ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Και οι λίθοι εκέκραξαν αυτή τημέρα, παραμονή των Θεοφανίων στον Βάμο, όπου τελέστηκε στην καρδιά του ελληνικού χειμώνα (κυριολεκτικά και μεταφορικά η λέξη χειμώνας) ο πάνδημος αποχαιρετισμός της Μαρίνας Φανουράκη- Παπαδάκη. Ηταν η εικόνα της άρρητης δόξας του Θεού η Μαρίνα. Ηταν η προσωποποίηση της ευγένειας, ο ορισμός της καλοσύνης, η έννοια της αξιοπρέπειας, για να μείνω μόνο σε κάποιες απ’ τις αρετές που την κοσμούσαν, που κοσμούν τον άνθρωπο, όταν είναι άνθρωπος

Δείτε περισσότερα... ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΜΑΡΙΝΑ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗ- ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Μαζί με τον Αγιο Παντελεήμονα και τους Αγίους Αναργύρους ο Θεός θέλη-

σε κατά που φαίνεται να ’χει δίπλα του και μιαν αγία γιάτρισσα ανάργυρη κι

επέλεξε γι’ αυτόν τον ρόλο τη Μαρίνα. Τη Μαρίνα, τη σύντροφο απ’ τα φοιτη-

τικά τους χρόνια του Νίκου, τη Μαρίνα τη μητέρα του Μανώλη και του Κωστή,

τη Μαρίνα την αδελφή της Θάλειας και τη νύφη της Κατίνας, τη Μαρίνα όλων

μας. Συγχωρέστε με, αλλά δεν βρίσκω πώς αλλιώς να δικαιολογήσω το φευγιό της

αγαπημένης μας στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Δεν βρίσκω άλλον τρόπο για να ερμηνεύσω (αν είναι δυνατόν!) τη βούληση του Θεού να την πάρει νωρίς,

στα 62 της χρόνια, κοντά του. Το φευγιό της Μαρίνας. Της Μαρίνας που κα-

τά κοινή μαρτυρία και καθολική ομολογία απεδείκνυε καθημερινά, με τα

λόγια και τις πράξεις της, συνεχώς και αδιαλείπτως τη σπανιότητα του ανθρώ-

πινου είδους στη φύση και στην ιστορία. Και οι λίθοι κεκράξονται αυτή τη

μέρα, παραμονή των Θεοφανίων στον Βάμο, όπου τελείται στην καρδιά του

ελληνικού χειμώνα (κυριολεκτικά και μεταφορικά η λέξη χειμώνας) ο πάνδη-

μος αποχαιρετισμός της. Ηταν η εικόνα της άρρητης δόξας του Θεού η Μαρίνα.

Ηταν η προσωποποίηση της ευγένειας, ο ορισμός της καλοσύνης, η έννοια της

αξιοπρέπειας, για να μείνω μόνο σε κάποιες απ’ τις αρετές που την κοσμού-

σαν, που κοσμούν τον άνθρωπο, όταν είναι άνθρωπος. Ο θάνατος ερχόταν ακάθεκτος πάνω σ’ ένα μαύρο (ή μήπως άσπρο άλογο), τον έβλεπε, τον περίμενε κι αυτή χαμογε-

λούσε... Μια χαρά! Αυτή ήταν η απάντησή της τώρα κι έναν χρόνο που έδινε την άνιση μάχη με την καταραμένη αρρώστια, με άκρα αξιοπρέπεια. Για να

μη δώσει κανένα περιθώριο για λύπηση. Για να μη στεναχωρήσει κανέναν.

Κι ας τα ήξερε, όπως αποδείχτηκε απ’ την αρχή όλα! Μια χαρά! Πάντα ήταν

μια χαρά, χαρά Θεού, η Μαρίνα. Ετοιμη κάθε στιγμή να προσφέρει στους άλ-

λους, δίχως να περιμένει ανταπόδοση, δίχως να ζητά τίποτα για τον εαυτό

της. Μια ανοιχτή αγκαλιά για τον Νίκο, για τα παιδιά της, για όλους τους

ανθρώπους γενικά.«Εχει το πιο αθώο βλέμμα που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου», είπε λίγα λεπτά πριν το τέλος, για τη Μαρίνα, η γνωστή δημοσιογράφος της “Καθημε-

ρινής” Ελένη Μπίστικα, όταν έμαθε την κατάστασή της. Από μάρτυρες και

μαρτυρίες για τη Μαρίνα, άλλο τίποτα! Για το πόσο καλό παιδί και άριστη,

πρώτη των πρώτων, μαθήτρια στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο κι αργότερα φοιτήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ήταν. Για το πόσο καμάρωναν οι γονείς της ο Κωνσταντίνος Φανουράκης, με καταγωγή απ’ το Αβδού Ηρακλείου και η μητέρα της, η Μοσχούλα Βεντουράκη, με καταγωγή απ’ τον Γαλατά Χανίων, όπως και ο επίσης γιατρός παππούς της. Για τα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια στο Ηράκλειο και στο Αβδού. Για το πόσο τη θαύμαζε η αδελφή της η Θάλεια. Για τη σύνεση, την ευρυμάθειά της και τη σοφία της. Για την αντιδικτατορική της δράση και για τη συμμετοχή της στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, θέματα για τα οποία ποτέ η ίδια από άκρα σεμνότητα δεν μιλούσε. Για τη μετατροπή των δωματίων του σπιτιού τους, στην οδό Μάρνη, το βράδυ εκείνο της 16ης Νοεμβρίου σε θαλάμους περίθαλψης των κυνηγημένων φοιτητών. Για τη γνωριμία της με τον Νίκο, στα χρόνια της δικτατορίας, στην Ενωση Κρητών Φοιτητών και στη δημιουργία αργότερα οικογένειας μαζί            του. Για το πόσο της άρεσε από μικρή το διάβασμα και η μουσική και πόσο βαθιά πολιτικοποιημένο, με άποψη, άτομο ήταν μέχρι το τέλος. Για την ειδίκευσή της ως μικροβιολόγου και την υπηρεσία της για τριάντα περίπου συναπτά έτη, τα τελευταία ως διευθύντρια στο Αιματολογικό Τμήμα του Νοσοκομείου Χανίων. Για την αταλάντευτη πίστη της στον όρκο του Ιπποκράτη. Για τη δίχως σύνορα αγάπη της για τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως για τους φτωχούς και καταφρονεμένους. Για τη σύζυγο, τη μάνα (προπάντων χάριν των παιδιών της υπήρχε) και την αδελφή Μαρίνα. Για το πάντα ανοιχτό στη φιλοξενία σπίτι του Βάμου, του χωριού του Νίκου, που το αγάπησε όσο και το Αβδού, το χωριό του παππού και της γιαγιάς Μαρίνας, που δεν τη γνώρισε. Για τη φίλη Μαρίνα που έλεγε πολλά με τη σιωπή της και δίδασκε με το ύφος της, το ήθος. Τι να πρωτοθυμηθώ για τη Μαρίνα! Τι να πρωτοθυμηθούμε όλοι όσοι είχαμε την ευλογία να τη γνωρίσουμε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο! Ολοι όσοι ξέρουμε για να φύγουμε απ’ τον Παρατατικό και να πάμε στον Ενεστώτα κι είμαστε πολλοί, ότι η ανθρωπιά έχει όνομα και τη λένε Μαρίνα. Οτι η καλοσύνη έχει ό-νομα και τη λένε Μαρίνα. Οτι η αξιοπρέπεια έχει όνομα και τη λένε Μαρίνα...

Νίκο, Μανώλη, Κωστή, Θάλεια, Κατίνα, κουράγιο! Να καρφώνει κανείς τα νύχια στα χέρια του για να μην ουρλιάξει απ’ τον πόνο της χαρακιάς του θανάτου είναι αξιοπρέπεια. Μας το δίδαξε κι αυτό το μάθημα η αγαπημένη σας, η αγαπημένη μας! Μένει να τα θυμούμαστε μαζί με τ’ άλλα, έτσι όπως θα την αναθιβάλουμε στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης. Ωσεί παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Ωραία στην ακεραιότητά της και ακέραια στην ωραιότητά της. Σε ενεστώτα χρόνο. Δεν πεθαίνουνοι αγαπημένοι μας όσο τους θυμούμαστε. Ούτως ή άλλως. Καλή αντάμωση, καλή μας!

*Επικήδειος λόγος από τον Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη

στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βάμου

(5 Ιανουαρίου 2015)

Χανιώτικα νέα (08.01.2015)