Σε ρόλο δημοσιογράφων τα παιδιά του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Με αφορμή τον εορτασμό για πρώτη φορά της επετείου της Μάχης της 42ης Οδού (27 Μαΐου 1941) στο Μνημείο του Στρατιωτικού Εκστρατευτικού Σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών που στήθηκε πρόσφατα στο έμπα των Τσικαλαριών, στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων για τη Μάχη της Κρήτης. Καλεσμένος τους ο 88χρονος σήμερα Κώστας Καρατζάς που όντας παιδί, έζησε τα γεγονότα εκείνων των ημερών…Ολα τα καταλαβαίνουν κι όλα τα μπορούν τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι όταν έχουν δασκάλες όπως αυτές του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα!
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
ΝΗΠ. ΑΓΙΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΑΝΙΩΝ
Στην 42η οδό μ'έναν άνθρωπο που έζησε τα γεγονότα
Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Σε ρόλο δημοσιογράφων τα παιδιά του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Yστερα από μία επίσκεψή τους στο μοναδικό Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη, όπου, μεταξύ των άλλων, έμαθαν πολλά και διάφορα για το πώς γίνεται μία εφημερίδα και με αφορμή τον εορτασμό για πρώτη φορά της επετείου της Μάχης της 42ης Οδού (27 Μαΐου 1941) στο Μνημείο του Στρατιωτικού Εκστρατευτικού Σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών που στήθηκε πρόσφατα στο έμπα των Τσικαλαριών, στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων για τη Μάχη της Κρήτης. Καλεσμένος τους ο 88χρονος σήμερα Κώστας Καρατζάς που όντας παιδί, έζησε τα γεγονότα εκείνων των ημερών…
Ολα τα καταλαβαίνουν κι όλα τα μπορούν τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι όταν έχουν δασκάλες όπως αυτές του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Φαίνεται πολύ έντονα αυτό από το υλικό που φιλοξενείται στον σημερινό Παιδότοπο… Πάντα άξιες, Χριστίνη, Ειρήνη και Μιχαλίτσα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Ολα τα καταλαβαίνουν κι όλα τα μπορούν τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι όταν έχουν δασκάλες όπως αυτές του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Φαίνεται πολύ έντονα αυτό από το υλικό που φιλοξενείται στον σημερινό Παιδότοπο… Πάντα άξιες, Χριστίνη, Ειρήνη και Μιχαλίτσα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Η μάχη της 42ης οδού, στα Τσικαλαριά, τιμήθηκε με κάθε επισημότητα σε εκδήλωση η οποία πραγματοποιήθηκε προχθές το απόγευμα στο πλαίσιο του εορτασμού της 75ς επετείου της Μάχης της Κρήτης, παράλληλα με τα εγκαίνια του Μνημείου του στρατιωτικού εκστρατευτικού σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών (ANZAC).
H οδός Τσικαλαριών την περίοδο εκείνη αποτελούσε τη μοναδική διέξοδο προς τη Μαλάξα και σε αυτή βρίσκονταν στρατοπεδευμένες δυνάμεις των συμμάχων. Η μάχη της τεσσαρακοστής δεύτερης (42ης) οδού ήταν μία άγρια αντεπίθεση από τους Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς, ενάντια στον εχθρό και έγινε το πρωί της 27ης Μαΐου 1941. Κατά τη διάρκεια της Μάχης 200 και πλέον Γερμανοί σκοτώθηκαν, ενώ επιβραδύνθηκε η διαδρομή των Γερμανών προς Ανατολάς.
(“Χανιώτικα νέα”,
21 Μαΐου 2016)
H οδός Τσικαλαριών την περίοδο εκείνη αποτελούσε τη μοναδική διέξοδο προς τη Μαλάξα και σε αυτή βρίσκονταν στρατοπεδευμένες δυνάμεις των συμμάχων. Η μάχη της τεσσαρακοστής δεύτερης (42ης) οδού ήταν μία άγρια αντεπίθεση από τους Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς, ενάντια στον εχθρό και έγινε το πρωί της 27ης Μαΐου 1941. Κατά τη διάρκεια της Μάχης 200 και πλέον Γερμανοί σκοτώθηκαν, ενώ επιβραδύνθηκε η διαδρομή των Γερμανών προς Ανατολάς.
(“Χανιώτικα νέα”,
21 Μαΐου 2016)
Επειτα από την επίσκεψή μας στο “Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη”, στο ΒΙΟΠΑ Χανίων και την επαφή των παιδιών με την Τέχνη της Τυπογραφίας, στο Νηπιαγωγείο Αγίων Σαράντα Χανίων υλοποιήθηκαν δραστηριότητες που, μεταξύ των άλλων, βοήθησαν να μάθουν τα παιδιά πώς γίνεται μια εφημερίδα.
Στην προσπάθεια να βιώσουν τη δημιουργία ενός άρθρου και να γίνουν μικροί δημοσιογράφοι, ερεύνησαν μια πτυχή της Τοπικής Ιστορίας από τη Μάχη της Κρήτης, 75 χρόνια μετά, στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα από το σχολείο μας.
Οταν προσκαλέσαμε στο Νηπιαγωγείο τον κ. Κώστα Καρατζά, 88 ετών σήμερα, του πήραν συνέντευξη ηχογραφώντας όσα μας είπε και στη συνέχεια με τη βοήθεια των νηπιαγωγών δημιούργησαν το άρθρο που διαβάζετε…
Οι νηπιαγωγοί
Χριστίνη Τζομπανάκη
Ειρήνη Χιωτάκη
Μιχαλίτσα Παντελάκη
Στην προσπάθεια να βιώσουν τη δημιουργία ενός άρθρου και να γίνουν μικροί δημοσιογράφοι, ερεύνησαν μια πτυχή της Τοπικής Ιστορίας από τη Μάχη της Κρήτης, 75 χρόνια μετά, στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα από το σχολείο μας.
Οταν προσκαλέσαμε στο Νηπιαγωγείο τον κ. Κώστα Καρατζά, 88 ετών σήμερα, του πήραν συνέντευξη ηχογραφώντας όσα μας είπε και στη συνέχεια με τη βοήθεια των νηπιαγωγών δημιούργησαν το άρθρο που διαβάζετε…
Οι νηπιαγωγοί
Χριστίνη Τζομπανάκη
Ειρήνη Χιωτάκη
Μιχαλίτσα Παντελάκη
Μια μέρα βάλαμε στον πίνακα πολλές φωτογραφίες που έδειχναν αεροπλάνα, αλεξιπτωτιστές να πέφτουν, ανθρώπους να πολεμούν, ανθρώπους να κλαίνε και τον χάρτη της Κρήτης. Βάλαμε και δύο τσουβάλια που είχαν πάνω τους ένα αετό κι ένα παράξενο σταυρό, δύο μπλουζάκια παιδικά, δύο πιάτα, κιάλια κι ένα μικρούλι νόμισμα.
Στην ερώτηση των παιδιών «τι είναι αυτά;» είπαμε ότι στις 20 Μαΐου 1941 ήρθανε οι Γερμανοί με τ’ αεροπλάνα τους και έριξαν αλεξιπτωτιστές για να πάρουν το νησί μας δικό τους. Τότε έγινε η Μάχη της Κρήτης, που κράτησε 11 μέρες.
Εμείς δεν είχαμε στρατό γιατί ήτανε στην Αλβανία και αυτοί που πολέμησαν ήταν παππούδες Κρητικοί, με πέτρες, ξύλα και παλιά όπλα και ξένοι στρατιώτες από πολύ μακρινές χώρες. Από την Αγγλία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Μάθαμε ακόμα ότι λίγο πιο πέρα από το Νηπιαγωγείο μας στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, έγινε μια πάρα πολύ σημαντική μάχη στις 27 Μαΐου 1941. Από το σημείο αυτό είχαμε περάσει μερικές μέρες νωρίτερα πηγαίνοντας εκδρομή με το λεωφορείο και είχαμε δει ότι στηνόταν ένα μνημείο.
Ο κ. Κώστας Καρατζάς από το Κόκκινο Μετόχι, 88 χρονών σήμερα, ήρθε στο Νηπιαγωγείο και μας μίλησε για τη μάχη αυτή. Την είδε από το βουνό Μαλάξα, όπου κρυβόταν με τη μαμά και τα 6 αδέλφια του σε μια σπηλιά για να σωθούν από τους Γερμανούς. Τότε ήταν 12 χρονών.
Μας είπε ότι στη μάχη αυτή, στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, σκοτώθηκαν ο μπαμπάς και ο μεγάλος αδελφός του, που τους είχαν πάρει από το σπίτι τους οι Γερμανοί για να κουβαλούν τις σφαίρες και τα όπλα τους.
Και ότι την άλλη μέρα κατέβηκαν από το βουνό με τη μαμά του για να ψάξουν να τους βρουν. Βρήκαν μόνο τον αδελφό του και την επομένη πήγαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στους Αγίους Αποστόλους ψάχνοντας για τον μπαμπά του. Ενας Γερμανός φρουρός τον κλότσησε πολύ δυνατά και τον έριξε κάτω κι ένας άλλος, που τον λυπήθηκε, του έδωσε μια σοκολάτα. Δεν βρήκαν τον μπαμπά του αλλά είδε πεινασμένους αιχμαλώτους να τρώνε φύλλα από τ’ αμπέλια.
Μας διηγήθηκε ότι είδε τ’ αεροπλάνα που έριχναν αλεξίπτωτα σαν τις ομπρέλες, όλες τις μέρες της Μάχης της Κρήτης. Είδε να πέφτουν βόμβες και άκουγε να γίνονται εκρήξεις και όταν πέφτανε βόμβες ή τους πυροβολούσαν από τ’ αεροπλάνα, κρύβονταν στα χαντάκια για να σωθούν.
Μας είπε για τις τορπίλες που χτύπησαν ένα πολύ μεγάλο αγγλικό καράβι στο λιμάνι της Σούδας κι αυτό ανατινάχτηκε και βούλιαξε.
Οτι στην Κατοχή κλέβανε ζυμάρι από τους γερμανικούς φούρνους και ότι με μια μικρή παρέα φίλων του κρύβονταν και παρακολουθούσαν τα φορτηγά των Γερμανών που περνούσαν από τη λεωφόρο Σούδας, εκεί που υπήρχε ένα μικρό γεφυράκι. Από το τελευταίο φορτηγό κάθε φορά έκλεβαν, πετώντας ένα πάρα πολύ μεγάλο αγκίστρι, ένα σακί με ρύζι, αλεύρι ή όσπρια και το έκρυβαν γρήγορα κάτω από το γεφυράκι μέχρι να το μοιραστούν για τις οικογένειές τους.
Οταν τον ρωτήσαμε πώς πέρασε στον πόλεμο μας απάντησε πως έζησαν με την οικογένειά του πολύ δύσκολες στιγμές, γιατί φοβόντουσαν πολύ, δεν είχαν μπαμπά και μεγάλο αδελφό, ούτε χρήματα κι έπρεπε από πολύ νωρίς να μάθουν τον τρόπο να ζήσουν.
Εμείς για να θυμόμαστε όσα μας είπε και για να τον ακούμε όποτε θέλουμε, γράψαμε τη φωνή του στο κινητό τηλέφωνο και την έχουμε στον υπολογιστή του Νηπιαγωγείου μας.
Επειδή ήταν πολύ χαρούμενος που βρέθηκε κοντά μας και μας είπε πολλά από όσα έζησε τότε, του χαρίσαμε ζωγραφιές μαζί με ένα πολύ – πολύ μεγάλο “ευχαριστώ”.
Στην ερώτηση των παιδιών «τι είναι αυτά;» είπαμε ότι στις 20 Μαΐου 1941 ήρθανε οι Γερμανοί με τ’ αεροπλάνα τους και έριξαν αλεξιπτωτιστές για να πάρουν το νησί μας δικό τους. Τότε έγινε η Μάχη της Κρήτης, που κράτησε 11 μέρες.
Εμείς δεν είχαμε στρατό γιατί ήτανε στην Αλβανία και αυτοί που πολέμησαν ήταν παππούδες Κρητικοί, με πέτρες, ξύλα και παλιά όπλα και ξένοι στρατιώτες από πολύ μακρινές χώρες. Από την Αγγλία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Μάθαμε ακόμα ότι λίγο πιο πέρα από το Νηπιαγωγείο μας στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, έγινε μια πάρα πολύ σημαντική μάχη στις 27 Μαΐου 1941. Από το σημείο αυτό είχαμε περάσει μερικές μέρες νωρίτερα πηγαίνοντας εκδρομή με το λεωφορείο και είχαμε δει ότι στηνόταν ένα μνημείο.
Ο κ. Κώστας Καρατζάς από το Κόκκινο Μετόχι, 88 χρονών σήμερα, ήρθε στο Νηπιαγωγείο και μας μίλησε για τη μάχη αυτή. Την είδε από το βουνό Μαλάξα, όπου κρυβόταν με τη μαμά και τα 6 αδέλφια του σε μια σπηλιά για να σωθούν από τους Γερμανούς. Τότε ήταν 12 χρονών.
Μας είπε ότι στη μάχη αυτή, στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, σκοτώθηκαν ο μπαμπάς και ο μεγάλος αδελφός του, που τους είχαν πάρει από το σπίτι τους οι Γερμανοί για να κουβαλούν τις σφαίρες και τα όπλα τους.
Και ότι την άλλη μέρα κατέβηκαν από το βουνό με τη μαμά του για να ψάξουν να τους βρουν. Βρήκαν μόνο τον αδελφό του και την επομένη πήγαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στους Αγίους Αποστόλους ψάχνοντας για τον μπαμπά του. Ενας Γερμανός φρουρός τον κλότσησε πολύ δυνατά και τον έριξε κάτω κι ένας άλλος, που τον λυπήθηκε, του έδωσε μια σοκολάτα. Δεν βρήκαν τον μπαμπά του αλλά είδε πεινασμένους αιχμαλώτους να τρώνε φύλλα από τ’ αμπέλια.
Μας διηγήθηκε ότι είδε τ’ αεροπλάνα που έριχναν αλεξίπτωτα σαν τις ομπρέλες, όλες τις μέρες της Μάχης της Κρήτης. Είδε να πέφτουν βόμβες και άκουγε να γίνονται εκρήξεις και όταν πέφτανε βόμβες ή τους πυροβολούσαν από τ’ αεροπλάνα, κρύβονταν στα χαντάκια για να σωθούν.
Μας είπε για τις τορπίλες που χτύπησαν ένα πολύ μεγάλο αγγλικό καράβι στο λιμάνι της Σούδας κι αυτό ανατινάχτηκε και βούλιαξε.
Οτι στην Κατοχή κλέβανε ζυμάρι από τους γερμανικούς φούρνους και ότι με μια μικρή παρέα φίλων του κρύβονταν και παρακολουθούσαν τα φορτηγά των Γερμανών που περνούσαν από τη λεωφόρο Σούδας, εκεί που υπήρχε ένα μικρό γεφυράκι. Από το τελευταίο φορτηγό κάθε φορά έκλεβαν, πετώντας ένα πάρα πολύ μεγάλο αγκίστρι, ένα σακί με ρύζι, αλεύρι ή όσπρια και το έκρυβαν γρήγορα κάτω από το γεφυράκι μέχρι να το μοιραστούν για τις οικογένειές τους.
Οταν τον ρωτήσαμε πώς πέρασε στον πόλεμο μας απάντησε πως έζησαν με την οικογένειά του πολύ δύσκολες στιγμές, γιατί φοβόντουσαν πολύ, δεν είχαν μπαμπά και μεγάλο αδελφό, ούτε χρήματα κι έπρεπε από πολύ νωρίς να μάθουν τον τρόπο να ζήσουν.
Εμείς για να θυμόμαστε όσα μας είπε και για να τον ακούμε όποτε θέλουμε, γράψαμε τη φωνή του στο κινητό τηλέφωνο και την έχουμε στον υπολογιστή του Νηπιαγωγείου μας.
Επειδή ήταν πολύ χαρούμενος που βρέθηκε κοντά μας και μας είπε πολλά από όσα έζησε τότε, του χαρίσαμε ζωγραφιές μαζί με ένα πολύ – πολύ μεγάλο “ευχαριστώ”.
Χανιώτικα νέα (28.05.2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/stin-42i-odo-m-enan-anthropo-pou-ezise-ta-gegonota/#ixzz49x391WcO
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου