Κι όμορφη και παράξενη και πατρίδα! Δύο επίθετα ένα ουσιαστικό ουσιαστικότατο που αντηχεί σαν την πέτρα πάνω στον βράχο.Πατρίδα που στέκετ’ ορθή κι αντιστέκεται, που μοιάζει ν’ αντιπαλεύεται τον ίδιο τον εαυτό της χρόνια πολλά, πολλά ζαμάνια!Ενας μύθος, μια συνεχής ιστορία που έχει πια διαφύγει τα στενά όρια των λέξεων!Mια πατρίδα που συνεχώς μας εκπλήσσει!
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Ομορφη και παράξενη πατρίδα
Κι όμορφη και παράξενη και πατρίδα! Δύο επίθετα ένα ουσιαστικό ουσιαστικότατο που αντηχεί σαν την πέτρα πάνω στον βράχο.
Πατρίδα που στέκετ’ ορθή κι αντιστέκεται, που μοιάζει ν’ αντιπαλεύεται τον ίδιο τον εαυτό της χρόνια πολλά, πολλά ζαμάνια!
Ενας μύθος, μια συνεχής ιστορία που έχει πια διαφύγει τα στενά όρια των λέξεων!
Mια πατρίδα που συνεχώς μας εκπλήσσει! Που μαθαίνουμε κάθε μέρα ν’ αγαπούμε πιότερο μέσα από τα μάτια των ποιητών της, λιγότερο από τα μάτια και τις πράξεις των ανθρώπων που την κατοικούν/την κατοικούμε με τρόπο που την πληγώνει! Γιατί η οι συμπεριφορές είναι που μετρούν κι εμείς που τη νιώθουμε τσιφλίκι μας μάθαμε να την πατούμε χαμαί σα τη γόπα από τσιγάρο να τη λιώσουμε…
Κι έπειτα, αίφνης όλα μπορούν και ανατρέπονται· την αποζητούμε σαν τον εθισμένο που ψάχνει ικμάδα από κείνο το βαρύ εναπομείναν συστατικό που θα τον ανασηκώσει έστω και πρόσκαιρα, για μια και μοναδική στιγμή για να τον φέρει ψηλά στα ουράνια δώματα να συναναστρέφεται θεούς και δαιμόνους! Να συμφωνεί χίλιες φορές και να διαφωνεί άλλες τόσες και με τους δύο.
Να ’χει τούτη τη δύναμη να στέκεται ανάμεσά τους, πότε μαζί και πότε χώρια τους έχοντας γνώμη για τα εδώ και τα παρέκει!
Κι είναι σε θέση να κτυπά τη γροθιά στο τραπέζι και να εγκαταλείπει τα πιστεύω του, όλα κείνα που έχυσε το αίμα και τον ιδρώτα του να αποκτήσει!
Σαν ή ως τρελός! Με ή χωρίς λογική! Σαφώς ωραίος μα κι ανάποδος, πότ’ έτσι και πότε αλλιώς! Ελλην κι Ελληναράς! Υψιπέτης κι υψιπετής! Ενας ακόμη Ικαρος! Θησέας κι Οδυσσέας με την καρδιά ενός Ζορμπά π’ αφήνεται στο έλεος της ζωής… Στα πάνω και στα κάτω. Γιατί; Γιατί έτσι του γουστάρει, γιατί έτσι του την έδωσε κείνη τη στιγμή! Γιατί έτσι είναι γεννημένος(;) να είναι ικανός για το καλύτερο μα να μπορεί να δώσει και το χειρότερο…
«Ομορφη και παράξενη πατρίδα» τούτη η χώρα για όλους εκείνους που την αφουγκράζονται εντός τους! Δηλωμένοι εραστές της, ορκισμένοι να την υπηρετούν μα ως εραστές στο μεγάλο τους το πάθος έτοιμοι να την κατακρεουργήσουν με σουγιά ή γιαταγάνι!
Κι έπειτα, είναι έτοιμοι να τη μοιρολογήσουν, να τη μυριοφιλήσουν μαζεύοντας τ’ αγριολούλουδά της να της πλέξουν μαγιάτικο στεφάνι να τη στολίσουν…
…Μια αέναη λειτουργία -όλο αυτό- αιώνων εις τους αιώνας…
Μια παράξενη ελληνικά σημειολογική πρακτική! Μια πρακτική πάνω στο σώμα τούτης της πατρίδος που ακόμη έχει τη δύναμη να δέχεται υπομονετικά ως μάνα τα τερτίπια των εσαεί εφήβων παιδιών της…
Ενας μύθος, μια συνεχής ιστορία που έχει πια διαφύγει τα στενά όρια των λέξεων!
Mια πατρίδα που συνεχώς μας εκπλήσσει! Που μαθαίνουμε κάθε μέρα ν’ αγαπούμε πιότερο μέσα από τα μάτια των ποιητών της, λιγότερο από τα μάτια και τις πράξεις των ανθρώπων που την κατοικούν/την κατοικούμε με τρόπο που την πληγώνει! Γιατί η οι συμπεριφορές είναι που μετρούν κι εμείς που τη νιώθουμε τσιφλίκι μας μάθαμε να την πατούμε χαμαί σα τη γόπα από τσιγάρο να τη λιώσουμε…
Κι έπειτα, αίφνης όλα μπορούν και ανατρέπονται· την αποζητούμε σαν τον εθισμένο που ψάχνει ικμάδα από κείνο το βαρύ εναπομείναν συστατικό που θα τον ανασηκώσει έστω και πρόσκαιρα, για μια και μοναδική στιγμή για να τον φέρει ψηλά στα ουράνια δώματα να συναναστρέφεται θεούς και δαιμόνους! Να συμφωνεί χίλιες φορές και να διαφωνεί άλλες τόσες και με τους δύο.
Να ’χει τούτη τη δύναμη να στέκεται ανάμεσά τους, πότε μαζί και πότε χώρια τους έχοντας γνώμη για τα εδώ και τα παρέκει!
Κι είναι σε θέση να κτυπά τη γροθιά στο τραπέζι και να εγκαταλείπει τα πιστεύω του, όλα κείνα που έχυσε το αίμα και τον ιδρώτα του να αποκτήσει!
Σαν ή ως τρελός! Με ή χωρίς λογική! Σαφώς ωραίος μα κι ανάποδος, πότ’ έτσι και πότε αλλιώς! Ελλην κι Ελληναράς! Υψιπέτης κι υψιπετής! Ενας ακόμη Ικαρος! Θησέας κι Οδυσσέας με την καρδιά ενός Ζορμπά π’ αφήνεται στο έλεος της ζωής… Στα πάνω και στα κάτω. Γιατί; Γιατί έτσι του γουστάρει, γιατί έτσι του την έδωσε κείνη τη στιγμή! Γιατί έτσι είναι γεννημένος(;) να είναι ικανός για το καλύτερο μα να μπορεί να δώσει και το χειρότερο…
«Ομορφη και παράξενη πατρίδα» τούτη η χώρα για όλους εκείνους που την αφουγκράζονται εντός τους! Δηλωμένοι εραστές της, ορκισμένοι να την υπηρετούν μα ως εραστές στο μεγάλο τους το πάθος έτοιμοι να την κατακρεουργήσουν με σουγιά ή γιαταγάνι!
Κι έπειτα, είναι έτοιμοι να τη μοιρολογήσουν, να τη μυριοφιλήσουν μαζεύοντας τ’ αγριολούλουδά της να της πλέξουν μαγιάτικο στεφάνι να τη στολίσουν…
…Μια αέναη λειτουργία -όλο αυτό- αιώνων εις τους αιώνας…
Μια παράξενη ελληνικά σημειολογική πρακτική! Μια πρακτική πάνω στο σώμα τούτης της πατρίδος που ακόμη έχει τη δύναμη να δέχεται υπομονετικά ως μάνα τα τερτίπια των εσαεί εφήβων παιδιών της…
*“Ομορφη και παράξενη πατρίδα”,
τίτλος ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη
Χανιώτικα νέα (25.03.2015)
τίτλος ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη
Χανιώτικα νέα (25.03.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/omorfi-ke-paraxeni-patrida/#ixzz3VQUN176O
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου