Η μάνα του Χριστού
Μεγάλη Πέμπτη στην εκκλησία
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Μεγάλη Πέμπτη στην εκκλησία
Μεγάλη Πέμπτη και να επιστρέφεις στα γενέθλια χώματα. Και το βράδυ να φτάνεις με το χτύπημα της καμπάνας στην εκκλησία. Στ’ αυγικό. Ο Νυμφίος εκεί. Και οι αναμνήσεις αραδιαστές στις σκοτεινές γωνιές. Στα μανουάλια τα κεριά, όπως τότε. Ψήγματα προσδοκιών για ψήματα παιχνιδιών. Οι μοβ κορδέλες να θυμιατίζουν για τη συγχώρεση των επερχόμενων αμαρτιών. Τα πρόσωπα των Αγίων τόσο μακρινά και τόσο κοντινά ταυτόχρονα, να λένε εν χορώ το παλαιικό τραγουδάκι: Μεγάλη Δευτέρα – Μεγάλη Μαχαίρα/ Μεγάλη Τρίτη – Ο Χριστός εκρύφθη/ Μεγάλη Τετάρτη – Ο Χριστός εχάθη…
Αυτά μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη, που ο Χριστός ευρέθη. Πέραν του χειμάρρου των Κέδρων όπου ην κήπος. Μετά τον Μυστικό Δείπνο στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Να προσεύχεται κατάμονος στη ρίζα μιας ελιάς, στη Γεθσημανή. Να συλλαμβάνεται από τη σπείρα των ανόμων. Να οδηγείται στον Γολγοθά… Εδώ, μπροστά στα μάτια μας. Καταμεσής στην εκκλησία των παιδικών μου χρόνων. Κάτω απ’ τον μεγάλο πολυέλαιο που παραμένει σβηστός. Στα φυλλοκάρδια των πρώτων σκιρτημάτων…
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου… Το φωνάζει κλαίγοντας ξέπνοα η γριά καμπάνα. Ακούω τα χτυπήματα των σταυρωτήδων. Βλέπω το αδιάφορο βλέμμα του κεντυρίωνα. Μαζεύω στη χούφτα μου στάλα – στάλα τα δάκρυα της Παναγίας. Το ξέρω ότι το Μεγάλο Σάββατο ο Χριστός θα βρεθεί στον τάφο. Το ξέρω ότι “διαγενομένου του Σαββάτου” τη Μεγάλη Κυριακή ο Χριστός θ’ αναστηθεί, ωστόσο, μένω στο “σήμερον κρεμάται επί ξύλου”. Εχοντας περάσει πάμπολλες σταυρώσεις κι άλλες τόσες αναστάσεις. Σταυραναστάσιμος!
Η μάνα του Χριστού
«Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου/ στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας να ’μπεις!/ Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!) δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου!/ Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη…/ Δολερά ξεσηκώνανε τ’ άγνωμα πλήθη/ κι όσο ο γήλιος να πέσει και να ’ρθει το δείλι, το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι./ Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, σα ρωτήσανε: “Ποιος ο Χριστός;” τι ’πες “Να με!”/Αχ δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα! Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δε σ’ έμαθ’ ακόμα!» (Από το ποίημα “Η μάνα του Χριστού” του Κώστα Βάρναλη).
“Υβριστή της Παναγίας”, αν είναι δυνατόν, χαρακτήρισε τον Κώστα Βάρναλη η εφ. “Εστία” για το ποίημά του “Η μάνα του Χριστού”. «Αυτό το ποίημα έχει απαγγελθεί πολλές φορές από διάφορους μπροστά σε πολύ κόσμο κι ωστόσο όλοι συγκινηθήκανε και κανένας δεν βρήκε την περίφημη βρισιά της “Εστίας”. Πρώτα – πρώτα θα ήταν πολύ γελοίος ανθρωπάκος εκείνος, που θα μπορούσε να έχει προηγούμενα με τα υπερφυσικά όντα κάθε θρησκείας και κάθε μυθολογίας! […] Αν η Παναγία μου κίνησε το ποιητικό μου ενδιαφέρον, είναι γιατί μπορούσε εύκολα να γίνει η Μάνα – Σύμβολο, ο τύπος όλων των μανάδων, που κλαίνε και δέρνονται, όταν τους αδικοσκοτώνουνε τα παιδιά τους, ο τύπος και το σύμβολο της πραγματικής μητρότητας, που μπορεί να φτάσει ίσαμε την έσχατη προστυχιά και ίσαμε το έγκλημα για να σώσει το πλάσμα της. Αυτό δεν ήτανε βρισιά ούτε ενάντια της μάνας, ούτε ενάντια στα θεία…». Ενα μέρος της απάντησης που έδωσε ο ποιητής στα απομνημονεύματά του που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα “Ανεξάρτητος” το 1935 και εκδόθηκαν απ’ τον “Κέδρο” (σε επιμέλεια Κώστα Παπαγεωργίου) το 1981…
“Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν”. Ο τελευταίος στίχος του Βάρναλη απ’ το ποίημά του “Οι πόνοι της Παναγίας”. Εν είδει σχολίου μαζί με τη φράση: “Κι άλλες τόσες θα αναστηθείς!”. Καλή Ανάσταση!
Χανιώτικα νέα (29.04.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/megali-pempti-stin-ekklisia/#ixzz47CfEgHC9
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου