα αποβεί εις βάρος μας στο μέλλον. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι με την ιδιωτικοποίηση του “Δασκαλογιάννης” χάνουμε… γη, έτσι απλά! Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τη γη μας και δημιουργούμε ένα… προηγούμενο που στο μέλλον ενδεχομένως όταν κάποια στιγμή έρθουν να μας πάρουν τον Δημοτικό Κήπο, «με τον παρά τους θα το κάνουν» κι έπειτα όταν θελήσουν να αγοράσουν τον Φάρο ποιος αποκλείει πως δεν θα τα καταφέρουν ή αν επιθυμήσουν τον Φιρκά δεν αποκλείεται να τον δώσουμε… αμαχητί κι αυτόν.
Σενάρια από το μέλλον θα πει κανείς τα οποία εμπεριέχουν αρκετή δόση επιστημονικής φαντασίας. Ισως!
Ομως, ειδικά όταν οι καταστάσεις θα έχουν “σφίξει” κι εμείς δεν θα ’χουμε λευτά, το μόνο για το οποίο δεν θα νοιαστούμε είναι να κρατήσουμε τα παραπάνω ή ό,τι άλλο υπάρχει προς πώληση εκείνη την εποχή. Ετσι, όταν κάποια εποχή ιδιωτικοποιηθούν και οι… τάφοι των Βενιζέλων, τότε, ίσως να καταλάβουν οι επερχόμενοι σε τι ατόπημα είχαμε πέσει εμείς.
Εστω και τώρα αδυνατώ να κατανοήσω πώς 2-3 εταιρείες ιδιωτικές μπορούν να αγοράζουν “μπιρ παρά” το «Δασκαλογιάννης». Κι ίσως το πάω πολύ μακριά αλλά πιστεύω ότι από κει που βρίσκεται, θα σκέφτεται πώς έχουμε την αναισθησία να ξεπουλούμε το όνομά του.
Ισως μια καλή ιδέα θα ήταν να… απονοματίσουμε το “Δασκαλογιάννης”, να κρατήσουμε το όνομα του μεγάλου επαναστάτη των Σφακιών, της Κρήτης δικό μας -όσοι από μας το νιώθουμε και ας μην το εκχωρήσουμε σε καμια κοινοπραξία, σε καμιά εταιρεία να το… αλλάξει σε κάμποσα χρόνια ως μη εμπορικό. Διότι πρέπει να ξέρετε ότι σε τέτοιες δουλειές τα brand names αλλάζουν ανάλλογα με την προσφορά και τη ζήτηση και τα οικονομικά ενδιαφέροντα του επιχειρηματία· και συνήθως οι κανόνες που ακολουθούνται σε τέτοιου είδους παιχνίδια ορίζουν ακόμη και τη μάνα σου να πουλείς!
Χανιώτικα νέα (26.11.2014)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/poulisame-ton-daskalogianni/#ixzz3KBFIT5GU
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου