Αφιερωμένο σ’ όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας κατά τη Μάχη της Κρήτης είναι το 15ο τεύχος της γνωστής υπέροχης εξαμηνιαίας έκδοσης των μαθητών του 3ου Δ.Σχ. Κισάμου “Τα μυστικά του θρανίου”, που κυκλοφορήθηκε με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Για ένα, συλλεκτικό, ιδιαίτερης αξίας τεύχος, πρόκειται καθώς μέσα στις 20 μεγάλου σχήματος έγχρωμες σελίδες του περιλαμβάνονται 14 διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών, διανθισμένες με σχετικές φωτογραφίες και παιδικές ζωγραφιές.
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
ΣΤΑ ... ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΘΡΑΝΙΟΥ
ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Καλοί μου φίλοι καλό Σαββατοκύριακο!
Αφιερωμένο σ’ όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας κατά τη Μάχη της Κρήτης είναι το 15ο τεύχος της γνωστής υπέροχης εξαμηνιαίας έκδοσης των μαθητών του 3ου Δ.Σχ. Κισάμου “Τα μυστικά του θρανίου”, που κυκλοφορήθηκε με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Για ένα, συλλεκτικό, ιδιαίτερης αξίας τεύχος, πρόκειται καθώς μέσα στις 20 μεγάλου σχήματος έγχρωμες σελίδες του περιλαμβάνονται 14 διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών, διανθισμένες με σχετικές φωτογραφίες και παιδικές ζωγραφιές. Μια και μόνη ματιά στα περιεχόμενα του τεύχους λέει από μόνη της πολλά για την αξία, μα και για τη σημασία, αυτής της “διαταξικής” δραστηριότητας που είχε ως εμψυχωτές τον και καλό μου φίλο διευθυντή του σχολείου Αντώνη Σπανουδάκη και τους δασκάλους των παιδιών. Τι να πρωτοχωρέσει απ’ όλο αυτό το υλικό!
Πολλά μπράβο εξίσου και στα παιδιά και στους δασκάλους των!
Αφιερωμένο σ’ όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας κατά τη Μάχη της Κρήτης είναι το 15ο τεύχος της γνωστής υπέροχης εξαμηνιαίας έκδοσης των μαθητών του 3ου Δ.Σχ. Κισάμου “Τα μυστικά του θρανίου”, που κυκλοφορήθηκε με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Για ένα, συλλεκτικό, ιδιαίτερης αξίας τεύχος, πρόκειται καθώς μέσα στις 20 μεγάλου σχήματος έγχρωμες σελίδες του περιλαμβάνονται 14 διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών, διανθισμένες με σχετικές φωτογραφίες και παιδικές ζωγραφιές. Μια και μόνη ματιά στα περιεχόμενα του τεύχους λέει από μόνη της πολλά για την αξία, μα και για τη σημασία, αυτής της “διαταξικής” δραστηριότητας που είχε ως εμψυχωτές τον και καλό μου φίλο διευθυντή του σχολείου Αντώνη Σπανουδάκη και τους δασκάλους των παιδιών. Τι να πρωτοχωρέσει απ’ όλο αυτό το υλικό!
Πολλά μπράβο εξίσου και στα παιδιά και στους δασκάλους των!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
…Μας διηγήθηκε η ΤΖΑΝΑΚΑΚΗ ΑΝΤΩΝΙΑ, 81 χρονών από τις Λουσακιές
Οταν πέσανε οι Γερμανοί το 1941, ήμουνα εφτά χρονών. Ημασταν στο σχολείο της Πολυρρήνιας και κάναμε μάθημα. Οταν τους είδε η μητέρα μου, έτρεξε με τους χωριανούς και μας πήραν να μας κρύψουν σε σπηλιές να μη μας βρουν να μας σκοτώσουν. Η μητέρα μου, αν είχε λίγο ψωμί και ελιές μας έφερνε να φάμε.
Οι Γερμανοί μπαίνανε μέσα στα σπίτια και ψάχνανε τους άντρες για να τους σκοτώσουν. Εγώ γύρισα και πήγα στη νονά μου. Τότε ήρθαν δύο Γερμανοί και της είπαν πού είναι ο άντρας της. Αυτή τους απάντησε και τους είπε ότι δεν έχει άντρα. Αυτοί γέλασαν και άρχισαν τα χαστούκια. Της έκαναν το πρόσωπο μαύρο.
Οταν περνούσαν τα αεροπλάνα, έριξαν ένα κιβώτιο. Αυτό το κιβώτιο δεν το είδε κανένας από τους Γερμανούς που ήταν στο χωριό. Οταν φύγανε, το βρήκε ο μπάρμπα Στελιανός ο Μουντάκης. Φώναξε και τους υπόλοιπους χωριανούς και το ανοίξανε. Ητανε γεμάτο σφαίρες και ένα αλεξίπτωτο. Τις σφαίρες τις πήρανε και τις μοιραστήκανε. Το αλεξίπτωτο, που είχε πανέμορφα χρώματα, το ξηλώσανε και πήρε καθένας και ένα κομμάτι. Με αυτό το κομμάτι, η μητέρα μου, μας έφτιαξε πανέμορφα φορεματάκια.
Οταν είχανε έρθει οι Γερμανοί, σκοτώσανε δύο χωριανούς μας. Ο ένας ήταν ο Κακαουνάκης ο Δημήτρης, του Κακαουνάκη του δημοσιογράφου ο πατέρας. Μετά πήγανε στις Λουσακιές. Και εκεί σκοτώσανε τρία άτομα. Τον Πετράκη τον Αριστείδη, τον Ζαχαράκη τον Μανώλη και τον Κατάκη τον Γιώργη.
Γεωργουδάκης Σπύρος, τάξη Δ’
Οταν πέσανε οι Γερμανοί το 1941, ήμουνα εφτά χρονών. Ημασταν στο σχολείο της Πολυρρήνιας και κάναμε μάθημα. Οταν τους είδε η μητέρα μου, έτρεξε με τους χωριανούς και μας πήραν να μας κρύψουν σε σπηλιές να μη μας βρουν να μας σκοτώσουν. Η μητέρα μου, αν είχε λίγο ψωμί και ελιές μας έφερνε να φάμε.
Οι Γερμανοί μπαίνανε μέσα στα σπίτια και ψάχνανε τους άντρες για να τους σκοτώσουν. Εγώ γύρισα και πήγα στη νονά μου. Τότε ήρθαν δύο Γερμανοί και της είπαν πού είναι ο άντρας της. Αυτή τους απάντησε και τους είπε ότι δεν έχει άντρα. Αυτοί γέλασαν και άρχισαν τα χαστούκια. Της έκαναν το πρόσωπο μαύρο.
Οταν περνούσαν τα αεροπλάνα, έριξαν ένα κιβώτιο. Αυτό το κιβώτιο δεν το είδε κανένας από τους Γερμανούς που ήταν στο χωριό. Οταν φύγανε, το βρήκε ο μπάρμπα Στελιανός ο Μουντάκης. Φώναξε και τους υπόλοιπους χωριανούς και το ανοίξανε. Ητανε γεμάτο σφαίρες και ένα αλεξίπτωτο. Τις σφαίρες τις πήρανε και τις μοιραστήκανε. Το αλεξίπτωτο, που είχε πανέμορφα χρώματα, το ξηλώσανε και πήρε καθένας και ένα κομμάτι. Με αυτό το κομμάτι, η μητέρα μου, μας έφτιαξε πανέμορφα φορεματάκια.
Οταν είχανε έρθει οι Γερμανοί, σκοτώσανε δύο χωριανούς μας. Ο ένας ήταν ο Κακαουνάκης ο Δημήτρης, του Κακαουνάκη του δημοσιογράφου ο πατέρας. Μετά πήγανε στις Λουσακιές. Και εκεί σκοτώσανε τρία άτομα. Τον Πετράκη τον Αριστείδη, τον Ζαχαράκη τον Μανώλη και τον Κατάκη τον Γιώργη.
Γεωργουδάκης Σπύρος, τάξη Δ’
*** * ***
…Μας διηγήθηκε η ΜΠΑΜΠΟΥΝΑΚΗ ΚΑΤΙΝΑ, 81 χρονών, από την Κίσαμο
Το 1941, ήμουν μικρό παιδί εφτά ετών, όταν είδα τα γερμανικά αεροπλάνα να ρίχνουν τους αλεξιπτωτιστές.
Ο παππούς μου, ο Αναστάσης ο Τσέγκας, πήγε στον Κάμπο, πολέμησε και σκότωσε όσους μπορούσε, απ’ αυτούς που έπεφταν από τ’ αεροπλάνα. Στο τέλος όμως οι Γερμανοί τον σκότωσαν εκεί.
Ο πατέρας μου, ο Νικηφόρος, μας πήρε και τα οκτώ αδέρφια που ήμασταν και μας πήγε και μας έκρυψε σε μια σπηλιά στην Πολυρρήνια. Στη σπηλιά μαθαίναμε τα κακά που έκαναν οι Γερμανοί. Σκότωναν ανθρώπους και έκαιγαν σπίτια.
Μια μέρα, ο πατέρας μου αρρώστησε και σαν μεγαλύτερη από τα αδέρφια μου, με έστειλε να πάω στο Καστέλι και να φέρω μια κουραμάνα. Πήγα και όταν γύριζα, συνάντησα τρεις Γερμανούς. Ο ένας με κλότσησε, ο άλλος με χαστούκισε και ο τρίτος μου έδωσε δύο καραμέλες. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Εκείνες τις μέρες σκότωσαν και όλους τους άντρες στη Μαλάθυρο. Ανάμεσά τους και πολλά νέα παιδιά, που δεν ήξεραν βέβαια τι τους περίμενε.
Το 1944 μάθαμε ότι οι Γερμανοί φύγανε από το Καστέλι. Ετσι αποφάσισε ο πατέρας μου να γυρίσουμε πίσω. Κατεβαίνοντας όμως κάτω μας είπε κάποιος ότι οι Γερμανοί θα γύριζαν πίσω. Τότε, ο πατέρας μου, για να μας προστατέψει, μας πήγε στην εκκλησία στον Αγιο Σώζο, έφτιαξε μια καλύβα και μείναμε εκεί.
Αυτά τα γεγονότα έμειναν για πάντα στην καρδιά μου και δεν μπορώ να τα ξεχάσω όσα χρόνια και να περάσουν.
Το 1941, ήμουν μικρό παιδί εφτά ετών, όταν είδα τα γερμανικά αεροπλάνα να ρίχνουν τους αλεξιπτωτιστές.
Ο παππούς μου, ο Αναστάσης ο Τσέγκας, πήγε στον Κάμπο, πολέμησε και σκότωσε όσους μπορούσε, απ’ αυτούς που έπεφταν από τ’ αεροπλάνα. Στο τέλος όμως οι Γερμανοί τον σκότωσαν εκεί.
Ο πατέρας μου, ο Νικηφόρος, μας πήρε και τα οκτώ αδέρφια που ήμασταν και μας πήγε και μας έκρυψε σε μια σπηλιά στην Πολυρρήνια. Στη σπηλιά μαθαίναμε τα κακά που έκαναν οι Γερμανοί. Σκότωναν ανθρώπους και έκαιγαν σπίτια.
Μια μέρα, ο πατέρας μου αρρώστησε και σαν μεγαλύτερη από τα αδέρφια μου, με έστειλε να πάω στο Καστέλι και να φέρω μια κουραμάνα. Πήγα και όταν γύριζα, συνάντησα τρεις Γερμανούς. Ο ένας με κλότσησε, ο άλλος με χαστούκισε και ο τρίτος μου έδωσε δύο καραμέλες. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Εκείνες τις μέρες σκότωσαν και όλους τους άντρες στη Μαλάθυρο. Ανάμεσά τους και πολλά νέα παιδιά, που δεν ήξεραν βέβαια τι τους περίμενε.
Το 1944 μάθαμε ότι οι Γερμανοί φύγανε από το Καστέλι. Ετσι αποφάσισε ο πατέρας μου να γυρίσουμε πίσω. Κατεβαίνοντας όμως κάτω μας είπε κάποιος ότι οι Γερμανοί θα γύριζαν πίσω. Τότε, ο πατέρας μου, για να μας προστατέψει, μας πήγε στην εκκλησία στον Αγιο Σώζο, έφτιαξε μια καλύβα και μείναμε εκεί.
Αυτά τα γεγονότα έμειναν για πάντα στην καρδιά μου και δεν μπορώ να τα ξεχάσω όσα χρόνια και να περάσουν.
Πολυχρονάκης Νίκος, τάξη Δ’
…Μας διηγήθηκε
ο ΧΟΡΕΥΤΑΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ,
81 χρονών, από
τα Χορευτιανά
ο ΧΟΡΕΥΤΑΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ,
81 χρονών, από
τα Χορευτιανά
Στις 20 του Μάη του 1941 γέμισε ο ουρανός αεροπλάνα. Αεροπλάνα που έριχναν αλεξιπτωτιστές. Ακούστηκε ότι ήταν Γερμανοί και ήρθαν να καταλάβουν την Κρήτη.
Εμείς ήμασταν στα χωράφια. Φοβηθήκαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Μέχρι και τα ζώα φοβήθηκαν από τα βουητά των αεροπλάνων και εξαφανίστηκαν.
Μας είπαν ότι στο Καστέλι γίνεται πόλεμος. Οι μεγάλοι άνθρωποι πήραν ό,τι βρήκαν και πήγαν να πολεμήσουν στον Καστελιανό κάμπο. Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές έριχναν από πάνω και οι δικοί μας τους περίμεναν κάτω.
Αυτοί όμως είχανε καλά όπλα. Εμείς δεν είχαμε τέτοια. Στο τέλος κατέλαβαν όλη την Κρήτη. Εμείς στην αρχή δεν πηγαίναμε καθόλου σχολείο. Οι περισσότερες οικογένειες κρύφτηκαν στις σπηλιές, στα βουνά.
Τα χρόνια της κατοχής ήτανε δύσκολα. Οι Γερμανοί σκότωσαν πολλούς ανθρώπους χωρίς να φταίνε τίποτα.
Εμείς ήμασταν στα χωράφια. Φοβηθήκαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Μέχρι και τα ζώα φοβήθηκαν από τα βουητά των αεροπλάνων και εξαφανίστηκαν.
Μας είπαν ότι στο Καστέλι γίνεται πόλεμος. Οι μεγάλοι άνθρωποι πήραν ό,τι βρήκαν και πήγαν να πολεμήσουν στον Καστελιανό κάμπο. Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές έριχναν από πάνω και οι δικοί μας τους περίμεναν κάτω.
Αυτοί όμως είχανε καλά όπλα. Εμείς δεν είχαμε τέτοια. Στο τέλος κατέλαβαν όλη την Κρήτη. Εμείς στην αρχή δεν πηγαίναμε καθόλου σχολείο. Οι περισσότερες οικογένειες κρύφτηκαν στις σπηλιές, στα βουνά.
Τα χρόνια της κατοχής ήτανε δύσκολα. Οι Γερμανοί σκότωσαν πολλούς ανθρώπους χωρίς να φταίνε τίποτα.
Κουνελάκης Στέφανος,
τάξη Δ’
τάξη Δ’
…Μας διηγήθηκε η ΚΑΤΣΙΚΑΝΤΑΡΑΚΗ ΕΛΕΝΗ, 79 ετών, από την Κίσαμο
Το πατρικό μου όνομα είναι Ελένη Καρτσωνάκη και γεννήθηκα το 1936 στη Μαλάθυρο. Οταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Κρήτη ήμουνα πολύ μικρή. Η βουή που έκαναν τα αεροπλάνα που πετούσαν από πάνω μας δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Ημουν πέντε χρονών. Θυμάμαι πως καθόμασταν μαζί με τον αδερφό μου τον Γιώργο, που είχε γεννηθεί το 1926, κάτω από ένα δέντρο. Μόλις είδαμε τα αεροπλάνα, ο αδερφός μου με πήρε στην πλάτη του και με πήγε στο σπίτι. Ηθελε να με προστατέψει από τους Γερμανούς.
Τον Αύγουστο του ’44, οι Γερμανοί χτύπησαν δυνατά την πόρτα του σπιτιού μας. Ο αδερφός μου τους άνοιξε και άρπαξαν αυτόν και τον πατέρα μου τον Μιχάλη που είχε γεννηθεί το 1894. Μαζί με άλλους χωριανούς τους πήγαν στον ποταμό και τους σκότωσαν.
Οσους σκότωναν, έπαιρναν τα δαχτυλίδια που φορούσαν στα χέρια τους. Ενας από τους ανθρώπους που εκτέλεσαν δεν πέθανε. Πήγε ο Γερμανός να του βγάλει το δαχτυλίδι και δεν έβγαινε. Τότε έβγαλε το μαχαίρι να του κόψει το δάχτυλο για να το πάρει. Εκανε όμως την προσευχή του, παρακάλεσε τον Θεό, έκανε τάξιμο να σωθεί και αν σωθεί θα γίνει παπάς.
Τελικά το δαχτυλίδι βγήκε και αργότερα ο άνθρωπος αυτός έγινε παπάς. Ηταν ο Γιάννης Καρτσωνάκης.
Την άλλη μέρα που τους σκότωσαν, η αδερφή μου η Κασσιανή, που είχε έναν χρόνο διαφορά από τον αδερφό μου που σκότωσαν οι Γερμανοί, πήγε με τον γάιδαρο στον τόπο της εκτέλεσης, βρήκε τον αδερφό μας, τον φόρτωσε μόνη της και τον έφερε στη Μαλάθυρο. Φοβόταν όμως και δεν ξαναγύρισε να πάρει τον πατέρα μας. Εκεί τους έθαψαν ομαδικά όλους, γιατί δεν υπήρχαν τόσοι τάφοι στο χωριό.
Να μην ξαναγυρίσουνε παιδί μου αυτές οι εποχές. Φτώχεια, κλάμα και πόνος! Αυτά είναι τα παιδικά μου χρόνια!!
Τον Αύγουστο του ’44, οι Γερμανοί χτύπησαν δυνατά την πόρτα του σπιτιού μας. Ο αδερφός μου τους άνοιξε και άρπαξαν αυτόν και τον πατέρα μου τον Μιχάλη που είχε γεννηθεί το 1894. Μαζί με άλλους χωριανούς τους πήγαν στον ποταμό και τους σκότωσαν.
Οσους σκότωναν, έπαιρναν τα δαχτυλίδια που φορούσαν στα χέρια τους. Ενας από τους ανθρώπους που εκτέλεσαν δεν πέθανε. Πήγε ο Γερμανός να του βγάλει το δαχτυλίδι και δεν έβγαινε. Τότε έβγαλε το μαχαίρι να του κόψει το δάχτυλο για να το πάρει. Εκανε όμως την προσευχή του, παρακάλεσε τον Θεό, έκανε τάξιμο να σωθεί και αν σωθεί θα γίνει παπάς.
Τελικά το δαχτυλίδι βγήκε και αργότερα ο άνθρωπος αυτός έγινε παπάς. Ηταν ο Γιάννης Καρτσωνάκης.
Την άλλη μέρα που τους σκότωσαν, η αδερφή μου η Κασσιανή, που είχε έναν χρόνο διαφορά από τον αδερφό μου που σκότωσαν οι Γερμανοί, πήγε με τον γάιδαρο στον τόπο της εκτέλεσης, βρήκε τον αδερφό μας, τον φόρτωσε μόνη της και τον έφερε στη Μαλάθυρο. Φοβόταν όμως και δεν ξαναγύρισε να πάρει τον πατέρα μας. Εκεί τους έθαψαν ομαδικά όλους, γιατί δεν υπήρχαν τόσοι τάφοι στο χωριό.
Να μην ξαναγυρίσουνε παιδί μου αυτές οι εποχές. Φτώχεια, κλάμα και πόνος! Αυτά είναι τα παιδικά μου χρόνια!!
Κατσικανταράκη Ελένη, Τάξη Δ’
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος………………………………………………………………………………………………1
Μας διηγήθηκαν:
Μπαμπουνάκη Κατίνα………………………………………………………………………….2
Σγουρομάλλης Μανώλης…………………………………………………………………..3
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Α’ τάξης…………………..4
Μας διηγήθηκαν:
Μπαμπουνάκη Κατίνα………………………………………………………………………….2
Σγουρομάλλης Μανώλης…………………………………………………………………..3
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Α’ τάξης…………………..4
Μας διηγήθηκαν:
Σπανουδάκη Αλεξία…………………………………………………………………………….7
Κατάκης Κυριάκος……………………………………………………………………………….8
Τζανακάκη Αντωνία…………………………………………………………………………….9
Σκευάκη Θεοδοσία – Κλωστράκη Μαρία………………………………………..10
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Β’ τάξης………………….11
Σπανουδάκη Αλεξία…………………………………………………………………………….7
Κατάκης Κυριάκος……………………………………………………………………………….8
Τζανακάκη Αντωνία…………………………………………………………………………….9
Σκευάκη Θεοδοσία – Κλωστράκη Μαρία………………………………………..10
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Β’ τάξης………………….11
Μας διηγήθηκαν:
Τσικαλάκης Μανώλης – Δερμιτζάκης Γιάννης………………………………..12
Παπαδημητράκη – Μπελιμπασάκη…………………………………………………..13
Μαλεφάκης Κωστής………………………………………………………………………….14
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Γ’-Δ’ τάξεων………….15
Τσικαλάκης Μανώλης – Δερμιτζάκης Γιάννης………………………………..12
Παπαδημητράκη – Μπελιμπασάκη…………………………………………………..13
Μαλεφάκης Κωστής………………………………………………………………………….14
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Γ’-Δ’ τάξεων………….15
Μας διηγήθηκαν:
Ξηρουχάκης Μιχάλης………………………………………………………………………..16
Ξηρουχάκης Μιχάλης – Μυλωνάκη Δέσποινα……………………………….17
Κατσικανδαράκη Ελένη – Μυλωνάκη Δέσποινα……………………………18
Μας διηγήθηκαν:
Σοφουλάκης Αντώνης……………………………………………………………………….19
Μαλεφάκης Κωστής………………………………………………………………………….20
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Δ’ τάξης………………….21
Ξηρουχάκης Μιχάλης………………………………………………………………………..16
Ξηρουχάκης Μιχάλης – Μυλωνάκη Δέσποινα……………………………….17
Κατσικανδαράκη Ελένη – Μυλωνάκη Δέσποινα……………………………18
Μας διηγήθηκαν:
Σοφουλάκης Αντώνης……………………………………………………………………….19
Μαλεφάκης Κωστής………………………………………………………………………….20
Η μάχη της Κρήτης… μέσα από τα μάτια της Δ’ τάξης………………….21
Χανιώτικα νέα (11.07.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/diigisis-apo-ti-machi-tis-kritis/#ixzz3fgcVLVoJ
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου