Οι παππούδες και οι γιαγιάδες στην έδρα και τα παιδιά στα θρανία. Η πρώτη ηλικία στην έδρα και η τρίτη ηλικία στα θρανία. Μικροί και μεγάλοι μαζί στην αυλή του σχολείου και στους χώρους του γηροκομείου. Σ’ ένα όμορφο άθλημα – μάθημα, μάθημα – παιχνίδι, “δίνω και παίρνω – όσο δίνω, περισσότερο παίρνω” στο οποίο… “σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει”. Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση η χαρά! Η χαρά να δίνεις… Η χαρά να χορεύει με την αγάπη πεντοζάλι!
Δείτε περισσότερα... ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Μαθήματα πείρας, σιγουριάς και υπομονής απ’ τους μεγάλους, που… έφαγαν τη ζωή, με το κουτάλι. Μαθήματα ενθουσιασμού, ζωντάνιας και αυθορμητισμού απ’ τους μικρούς που βρίσκονται στα πρώτα χιλιόμετρα της ανηφόρας. Μαθήματα συνύπαρξης και αγάπης, μαθήματα ζωής και αλληλοκατανόησης και από τους μικρούς και από τους μεγάλους. Για τους παππούδες και τις γιαγιάδες του Δημοτικού Γηροκομείου Χανίων και τα παιδιά του γειτονικού τους 10ου Δημ. Σχολείου, ο λόγος. Σε ρόλο δασκάλου και μαθητή τόσο οι μεγάλοι, όσο και οι μικροί, στο πλαίσιο μιας σειράς δράσεων με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ηλικιωμένων…
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες στην έδρα και τα παιδιά στα θρανία. Η πρώτη ηλικία στην έδρα και η τρίτη ηλικία στα θρανία. Μικροί και μεγάλοι μαζί στην αυλή του σχολείου και στους χώρους του γηροκομείου. Σ’ ένα όμορφο άθλημα – μάθημα, μάθημα – παιχνίδι, “δίνω και παίρνω – όσο δίνω, περισσότερο παίρνω” στο οποίο… “σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει”. Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση η χαρά! Η χαρά να δίνεις… Η χαρά να χορεύει με την αγάπη πεντοζάλι!
Γύρισαν χρόνια πίσω, για δυο μέρες, στις 22 και στις 24 του Σεπτέμβρη, έχοντας για συνοδοιπόρους στο ταξίδι της μνήμης, τους μαθητές και τους δασκάλους του γειτονικού τους Σχολείου, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Συναρπαστική η εμπειρία όμως και για τα παιδιά που πήραν συνεντεύξεις με θέμα “Τα μαθητικά τα χρόνια, ασχολήθηκαν με τη ζαχαροπλαστική, έμαθαν να πλέκουν με βελόνες, διδάχτηκαν τα παιχνίδια μιας άλλης εποχής, δίδαξαν τα μυστικά της σύγχρονης τεχνολογίας, τραγούδησαν, ζωγράφισαν άκουσαν και είπαν μαντινάδες… Τι να πρωτοπώ για όλα αυτά! Τι απ’ όλα όσα μου είπαν, τηλεφωνικά και διά ζωής τόσο η Μαρία Κληματσάκη και η Ελένη Βορεινάκη (διευθύντρια και δασκάλα του Σχολείου αντίστοιχα) όσο και η εργοθεραπεύτρια, υπεύθυνη δράσεων, του Γηροκομείου Μελίτα Τσαγράκη, να πρωτογράψω!
“Μικροί και μεγάλοι σε δράση”, ο τίτλος της βιντιοταινίας που έχουν καταγραφεί οι περί ου ο λόγος στις σημερινές “Στάσεις” δράσεις, όπως κι ένα θεατρικό δρώμενο, που σχεδίασε η θεατρολόγος Παναγιώτα Στεμπίλη και έχει σαν κεντρική ιδέα την αμφίδρομη σχέση που δημιουργείται από τη συνύπαρξη των διαφορετικών ηλικιών “δίνω πολλά, παίρνω ακόμα περισσότερα”. Τυχεροί όσοι το είδαν να το παίζουν ζωντανά οι πρωταγωνιστές του, οι μικροί και οι μεγάλοι, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γηροκομείου, προχθές το βράδυ, όπου γράφτηκε σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη, συγκινησιακά εκδήλωση, που άρχισε με… Καραγκιόζη (δεν λέει ποτέ όχι να προσφέρει ο και καλός μας φίλος εξαίρετος συμπολίτης μας καραγκιοζοπαίχτης Νίκος Μπλαζάκης), ο επίλογος των κοινών φετινών δράσεων, του Σχολείου και του Γηροκομείου.
Σχολείο ανοιχτό στη ζωή και στην κοινωνία, το 10ο Δημ. Σχ. Χανίων. Ιδρυμα όπου λειτουργεί και λειτουργείται με τον καλύτερο τρόπο η έγνοια για τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που θέλουν βοήθεια, το Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων! Αυτό σκέφτομαι, ενώ ακούω τον και δημ. Σύμβουλο, πρόεδρο του Δ.Σ. του τελευταίου, Γιώργο Κουκλάκη να προλογίζει την προχθεσινή εκδήλωση και ν’ απονέμει τα εύσημα. Υπάρχουν ακόμα, δόξα τω Θεώ, πολλοί που κάνουν το χρέος τους χαρά…
Η αλληλογραφία μας
Μαρία Δασκαλάκη, φιλόλογο – συγγραφέα, Ηράκλειο: Διαβάζοντας τις “Μικρές Παρασκευές”, την πρώτη σου ποιητική συλλογή που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από το “επύλλιον” των εκδόσεων “Πνοές λόγου και τέχνης”, σκεφτόμουν διαρκώς τους στίχους που έχεις στην αρχή, εν είδει προμετωπίδας. “Σαν μια ανάσα που τρέμει/ Σαν τη σιωπή που δεν τελειώνει/ Σαν το άγγιγμα που ανατριχιάζει/ Η ανάγκη”. Πολύ χαίρομαι που είσαι τόσο “δυνατή” και στον ποιητικό λόγο, όπως είσαι και στον πεζό Μαρία!
Μαρία Δασκαλάκη, φιλόλογο – συγγραφέα, Ηράκλειο: Διαβάζοντας τις “Μικρές Παρασκευές”, την πρώτη σου ποιητική συλλογή που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από το “επύλλιον” των εκδόσεων “Πνοές λόγου και τέχνης”, σκεφτόμουν διαρκώς τους στίχους που έχεις στην αρχή, εν είδει προμετωπίδας. “Σαν μια ανάσα που τρέμει/ Σαν τη σιωπή που δεν τελειώνει/ Σαν το άγγιγμα που ανατριχιάζει/ Η ανάγκη”. Πολύ χαίρομαι που είσαι τόσο “δυνατή” και στον ποιητικό λόγο, όπως είσαι και στον πεζό Μαρία!
Ασπασία Παιδάκη – Φραγκάκη, Χανιά: Πολλά, κατάπολλα, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για τις ευχές σας. Αλλο πράγμα τα “Πεταχτά” κι άλλο οι “Στάσεις”. Ούτως ή άλλως τα πρώτα έκλεισαν τον κύκλο τους. Δεν το κρύβω, ωστόσο, ότι δεν μπορώ να ξεχάσω, όπως τον φίλο μου τον γερω – δάσκαλο και τους μαντιναδολόγους της στήλης…
Χανι'ωτικα νέα (02.10.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/mikri-ke-megali-se-drasi/#ixzz3nPRNfcTP
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου