«ΕΛΕΩ Ιουλίου λιώνει το μεσημέρι». Ο στίχος αυτός της Στέλλας Αρκάδη στον νου μου, ενώ αρχίζω να γράφω, μεσημεριάτικα, τη στήλη. Πώς κουδουνίζει αυτό το ιουλιανό λάμδα, πώς κουδουνίζει! Είμαστε ακόμα ζωντανοί ή είναι ιδέα μου; Τι ερώτημα κι αυτό στο σίσιλο της μέρας!
Δείτε περισσότερα...
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΕΛΕΩ Ιουλίου λιώνει το μεσημέρι». Ο στίχος αυτός της Στέλλας Αρκάδη στον νου μου, ενώ αρχίζω να γράφω, μεσημεριάτικα, τη στήλη. Πώς κουδουνίζει αυτό το ιουλιανό λάμδα, πώς κουδουνίζει! Είμαστε ακόμα ζωντανοί ή είναι ιδέα μου; Τι ερώτημα κι αυτό στο σίσιλο της μέρας!
ΕΑΝ δεν υπάρχει συμφωνία ως την Κυριακή η Σύνοδος Κορυφής των 28 της Ενωμένης Ευρώπης (και όχι των 19 της Ευρωζώνης) θα μας δείξει την πόρτα εξόδου. Σοκαριστικό το τελεσίγραφο. Γερμανική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα. Δικό τους και το πεπόνι, δικό τους και το μαχαίρι. Το πιστόλι στον κρόταφο. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, επιμένει να μας λέει ο ανιψιός μου ο Σταμάτης ο Κραουνάκης. Επιμένει; Eπιμένει!
Ο ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ αγώνας τέλειωσε. Οι καθυστερήσεις επίσης. Και βέβαια η παράταση. Είναι φανερό ότι τελειώνει και η διαδικασία των πέναλτι. Ολη η ευθύνη στον πρωθυπουργό της χώρας ύστερα κι από την ομιλία του στην Ευρωβουλή για την εκτέλεση του τελευταίου. Βαριά, ασήκωτη η μπάλα… Τι είναι καλύτερο; Να πετύχει ένα γκολ, έτσι για την τιμή των όπλων ή να στείλει την μπάλα άουτ και να πάμε γι’ άλλα “αχαρτογράφητα” γήπεδα;
«AΛΛΟΙ ψηφίσανε το ΝΑΙ, ΟΧΙ ψηφίσαν άλλοι/ μ’ αλίμονο στην τσέπη μας το ίδιο πάντα χάλι». Δεν θα σχολιάσω τη σημερινή μαντινάδα του Ηλία του Σταματάκη, την οποία πάντως μου την έστειλε πριν απ’ τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Εκτός και αν θεωρηθεί σχόλιο η κατάθεση της άποψής μου ότι άλλη η σημασία του ΝΑΙ κι άλλη του ΟΧΙ.
ΜΕ ΤΟΥΣ “ανθενωτικούς” ή με τους “ενωτικούς”; Eυθεία η ερώτηση απ’ τον φίλο καθηγητή που περνά κάθε απόγευμα με το ποδήλατό του, έξω απ’ το σπίτι μου, προχθές. Μ’ εκείνους που έλεγαν παραμονές της Αλωσης της Πόλης «καλύτερα τούρκικο σαρίκι, παρά παπική τιάρα» ή με εκείνους που πίστευαν σε μια «συμφωνία να ’ναι κι ό,τι να’ ναι με τη Δύση», εννοούσε, ο κόμπος στο χτένι. Το μη χείρον βέλτιστον…
ΤΩΡΑ θα δούμε αν τους έφταιγε ο Βαρουφάκης… Το πρώτο που μου είπε ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος με το που του τηλεφώνησα προχθές. Τώρα μετράμε τους φίλους μας, ήταν το δεύτερο. Το πρώτο αποδείχτηκε, μένει το δεύτερο. Γι’ άλλη μια φορά στη μακραίωνη ιστορία της η Ελλάδα μετρά τους φίλους της…
ΜΕ ή χωρίς συμφωνία θα καταβληθούν οι μισθοί και οι συντάξεις κανονικά την άλλη εβδομάδα. Το επόμενο δεκαπενθήμερο κανείς δεν παίρνει όρκο. Εδώ που φτάσαμε…
AΓΓΕΛΙΚΗ Κίτσου – Μαγαράκη, συντ. δασκάλα, φιλόλογο, συγγραφέα, Ηράκλειο Κρήτης. Τα συναισθήματα για τις αλησμόνητες πατρίδες δεν έχουν τέλος. Ανθός και καρπός αυτών των συναισθημάτων το ουσιαστικής ευαισθησίας και ουσιώδους ουσίας ιδιαίτερα επιμελημένο βιβλίο σου “Σπίτια της καρδιάς” που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις “Στεφανίδη” και είχες την καλοσύνη να μας χαρίσεις με μια θερμή αφιέρωση. Τι κουβεντολόι είναι αυτό που στήνεις με τα σπίτια των προγόνων σου, στις “γιουνάν μαχαλεσί” (τις ελληνικές γειτονιές) της Μικρασίας καθώς αναβόσβηνε το φλας της φωτογραφικής σου μηχανής!
ΠΡΩΙ – πρωί την άλλη μέρα η Μαρία ήταν καθισμένη στον αργαλειό και περίμενε. Είχε έτοιμα φάδια και στημόνια, χτένια και μιτόχτενα. Εφτασε ο Δάσκαλος, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί με παράξενα σχέδια απάνω. «Αυτό παιδί μου είναι το φλάμπουρό μας. Γύρω σε τούτο θα καλέσω τους ραγιάδες να πολεμήσουν τον τύραννο». «Τρέμουσι τα χέρια μου πατέρα. Εγώ θα το φάνω;». «Ναι, εσύ Μαρία. Εσύ θα φάνεις και θα κεντήσεις την πρώτη σημαία του πρώτου σηκωμού». «Του πρώτου; Λογιάζεις να γίνει και δεύτερος;». «Μπορεί. Με μια τσεκουριά δεν πέφτει ο πρίνος». Από το βιβλίο “Δασκαλογιάννης” του Νίκου Αγγελή.
«Ελέω Ιουλίου λιώνει το μεσημέρι./ Μένουν ακάλυπτα τα οστά/ για τα θεριά που τρέφονται/ από τις χαμένες ταυτότητες/ κι από τη χαμένη μας πίστη./ Οι πατρίδες χάθηκαν πιο νωρίς./ Μένει σε μια δίπλη της φόδρας/ η οδύνη μιας μη συμπαράστασης/ αλλά ο αέρας φορτωμένος δύση οριστική./ Ο καθένας ντυμένος το πρόσκαιρο/ κάπου – κάπου θυμάται πως είχε και όνομα/ και φοβάται πως αύριο δεν θα το θυμάται κανείς».
Από το ποίημα “Λιώνει το μεσημέρι” της Στέλλας Αρκάδη.
Από το ποίημα “Λιώνει το μεσημέρι” της Στέλλας Αρκάδη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτκα νέα (09,07.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-326/#ixzz3fOnNaJno
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου