ΠΟΙΗΣΗ

Παραμονή Βαγγελίστρας 

Κοφτός ο ανήφορος

να τελειώσει δε λέει…

Λεωφόρο ολόισια

τον βλέπει η μάνα μου,

που κάνει ξυπόλητη,

παραμονή Βαγγελίστρας,

για δέκατη χρονιά,

της μιας ώρας το δρόμο

που χωρίζει το Φρε απ’ το Νίππος.

Βρέχει

βροχή δαρτή…

Αγιασμός για τη μάνα μου,

που κάνει ξυπόλητη,

παραμονή Βαγγελίστρας,

για εικοστή χρονιά,

της μιας ώρας το δρόμο

που χωρίζει το Φρε απ’ το Νίππος.

Βουνά αξεπέραστα

οι ασπαλάθοι κι οι βάτοι…

Βασιλικοί για τη μάνα μου,

που κάνει ξυπόλητη,

παραμονή Βαγγελίστρας,

για τριακοστή χρονιά,

της μιας ώρας το δρόμο

που χωρίζει το Φρε απ’ το Νίππος.

26

Βαρύ το φορτίο

Που άφησε ο χρόνος…

Δεν το νιώθει η μάνα μου,

που κάνει ξυπόλητη,

παραμονή Βαγγελίστρας,

της μιας ώρας το δρόμο

που χωρίζει το Φρε απ’ το Νίππος.

Στην Παρθένα ετάχτηκε,

τη Φρεδιανή Βαγγελίστρα,

να πηγαίνει η μάνα μου,

αν παιδί αποκτούσε,

σαράντα χρόνια ξυπόλητη,

παραμονή της Χάρης της,

της μιας ώρας το δρόμο

που χωρίζει το Φρε απ’ το Νίππος.

Εκείνη ωστόσο συνέχισε,

μέχρι που σήκωναν

το κορμί της τα πόδια…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης ("΄Οταν γίνεις ποίημα")

ΣΗΜ: Το ποίημα αυτό φιλοτεχνημένο από τον φρεδιανό παπα-Κωστή Θωμαδάκη (εφημέριο Αγίου Λουκά Χανίων) βρίσκεται από σήμερα αναρτημένο στον πρόναο της Ευαγγελίστριας του Φρε. Το δικό μου τάξιμο στην Παρθένα...