ΠΟΙΗΣΗ

Τα βάσανά τους τελειωμό δεν έχουν



Εδώ και μέρες βλέπω στο «Ξενία»,
το παλιό ξενοδοχείο της μικρής μας πόλης,
την Ανθρωπιά με φορτηγάκια να ’ρχεται
για να σκεπάσει τη γύμνια κάποιων Κούρδων,
που οι σκληροί αγέρηδες τους έφεραν στα μέρη μας·
κι έστω για λίγες μέρες την πείνα,
που μαρτυρούν τα μάτια τους, να σβήσει.

Μ’ αυτό η κατάστασή τους δε θ’ αλλάξει,
οι Κούρδοι δε θ’ αποκτήσουν την πατρίδα που ονειρεύονται,
τα βάσανά τους τελειωμό δεν έχουν.
Όμως, διακόσιοι εξήντα τρεις συνάνθρωποί μας
θα ’χουνε ψωμί να φάνε λίγες μέρες,
κάποιο κρεβάτι για ν’ αναπαυθούνε
κι ένα χαμόγελο για ν’ ακουμπήσουν τη ματιά τους.

Συνέχισε να διαβάζεις αυτό το ποίημα, συμπολίτη!
Οι διακόσιοι εξήντα τρεις συνάνθρωποί μας
θα ’χουνε κάποιο κρεβάτι για ν’ αναπαυθούνε,
ένα χαμόγελο για ν’ ακουμπήσουν τη ματιά τους,
ψωμί να φάνε λίγες μέρες.
Όμως, μ’ αυτό η μοίρα τους δε θα αλλάξει,
τα βάσανά τους τελειωμό δεν έχουν,
οι Κούρδοι δε θ’ αποκτήσουν την πατρίδα που ονειρεύονται.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Από την ποιητική συλλογή Όταν γίνεις ποίημα", εκδ. "πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης- Πυξίδα", Χανιά, 2013

*Το ποίημα γράφτηκε, σε πρώτη μορφή, τον Νοέμβριο του 1998, με βάση το ποίημα του
Μπέρτολτ Μπρεχτ «Νυχτερινό άσυλο» (βλ. Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ποιήματα», μετάφραση
Μάριου Πλωρίτη, εκδ. «Θεμέλιο»).


57