ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ο Μιχάλης Καπετανάκης. Ο καπετάν – Μιχάλης, όπως τον αποκαλούσα, κι όπως τον αποκαλώ ακόμα, όταν τον φέρνω στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, με την έννοια ότι το όνομα εμπεριέχει και τη χάρη. Οτι απέδειξε με τις πράξεις του, με την όλη ζωή του, τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία. Οτι υπήρξε παραδοσιακός και για τούτο σύγχρονος, αυθεντικός, κρητικός και για τούτο πολίτης του κόσμου, πρακτικός και για τούτο παραγωγός θεωρίας, λάτρης της εργασίας και για τούτο μερακλής της σκόλης. Οτι τίμησε περίσσια τη δασκαλική έδρα, όπως και όλοι όσοι μίλησαν γι’ αυτόν (εκτός απ’ τους μαθητές του πολλοί χωριανοί και συνάδελφοί του) με έμφαση υπογράμμισαν. Ενας απ’ αυτούς κι εγώ…
Δείτε περισσότερα... ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Αναφορά στον Δάσκαλο Μιχάλη Καπετανάκη

Γεγονός μέγα για τα Καθιανά, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή του Ακρωτηρίου, η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον δάσκαλο Μιχάλη Καπετανάκη, που οργάνωσαν το μεσημέρι της Κυριακής, 27 Σεπτεμβρίου, στους υπέροχους χώρους του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου, δέκα χρόνια μετά το φευγιό του για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, οι μαθητές του. «Ηταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτόν», είπε ένας απ’ τους πολλούς που μίλησαν, αναθιβάλοντάς τον, ο συντ. φιλόλογος καθηγητής Νίκος Γιαννακάκης. «Οι αληθινοί δάσκαλοι δεν πεθαίνουν, δεν ξεχνιούνται. Ζουν στη σκέψη και τη ζωή των μαθητών τους»…

Ο Μιχάλης Καπετανάκης. Ο καπετάν – Μιχάλης, όπως τον αποκαλούσα, κι όπως τον αποκαλώ ακόμα, όταν τον φέρνω στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, με την έννοια ότι το όνομα εμπεριέχει και τη χάρη. Οτι απέδειξε με τις πράξεις του, με την όλη ζωή του, τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία. Οτι υπήρξε παραδοσιακός και για τούτο σύγχρονος, αυθεντικός, κρητικός και για τούτο πολίτης του κόσμου, πρακτικός και για τούτο παραγωγός θεωρίας, λάτρης της εργασίας και για τούτο μερακλής της σκόλης. Οτι τίμησε περίσσια τη δασκαλική έδρα, όπως και όλοι όσοι μίλησαν γι’ αυτόν (εκτός απ’ τους μαθητές του πολλοί χωριανοί και συνάδελφοί του) με έμφαση υπογράμμισαν. Ενας απ’ αυτούς κι εγώ…

«Βούιζαν διαρκώς οι ιδέες γύρω απ’ το μέτωπό του/ Ανάσκαβε μια ζωή τα θεμέλια των πραγμάτων/ κι υπομνημάτιζε το μέλλον με κρη(ι)τικό αλφάβητο/ Ξανακολλούσε τις σπασμένες λέξεις, σαν αγγεία παλιά/ και τις τοποθετούσε πλάι στις καινούργιες/ Ενωνε τις γέφυρες που είχε κόψει η θύελλα/ κι η πίστη του έβγαζε ξανά το ουράνιο τόξο./ Και το καλό και το κακό του ίδιου δέντρου είναι οπώρες/ κι ως τα γυρίσματα των εποχών τα καρτερούσε/ Ηταν φτωχός και δεν επαναστατούσε, γνώριζε!/ Κι όμως στην καρδιά του κυοφορούνταν δίκαιοι πόλεμοι./ Στο φτωχικό του, σαν καλά κορίτσια υπάκουα/ μπαινόβγαιναν η Ειρήνη, η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία/ Ζούσε με τους ανθρώπους και μόνος του./ Ποιητής ήταν, σοφός, αυστηρός, προφήτης ή άγιος;/ Ηταν το φως του κόσμου και το άλας της γης/ Οι ορισμοί δεν τον χωρούσαν. Ηταν Δάσκαλος!».

“Ιδού αυτός”. Λες και για τον Μιχάλη Καπετανάκη έγραψε το παραπάνω πρώτο ποίημα της συλλογής του “Κύριε Δάσκαλε” ο Κώστας Καλαπανίδας. Δίχως δεύτερη σκέψη αποφάσισα, να το χρησιμοποιήσω, ελαφρά παραφρασμένο στον χαιρετισμό μου, μετατρέποντας τον Ενεστώτα σε Παρατατικό, έναν παρατατικό, όμως που δηλώνει Ενεστώτας!

Ο απόηχος του καλού ονόματος εξακολουθεί να μετρά στις μέρες μας και να δημιουργεί αύρα. Κλασική περίπτωση ο Δάσκαλος Μιχάλης Καπετανάκης που τον τίμησαν οι μαθητές του και οι χωριανοί του, πιτήδεια κι όμορφα. Πίνοντας στο τέλος κι ένα κρασί στη μνήμη του… Τρώτε και πίνετ’ άρχοντες κι εγώ θα σας δηγούμαι/ για έναν Δάσκαλο καλό, τον καπετάν – Μιχάλη!

Η αλληλογραφία μας
Κώστα Μπετινάκη, δημοσιογράφο, πρώην γ. γραμματέα ΕΣΗΕΑ, Αθήνα: «Πες κάτι για τη γλώσσα (όπως ο Κονδυλάκης στον “Επικήδειο”)… πες και για το Μανωλιό», με προτρέπεις στο μήνυμα που μου έστειλες ηλεκτρονικά, φίλε, ενημερώνοντάς με και για την αναδημοσίευση στο “Στυξ”, της ηλεκτρονικής σου εφημερίδας (τι μεγάλη τιμή για μένα!) της “Στάσης” μου για τον Εμμανουήλ Κριαρά. Τι καλύτερο απ’ το να δημοσιεύσω, εδώ ένα μέρος από αυτά, που γράφεις, έτσι όπως τα γράφεις, εκφράζοντάς μου το παράπονό σου για τη γλώσσα μας! Πάμε: «Ψάχνω να βρω και ν’ ακούσω τις λέξεις “κάποιος – κάπου – κάποτε”. Εχουν μηδενισθεί κι αντικατασταθεί από τις ακριβώς αντίθετες: “Κανένας – ποτέ – πουθενά”. Θα ’χεις ακούσει κι εσύ αυτό το σύνηθες: Πάμε πουθενά να φάμε τίποτε… […] Στον ιστότοπο, όπου απασχολούμαι τα πρωινά, λέω στους νεαρούς συναδέλφους το παράπονό μου, προσπαθώντας να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον για τη γλώσσα μας. Γράψε κάτι κι εσύ…» θα ξαναγράψω, πολλές φορές, φίλε!

Χανιώτικα νέα (29.09.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/mia-stasi-edo-mia-stasi-eki-2/#ixzz3n85BYPCY 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook