ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Λίγο περισσότερο φως

«Από το φως στο σκοτάδι/ είναι όπως/ από το σκοτάδι στο φως». Σε τρεις στίχους, στη θέση της προμετωπίδας η δήλωση του ποιητή Χρήστου Κωσταντουδάκη στη συλλογή του “Λίγο περισσότερο φως”. Δίχως σημεία στίξης. Οπως όλα τα ποιήματά του άλλωστε. Ο πρώτος βραχυλογικός χαιρετισμός ως ποιητικό τόλμημα, η πρώτη μικρή τοιχογραφία του φευγαλέου, του εφήμερου, του πρόσκαιρου, για να χρησιμοποιήσω μία φράση του απ’ τ’ οπισθόφυλλο. Και, βέβαια, πρώτη επίσκεψη του αναγνώστη στον γεωμετρικό τόπο των συναισθημάτων του. Στις μικρές στιγμές του, που είναι και δικές μας μικρές στιγμές. Ενα βήμα -μιας στιγμής η απόσταση από το φως στο σκοτάδι, από το καλό στο κακό, θα τ’ αποφύγουμε; Ενα βήμα -μιας στιγμής η απόσταση από το σκοτάδι στο φως, από το κακό στο καλό, θα το κάνουμε; «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες. Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω». Και η φράση του Νίκου Καζαντζάκη από την “Ασκητική” στο νου μου. Ο Κωσταντουδάκης το λέει με άλλα λόγια. Χρέος μας ο αγώνας για «λίγο περισσότερο φως». Πρωτίστως για τη “σωτηρία της ψυχής” μας, που, όπως επιμένει να τραγουδεί ο Σταμάτης Κραουνάκης, είναι πολύ μεγάλο πράγμα. «Κάθε παράθυρο, που ανοίγουμε και μια ελπίδα/ κάθε παράθυρο και ένα φως». Στην υπηρεσία του ανθρώπου.

"Με τη σαρκοφάγο ενδιαίτημα/ ταριχευμένο το μέλλον/ αναμένει». Απόλυτη οικονομία στις λέξεις και εδώ, τίποτα δεν περισσεύει, αλλά και τίποτα δεν λείπει, όπως και σ’ όλα τα πριν και τα μετά ποιήματα, ωστόσο, δε θα μείνω τώρα σ’ αυτό. Ούτε στην όποια σκοτεινότητα υπάρχει στον ποιητικό λόγο που δεν είναι πάντως σε καμία περίπτωση απροσπέλαστη. Στο μέλλον, που αναμένει, μας αναμένει, ο νους μου. Μόνος, γυμνός ανυπόδητος και πένης, απορημένος και άπορος ενώπιόν του ο Ποιητής. Με σκιασμένους τους ιλαρούς ορίζοντες κι ενώ στην πλήθουσα αγορά των μεταπρατών διατιμούνται τα αδιατίμητα και συμβαίνουν όλα όσα “απάνθρωπα σε παγκόσμιο επίπεδο” συμβαίνουν. Μην λησμονώντας ότι ο άνθρωπος είναι σπάνιο είδος στη φύση και στην ιστορία. Να γιατί επιμένει να μιλά, με «γρηγορούσα συνείδηση, ήρεμη ελπίδα και βελούδινη ευαισθησία», για να χρησιμοποιήσω πάλι τα λόγια του, για την αγάπη, τον έρωτα και τον θάνατο -για όλα τα άδηλα που προϋπάρχουν εντός του και εντός μας και φρόνιμα αναζητούν, τρόπους να γίνουν δήλα. Μεγάλη υπόθεση ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου. Οχι η ενασχόληση με την ποίηση δεν είναι ανάξια λόγου και δεν ασχολούνται μ’ αυτήν όπως μας λένε κάποιοι, οι ακαμάτηδες, οι περιθωριακοί και οι αριστοκράτες, που έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα. Περίπτωση ποιητή, που άργησε να κάνει τη δημόσια εμφάνισή του ο Χρήστος Κωσταντουδάκης. Ενός ποιητή που έχει αισθανθεί, ωστόσο, βαθιά μέσα του τους κινδύνους που ελλοχεύουν «ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί», για να θυμηθούμε τον Μεγάλο Αλεξανδρινό. Γεννημένος και γι’ αυτό.

Σημείωση: “Εννέα στάσεις στην ποίηση του Χρήστου Κωσταντουδάκη με πρόλογο και επίλογο”, ο τίτλος της παρουσίασης της ποιητικής του συλλογής που έγινε από τον γράφοντα, τις προάλλες (Σάββατο 19 Μαρτίου) στο “Πολύκεντρο” του Δήμου Ηρακλείου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Παραπάνω οι δύο (2) πρώτες στάσεις. Να συμπληρώσω ότι για τη συλλογή του φίλου απ’ τα παλιά δασκάλου – ποιητή μίλησε στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα και η συγγραφέας Κλαίρη Μητσοτάκη, χαιρέτισε ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, τραγούδησε η Λένα Χατζηγεωργίου, έπαιξε κιθάρα η Ελευθερία Φραγκιαδάκη και συντόνισε ο δάσκαλος – ριμαδόρος Κωστής Λαγουδιανάκης.

Χανιώτικα νέα (22.03.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ligo-perissotero-fos/#ixzz43cljYRWs 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook