"ΠΟΙΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΩ"
Γράφει ο Νεκτἀριος Ευ. Κακατσάκης
…
Με μνήμη χρυσόψαρου και γνώσεις επιλεκτικά “ιντερνετικές” ή συγκεχυμένες στυλ “μού πανε ότι άκουσαν, κάπου – κάποιος – κάποτε κ.λπ.”…
…Με υπόβαθρο μια “χαώδη Ιστορία” που ποτέ κανένας δεν θα μπορέσει να μελετήσει εις βάθος, πώς μπορούμε τάχα να αποκαλούμαστε “βαθείς γνώστες των πραγμάτων” έτσι όπως αυτοβαυκαλιζόμαστε επειδή είμαστε Ελληνες.
…Κι όχι μόνο αυτό, αφού κάπου εκεί παρεισφρύει και η έννοια του νεοέλληνα αλλά και του Ελληναρά, ακόμη του πολίτη της χώρας που τελεί υπό κρίση, “under pressure” (ελληνιστί υπό πίεση), μιας χώρας που σε κάποια οριακή στιγμή είπε να δει στ’ αριστερά της, να πάρει θέση προς τα ’κει που θεωρητικά μπορεί να αντέξει αλλά στην πράξη “δεν το ’χει”… (Και μικρή σημασία έχει ποιος άντεξε ή δεν άντεξε τελικά, ποιος λοξοδρόμησε και γιατί).
…Την ίδια στιγμή στο υπερ-ξεχαρβαλωμένο αυτό αλλαλούμ, η “εθνική μνήμη” διαταράσσεται ως μη υπαρκτή έννοια(!)…, αν βέβαια “ακολουθήσουμε” τη γνωστή ρήση του Διονύσιου Σολωμού “Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές”.
Ποια η δική μας αλήθεια; Πόσο πολύ αληθινοί είμαστε; Κατανοήσαμε ποτέ αυτό το αληθές, ομόθυμα; Κι αν όχι -που όχι είναι- πώς μπορούμε να προχωρούμε. Πώς μπορέσαμε να προχωρήσουμε;
Με δεκανίκια, με έξωθεν βοήθεια και δανεικά. Δίχως να στήσουμε και ποτέ να αποκτήσουμε στέρεες βάσεις.
“Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω;”, πληροφορούμενος από κάθε λογής πάνελ τηλεοπτικά και όχι μόνο, τα τεκταινόμενα στον τόπο μου;
Κι έπειτα αναμασώντας -κατά που με συμφέρουν- τα λόγια βαθυστόχαστων αναλυτών που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά διαφθείροντας τις γνώσεις και τις έγνοιες μου.
Κι αν κάποια στιγμή υπάρξει κάποια δόση ουσιαστικού αξιόπιστου λόγου του όποιου ρήτορα, χάνεται κι αυτός ανάμεσα στην αειπάρχουσα “καθημερινήν ανοησία” κατά που λέει ο ποιητής…
…Με υπόβαθρο μια “χαώδη Ιστορία” που ποτέ κανένας δεν θα μπορέσει να μελετήσει εις βάθος, πώς μπορούμε τάχα να αποκαλούμαστε “βαθείς γνώστες των πραγμάτων” έτσι όπως αυτοβαυκαλιζόμαστε επειδή είμαστε Ελληνες.
…Κι όχι μόνο αυτό, αφού κάπου εκεί παρεισφρύει και η έννοια του νεοέλληνα αλλά και του Ελληναρά, ακόμη του πολίτη της χώρας που τελεί υπό κρίση, “under pressure” (ελληνιστί υπό πίεση), μιας χώρας που σε κάποια οριακή στιγμή είπε να δει στ’ αριστερά της, να πάρει θέση προς τα ’κει που θεωρητικά μπορεί να αντέξει αλλά στην πράξη “δεν το ’χει”… (Και μικρή σημασία έχει ποιος άντεξε ή δεν άντεξε τελικά, ποιος λοξοδρόμησε και γιατί).
…Την ίδια στιγμή στο υπερ-ξεχαρβαλωμένο αυτό αλλαλούμ, η “εθνική μνήμη” διαταράσσεται ως μη υπαρκτή έννοια(!)…, αν βέβαια “ακολουθήσουμε” τη γνωστή ρήση του Διονύσιου Σολωμού “Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές”.
Ποια η δική μας αλήθεια; Πόσο πολύ αληθινοί είμαστε; Κατανοήσαμε ποτέ αυτό το αληθές, ομόθυμα; Κι αν όχι -που όχι είναι- πώς μπορούμε να προχωρούμε. Πώς μπορέσαμε να προχωρήσουμε;
Με δεκανίκια, με έξωθεν βοήθεια και δανεικά. Δίχως να στήσουμε και ποτέ να αποκτήσουμε στέρεες βάσεις.
“Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω;”, πληροφορούμενος από κάθε λογής πάνελ τηλεοπτικά και όχι μόνο, τα τεκταινόμενα στον τόπο μου;
Κι έπειτα αναμασώντας -κατά που με συμφέρουν- τα λόγια βαθυστόχαστων αναλυτών που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά διαφθείροντας τις γνώσεις και τις έγνοιες μου.
Κι αν κάποια στιγμή υπάρξει κάποια δόση ουσιαστικού αξιόπιστου λόγου του όποιου ρήτορα, χάνεται κι αυτός ανάμεσα στην αειπάρχουσα “καθημερινήν ανοησία” κατά που λέει ο ποιητής…
*απ’ την “Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη” του Διονύση Σαβόπουλου
Χανιώτικα νέα (30.03.2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/pios-st-alithia-ime-ego-ke-pou-pao/#ixzz44PK3hRyG
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου