ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου...

Στα Νεροκούρου, λοιπόν…

Η αλληλογραφία μας

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου...

Πάνω απ’ όλα θυμούμαι το υπέροχο εκείνο “α!” που κρεμάστηκε στα χείλη μου, αναγκάζοντας το στόμα να μείνει ανοιχτό. Το αρχέγονο εκείνο “α!” που με οδήγησε εκείνο το βράδυ στον μαγικό κόσμο της ποίησης, καβάλα στο περήφανο άτι του όμορφου Αγίου.

Ήταν παραμονή του Άι Γιώργη του Δαφνίτη, δίπλα στην παρασιά με την ελένια φωτιά, έβρεχε μια ήσυχη βροχή κι η μάνα μου “έλεγε”, για πρώτη φορά, θυμούμαι σ’ εμένα και στον αδελφό μου, δεν πρέπει να είχαμε πάει ακόμα σχολείο, το τραγούδι του Αγίου που σκότωσε τον κακό δράκο. «Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου, ομορφοκαβαλάρη,/ που ’σαι ζωσμένος στο σπαθί και στ’ αργυρό κοντάρι…».

Του Άι Γιώργη του Μεθυστή, που εμείς στο Νίππος επιμένουμε να τον λέμε Δαφνίτη, μια που το εκκλησάκι του το έκτισε η ευσέβεια των παλιών μας σε ένα σπάνιας ομορφιάς δαφνοδάσος, στις Πέρα Κατούνες, σήμερα. Εκεί, όπου πάντα “στσι τρεις του Νοεμπριού”… “πανηγυράκι γίνεται”, λίαν πρωί, Θεού θέλοντος. Επιστροφή στα χρόνια της παιδικής αθωότητας. Στη μάχη του καλού, εναντίον του κακού, που έχει παραπλησιάνει τελευταία…

Στα Νεροκούρου, λοιπόν…

«Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς/ και τσικουδιά στους καφενέδες, τα παλληκάρια να κερνάς…». Οι στίχοι αυτοί, απ’ το γνωστό τραγούδι του Ηλία Ανδριόπουλου, που αναφέρεται στον Μακρυγιάννη, στο νου μου, όταν ο Γιάννης Φατσέας, μου είπε πριν από λίγες μέρες ότι κυκλοφορήθηκε το ένατο (9ο) κατά σειρά βιβλίο του με τίτλο “Ο άνθρωπος της αρχαιότητας” και με παρακάλεσε να πω στην παρουσίασή του δυο λόγια γι’ αυτό. Γιατί οι συγκεκριμένοι στίχοι; Και διότι δίκαια για το όλο συγγραφικό του έργο ο Μπαρμπα-Γιάννης θεωρείται από πολλούς ένας νέος Μακρυγιάννης που επιμένει να γεωργεί στις ώριες πεζούλες του Ελληνισμού, αλλά και διότι συνηθίζει πάντα να μας καλεί, κάθε φθινόπωρο, για να μας κεράσει το απόσταγμα της νέας συγγραφικής του δουλειάς. Στα Νεροκούρου, λοιπόν, στην όμορφη αίθουσα του Αγίου Γερασίμου, κόσμος πολύς, Κρητικοί και Μανιάτες (μισός Μανιάτης και μισός Κρητικός ο Γιάννης Φατσέας) στους μπαξέδες της τελευταίας συγγραφικής του δουλειάς την περασμένη Παρασκευή 30 Οκτωβρίου…

Μαθητής! ένιωσα πολλές φορές ότι καθόμουν στο θρανίο, ενώ διάβαζα το περί ου ο λόγος βιβλίο για τις ανάγκες της παρουσίασης. Κι ας ήξερα, αν όχι όλα, τα περισσότερα απ’ τα εξιστορούμενα γεγονότα. Επιδέξιος χειριστής τόσο της χρονομηχανής, όσο και της χωρομηχανής ο Γιάννης Φατσέας, που κατέχει και ως ποιητής, ποιητάρης αν θέλετε, να χρησιμοποιεί συγκινησιακά τη γλώσσα σε βαθμό υπέρτατο, έχοντας σαν εργαλείο τον Ελληνα ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο. Ενώπιον της αρχαίας ελληνικής ιστορίας λοιπόν. «Από τα χρόνια τα παλιά που οι Ελληνες αρχίσαν/ να έχουνε πολιτισμό και τον εσυνεχίσαν», μέχρι την εποχή του «Μεγάλου Αλεξάνδρου/ του Μακεδόνα βασιλιά, της χώρας του ευάνδρου».

«Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,/ όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις». Η εξ ονόματος των προγόνων παραγγελιά του Κωστή Παλαμά. Μας το λέει κι αυτό, με τον δικό του τρόπο, με τον δικό του τρόπο, σαν άλλος Μακρυγιάννης, ο Γιάννης Φατσέας…

Η αλληλογραφία μας


Ελευθέριο Λουπασάκη, πρόεδρο του Συλλόγου Κισαμιτών Αττικής “Η Κίσαμος”, Αθήνα: Χαίρομαι που η εφημερίδα σας “δελτίο νέων” του Συλλόγου σας, συνεχίζει να κυκλοφορεί τακτικά ανά τρίμηνο. Τι κι αν είναι “μικρή το δέμας”… “ουκ εν τω πολλώ το ευ”. Σας ευχαριστώ που μου στείλατε και το τελευταίο, το 161 (Ιούλιος – Αύγουστος – Σεπτέμβριος) φύλλο της, στο οποίο εκτός όλων των άλλων γνώρισα και το βιβλίο της Μαρίνας Λυκούδη (συζύγου του και αντιπροέδρου του Συλλόγου σας, πρέσβη επί τιμή Βασίλη Σημαντηράκη) “Sacrificio”, μια ξεχωριστή πραγματεία για τον πολιτισμό των Ίνκας.

Χανιώτικα νέα (03.11.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/agie-mou-giorgi-afenti-mou/#ixzz3qRfiGSzP 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook