Των Θεοφανίων
Ο παρατατικός που δηλώνει ενεστώτας
Η αλληλογραφία μας
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Των Θεοφανίων
«Σήμερο είναι των Φωτώ, π’ αγιάζουνε οι παπάδες/ και μες στα σπίτια μπαίνουνε και λεν’ τον Ιορδάνη./ Ο Ιωάννης Βαφτιστής/ εγύρισε και είπε/ Χαρίσετέ μου τα κλειδιά τα μαργαριταρένια/ ν’ ανοίξω τον Παράδεισο να πιω νερό δροσάτο/ να πάω ν’’ αποκοιμηθώ/ σε μια μηλιά ’πο κάτω./ Ανήφορος κατήφορος σε τρία πηγαδάκια/ κάθονται τρεις μελαχρινές με τα σγουρά μαλλάκια./ Η μια κεντά τον ουρανό, η άλλη το φεγγάρι/ κι η τρίτη η ομορφότερη κεντά τον Άι Γιάννη». Τα κάλαντ(ρ)α των Φώτων (Φωτών), όπως τα λέγαμε, σαν σήμερα, στα μικράτα μου στο Νίππος.
Και στο υπέροχο διήγημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου “Ο πλούτος και η ευτυχία” στο νου μου, ενώ γράφω τούτη την Στάση. Ηθελα κι εγώ να ξαγρυπνήσω, όταν πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού, σαν απόψε το βράδυ, για να δω ν’ ανοίγουν οι ουρανοί, ξημερώνοντας “τ’ Άγια Θεοφάνια” και να ζητήσω την ευτυχία κι όχι τον πλούτο, όπως το παιδάκι, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, που είχε το αναγνωστικό μας… Το ήθελα πολύ, αλλά πού να το πω στη μάνα μου! Το καταλάβαινα και μόνος μου, άλλωστε. Μπορεί να μην έβρεχε, ήταν όμως ανυπόφορο το κρύο στην νταράτσα μας. Τι κρίμα που δεν ήταν τα Φώτα καλοκαίρι!
“Θεότρομη”, λέει ο λαός μας την αυριανή μεγάλη γιορτή των Θεοφανίων που αγιάζονται τα νερά και φεύγουν οι καλικάντζαροι. «Φεύγετε να φεύγουμε/ κι έρχεται ο τουρλόπαπας/ με την αγιαστούρα του/ και με τη βρεχτούρα του», λένε μόλις ακούσουν το τρίτο λάλημα του πετεινού και τρέχουν να μπουν στα έγκατα της γης, ώσπου θα παραμείνουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Καλά είναι “αναπαημένοι” εκεί. Με τους άλλους που παίζουν ολοχρονίς του χρόνου στα ζάρια τις τύχες των λαών είναι το πρόβλημα. Καλή μας φώτιση!
Ο παρατατικός που δηλώνει ενεστώτας
«Όπως έλεγε η μάνα μου./ Όπως έκανε η μάνα μου./ Όπως δούλευε η μάνα μου./ Όπως έδινε δέκα για να πάρει ένα,/ αν το έπαιρνε κι αυτό, η μάνα μου./ Όπως διηγιόταν παλιές ιστορίες η μάνα μου./ Όπως είχε την πόρτα ανοιχτή στους διακονιάρηδες η μάνα μου./ Όπως κάρφωνε τα νύχια στα χέρια της/ για να μην κλάψει η μάνα μου…/ Σε παρατατικό χρόνο η ζωή της μάνας μου./ Σε παρατατικό που δηλώνει ενεστώτας». (Από την ποιητική μου συλλογή “Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013).
Σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια η κηδεία της μάνας μου. Αναμμένο διαρκώς το καντήλι της, το καντήλι της μνήμης της, όπως και το καντήλι της μνήμης του πατέρα μου, άλλωστε. Όσο αναπνέουμε, ζούμε και σωφρονούμε, ωσεί παρόντες οι αγαπημένοι μας που έχουν προαπέλθει σε άλλο ημισφαίριο της ζωής για να μας περιμένουν.
Ωσεί παρούσα και τα πάντα πληρούσα και η φίλη μου η Μαρίνα Φανουράκη – Παπαδάκη που βρίσκεται στον «φωτεινό, χλοερό και αναψύξεως τόπο», «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός», εδώ κι έναν χρόνο ακριβώς. Μια χαρά! Η φράση που συνήθιζε να λέει, τους τελευταίους μήνες της ζωής της, όταν έδινε την άνιση μάχη με την καταραμένη αρρώστια και τη ρωτούσαμε τι κάνει. Πάντα ήταν μια χαρά, Χαρά Θεού η Μαρίνα!
Η αλληλογραφία μας
Χανιώτικα νέα (05.01.2016)Θανάση Δεικτάκη, πρόεδρο Συλλόγου Προβολής Κισάμου “Η Γραμπούσα” Κίσαμος: Συλλεκτικό, όπως και τα προηγούμενα και το Ημερολόγιο για το 2016 της “Γραμπούσας” σου με τίτλο “Κισαμίτικος Περίπλους – Μαγεία και Ποίηση”, που μου έστειλες. Μια “Στάση” σ’ αυτό “επιβεβλημένη” προσεχώς. Να σου υποσχεθώ πάντως ότι θα ’μαι στην παρουσίασή του, όταν γίνει, κομμάτι δύσκολο, θα το προσπαθήσω, όμως. Αυτά προσώρας…
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ton-theofanion/#ixzz3wNBBBuym
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου