ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ έξυπνος ο Σίσυφος που ακόμα και τον Αδη κατάφερε να φυλακίσει, όταν τον έστειλε εκεί ο Δίας για να τον τιμωρήσει επειδή αποκάλυψε στον Ασωπό την αποπλάνηση της Αίγινας. Οι θεοί αναστατώθηκαν και ο Αρης ελευθέρωσε τον Αδη και ξαναέστειλε πίσω τον Σίσυφο. Αυτός όμως είχε πει στη γυναίκα του να μην θάψει το σώμα του και ζήτησε από τον Αδη τρεις μέρες άδεια για να φροντίσει το ζήτημα. Ο Αδης δέχτηκε το αίτημά του και ο Σίσυφος δεν επέστρεψε. Οι κριτές των νεκρών τον τιμώρησαν γι’ αυτή του τη συμπεριφορά, βάζοντάς του ως βασανιστήριο να κουβαλά έναν βράχο στην κορφή ενός βουνού. Εκεί όμως ο βράχος δεν σταθεροποιείτο κι έπεφτε από την άλλη μεριά, με αποτέλεσμα αυτό να γίνεται αιώνια. 

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ έχει αφιερώσει το πρώτο ποίημα της νέας (8ης κατά σειρά) ποιητικής του συλλογής με τίτλο “Μεταφορές του απογεύματος”, η παρουσίαση της οποίας έγινε χθες στην αίθουσα εκδηλώσεων του Τεχνικού Επιμελητηρίου Χανίων, ο ξεχωριστός και ως ποιητής, πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης Γιάννης Φίλης. “Εις μνήμην” ο τίτλος της. Εκ μητρός άρχεσθαι… Πώς να μη θυμηθώ τη δική μου μητέρα!

“ΠΡΩΤΟΒΔΟΜΑΔΟ”, έλεγε η μάνα μου την εβδομάδα που διανύουμε, την πρώτη απ’ τις τρεις εβδομάδες του Τριωδίου, πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή. Σε κάποια άλλα μέρη της Κρήτης την έλεγαν, όπως γράφει ο Νίκος Ψιλάκης στις “Λαϊκές τελετουργίες” του και “συγκόκαλη” επειδή «δε νηστεύανε πράμα, μήτε την Τετράδη, μήδε την Παρασκευή». Πρωτοβδόμαδο, συγκόκαλη… «Πόσο δύσκολο να μείνω πιστός στις λέξεις»… μας λέει σ’ έναν στίχο του ο Γιάννης Φίλης!

«ΟΛΑ ΚΑΛΑ, όλα ανθηρά! Πόσο χειμώνα, πια να έχουμε; Μεγαλώνει η μέρα, ανθίζουν ευγενικά ανθάκια που ευωδιάζουν στην ψυχή μας, ο ήλιος γλυκαίνει τα αισθήματά μας. Χρώματα, χρώματα παντού». Τα που έγραψε, μεταξύ άλλων, σε μήνυμα που μου έστειλε μια καθημερινή αναγνώστρια των “πεταχτών”, για να ευχηθεί στο τέλος «αγαπημένη, αισιόδοξη άνοιξη, κυριολεκτικά και μεταφορικά». Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς καλή μου Σ.

«ΑΚΟΜΑ ΤΟΥΤΗ την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες/ τούτο το καλοκαίρι, ραγιάδες, ραγιάδες/ Οσο να ’ρθει ο Μόσκοβος/ να φέρει το σεφέρι/ ραγιάδες, ραγιάδες…». Η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ’ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι διατρέχει όλη τη νεοελληνική ιστορία. Κλείνουμε, όπου να ’ναι ως κράτος 200 χρόνια ελεύθερου βίου και δεν έχουμε μάθει ακόμη ότι δεν μας “ξύνει” κανένας αν δεν έχει συμφέρον να μας ξύσει…

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ μεριά ο Αγιος Μνημόνιος ο Καταστροφέας που δεν του έχει απομείνει ούτε ένας πιστός για δείγμα και από την άλλη ο Αγιος Βαρουφάκιος ο… Αντιμνημονιακός. Ολοι μαζί του ακόμα κι αν μας πάει στο άγνωστο με βάρκα… το ακρογιάλι.

«ΠΑΝΩ στο κύμα μιαν αυγή σα θαύμα μέγα είδα/ ταίρι να γίνονται το φως του ήλιου κι η ελπίδα». Οσο θα υπάρχει το φως του κόσμου θα ζει και η ελπίδα, υποστηρίζει στη σημερινή του μαντινάδα ο φίλος ιερωμένος. Προσυπογράφω.

ΚΡΙΣΙΜΕΣ οι χθεσινές συναντήσεις Τσίπρα – Βαρουφάκη με Ολάντ – Γιούνκερ και Ντράγκι αντίστοιχα. Να σταματήσει να περνά ο ελληνικός λαός το μαρτύριο του Σισύφου που του έχει επιβληθεί, ο στόχος πάντα της ελληνικής πλευράς. Φάνηκε φως στο βάθος του τούνελ; Τα “πεταχτά” γράφτηκαν πριν απ’ τις συναντήσεις και δεν έχω προσώρας γνώμη.

ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ έξυπνος ο Σίσυφος που ακόμα και τον Αδη κατάφερε να φυλακίσει, όταν τον έστειλε εκεί ο Δίας για να τον τιμωρήσει επειδή αποκάλυψε στον Ασωπό την αποπλάνηση της Αίγινας. Οι θεοί αναστατώθηκαν και ο Αρης ελευθέρωσε τον Αδη και ξαναέστειλε πίσω τον Σίσυφο. Αυτός όμως είχε πει στη γυναίκα του να μην θάψει το σώμα του και ζήτησε από τον Αδη τρεις μέρες άδεια για να φροντίσει το ζήτημα. Ο Αδης δέχτηκε το αίτημά του και ο Σίσυφος δεν επέστρεψε. Οι κριτές των νεκρών τον τιμώρησαν γι’ αυτή του τη συμπεριφορά, βάζοντάς του ως βασανιστήριο να κουβαλά έναν βράχο στην κορφή ενός βουνού. Εκεί όμως ο βράχος δεν σταθεροποιείτο κι έπεφτε από την άλλη μεριά, με αποτέλεσμα αυτό να γίνεται αιώνια. (πηγή: el.wikipedia.org)

«Είχε μια φυσική άπωση στις μεταφορές/ όπως ταξίδι στον άλλο κόσμο./ Δέχτηκε μόνο ό,τι μας ένωνε:/ μια μονοκοντυλιά του χρόνου./ Πέτρες από φαιό./ Κόκκινη η γη που έσκαβε από παιδί,/ μετά ο Εμφύλιος και οι ιστορίες της/ δέσμιες απ’ το κάπα του κόκκινου./ Ενα μικρό κομμάτι ψωμί κρατούσε/ στα παραμορφωμένα από αρθρίτιδα δάχτυλα/ σαν να κρατούσε την τελευταία άκρη του κόσμου./ Το άφηνε στο τραπέζι ανέγγιχτο./ Η μυστική αρρώστια της-/ μια βραδινή παλίρροια που απλωνόταν./ Λευκό το πρόσωπό της/ οι αναμνήσεις της λευκές./ Εξω τ’ αστέρια φώτιζαν τόσο λίγα./ Εκτοτε δεν την είδα».
Το ποίημα “Εις μνήμην” του Γιάννη Α. Φίλη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (05.02.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-242/#ixzz3QsBL9LWL
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook